MIS
6 april 2008, 19:46
Veel strijd en waarom ?
‘Die concurrentie is een direct gevolg van de wijze waarop geld wordt gecreërd. Banken brengen geld in omloop door middel van leningen. Zodra iemand bijvoorbeeld een hypotheek van 100 duizend euro afsluit, ontstaat er geld dat in de economie gaat circuleren. Maar dan komt het: de bank verwacht dat de ontvanger van de lening in de daaropvolgende twintig jaar in totaal 200 duizend euro terugbetaalt aan aflossing en rente. Maar die tweede 100 duizend euro creëert de bank niet. Dat geld – de rente – moet de ontvanger van de lening op de één of andere manier zien te bemachtigen en dat dwingt hem tot concurrentie met anderen. Heel simpel is het zo: er moeten mensen failliet gaan om anderen in staat te stellen hun leningen te kunnen aflossen (Bernard Lietaer)’
Wij denken en hopen dat dit exploot voor zich mag spreken. Het betekent dus dat U en ik onderling zullen strijden teneinde onze welvaart op te bouwen of vrijwaren (egocentrisch), mogelijks zullen we ons verenigen om deze strijd aan te gaan met anderen (etnocentrisch). Het spreekt voor zich dat we hierdoor onze vijanden als het ware zelf creëren, enkel door een systeem dat we door de tijd heen als normaal aanvaard hebben en paradoxaal genoeg lijkt het net omwille van deze aanvaarding waardoor we ‘het systeem’ zelden in vraag stellen. Mogen we hierom zeggen dat we slachtoffer zijn van onze eigen dogma’s of manier van denken dat zich overeenkomstig gevormd heeft ? In deze context herinneren we ons een uitspraak van een zeer wijs man. Einstein zei ons dat de mensheid z’n problemen niet zou opgelost krijgen binnen hetzelfde denken (of paradigma) dan waarin de problemen veroorzaakt worden, een uitspraak die ons hier wel bijzonder van toepassing lijkt. Het is bijna te gek om woorden maar toch waar.
Meer dan eens mogen we in psychologisch studiewerk lezen dat de mensheid slachtoffer is van een ‘auto immuun ziekte’, hier vrij vertaald als een ziekte die zichzelf eerder onbewust in stand houdt, zo ook de problemen die het veroorzaakt. De problemen hieruit voortvloeiend vragen dan onze terechte aandacht maar houdt ons letterlijk weg van de bron die oorzaak is tot deze problemen. Deze dynamiek mondt uit in een gigantische complexiteit alsook in een beleidsvoering dat we eerder ‘knip en plakwerk’ kunnen noemen. Dit is echter geen verwijt of oordeel maar een nuchtere vaststelling en onbewust geïnduceerd door de aanvaarding van dit systeem. Het lijkt dus niet alleen alsof we in cirkeltjes draaien, het is ook zo. Ook hier komt het er dus op aan om ons te bezinnen teneinde het globale bewustwordingsproces gunstig te stemmen. We lijken dus te maken te hebben met een soort van maatschappelijk psychische knoop. Het systeem induceert allerhande problemen, zo ook frustratie, haat, criminaliteit, wantrouwen … (kortom, allerhande fenomenen die minder onze goedkeuring genieten) maar het systeem zelf blijft gehandhaafd waardoor deze fenomenen niet blijvend geneutraliseerd worden. Men zegt al eens dat we de bron van onze problemen dienen aan te pakken dus de oplossing ligt voor de hand … verander het monetaire systeem en de mensheid is klaar voor een volgende stap in de evolutie. Waarom doen we dit niet ?
Traditioneel zullen we nu de term ‘herverdeling’ opperen, niet onterecht. Wanneer we echter de term ‘herverdeling’ zouden vertalen naar ‘de balans herstellen’, moge dit een andere connotatie krijgen. Wat bedoelen we hiermee ? De term ‘herverdelen’ laat vermoeden dat er moet ingeleverd worden en dat zal begrijpelijk minder onze goedkeuring wegdragen, wie levert er graag z’n gerealiseerde rijkdom (hoe ook gedefinieerd) in ? Onze perceptie hierover zal heel begrijpelijk enig verzet laten optekenen en druist in tegen ons streven naar een leven in vrijheid. Hier ligt naar onze mening een belangrijke oorzaak waarom we niet gewoon dit systeem veranderen en dat leidt net om dezelfde redenen als aangehaald tot nog meer spanning en conflict. Omwille van de eerder genoemde strijd zullen we nog meer dan ooit het egocentrisme aanscherpen, volledig tegengesteld aan een normale en progressieve ontwikkeling, zowel individueel als maatschappelijk. Ondanks dit alles kan begrepen worden binnen dezelfde dynamieken, lijken we hierdoor dus goed op weg om heel onze leefwereld verder af te takelen, het ineenstortingscenario stimulerend. De vraag ligt dan voor de hand, hoe kunnen we nu de balans herstellen zonder dat ‘inleveren’ een spelbreker wordt ? Moeten we überhaupt wel ‘inleveren’ ? Wij denken van niet.
Te gek om los te lopen dus maar toch waar.
‘Die concurrentie is een direct gevolg van de wijze waarop geld wordt gecreërd. Banken brengen geld in omloop door middel van leningen. Zodra iemand bijvoorbeeld een hypotheek van 100 duizend euro afsluit, ontstaat er geld dat in de economie gaat circuleren. Maar dan komt het: de bank verwacht dat de ontvanger van de lening in de daaropvolgende twintig jaar in totaal 200 duizend euro terugbetaalt aan aflossing en rente. Maar die tweede 100 duizend euro creëert de bank niet. Dat geld – de rente – moet de ontvanger van de lening op de één of andere manier zien te bemachtigen en dat dwingt hem tot concurrentie met anderen. Heel simpel is het zo: er moeten mensen failliet gaan om anderen in staat te stellen hun leningen te kunnen aflossen (Bernard Lietaer)’
Wij denken en hopen dat dit exploot voor zich mag spreken. Het betekent dus dat U en ik onderling zullen strijden teneinde onze welvaart op te bouwen of vrijwaren (egocentrisch), mogelijks zullen we ons verenigen om deze strijd aan te gaan met anderen (etnocentrisch). Het spreekt voor zich dat we hierdoor onze vijanden als het ware zelf creëren, enkel door een systeem dat we door de tijd heen als normaal aanvaard hebben en paradoxaal genoeg lijkt het net omwille van deze aanvaarding waardoor we ‘het systeem’ zelden in vraag stellen. Mogen we hierom zeggen dat we slachtoffer zijn van onze eigen dogma’s of manier van denken dat zich overeenkomstig gevormd heeft ? In deze context herinneren we ons een uitspraak van een zeer wijs man. Einstein zei ons dat de mensheid z’n problemen niet zou opgelost krijgen binnen hetzelfde denken (of paradigma) dan waarin de problemen veroorzaakt worden, een uitspraak die ons hier wel bijzonder van toepassing lijkt. Het is bijna te gek om woorden maar toch waar.
Meer dan eens mogen we in psychologisch studiewerk lezen dat de mensheid slachtoffer is van een ‘auto immuun ziekte’, hier vrij vertaald als een ziekte die zichzelf eerder onbewust in stand houdt, zo ook de problemen die het veroorzaakt. De problemen hieruit voortvloeiend vragen dan onze terechte aandacht maar houdt ons letterlijk weg van de bron die oorzaak is tot deze problemen. Deze dynamiek mondt uit in een gigantische complexiteit alsook in een beleidsvoering dat we eerder ‘knip en plakwerk’ kunnen noemen. Dit is echter geen verwijt of oordeel maar een nuchtere vaststelling en onbewust geïnduceerd door de aanvaarding van dit systeem. Het lijkt dus niet alleen alsof we in cirkeltjes draaien, het is ook zo. Ook hier komt het er dus op aan om ons te bezinnen teneinde het globale bewustwordingsproces gunstig te stemmen. We lijken dus te maken te hebben met een soort van maatschappelijk psychische knoop. Het systeem induceert allerhande problemen, zo ook frustratie, haat, criminaliteit, wantrouwen … (kortom, allerhande fenomenen die minder onze goedkeuring genieten) maar het systeem zelf blijft gehandhaafd waardoor deze fenomenen niet blijvend geneutraliseerd worden. Men zegt al eens dat we de bron van onze problemen dienen aan te pakken dus de oplossing ligt voor de hand … verander het monetaire systeem en de mensheid is klaar voor een volgende stap in de evolutie. Waarom doen we dit niet ?
Traditioneel zullen we nu de term ‘herverdeling’ opperen, niet onterecht. Wanneer we echter de term ‘herverdeling’ zouden vertalen naar ‘de balans herstellen’, moge dit een andere connotatie krijgen. Wat bedoelen we hiermee ? De term ‘herverdelen’ laat vermoeden dat er moet ingeleverd worden en dat zal begrijpelijk minder onze goedkeuring wegdragen, wie levert er graag z’n gerealiseerde rijkdom (hoe ook gedefinieerd) in ? Onze perceptie hierover zal heel begrijpelijk enig verzet laten optekenen en druist in tegen ons streven naar een leven in vrijheid. Hier ligt naar onze mening een belangrijke oorzaak waarom we niet gewoon dit systeem veranderen en dat leidt net om dezelfde redenen als aangehaald tot nog meer spanning en conflict. Omwille van de eerder genoemde strijd zullen we nog meer dan ooit het egocentrisme aanscherpen, volledig tegengesteld aan een normale en progressieve ontwikkeling, zowel individueel als maatschappelijk. Ondanks dit alles kan begrepen worden binnen dezelfde dynamieken, lijken we hierdoor dus goed op weg om heel onze leefwereld verder af te takelen, het ineenstortingscenario stimulerend. De vraag ligt dan voor de hand, hoe kunnen we nu de balans herstellen zonder dat ‘inleveren’ een spelbreker wordt ? Moeten we überhaupt wel ‘inleveren’ ? Wij denken van niet.
Te gek om los te lopen dus maar toch waar.