Patsy Stone
11 juli 2008, 09:25
Beste,
In theorie bestaat er in België een scheiding tussen kerk en staat. In de praktijk is het echter nog steeds zo dat jaarlijks een niet onaanzienlijk bedrag (€ 600.000.000) naar de "erediensten" vloeit. Vooral de katholieke kerk gaat met een flinke hap uit dit budget aan de haal (sommige bronnen spreken van 90% en meer), terwijl precies daar de leegloop het sterkst merkbaar is. Vorige week verscheen er nog in de pers dat nauwelijks 7% van de bevolking nog praktiserend gelovig is. Een vaak gehoord, maar na bijna 200 jaar volkomen achterhaald argument voor de wanverhouding in de subsidies aan de erediensten is dat de financiering van de katholieke kerk een compensatie zou zijn voor het in beslag nemen van kerkgoederen in het begin van de 19de eeuw. Het spreekt voor zich dat een dergelijke kromme logica vandaag niet langer opgaat. Een systeem zoals dat vandaag reeds in verschillende ons omringende landen gangbaar is, lijkt zich meer en meer op te dringen. Zelfs in Italië, sinds mensenheugenis het hoofdkwartier van het katholicisme, kan de belastingbetaler kiezen aan welke religie of humanitaire organisatie een deel van zijn belastingen wordt toegewezen. Hoe staat Jong-Spirit tegenover een broodnodige wetswijziging in die zin?
In theorie bestaat er in België een scheiding tussen kerk en staat. In de praktijk is het echter nog steeds zo dat jaarlijks een niet onaanzienlijk bedrag (€ 600.000.000) naar de "erediensten" vloeit. Vooral de katholieke kerk gaat met een flinke hap uit dit budget aan de haal (sommige bronnen spreken van 90% en meer), terwijl precies daar de leegloop het sterkst merkbaar is. Vorige week verscheen er nog in de pers dat nauwelijks 7% van de bevolking nog praktiserend gelovig is. Een vaak gehoord, maar na bijna 200 jaar volkomen achterhaald argument voor de wanverhouding in de subsidies aan de erediensten is dat de financiering van de katholieke kerk een compensatie zou zijn voor het in beslag nemen van kerkgoederen in het begin van de 19de eeuw. Het spreekt voor zich dat een dergelijke kromme logica vandaag niet langer opgaat. Een systeem zoals dat vandaag reeds in verschillende ons omringende landen gangbaar is, lijkt zich meer en meer op te dringen. Zelfs in Italië, sinds mensenheugenis het hoofdkwartier van het katholicisme, kan de belastingbetaler kiezen aan welke religie of humanitaire organisatie een deel van zijn belastingen wordt toegewezen. Hoe staat Jong-Spirit tegenover een broodnodige wetswijziging in die zin?