Fribre
31 maart 2004, 12:45
Uit de Standaard van 24/05/2003, "FRIEDA BREPOELS: Annemans heeft nog niet gebeld".
Zondag 18, maandag 19 mei
Ik hoor de eerste uitslagen op de radio en ik voel de bui al hangen. We gaan het moeilijk krijgen. De uitslagen van SP.A-Spirit zijn te sterk en die van ons te wisselend. Limburg gaat snel verloren, maar de Senaat wordt een thriller. Ik vertrek vanuit de VTM-studio richting Genk, waar de militanten op mij wachten. Rond elf uur 's avonds arriveer ik. Er wordt geroepen: 'We zitten al aan 4,9 procent.' Er moeten nog 300 bureaus binnenkomen. Ik vrees dat het er niet meer inzit.
Twee uur 's nachts: alle bureaus zijn nog steeds niet binnen. We gaan iets eten en we blijven lachen. Als ik thuiskom, ben ik nog altijd niet moe. Ik begin mijn mails te lezen. Een paar honderden -- vaak onbekende -- mensen wensen mij veel moed toe. Kop Op . Nee, leedvermaak-berichten zijn er niet bij.
Om 5 uur kruip ik in mijn bed. Ik weet nog altijd niet of de senaatszetel binnen is. Om 8 uur ben ik alweer op. We missen de senaatszetel: het scheelt 3.000 stemmen. Moet ik een hertelling vragen in het hoofdtelbureau? Ik stel er niet veel hoop op. Om 10 uur begint het partijbureau. Natuurlijk vindt iedereen het heel erg, maar iedereen zegt dat we moeten doorgaan. De grote vakantie komt er snel aan en daarna begint de campagne voor de Vlaamse verkiezingen.
Ik heb geen enkel mandaat meer. Morgen hoef ik niet naar Brussel te gaan. Dat voelt raar. Tien jaar geleden heb ik mijn architectenbureau opgedoekt. Ik zal moeten uitkijken naar iets anders. De nieuwsberichten blijven binnenkomen. Ik heb de aangeboren reflex van daarop te reageren. Ik zal moeten afkicken.
Dinsdag 20 mei
Eindelijk nog eens goed geslapen. Het zou vandaag een rustige dag worden. Dat is buiten de pers gerekend. De hele ochtend regent het telefoons voor interviews. Om 11 uur moet ik aan de telefoon zitten voor een rechtstreeks interview met Friedl' Lesage in De Nieuwe Wereld op Radio 1. Net op dat moment belt TV-Limburg aan. Verwarring troef. De tv moet even wachten. Ook TerZake belt voor een reportage, maar dat wordt uitgesteld.
Na het radio-interview is het tijd voor de televisie. Zij willen met mij mee naar de markt. Bij de slager en de bakker spreken de mensen me aan. Ze zitten duidelijk verveeld met mijn niet-verkiezing. Ze begrijpen het ook niet goed. Ze zijn vooral boos op die kiesdrempel, die ze verschrikkelijk ondemocratisch vinden. Sommigen hadden mij voor de verkiezing nog gevraagd iets voor hen uit te zoeken. Ze vragen zich nu af of ik dat nog kan doen. Natuurlijk kan dat: mijn contactennetwerk blijft overeind.
Geert Bourgeois meldt dat Gerolf Annemans de N-VA-kopstukken zal polsen over een mogelijke samenwerking of overstap. Dat heeft hij in De Standaard gelezen. Ik geloof nooit dat Annemans mij zal bellen. Ik zat naast hem in het parlement. Daar heeft hij vaak genoeg ballonnetjes opgelaten. Hij weet dat ik er niet voor opensta.
Jos Geysels stapt op. Het is logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Wat mij het meest treft, zijn de gigantische gevolgen voor de mensen die voor de partij werken. Eén slechte verkiezingsuitslag en veertig mensen moeten ontslagen worden. Partijen zijn echte kmo's geworden. Moet dat niet eens bekeken worden?
Woensdag 21 mei
De hele ochtend blijft het telefoons en mails regenen. Vrienden bellen om mij sterkte te wensen. Ik sta versteld van mijn eigen strijdvaardigheid. Ook veel N-VA-kandidaten bellen. Zij lijden meer onder de uitslag dan ik en vragen zich af hoe het verder moet. Morgen hebben we daarover een vergadering.
Ook mijn persoonlijke medewerker zal ik moeten helpen bij zijn zoektocht naar ander werk. Hij kan voor ons parttime werken bij de provincie, maar voor een jonge gast van 24 jaar is dat niet voldoende. Die wil fulltime aan de slag.
Ik heb ook een bespreking met de N-VA-penningmeester van Limburg. We moeten aangifte doen van de verkiezingsuitgaven. Er is nog voldoende geld in kas voor de verkiezingen van volgend jaar. Ik spring nooit verder dan mijn stok lang is.
De rest van de dag staat in het teken van mijn auto. Een ongelukje gehad bij het buitenrijden van de garage op het Barricadenplein: spiegel kapot, zijkant geschuurd. Eerst naar de garage, daarna naar de autokeuring. Ik besef nu pas dat ik mijn P-plaat moet inleveren. De garage levert mij een reflecterende nummerplaat -- een van die onzalige ideeën van Durant. Annemans heeft nog niet gebeld.
Donderdag 22 mei
Ik ga mijn spullen afgeven in de Kamer. Het valt mij niet moeilijk. Sommige werknemers van de Kamer lijken meer aangeslagen dan ik. Ik zie Jacinta De Roeck. Een moment van bezinning over de voorbije dagen, maar daarna is het weer over naar de orde van de dag. Op het Barricadenplein bekijken we hoe de N-VA organisatorisch moet doorgaan. Vier personeelsleden krijgen hun vooropzeg. Dat zijn pijnlijke gesprekken, maar iedereen houdt zich kranig. ,,We wisten dat we een risico liepen'', zeggen ze. Ze willen ook allemaal meewerken aan de nieuwe campagne.
's Avonds maken we in Genk met alle Limburgse kandidaten een evaluatie van de campagne. Heel wat lokale mandatarissen zijn al benaderd door de VLD, de SP.A en CD&V. Nee, niet door het Blok. Trouwens, Annemans heeft mij nog altijd niet gebeld. Bij mijn weten is niemand bereid over te stappen. Zelfrespect is een hoog goed. Ook ik wil met geheven hoofd iedereen in de ogen blijven kijken. Ik voel deze week veel respect.
Vrijdag 23 mei
Ik heb vanmorgen vijf pakken gele tulpen gekregen. Van een man die ik vorige week op de markt heb ontmoet en die mij toen vroeg naar mijn lievelingsbloemen. Hij komt binnenkort in de buurt wonen. Er zat ook een rijsttaart bij. Om de verloren kilo er weer bij te krijgen. Trouwens, vanavond wordt het ook genieten. Ik ben uitgenodigd door de directeur van de Hasseltse hotelschool om in de jury van de eindwerken te zitten.
Morgen is het weer serieus: de partijraad komt samen om de lijnen voor de komende maanden uit te zetten.
Zondag 18, maandag 19 mei
Ik hoor de eerste uitslagen op de radio en ik voel de bui al hangen. We gaan het moeilijk krijgen. De uitslagen van SP.A-Spirit zijn te sterk en die van ons te wisselend. Limburg gaat snel verloren, maar de Senaat wordt een thriller. Ik vertrek vanuit de VTM-studio richting Genk, waar de militanten op mij wachten. Rond elf uur 's avonds arriveer ik. Er wordt geroepen: 'We zitten al aan 4,9 procent.' Er moeten nog 300 bureaus binnenkomen. Ik vrees dat het er niet meer inzit.
Twee uur 's nachts: alle bureaus zijn nog steeds niet binnen. We gaan iets eten en we blijven lachen. Als ik thuiskom, ben ik nog altijd niet moe. Ik begin mijn mails te lezen. Een paar honderden -- vaak onbekende -- mensen wensen mij veel moed toe. Kop Op . Nee, leedvermaak-berichten zijn er niet bij.
Om 5 uur kruip ik in mijn bed. Ik weet nog altijd niet of de senaatszetel binnen is. Om 8 uur ben ik alweer op. We missen de senaatszetel: het scheelt 3.000 stemmen. Moet ik een hertelling vragen in het hoofdtelbureau? Ik stel er niet veel hoop op. Om 10 uur begint het partijbureau. Natuurlijk vindt iedereen het heel erg, maar iedereen zegt dat we moeten doorgaan. De grote vakantie komt er snel aan en daarna begint de campagne voor de Vlaamse verkiezingen.
Ik heb geen enkel mandaat meer. Morgen hoef ik niet naar Brussel te gaan. Dat voelt raar. Tien jaar geleden heb ik mijn architectenbureau opgedoekt. Ik zal moeten uitkijken naar iets anders. De nieuwsberichten blijven binnenkomen. Ik heb de aangeboren reflex van daarop te reageren. Ik zal moeten afkicken.
Dinsdag 20 mei
Eindelijk nog eens goed geslapen. Het zou vandaag een rustige dag worden. Dat is buiten de pers gerekend. De hele ochtend regent het telefoons voor interviews. Om 11 uur moet ik aan de telefoon zitten voor een rechtstreeks interview met Friedl' Lesage in De Nieuwe Wereld op Radio 1. Net op dat moment belt TV-Limburg aan. Verwarring troef. De tv moet even wachten. Ook TerZake belt voor een reportage, maar dat wordt uitgesteld.
Na het radio-interview is het tijd voor de televisie. Zij willen met mij mee naar de markt. Bij de slager en de bakker spreken de mensen me aan. Ze zitten duidelijk verveeld met mijn niet-verkiezing. Ze begrijpen het ook niet goed. Ze zijn vooral boos op die kiesdrempel, die ze verschrikkelijk ondemocratisch vinden. Sommigen hadden mij voor de verkiezing nog gevraagd iets voor hen uit te zoeken. Ze vragen zich nu af of ik dat nog kan doen. Natuurlijk kan dat: mijn contactennetwerk blijft overeind.
Geert Bourgeois meldt dat Gerolf Annemans de N-VA-kopstukken zal polsen over een mogelijke samenwerking of overstap. Dat heeft hij in De Standaard gelezen. Ik geloof nooit dat Annemans mij zal bellen. Ik zat naast hem in het parlement. Daar heeft hij vaak genoeg ballonnetjes opgelaten. Hij weet dat ik er niet voor opensta.
Jos Geysels stapt op. Het is logisch dat hij zijn verantwoordelijkheid neemt. Wat mij het meest treft, zijn de gigantische gevolgen voor de mensen die voor de partij werken. Eén slechte verkiezingsuitslag en veertig mensen moeten ontslagen worden. Partijen zijn echte kmo's geworden. Moet dat niet eens bekeken worden?
Woensdag 21 mei
De hele ochtend blijft het telefoons en mails regenen. Vrienden bellen om mij sterkte te wensen. Ik sta versteld van mijn eigen strijdvaardigheid. Ook veel N-VA-kandidaten bellen. Zij lijden meer onder de uitslag dan ik en vragen zich af hoe het verder moet. Morgen hebben we daarover een vergadering.
Ook mijn persoonlijke medewerker zal ik moeten helpen bij zijn zoektocht naar ander werk. Hij kan voor ons parttime werken bij de provincie, maar voor een jonge gast van 24 jaar is dat niet voldoende. Die wil fulltime aan de slag.
Ik heb ook een bespreking met de N-VA-penningmeester van Limburg. We moeten aangifte doen van de verkiezingsuitgaven. Er is nog voldoende geld in kas voor de verkiezingen van volgend jaar. Ik spring nooit verder dan mijn stok lang is.
De rest van de dag staat in het teken van mijn auto. Een ongelukje gehad bij het buitenrijden van de garage op het Barricadenplein: spiegel kapot, zijkant geschuurd. Eerst naar de garage, daarna naar de autokeuring. Ik besef nu pas dat ik mijn P-plaat moet inleveren. De garage levert mij een reflecterende nummerplaat -- een van die onzalige ideeën van Durant. Annemans heeft nog niet gebeld.
Donderdag 22 mei
Ik ga mijn spullen afgeven in de Kamer. Het valt mij niet moeilijk. Sommige werknemers van de Kamer lijken meer aangeslagen dan ik. Ik zie Jacinta De Roeck. Een moment van bezinning over de voorbije dagen, maar daarna is het weer over naar de orde van de dag. Op het Barricadenplein bekijken we hoe de N-VA organisatorisch moet doorgaan. Vier personeelsleden krijgen hun vooropzeg. Dat zijn pijnlijke gesprekken, maar iedereen houdt zich kranig. ,,We wisten dat we een risico liepen'', zeggen ze. Ze willen ook allemaal meewerken aan de nieuwe campagne.
's Avonds maken we in Genk met alle Limburgse kandidaten een evaluatie van de campagne. Heel wat lokale mandatarissen zijn al benaderd door de VLD, de SP.A en CD&V. Nee, niet door het Blok. Trouwens, Annemans heeft mij nog altijd niet gebeld. Bij mijn weten is niemand bereid over te stappen. Zelfrespect is een hoog goed. Ook ik wil met geheven hoofd iedereen in de ogen blijven kijken. Ik voel deze week veel respect.
Vrijdag 23 mei
Ik heb vanmorgen vijf pakken gele tulpen gekregen. Van een man die ik vorige week op de markt heb ontmoet en die mij toen vroeg naar mijn lievelingsbloemen. Hij komt binnenkort in de buurt wonen. Er zat ook een rijsttaart bij. Om de verloren kilo er weer bij te krijgen. Trouwens, vanavond wordt het ook genieten. Ik ben uitgenodigd door de directeur van de Hasseltse hotelschool om in de jury van de eindwerken te zitten.
Morgen is het weer serieus: de partijraad komt samen om de lijnen voor de komende maanden uit te zetten.