Tantist
21 juni 2004, 23:53
Ik neem aan dat iedereen vertrouwd is met het Angelsaksische model?
Indien niet, het is gewoon dat het politieke spel voornamelijk door 2 politieke partijen wordt gespeeld. In Amerika is er bv. slechts 1 senator van de 100 geen Republikein of Democraat, of 1 op 435 volksvertegenwoordigers. Ook in het UK is het vooral tussen Labour en Conservatives dat de strijd gaat. Je zou ook kunnen stellen dat het ook geldt in Duitsland (SPD-CDU). Dit gaat dus over een hypergepolariseerd politiek model. Een belangrijk nadeel is dus politieke verschraling.
Maar deze modellen hebben een belangrijk kenmerk: ze vormen een mooie polarisatie in de zin rechts-links.
Zo'n model in België zou in Wallonië de linkse partij aan de macht brengen, laat ze ons PS noemen ;-) In Vlaanderen zou dat een rechtse partij aan de macht brengen.
Er zijn tendenzen -zij het uitermate vage- dat zulke polarisatie inderdaad aan het gebeuren is.
:arrow: Stevaert waagt het al te spreken van een conservatief en een progressief kamp.
:arrow: PS wint weer maar eens in Wallonië, en haalt 37%, ongeveer evenveel als Schröder in Duitsland (38,5%)
:arrow: Vlaams Blok zit aan de 24%. Op zich niet denderend, maar zorgt er wel voor dat er een anti-Blok blok gevormd wordt (met een beetje hulp van Groen!) van de drie traditionele partijen, wat ook polarisatie is.
Een sterke links-rechts tegenstelling die niet versnipperd is over verschillende partijen en dus niet uitwisselbaar is, leidt tot een onmogelijkheid om op federaal niveau een regering te vormen, tenzij de linksen en de rechtsen tegelijk in de oppositie zitten, maar dan aan de andere kant van de taalgrens. Dit is geen stabiele situatie, en zou mee een Fluwelen Scheiding zoals in Tsjechoslowakije in de hand werken.
Nu, we spreken hier wel van een zeer hypothetische mogelijkheid, maar zou het streven naar een tweepartijencoalitie (als dat nota bene al mogelijk is) geen uitstekende katalysator zijn voor de onafhankelijkheid? Maakt u eens mee het gedachtenexperiment?
Indien niet, het is gewoon dat het politieke spel voornamelijk door 2 politieke partijen wordt gespeeld. In Amerika is er bv. slechts 1 senator van de 100 geen Republikein of Democraat, of 1 op 435 volksvertegenwoordigers. Ook in het UK is het vooral tussen Labour en Conservatives dat de strijd gaat. Je zou ook kunnen stellen dat het ook geldt in Duitsland (SPD-CDU). Dit gaat dus over een hypergepolariseerd politiek model. Een belangrijk nadeel is dus politieke verschraling.
Maar deze modellen hebben een belangrijk kenmerk: ze vormen een mooie polarisatie in de zin rechts-links.
Zo'n model in België zou in Wallonië de linkse partij aan de macht brengen, laat ze ons PS noemen ;-) In Vlaanderen zou dat een rechtse partij aan de macht brengen.
Er zijn tendenzen -zij het uitermate vage- dat zulke polarisatie inderdaad aan het gebeuren is.
:arrow: Stevaert waagt het al te spreken van een conservatief en een progressief kamp.
:arrow: PS wint weer maar eens in Wallonië, en haalt 37%, ongeveer evenveel als Schröder in Duitsland (38,5%)
:arrow: Vlaams Blok zit aan de 24%. Op zich niet denderend, maar zorgt er wel voor dat er een anti-Blok blok gevormd wordt (met een beetje hulp van Groen!) van de drie traditionele partijen, wat ook polarisatie is.
Een sterke links-rechts tegenstelling die niet versnipperd is over verschillende partijen en dus niet uitwisselbaar is, leidt tot een onmogelijkheid om op federaal niveau een regering te vormen, tenzij de linksen en de rechtsen tegelijk in de oppositie zitten, maar dan aan de andere kant van de taalgrens. Dit is geen stabiele situatie, en zou mee een Fluwelen Scheiding zoals in Tsjechoslowakije in de hand werken.
Nu, we spreken hier wel van een zeer hypothetische mogelijkheid, maar zou het streven naar een tweepartijencoalitie (als dat nota bene al mogelijk is) geen uitstekende katalysator zijn voor de onafhankelijkheid? Maakt u eens mee het gedachtenexperiment?