De schoofzak
19 juni 2012, 07:08
De deelgemeente Borlo: nog nooit van gehoord.
Zelfs van Gingelom: nog maar amper van gehoord.
Dus even opgezocht: het blijkt een sossen-nest te zijn, en ... er is een n-va afdeling opgericht.
Wat is het probleem ?
Alle huizen in Borlo staan te koop.
Maar ik denk dat de kiezer er niet meer te koop staat. Ik vermoed dat die al beslist heeft.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120618_00189654
titel: Zwarte vlaggen en kapotgegooide ruiten
Borlo, waar asielzoekers niet welkom zijn
tekst voor als links niet meer werkt:
BORLO - Elk huis in Borlo staat te koop of te huur. Overal hangen zwarte vlaggen uit. Iemand gooide de ruiten van het nieuwe opvanginitiatief voor asielzoekers in. Nee, een warm welkom krijgen ze er niet.
Borlo, een gehucht temidden van fruitvelden. Een lange straat met op het eind een kerk, een café en een bakker die ook kaas en hesp verkoopt. ‘Hier kunnen we onze achterdeur altijd openlaten', zegt buurtbewoner Bernard Depuydt. ‘Het is hier altijd goed wonen geweest.'
Maar aan die rust komt nu een eind, vreest hij. Want in de voormalige rijkswachtkazerne die op een boogscheut van zijn huis ligt, nemen deze week 19 asielzoekers hun intrek. Het moeten er 40 worden wanneer het gebouw helemaal gerenoveerd is. De eerste vier gezinnen werden gisteren verwacht. Helaas vond iemand het nodig om in de nacht van zondag op maandag vijf ruiten in te gooien. Dubbel glas is sterk. Maar toch: hoe veilig is Borlo nog voor asielzoekers?
‘Ik kan niet geloven dat iemand van ons dat heeft gedaan', meent Depuydt. ‘De mensen hier zijn niet zo agressief.'
Nochtans liep een infovergadering zondag behoorlijk uit de hand. Meer dan 100 buurtbewoners, en ook enkelen van verderaf, daagden op om naar de uitleg van de directeur van het grote asielcentrum van Sint-Truiden te luisteren. Want het opvanginitiatief in Borlo is een soort buitenantenne van dat centrum. Er stond koffie en cola klaar. Vergeefs: er werd geroepen en geschreeuwd en na afloop van al die herrie wist nog steeds niemand hoe de vork aan de steel zat.
‘Spijtig', zegt Depuydt. ‘Maar de mensen hier zijn vooral boos vanwege de slechte communicatie. Ineens valt er een brief van Fedasil in je bus. En twee dagen later ook een van het gemeentebestuur. Ze zeggen wel dat ze niet op de hoogte waren, maar uit die brief blijkt het tegendeel.'
Twee buurvrouwen die nog wat dichter bij de oude rijkswachtkazerne wonen, zijn in druk gesprek met een gepensioneerd stel. Jos heet hij en zijn tuin grenst aan die van de kazerne. Hij krijgt de nieuwkomers dus letterlijk in zijn achtertuin. Dat een tankwagen op hetzelfde moment stookolie aflevert bij de kazerne, maakt hem pas goed boos: ‘En met wiens geld wordt dát betaald? Hé? Dat is wel mazout van ons!'
Rita blijft er rustiger onder. Net als de andere buurvrouw – ‘Anoniem want ik sta in het gemeentelijk onderwijs en ik heb in deze zaak al genoeg mijn nek uitgestoken' –vreest ze een forse waardedaling van haar huis. ‘Wij gaan hier allemaal met tweeën werken en hebben veel in ons huis geïnvesteerd. Wat blijft daar nog van over als die mensen komen?'
Nog een probleem, volgens Rita: ‘Er valt hier helemaal niets te beleven. Ze mogen niet werken, dus wat gaan ze dan hele dagen doen? Er is hier één café, er zijn nauwelijks winkels. Er zijn geen ontspanningsmogelijkheden. Voor alles moeten ze de bus nemen naar Sint-Truiden. En in het weekend de Belbus laten komen, want dan rijden er geen bussen.' Dat is weer olie op het vuur bij Jos: ‘En wie betaalt die Belbus? Wij, brave burgers!'
Vinden ze dan dat asielzoekers dat allemaal niet moeten krijgen? ‘Er zijn mensen die alles krijgen, mevrouw, en anderen die niets hebben', zegt Jos. Rita vult aan: ‘De bejaarden hebben hier niet eens een plek waar ze samen eens een kaartje kunnen leggen.'
Kortom, die asielzoekers zouden beter in het grote asielcentrum van Bevingen bij Sint-Truiden blijven. ‘Voor ons, een gehucht van met moeite 600 inwoners, zijn 40 van die nieuwkomers te veel.'
Koken voor de buurt
Ines Verschaeve, coördinator logistiek van het asielcentrum in Sint-Truiden, zucht eens diep: ‘Die vlaggen en die te koop-bordjes, tot daar aan toe. Dat kun je nog enigszins ludiek protest noemen. Maar die ruiten, dat was erover. Zo vijandig heb ik het nog niet eerder meegemaakt.'
Er is nog een diepe kloof te overbruggen voor de asielzoekers eens kunnen koken voor de buurt, zoals ze in gedachten had.
In heel het land zijn al acht of negen gelijkaardige federale opvanginitiatieven (FOI) gestart, telkens zonder enig protest, zegt Mieke Candaele, de woordvoerster van Fedasil. Zo'n FOI lijkt op een lokaal opvanginitiatief (LOI), waar asielzoekers zelfstandig leven onder begeleiding van het OCMW. In een FOI worden ze begeleid door een bestaand asielcentrum. Er wonen 9.000 asielzoekers in zulke kleinschalige opvangcentra. ‘Zonder noemenswaardige problemen', zegt Candaele.
Zelfs van Gingelom: nog maar amper van gehoord.
Dus even opgezocht: het blijkt een sossen-nest te zijn, en ... er is een n-va afdeling opgericht.
Wat is het probleem ?
Alle huizen in Borlo staan te koop.
Maar ik denk dat de kiezer er niet meer te koop staat. Ik vermoed dat die al beslist heeft.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20120618_00189654
titel: Zwarte vlaggen en kapotgegooide ruiten
Borlo, waar asielzoekers niet welkom zijn
tekst voor als links niet meer werkt:
BORLO - Elk huis in Borlo staat te koop of te huur. Overal hangen zwarte vlaggen uit. Iemand gooide de ruiten van het nieuwe opvanginitiatief voor asielzoekers in. Nee, een warm welkom krijgen ze er niet.
Borlo, een gehucht temidden van fruitvelden. Een lange straat met op het eind een kerk, een café en een bakker die ook kaas en hesp verkoopt. ‘Hier kunnen we onze achterdeur altijd openlaten', zegt buurtbewoner Bernard Depuydt. ‘Het is hier altijd goed wonen geweest.'
Maar aan die rust komt nu een eind, vreest hij. Want in de voormalige rijkswachtkazerne die op een boogscheut van zijn huis ligt, nemen deze week 19 asielzoekers hun intrek. Het moeten er 40 worden wanneer het gebouw helemaal gerenoveerd is. De eerste vier gezinnen werden gisteren verwacht. Helaas vond iemand het nodig om in de nacht van zondag op maandag vijf ruiten in te gooien. Dubbel glas is sterk. Maar toch: hoe veilig is Borlo nog voor asielzoekers?
‘Ik kan niet geloven dat iemand van ons dat heeft gedaan', meent Depuydt. ‘De mensen hier zijn niet zo agressief.'
Nochtans liep een infovergadering zondag behoorlijk uit de hand. Meer dan 100 buurtbewoners, en ook enkelen van verderaf, daagden op om naar de uitleg van de directeur van het grote asielcentrum van Sint-Truiden te luisteren. Want het opvanginitiatief in Borlo is een soort buitenantenne van dat centrum. Er stond koffie en cola klaar. Vergeefs: er werd geroepen en geschreeuwd en na afloop van al die herrie wist nog steeds niemand hoe de vork aan de steel zat.
‘Spijtig', zegt Depuydt. ‘Maar de mensen hier zijn vooral boos vanwege de slechte communicatie. Ineens valt er een brief van Fedasil in je bus. En twee dagen later ook een van het gemeentebestuur. Ze zeggen wel dat ze niet op de hoogte waren, maar uit die brief blijkt het tegendeel.'
Twee buurvrouwen die nog wat dichter bij de oude rijkswachtkazerne wonen, zijn in druk gesprek met een gepensioneerd stel. Jos heet hij en zijn tuin grenst aan die van de kazerne. Hij krijgt de nieuwkomers dus letterlijk in zijn achtertuin. Dat een tankwagen op hetzelfde moment stookolie aflevert bij de kazerne, maakt hem pas goed boos: ‘En met wiens geld wordt dát betaald? Hé? Dat is wel mazout van ons!'
Rita blijft er rustiger onder. Net als de andere buurvrouw – ‘Anoniem want ik sta in het gemeentelijk onderwijs en ik heb in deze zaak al genoeg mijn nek uitgestoken' –vreest ze een forse waardedaling van haar huis. ‘Wij gaan hier allemaal met tweeën werken en hebben veel in ons huis geïnvesteerd. Wat blijft daar nog van over als die mensen komen?'
Nog een probleem, volgens Rita: ‘Er valt hier helemaal niets te beleven. Ze mogen niet werken, dus wat gaan ze dan hele dagen doen? Er is hier één café, er zijn nauwelijks winkels. Er zijn geen ontspanningsmogelijkheden. Voor alles moeten ze de bus nemen naar Sint-Truiden. En in het weekend de Belbus laten komen, want dan rijden er geen bussen.' Dat is weer olie op het vuur bij Jos: ‘En wie betaalt die Belbus? Wij, brave burgers!'
Vinden ze dan dat asielzoekers dat allemaal niet moeten krijgen? ‘Er zijn mensen die alles krijgen, mevrouw, en anderen die niets hebben', zegt Jos. Rita vult aan: ‘De bejaarden hebben hier niet eens een plek waar ze samen eens een kaartje kunnen leggen.'
Kortom, die asielzoekers zouden beter in het grote asielcentrum van Bevingen bij Sint-Truiden blijven. ‘Voor ons, een gehucht van met moeite 600 inwoners, zijn 40 van die nieuwkomers te veel.'
Koken voor de buurt
Ines Verschaeve, coördinator logistiek van het asielcentrum in Sint-Truiden, zucht eens diep: ‘Die vlaggen en die te koop-bordjes, tot daar aan toe. Dat kun je nog enigszins ludiek protest noemen. Maar die ruiten, dat was erover. Zo vijandig heb ik het nog niet eerder meegemaakt.'
Er is nog een diepe kloof te overbruggen voor de asielzoekers eens kunnen koken voor de buurt, zoals ze in gedachten had.
In heel het land zijn al acht of negen gelijkaardige federale opvanginitiatieven (FOI) gestart, telkens zonder enig protest, zegt Mieke Candaele, de woordvoerster van Fedasil. Zo'n FOI lijkt op een lokaal opvanginitiatief (LOI), waar asielzoekers zelfstandig leven onder begeleiding van het OCMW. In een FOI worden ze begeleid door een bestaand asielcentrum. Er wonen 9.000 asielzoekers in zulke kleinschalige opvangcentra. ‘Zonder noemenswaardige problemen', zegt Candaele.