çois s
12 juli 2004, 19:50
Wodan of Jahwe?
Het christendom is alomtegenwoordig in Vlaanderen en Nederland. De Kerk heeft haast een patent op ons spiritueel leven, maar heeft ook een sterke greep op het onderwijs en de politieke structuren.
Het christendom heeft zijn plaats in onze maatschappij echter niet verkregen met het nobele gezicht dat het vandaag zo graag toont. Daarvoor was immers goochelarij, bedrog, huichelarij, hypocrisie, hersenspoeling, foltering, graf- en heiligschennis en zelfs (massa)moord nodig.
Het is niet mijn bedoeling om in dit artikel het politiek correcte imago van de Kerk te ontkrachten. Met dit artikel wil ik enkel bewijzen dat het christendom NIET teruggaat op de woorden van “God”, maar dat het slechts een goedkope mengeling is van verschillende elementen uit verscheidene mythologieën. Mijn uiteindelijke bedoeling is aan te tonen dat het christendom een volksvreemde religie is, die niet in Vlaanderen of Nederland (en zelfs niet op het Euraziatische continent) thuishoort, en tevens een legitiem religieus alternatief aan te bieden.
Het christendom, zoals we dat vandaag kennen, kent zijn oorsprong in het judaïsme. Het judaïsme, het geloof van het joodse volk, was aanvankelijk een polytheïsme of een meergodendom. Het joodse volk erkende dus meerdere goden, die meestal voor een kracht of een element uit de natuur staan. Zo weten we dat Semitische volkeren (die vele elementen van hun mythen ontleenden aan de Sumeriërs, een Indogermaans volk) de drievoudigheid Samas, Sin en Ischtar (de hemellichamen zon, maan en Venus) aanbaden, naast de oppergod Bel (Akkadisch) of Baäl (Kanaänitisch).
Dit evolueerde langzaam naar een systeem waarbij één of een beperkt aantal goden actief vereerd werden, zonder de andere goden te ontkennen of te loochenen. Men koos simpelweg voor de goden die het meest welwillend zouden zijn. De inwoners van de stad Sippar vereerden vooral Samas, de inwoners van de stad Ur vooral Sin.
Uiteindelijk belandden de joden bij een systeem waarbij twee goden, die in schril contrast tegenover elkaar stonden, erkend werden: een dualisme van Goed en Kwaad; Licht en Duisternis, Jahwe en Baäl, God en Satan.
Het dualistische aspect van het joods-christendom is vrijwel geheel een kopij van het Zoroastrische dualisme: in de wereld en sferen er rond strijden twee krachten tegen elkaar: enerzijds de machten van het licht (Ahura Mazda, tezamen met de zes Amesja Spentas), anderzijds de krachten der duisternis (Ahriman en zijn volgelingen). Elke individuele mens is gedurende zijn leven verplicht een keuze te maken tussen het goede en het kwade (meestal onbewust, in het dagelijkse leven). Die keuze is echter bepalend voor het leven na de dood: de machten van het licht zijn immers voorbestemd om de kosmische strijd te winnen, wat betekent dat de volgelingen van het licht de eeuwige glorie zullen beleven, terwijl de volgelingen van de duisternis eeuwige verdoemenis zullen kennen. De gelijkenis tussen de Ahura Mazda en Jahwe (God) enerzijds en Ahriman en Satan (Lucifer) anderzijds is treffend, net als de gelijkenis tussen de eeuwige glorie en de hemel, de eeuwige verdoemenis en de hel, en de kosmische strijd die samengaat met de Apocalyps.
Het absurde aan dit systeem is natuurlijk dat enkel een dwaas ervoor zou kiezen de krachten der duisternis te dienen, wanneer men zeker weet dat het tot verdoemenis zal leiden. Het geloofssysteem werd door de Kerk dan ook zodanig aangepast dat de god van het licht nu de enige god is (dus een monotheïsme), en zijn tegenstander slechts een in ongenade gevallen dienaar: Lucifer. Lucifer is diegene die in de middeleeuwse geloofsvisie poogt de aardse mens te verleiden, en hem als aanklager voor de opperste rechter te brengen.
De rol van Lucifer als verleider wordt treffend geïllustreerd in het Middelnederlandse “Mariken van Nieumeghen”, waar een wanhopige vrouw ten prooi valt aan een dienaar van Lucifer, Moenen. Maar ook het toneelstuk Faust van Goethe vertrekt van een gelijkaardig uitgangspunt.
Tot zover dus de originaliteit van het algemene concept van het christendom. De onderdelen waaruit de joods-christelijke mythologie is opgebouwd zijn eveneens ontleend aan andere mythologieën, en vermengd met stukken (al dan niet vervalste) geschiedenis om de mythologie een legitiem karakter mee te geven.
Wanneer we bijvoorbeeld het eerste boek van de Bijbel openslaan, met name Genesis, lezen we hoe het oerkoppel Adam en Eva (Gen 2, 7-25) door Jahwe wordt geschapen, en hoe Jahwe hen de levensadem in de neus blaast. Dit is te vergelijken met de schepping van het oerkoppel in de Germaanse mythologie; Ask en Embla. Ook zij werden door de goden geschapen (elk uit een boomstronk) en kregen eveneens de adem ingeblazen door de oppergod Wodan.
In hoofdstuk 6 van hetzelfde boek lezen we hoe Jahwe een zondvloed veroorzaakt om de mens van de aardbodem weg te vagen (behalve Noah en zijn verwanten). Deze passage is gekopieerd van het Sumerische Gilgamesh epos, waarin Ut-na-pishtim door de watergod Ea wordt gered uit de zondvloed die door de god Baäl was veroorzaakt - eveneens met behulp van een ark!
De toren van Babel (Gen. 6) was een cultusplaats voor de Sumerische god Marduk, en had dus niets te maken met de overmoed van de mens. De spraakverwarring gaat terug op de gedwongen immigratie van vreemde volkeren in Babylon. Hier merken we dus reeds een staaltje van Bijbelse geschiedenisvervalsing.
Niet enkel het Oude Testament maar ook het Nieuwe Testament is allesbehalve authentiek. De climax van deze geschriften is de kruisdood van Jezus Christus (Marcus 15,16-37), die gedeeltelijk geschiedkundig gestaafd is. Laat ons vooreerst stellen dat ik het niet betwijfel dat er rond het begin van onze jaartelling ene Jezus leefde in Israël, die dan ook nog eens zou terechtgesteld zijn door de Romeinse overheid. Wat ik wel ten zeerste betwijfel is de hele dramatiek die rond dit gegeven is geweven. Vanuit tekstkritisch standpunt is het eveneens onhoudbaar te beweren dat de verschillende evangelies teruggaan op vier leerlingen van Jezus Christus, die elk afzonderlijk het levensverhaal van Jezus hebben opgete-kend in hun evangelies. De “getuigenissen” zijn tè identiek, en zijn naar alle waarschijnlijkheid van mekaar gekopieerd. Des te meer twijfel en ongeloof rijst op als men de gelijkenissen met de Germaanse of zelfs met alle andere Indogermaanse mythologieën bemerkt.
Bij het Laatste Avondmaal (Marcus 14; 17-25) is Christus samen met zijn twaalf leerlingen of apostelen. Eén van die apostelen, met name Judas, verraadt Christus (Marcus 14; 43-45). Dit gegeven, een leiderfiguur of oppergodheid met twaalf volgelingen waarvan één een verrader is vinden we courant terug in Indogermaanse mythen en legenden: zo zien we dat Wodan aan het hoofd staat van een pantheon van 12 Asen - met de verraderlijke Loki. In de bekende Arthurlegenden staat koning Arthur aan het hoofd van 12 Ronde Tafelridders, met de verraderlijke Mordred. Het Franse “Chanson de Roland” (Roelandslied) maakt melding van Karel de Grote en 12 paladijnen, waaronder de verrader Ganeloen.
Terwijl Jezus Christus terechtgesteld wordt aan het kruis en daarbij verwond wordt door de speer van Longinus (de heiden), offert hij zichzelf op voor de mensheid. De ultieme paradox: God offert zichzelf op. Dit gegeven vinden we ook terug in de Germaanse Hávamál, waar de god Wodan zichzelf offert aan zichzelf om zo de kennis van de runen bemachtigen. Dit offer gebeurt door zich op te hangen (kruisigen) aan de wereldboom Yggdrasill, waarbij hij zich verwondt met zijn speer.
Er wordt geponeerd dat de Germanen dit element aan het joods-christendom hebben ontleend, maar dit is erg onwaarschijnlijk. Het is immers een ritueel Germaans gebruik om een offer aan Wodan te voltrekken door de geofferde te hangen en te verwonden met een speerstoot.
Naast Wodan kunnen we de Jezusfiguur ook vergelijken met de Germaanse lichtgod Balder. Zoals Jezus na de Apocalyps terugkeert, keert ook Balder terug uit de dood na de vernietigende Ragnarok. Net zoals Jezus tezamen met verrezenen na de Apocalyps zal regeren over een nieuw rijk (Apocalyps 20, 1-6) zal ook Balder, eveneens tezamen met verrezen goden als Hodur regeren over een nieuw rijk dat uit de zee zal oprijzen...
Het is dan ook niet verbazend dat ook de liturgie van het joods-christendom ontleend is aan religieuze gebruiken van andere godsdiensten. Een opsomming van alle joods-christelijke rituelen zou ons te ver leiden, daarom heb ik ervoor gekozen één specifiek joods-christelijk ritueel gebruik van naderbij te bekijken.
Het “kruisteken” dat veelvuldig in joods-christelijke ceremonies wordt gemaakt is ontleend van het heidense teken van de hamer. Op het eerste zicht moeilijk te bewijzen, maar het teken van de hamer is qua symbolische inhoud zinvoller dan het kruisteken. Bij het maken van het teken van de hamer raken we eerst het voorhoofd aan met de vuist. Het brein wordt hierbij geassocieerd met intellect en wijsheid, de god Wodan dus. De tweede positie van de vuist, op het hart, verwijst naar de lichtgod Balder. De linkerzijde van het lichaam staat voor het intuïtieve en seksuele gedeelte van het lichaam, overduidelijk het domein van Fro. De rechterarm, symbool van kracht, herinnert ons dan weer aan Donar of Thor.
Dit alles in beschouwing genomen moge het duidelijk wezen dat het joods-christendom niets voor Vlamingen of Nederlanders is. We dienen ons religieus erfgoed niet te zoeken in het Nabije Oosten, maar in ons eigen land! En waar de kijk op de religie onzer voorvaderen ietwat troebel is, is het wijs ons te wenden naar onze Noord-Germaanse broeders. Zij hebben immers nooit voeling verloren met het Germaanse heidendom...
[bron: JS]
Het christendom is alomtegenwoordig in Vlaanderen en Nederland. De Kerk heeft haast een patent op ons spiritueel leven, maar heeft ook een sterke greep op het onderwijs en de politieke structuren.
Het christendom heeft zijn plaats in onze maatschappij echter niet verkregen met het nobele gezicht dat het vandaag zo graag toont. Daarvoor was immers goochelarij, bedrog, huichelarij, hypocrisie, hersenspoeling, foltering, graf- en heiligschennis en zelfs (massa)moord nodig.
Het is niet mijn bedoeling om in dit artikel het politiek correcte imago van de Kerk te ontkrachten. Met dit artikel wil ik enkel bewijzen dat het christendom NIET teruggaat op de woorden van “God”, maar dat het slechts een goedkope mengeling is van verschillende elementen uit verscheidene mythologieën. Mijn uiteindelijke bedoeling is aan te tonen dat het christendom een volksvreemde religie is, die niet in Vlaanderen of Nederland (en zelfs niet op het Euraziatische continent) thuishoort, en tevens een legitiem religieus alternatief aan te bieden.
Het christendom, zoals we dat vandaag kennen, kent zijn oorsprong in het judaïsme. Het judaïsme, het geloof van het joodse volk, was aanvankelijk een polytheïsme of een meergodendom. Het joodse volk erkende dus meerdere goden, die meestal voor een kracht of een element uit de natuur staan. Zo weten we dat Semitische volkeren (die vele elementen van hun mythen ontleenden aan de Sumeriërs, een Indogermaans volk) de drievoudigheid Samas, Sin en Ischtar (de hemellichamen zon, maan en Venus) aanbaden, naast de oppergod Bel (Akkadisch) of Baäl (Kanaänitisch).
Dit evolueerde langzaam naar een systeem waarbij één of een beperkt aantal goden actief vereerd werden, zonder de andere goden te ontkennen of te loochenen. Men koos simpelweg voor de goden die het meest welwillend zouden zijn. De inwoners van de stad Sippar vereerden vooral Samas, de inwoners van de stad Ur vooral Sin.
Uiteindelijk belandden de joden bij een systeem waarbij twee goden, die in schril contrast tegenover elkaar stonden, erkend werden: een dualisme van Goed en Kwaad; Licht en Duisternis, Jahwe en Baäl, God en Satan.
Het dualistische aspect van het joods-christendom is vrijwel geheel een kopij van het Zoroastrische dualisme: in de wereld en sferen er rond strijden twee krachten tegen elkaar: enerzijds de machten van het licht (Ahura Mazda, tezamen met de zes Amesja Spentas), anderzijds de krachten der duisternis (Ahriman en zijn volgelingen). Elke individuele mens is gedurende zijn leven verplicht een keuze te maken tussen het goede en het kwade (meestal onbewust, in het dagelijkse leven). Die keuze is echter bepalend voor het leven na de dood: de machten van het licht zijn immers voorbestemd om de kosmische strijd te winnen, wat betekent dat de volgelingen van het licht de eeuwige glorie zullen beleven, terwijl de volgelingen van de duisternis eeuwige verdoemenis zullen kennen. De gelijkenis tussen de Ahura Mazda en Jahwe (God) enerzijds en Ahriman en Satan (Lucifer) anderzijds is treffend, net als de gelijkenis tussen de eeuwige glorie en de hemel, de eeuwige verdoemenis en de hel, en de kosmische strijd die samengaat met de Apocalyps.
Het absurde aan dit systeem is natuurlijk dat enkel een dwaas ervoor zou kiezen de krachten der duisternis te dienen, wanneer men zeker weet dat het tot verdoemenis zal leiden. Het geloofssysteem werd door de Kerk dan ook zodanig aangepast dat de god van het licht nu de enige god is (dus een monotheïsme), en zijn tegenstander slechts een in ongenade gevallen dienaar: Lucifer. Lucifer is diegene die in de middeleeuwse geloofsvisie poogt de aardse mens te verleiden, en hem als aanklager voor de opperste rechter te brengen.
De rol van Lucifer als verleider wordt treffend geïllustreerd in het Middelnederlandse “Mariken van Nieumeghen”, waar een wanhopige vrouw ten prooi valt aan een dienaar van Lucifer, Moenen. Maar ook het toneelstuk Faust van Goethe vertrekt van een gelijkaardig uitgangspunt.
Tot zover dus de originaliteit van het algemene concept van het christendom. De onderdelen waaruit de joods-christelijke mythologie is opgebouwd zijn eveneens ontleend aan andere mythologieën, en vermengd met stukken (al dan niet vervalste) geschiedenis om de mythologie een legitiem karakter mee te geven.
Wanneer we bijvoorbeeld het eerste boek van de Bijbel openslaan, met name Genesis, lezen we hoe het oerkoppel Adam en Eva (Gen 2, 7-25) door Jahwe wordt geschapen, en hoe Jahwe hen de levensadem in de neus blaast. Dit is te vergelijken met de schepping van het oerkoppel in de Germaanse mythologie; Ask en Embla. Ook zij werden door de goden geschapen (elk uit een boomstronk) en kregen eveneens de adem ingeblazen door de oppergod Wodan.
In hoofdstuk 6 van hetzelfde boek lezen we hoe Jahwe een zondvloed veroorzaakt om de mens van de aardbodem weg te vagen (behalve Noah en zijn verwanten). Deze passage is gekopieerd van het Sumerische Gilgamesh epos, waarin Ut-na-pishtim door de watergod Ea wordt gered uit de zondvloed die door de god Baäl was veroorzaakt - eveneens met behulp van een ark!
De toren van Babel (Gen. 6) was een cultusplaats voor de Sumerische god Marduk, en had dus niets te maken met de overmoed van de mens. De spraakverwarring gaat terug op de gedwongen immigratie van vreemde volkeren in Babylon. Hier merken we dus reeds een staaltje van Bijbelse geschiedenisvervalsing.
Niet enkel het Oude Testament maar ook het Nieuwe Testament is allesbehalve authentiek. De climax van deze geschriften is de kruisdood van Jezus Christus (Marcus 15,16-37), die gedeeltelijk geschiedkundig gestaafd is. Laat ons vooreerst stellen dat ik het niet betwijfel dat er rond het begin van onze jaartelling ene Jezus leefde in Israël, die dan ook nog eens zou terechtgesteld zijn door de Romeinse overheid. Wat ik wel ten zeerste betwijfel is de hele dramatiek die rond dit gegeven is geweven. Vanuit tekstkritisch standpunt is het eveneens onhoudbaar te beweren dat de verschillende evangelies teruggaan op vier leerlingen van Jezus Christus, die elk afzonderlijk het levensverhaal van Jezus hebben opgete-kend in hun evangelies. De “getuigenissen” zijn tè identiek, en zijn naar alle waarschijnlijkheid van mekaar gekopieerd. Des te meer twijfel en ongeloof rijst op als men de gelijkenissen met de Germaanse of zelfs met alle andere Indogermaanse mythologieën bemerkt.
Bij het Laatste Avondmaal (Marcus 14; 17-25) is Christus samen met zijn twaalf leerlingen of apostelen. Eén van die apostelen, met name Judas, verraadt Christus (Marcus 14; 43-45). Dit gegeven, een leiderfiguur of oppergodheid met twaalf volgelingen waarvan één een verrader is vinden we courant terug in Indogermaanse mythen en legenden: zo zien we dat Wodan aan het hoofd staat van een pantheon van 12 Asen - met de verraderlijke Loki. In de bekende Arthurlegenden staat koning Arthur aan het hoofd van 12 Ronde Tafelridders, met de verraderlijke Mordred. Het Franse “Chanson de Roland” (Roelandslied) maakt melding van Karel de Grote en 12 paladijnen, waaronder de verrader Ganeloen.
Terwijl Jezus Christus terechtgesteld wordt aan het kruis en daarbij verwond wordt door de speer van Longinus (de heiden), offert hij zichzelf op voor de mensheid. De ultieme paradox: God offert zichzelf op. Dit gegeven vinden we ook terug in de Germaanse Hávamál, waar de god Wodan zichzelf offert aan zichzelf om zo de kennis van de runen bemachtigen. Dit offer gebeurt door zich op te hangen (kruisigen) aan de wereldboom Yggdrasill, waarbij hij zich verwondt met zijn speer.
Er wordt geponeerd dat de Germanen dit element aan het joods-christendom hebben ontleend, maar dit is erg onwaarschijnlijk. Het is immers een ritueel Germaans gebruik om een offer aan Wodan te voltrekken door de geofferde te hangen en te verwonden met een speerstoot.
Naast Wodan kunnen we de Jezusfiguur ook vergelijken met de Germaanse lichtgod Balder. Zoals Jezus na de Apocalyps terugkeert, keert ook Balder terug uit de dood na de vernietigende Ragnarok. Net zoals Jezus tezamen met verrezenen na de Apocalyps zal regeren over een nieuw rijk (Apocalyps 20, 1-6) zal ook Balder, eveneens tezamen met verrezen goden als Hodur regeren over een nieuw rijk dat uit de zee zal oprijzen...
Het is dan ook niet verbazend dat ook de liturgie van het joods-christendom ontleend is aan religieuze gebruiken van andere godsdiensten. Een opsomming van alle joods-christelijke rituelen zou ons te ver leiden, daarom heb ik ervoor gekozen één specifiek joods-christelijk ritueel gebruik van naderbij te bekijken.
Het “kruisteken” dat veelvuldig in joods-christelijke ceremonies wordt gemaakt is ontleend van het heidense teken van de hamer. Op het eerste zicht moeilijk te bewijzen, maar het teken van de hamer is qua symbolische inhoud zinvoller dan het kruisteken. Bij het maken van het teken van de hamer raken we eerst het voorhoofd aan met de vuist. Het brein wordt hierbij geassocieerd met intellect en wijsheid, de god Wodan dus. De tweede positie van de vuist, op het hart, verwijst naar de lichtgod Balder. De linkerzijde van het lichaam staat voor het intuïtieve en seksuele gedeelte van het lichaam, overduidelijk het domein van Fro. De rechterarm, symbool van kracht, herinnert ons dan weer aan Donar of Thor.
Dit alles in beschouwing genomen moge het duidelijk wezen dat het joods-christendom niets voor Vlamingen of Nederlanders is. We dienen ons religieus erfgoed niet te zoeken in het Nabije Oosten, maar in ons eigen land! En waar de kijk op de religie onzer voorvaderen ietwat troebel is, is het wijs ons te wenden naar onze Noord-Germaanse broeders. Zij hebben immers nooit voeling verloren met het Germaanse heidendom...
[bron: JS]