FMisplon
5 februari 2003, 14:23
Een onderscheiding voor Verhofstadt I?
Woensdag 8 januari 2003, de kogel is door de kerk, premier Verhofstadt maakt bekend wat al zeer lang in de lucht hing, er komen vervroegde verkiezingen op zondag 18 mei 2003 en niet op zondag 15 juni 2003 zoals eerst voorzien. De verkiezingen van 13 juni 1999 werd destijds de ‘moeder van alle verkiezingen’ genoemd, omwille van het feit dat er toen zowel voor federaal, vlaams als europees parlement moest gekozen worden. Maar eigenlijk zijn de komende federale verkiezingen nog veel belangrijker dan vorig en wel om verschillende redenen.
Na die bewuste verkiezingen van juni 1999, die midden de dioxinecrisis plaatsvonden, kwam er een paarsgroene regering op de been onder leiding van Guy Verhofstadt , een unicum in de Belgische geschiedenis en voor het eerst in meer dan 40 jaar geen christen-democraten in de regering. Socialistisch boegbeeld Louis Tobback verklaarde bij de installatie van het kabinet dat het “paarsgroen begint, maar bont en blauw zal eindigen”. De resultaten zijn bekend en zal u niet vervelen met een opsomming van de al dan niet verwezenlijkte projecten, strubbelingen binnen de regering, ontslagen en goed-nieuws-praatjes van Verhofstadt I. Nu komt er het moment van de afrekening en/of beloning, en net dat moment wordt zeer spannend om naar uit te kijken. Voor het eerst in de Belgische geschiedenis vallen de federale verkiezingen niet samen met de deelstaatverkiezingen, wat een eerste interessant punt is. De kiezer heeft nu de mogelijkheid om verschillende coalities aan te duiden om de respectievelijke federale- en gewestregeringen te vormen. Pas dan kan men zien hoe communautaire twistpunten echte regeringscrisissen veroorzaken. Nu zijn zulke conflicten steeds vermeden aangezien er op federaal en gewestelijk vlak steeds dezelfde coalities tot stand zijn gekomen, wat het gevolg is dat de verkiezingen steeds samen vielen. Een verschil in coalitie tussen het federale en gewestelijke niveau is te voorzien, nu of in 2004 wanneer we wederom naar de stembus trekken om het Vlaams en Europees parlement aan te duiden, tenzij de kiezer dermate tevreden is over de beide coalities…….
Hoe gaat de kiezer reageren op de talrijke overlopers binnen de verschillende partijen. De namen zijn bekend, vooral Karel De Gucht mag gaan oppassen voor zijn stoel als partijvoorzitter, hij moet scoren of zijn verruimingsoperatie is mislukt, en dan zal hij daar de rekening van betalen. De nieuwkomers die hij binnenhaalde zijn allen van linkse signatuur met een Patrik Vankrunkelsven als uitschieter, die openlijk zegt dat hij ideologisch bij Agalev thuishoort, maar toch richting VLD gaat. Zuiver postjesgewin is hier het enige motief, het zinkende Spiritschip werd verlaten voor de brede volkspartij van De Gucht. Wat de echte liberaal daar van denkt zullen we op 18 mei kunnen vaststellen, maar men kan zo zien dat het ongenoegen groot is, mensen die reeds 20 jaar in de partij actief zijn en, na lang het vuile terreinwerk te hebben gedaan, uitzicht krijgen op een mandaat, worden zonder verpinken ingeruild voor een NCDer of ex-Spiritist die toevallig al eens De Laatste Show mocht onveilig maken met inhoudsloos gezwets. Hier komen we aan één van de belangrijkste veranderingen van paarsgroen, die gingen eens te werk gaan met een ‘open-debat-cultuur’ ; wat krijgen we als resultaat? Ongeziene politieke prostitutie van parlementsleden en ministers. Teletubbies, alles is gratis dankzij Steve, de traantjes van Bert, Patrick Dewael als politieke dwerg die wil polstokspringen over een lat die veel te hoog is, en ga zo maar door. Nemen we daar dan nog eens de verzamelde pers bij, die dit spel gretig meespeelden, maar hun eigen journalistieke onafhankelijkheid op het spel zetten door altijd maar diezelfde figuren uit te nodigen en met zogenaamde ‘stoute’ vragen te bestoken die de politicus in kwestie met een makkelijk propagandapraatje beantwoordt, de hierboven genoemde Laatste Show, maar ook Villa Politica, Bracke en Crabbé waren hier mooie voorbeelden van. Maar voor de hoogmis van deze journalistieke onkunde (of eerder onwil?) moeten op zondagochtend afstemmen op TV1, voor De 7de Dag. Ondanks het feit dat de verzamelde VRT-loge rabiaat anti-katholiek is wensen ze toch deze gelovige traditie in ere te houden. Gelukkig werd het kijk-en luistergeld afgeschaft, anders zou ik bij deze hebben opgeroepen het niet meer te betalen, al blijft er wel belastingsgeld stromen naar programmamakers die de laffe moord op een politicus als een fijn evenement beschouwen. Een kritische pen wordt in Vlaanderen snel gebroken, die van Derk-Jan Eppink bijvoorbeeld, door onze premier himself, maar wanneer het moment daar is om iemand als Chris Dusauchoit publiekelijk te veroordelen doen ze alsof hun neus bloedt. Wat betreft dat ontslag van Eppink is in de media haast niets verschenen, wij, Belgen, kregen wel voldoende informatie over het ontslag van twee Italiaanse journalisten, nadat deze kritiek hadden geuit op premier Berlusconi. Moord en brand was het, dat exact hetzelfde bij ons gebeurd, dat moet u maar lezen in het NRC Handelsblad. Prachtig toch, hoe de linkse journalistieke kaste zichzelf afdekt.
Maar genoeg over het verleden, op naar die bewuste 18 mei dus. En, toeval of niet, was er woensdagavond een debat tussen diverse kopstukken van de regering en oppositie. Het was weliswaar bij ‘Polspoel & Desmet’, dat laatavondprogramma waar de vragen belangrijker zijn dan de antwoorden (dixit Jean-Luc Dehaene), maar toch zette het een zeker toon, die eigenlijk al een tijdje weerklonk en er is weinig kans dat deze zal wijzigen.
Karel De Gucht, arrogant, verbaal sterk en op de hoogte van zijn dossiers was duidelijk de eerste van het regeringsklasje. Hij kreeg het wel even moeilijk toen hij het ‘Confederalisme’ moest verdedigen, maar daar maakte hij zich met enkele academische termen vaag van af. Patrick Janssens, de reclamejongen, zoals gebruikelijk in t-shirt en blazer, die ons kwam vertellen over ‘projecten’ die op stapel stonden, inhoudelijk niets bijzonders wist te melden en Frank Vandenbroucke steeds aanhaalde als een voorbeeld voor de regering. Mieke Vogels wist ons te onderhouden met het feit dat Agalev zwaar op de coalitie heeft zitten wegen, de afgelopen vier jaar en kwam met een wel zeer merkwaardige vraag voor Filip Dewinter; “Meneer Dewinter gelooft u in wetenschappelijke vooruitgang?” Illustratief voor de inhoud van Agalev als regeringspartij…… .
De oppositie dan, waar het mogenlijk nog schrijnender was gesteld dan in de meerderheid. Stefaan De Clerck, verbaal zwak, zeer vaag waarvoor hij inhoudelijk staat, blijkt voor een belastingsverhoging te zijn, iets wat electoraal dodelijk is en toont niet de minste leidercapaciteiten. Kortom, geen wonder dat de VLD ‘kanseliersverkiezingen’ wil, want met De Clerck als uitdager zullen die makkelijk gewonnen worden, onbegrijpelijk dat men met deze man voor het premierschap wenst te strijden, waar er twee andere gegadigden zijn met een meer uitgesproken profiel; nl. de inhoudelijk sterke Yves Leterme en de meer populistische Pieter De Crem, maar mogen we ook de eveneens inhoudelijk sterke Herman Van Rompuy niet vergeten die zich momenteel op de achtergrond houdt, maar zeer belangrijk kan worden bij eventuele coalitieonderhandelingen. Het Vlaams Blok mocht ook naar de studio komen van Polspoel & Desmet, “om er op te kloppen” zoals ze dat zelf zo mooi zeggen. Maar met Filip Dewinter hadden ze een taaie boksbal in huis gehaald; in zijn gekende stijl was hij de enige stem uit de oppositie die effectief een debat kon aangaan, waarbij hij vooral de VLD viseerde, verbaal sterk, duidelijke stellingen, inhoudelijk goed op de hoogte met de gekende thema’s. Meer zelfs, hij had een buikspreker bij, die al zijn thema’s wat flauwer afkookte en in zijn eigen betweterige stijl vertolkte, inderdaad, de N-VA was er ook, in de persoon van Geert Bourgeois, of wat dacht u? Ik wens de N-VA alle geluk van de wereld toe, om 5% te halen, maar dan zal er toch wel eens uit een andere toon moeten weerklinken dan “meer Vlaanderen en beter bestuur” vager kan haast niet. Hij had kritiek op paarsgroen, maar gaf zelf geen alternatief, behalve het welgekende “goed bestuur”. Ik vrees dat hij, eens de verkiezingsstrijd helemaal losbast, met zijn betweterige pseudo-intellectuele houding zal worden platgewalst door de stunts van Steve, de borsten van Freya of de kindjes van Bert. Een debat als begin van een lange rij, die ten laatste stopt op 18 mei, dan gaan we zeker naar de stembus, wat niet wegneemt dat de regering voordien nog steeds kan vallen. Ecolo en Agalev zitten met een mager rapport om naar hun achterban te trekken en willen als pacifisten, die weliswaar wapens aan Nepal leveren, Irak aangrijpen om hun blazoen op te poetsen. Verhofstadt I zal dus over een sterke maag moeten beschikken wanneer de Texaanse boer beslist zijn Iraakse kippen te slachten!
Pieter Berckmans
Woensdag 8 januari 2003, de kogel is door de kerk, premier Verhofstadt maakt bekend wat al zeer lang in de lucht hing, er komen vervroegde verkiezingen op zondag 18 mei 2003 en niet op zondag 15 juni 2003 zoals eerst voorzien. De verkiezingen van 13 juni 1999 werd destijds de ‘moeder van alle verkiezingen’ genoemd, omwille van het feit dat er toen zowel voor federaal, vlaams als europees parlement moest gekozen worden. Maar eigenlijk zijn de komende federale verkiezingen nog veel belangrijker dan vorig en wel om verschillende redenen.
Na die bewuste verkiezingen van juni 1999, die midden de dioxinecrisis plaatsvonden, kwam er een paarsgroene regering op de been onder leiding van Guy Verhofstadt , een unicum in de Belgische geschiedenis en voor het eerst in meer dan 40 jaar geen christen-democraten in de regering. Socialistisch boegbeeld Louis Tobback verklaarde bij de installatie van het kabinet dat het “paarsgroen begint, maar bont en blauw zal eindigen”. De resultaten zijn bekend en zal u niet vervelen met een opsomming van de al dan niet verwezenlijkte projecten, strubbelingen binnen de regering, ontslagen en goed-nieuws-praatjes van Verhofstadt I. Nu komt er het moment van de afrekening en/of beloning, en net dat moment wordt zeer spannend om naar uit te kijken. Voor het eerst in de Belgische geschiedenis vallen de federale verkiezingen niet samen met de deelstaatverkiezingen, wat een eerste interessant punt is. De kiezer heeft nu de mogelijkheid om verschillende coalities aan te duiden om de respectievelijke federale- en gewestregeringen te vormen. Pas dan kan men zien hoe communautaire twistpunten echte regeringscrisissen veroorzaken. Nu zijn zulke conflicten steeds vermeden aangezien er op federaal en gewestelijk vlak steeds dezelfde coalities tot stand zijn gekomen, wat het gevolg is dat de verkiezingen steeds samen vielen. Een verschil in coalitie tussen het federale en gewestelijke niveau is te voorzien, nu of in 2004 wanneer we wederom naar de stembus trekken om het Vlaams en Europees parlement aan te duiden, tenzij de kiezer dermate tevreden is over de beide coalities…….
Hoe gaat de kiezer reageren op de talrijke overlopers binnen de verschillende partijen. De namen zijn bekend, vooral Karel De Gucht mag gaan oppassen voor zijn stoel als partijvoorzitter, hij moet scoren of zijn verruimingsoperatie is mislukt, en dan zal hij daar de rekening van betalen. De nieuwkomers die hij binnenhaalde zijn allen van linkse signatuur met een Patrik Vankrunkelsven als uitschieter, die openlijk zegt dat hij ideologisch bij Agalev thuishoort, maar toch richting VLD gaat. Zuiver postjesgewin is hier het enige motief, het zinkende Spiritschip werd verlaten voor de brede volkspartij van De Gucht. Wat de echte liberaal daar van denkt zullen we op 18 mei kunnen vaststellen, maar men kan zo zien dat het ongenoegen groot is, mensen die reeds 20 jaar in de partij actief zijn en, na lang het vuile terreinwerk te hebben gedaan, uitzicht krijgen op een mandaat, worden zonder verpinken ingeruild voor een NCDer of ex-Spiritist die toevallig al eens De Laatste Show mocht onveilig maken met inhoudsloos gezwets. Hier komen we aan één van de belangrijkste veranderingen van paarsgroen, die gingen eens te werk gaan met een ‘open-debat-cultuur’ ; wat krijgen we als resultaat? Ongeziene politieke prostitutie van parlementsleden en ministers. Teletubbies, alles is gratis dankzij Steve, de traantjes van Bert, Patrick Dewael als politieke dwerg die wil polstokspringen over een lat die veel te hoog is, en ga zo maar door. Nemen we daar dan nog eens de verzamelde pers bij, die dit spel gretig meespeelden, maar hun eigen journalistieke onafhankelijkheid op het spel zetten door altijd maar diezelfde figuren uit te nodigen en met zogenaamde ‘stoute’ vragen te bestoken die de politicus in kwestie met een makkelijk propagandapraatje beantwoordt, de hierboven genoemde Laatste Show, maar ook Villa Politica, Bracke en Crabbé waren hier mooie voorbeelden van. Maar voor de hoogmis van deze journalistieke onkunde (of eerder onwil?) moeten op zondagochtend afstemmen op TV1, voor De 7de Dag. Ondanks het feit dat de verzamelde VRT-loge rabiaat anti-katholiek is wensen ze toch deze gelovige traditie in ere te houden. Gelukkig werd het kijk-en luistergeld afgeschaft, anders zou ik bij deze hebben opgeroepen het niet meer te betalen, al blijft er wel belastingsgeld stromen naar programmamakers die de laffe moord op een politicus als een fijn evenement beschouwen. Een kritische pen wordt in Vlaanderen snel gebroken, die van Derk-Jan Eppink bijvoorbeeld, door onze premier himself, maar wanneer het moment daar is om iemand als Chris Dusauchoit publiekelijk te veroordelen doen ze alsof hun neus bloedt. Wat betreft dat ontslag van Eppink is in de media haast niets verschenen, wij, Belgen, kregen wel voldoende informatie over het ontslag van twee Italiaanse journalisten, nadat deze kritiek hadden geuit op premier Berlusconi. Moord en brand was het, dat exact hetzelfde bij ons gebeurd, dat moet u maar lezen in het NRC Handelsblad. Prachtig toch, hoe de linkse journalistieke kaste zichzelf afdekt.
Maar genoeg over het verleden, op naar die bewuste 18 mei dus. En, toeval of niet, was er woensdagavond een debat tussen diverse kopstukken van de regering en oppositie. Het was weliswaar bij ‘Polspoel & Desmet’, dat laatavondprogramma waar de vragen belangrijker zijn dan de antwoorden (dixit Jean-Luc Dehaene), maar toch zette het een zeker toon, die eigenlijk al een tijdje weerklonk en er is weinig kans dat deze zal wijzigen.
Karel De Gucht, arrogant, verbaal sterk en op de hoogte van zijn dossiers was duidelijk de eerste van het regeringsklasje. Hij kreeg het wel even moeilijk toen hij het ‘Confederalisme’ moest verdedigen, maar daar maakte hij zich met enkele academische termen vaag van af. Patrick Janssens, de reclamejongen, zoals gebruikelijk in t-shirt en blazer, die ons kwam vertellen over ‘projecten’ die op stapel stonden, inhoudelijk niets bijzonders wist te melden en Frank Vandenbroucke steeds aanhaalde als een voorbeeld voor de regering. Mieke Vogels wist ons te onderhouden met het feit dat Agalev zwaar op de coalitie heeft zitten wegen, de afgelopen vier jaar en kwam met een wel zeer merkwaardige vraag voor Filip Dewinter; “Meneer Dewinter gelooft u in wetenschappelijke vooruitgang?” Illustratief voor de inhoud van Agalev als regeringspartij…… .
De oppositie dan, waar het mogenlijk nog schrijnender was gesteld dan in de meerderheid. Stefaan De Clerck, verbaal zwak, zeer vaag waarvoor hij inhoudelijk staat, blijkt voor een belastingsverhoging te zijn, iets wat electoraal dodelijk is en toont niet de minste leidercapaciteiten. Kortom, geen wonder dat de VLD ‘kanseliersverkiezingen’ wil, want met De Clerck als uitdager zullen die makkelijk gewonnen worden, onbegrijpelijk dat men met deze man voor het premierschap wenst te strijden, waar er twee andere gegadigden zijn met een meer uitgesproken profiel; nl. de inhoudelijk sterke Yves Leterme en de meer populistische Pieter De Crem, maar mogen we ook de eveneens inhoudelijk sterke Herman Van Rompuy niet vergeten die zich momenteel op de achtergrond houdt, maar zeer belangrijk kan worden bij eventuele coalitieonderhandelingen. Het Vlaams Blok mocht ook naar de studio komen van Polspoel & Desmet, “om er op te kloppen” zoals ze dat zelf zo mooi zeggen. Maar met Filip Dewinter hadden ze een taaie boksbal in huis gehaald; in zijn gekende stijl was hij de enige stem uit de oppositie die effectief een debat kon aangaan, waarbij hij vooral de VLD viseerde, verbaal sterk, duidelijke stellingen, inhoudelijk goed op de hoogte met de gekende thema’s. Meer zelfs, hij had een buikspreker bij, die al zijn thema’s wat flauwer afkookte en in zijn eigen betweterige stijl vertolkte, inderdaad, de N-VA was er ook, in de persoon van Geert Bourgeois, of wat dacht u? Ik wens de N-VA alle geluk van de wereld toe, om 5% te halen, maar dan zal er toch wel eens uit een andere toon moeten weerklinken dan “meer Vlaanderen en beter bestuur” vager kan haast niet. Hij had kritiek op paarsgroen, maar gaf zelf geen alternatief, behalve het welgekende “goed bestuur”. Ik vrees dat hij, eens de verkiezingsstrijd helemaal losbast, met zijn betweterige pseudo-intellectuele houding zal worden platgewalst door de stunts van Steve, de borsten van Freya of de kindjes van Bert. Een debat als begin van een lange rij, die ten laatste stopt op 18 mei, dan gaan we zeker naar de stembus, wat niet wegneemt dat de regering voordien nog steeds kan vallen. Ecolo en Agalev zitten met een mager rapport om naar hun achterban te trekken en willen als pacifisten, die weliswaar wapens aan Nepal leveren, Irak aangrijpen om hun blazoen op te poetsen. Verhofstadt I zal dus over een sterke maag moeten beschikken wanneer de Texaanse boer beslist zijn Iraakse kippen te slachten!
Pieter Berckmans