demonen
10 januari 2016, 19:22
Toen Stevaert voorzitter werd van de sp.a maakte hij de juiste analyse nl zijn partij had geen achterban meer (enkel uitstervende oude socialisten) en gedoemd om te imploderen.
Hij zocht nieuwe kiezers en zijn doelgroep werd de ouderen.
Die werden verwent met gratis bus, trein, tram, gratis rimpelrock, afschaffing kijk- en luistergeld om naar Familie te kijken.
Dewever maakte dezelfde analyse bij N-VA nl een 1-manspartij (Bourgeois) gedoemd om onder de kiesdrempel te verdwijnen want een onafhankelijk Vlaanderen was geen item voor de Vlaming die onderhevig werd aan een nooit geziene deïndustrialisatie.
Ook Dewever moest een nieuwe doelgroep aanboren en dat werd "de hardwerkende Vlaming" en niet "de naar onafhankelijkheid strevende Vlaming". De bocht van Vlaams-nationalisme naar economie werd gemaakt door chinees vrijwilliger Bracke, plots Orangist die geen onafhankelijk Vlaanderen meer voorstond maar een langzame aansluiting van Vlaanderen bij Nederland over de eeuwen heen.
Maar hoe kwam Dewever bij zijn nieuwe doelgroep nl "de hardwerkende Vlaming"?
Bart De Wever wijst de nota-Di Rupo af omdat die, volgens hem, een aanslag op de "hardwerkende Vlaming" betekent. Waarmee hij zichzelf opwerpt als de echte verdediger van die hardwerkende Vlaming. Maar wie is dat precies?
De nota-Di Rupo bevat maatregelen tegen de (brug)gepensioneerden, de zieken, de invaliden en de werklozen. “Gaat niet ver genoeg”, reageerde Bart De Wever. Di Rupo wilde ook de aftrekbaarheid van de dienstencheques afschaffen en die van sommige bedrijfswagens verminderen. Hij overweegt ook om de vermogens van meer dan 1,25 miljoen euro te belasten. Zij het alleen de komende twee jaar, terwijl de maatregelen tegen de werkende bevolking permanent en definitief zijn. En de roerende voorheffing op dividenden en op intresten zouden respectievelijk op 25 en 20 procent komen. Deze “tsunami van nieuwe belastingen” zal vooral de “hardwerkende Vlaming” treffen, protesteerde De Wever. Het leverde hem meteen 8 % nieuwe stemmers op. Maar wie is nu eigenlijk die “hardwerkende Vlaming” in wiens naam hij beweert te spreken? We gingen op zoek.
Misschien de Vlaamse arbeider of bediende?
In de tv-studio van Kanaal Z vertelde Bart De Wever half mei dat Wouter De Geest van BASF hem tijdens een diner bij de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka vertelde dat de lonen in BASF-Ludwigshafen liefst 25% lager liggen dan in Antwerpen. “Ludwigshafen is China niet, maar Duitsland”, aldus De Wever. En dus moet de politiek iets doen voor onze bedrijven die “met dat soort lonen en lasten worden geconfronteerd”. Eens te meer komt de oplossing voor de Vlaams-nationalisten dus uit Duitsland. De Wever: “Gerhard Schröder verdient een immense erkenning. Hij is een socialist die de moed heeft gehad om de noodzakelijke hervormingen door te voeren die tot het herstel van Duitsland hebben geleid. Zelfs al was dat niet altijd populair.” (1)
Waarom verdient Schröder een strandbeeld? Hij voerde de regel in dat samenwonende werklozen na één jaar nog maar 347 euro per maand als uitkering krijgen. Daarvoor moeten ze eerst wel hun financiële situ*atie helemaal blootleggen. Alleen wie als het ware niets bezit, krijgt een uitkering. Als je nog wat spaargeld hebt, moet je dat eerst opgebruiken. De inkomens van de partner en van alle andere gezinsleden worden meegeteld. Die maatregel treft vooral de honderdduizenden vrouwen erg zwaar. De rechten waarvoor zij hebben gewerktm vervallen in een klap, de vrouzen worden opnieuw helemaal afhankelijk van hun partner.
Met die 347 euro moeten de werklozen alle kosten betalen van voeding, kleding, hygiëne, huisraad, communicatie, transport, opvoeding en vorming en voor cultuur, enzovoorts. Voor elektriciteit krijgen ze alleen een forfait, dat de werkelijke uitga*ven bijlange niet dekt. Voor huur en nevenkosten nemen de sociale diensten alleen de “passende” kosten over: is de woonopper*vlakte te groot of de huurprijs te hoog, dan moeten ze het verschil uit eigen zak betalen of naar een goedkoper onderkomen verhuizen.
Het doel is de werklozen te dwingen interimwerk te aanvaarden tot 30 % onder het loon van de vaste arbeiders die naast hen werken. Die aanvaarden op hun beurt langer werken en lagere lonen om toch maar aan het lot van die werklozen te ontsnappen1.
De lonen en sociale lasten met een kwart verlagen en ze terugbrengen tot het niveau van Duitsland. Dan moet ook de index en eventuele loonstijgingen eraan geloven. Het is zeker niet de verdediging waar de hardwerkende Vlaming van droomt.
Misschien de Vlaamse ambtenaar?
Het is weinig waarschijnlijk, gezien zijn allergie voor alles wat met overheid te maken heeft, maar wie weet bedoelt De Wever met de “hardwerkende Vlaming” toch de Vlaamse ambtenaar? Volgens een recente studie van de Sociale Economische Raad voor Vlaanderen (SERV) behoren beroepen bij de post en in het onderwijs tot de meest stresserende. Wat heeft De Wever voor deze tienduizenden hardwerkende Vlamingen in petto? “Verdient een ambtenaar vandaag nog altijd minder dan in de privésector en moet hij daarvoor gecompenseerd worden met een hoger pensioen? Vroeger wel, maar nu niet meer voor wie als ambtenaar start (2).” En senaatsvoorzitter Danny Pieters stelt voor om de ambtenarenpensioenen niet meer te berekenen op basis van de 5 laatste jaren zoals nu, ook niet op basis van de 10 laatste jaren, zoals Di Rupo voorstelde, maar op de hele loopbaan. (3) Kortom, de N-VA wil komaf maken met de belangrijkste verworvenheid die de ambtenaren hebben bekomen, namelijk een treffelijk pensioen. Hun pensioenen moeten zakken tot het niveau van de privé. Ook voor de ambtenaren wordt het dus pijnlijk ontwaken in het onafhankelijke Vlaandrenland.
Een Vlaming die werkt zonder ooit oud, ziek of werkloos te worden?
Volgens de medische wetenschap worden mensen die een zwaar beroep uitoefenen sneller ziek en oud. Geen wonder dat vele hardwerkende Vlamingen op hun 55-58 jaar snakken naar brugpensioen. Helaas, “verder arbeiden tot je 65ste, zoniet krijg je 30 % minder pensioen”, luidt het N-VA-devies. Met de woorden van De Wever: “Dat impliceert het laten uitdoven van alle vormen van vervroegde uittreding uit de arbeidsmarkt.” (2)
En ook voor de gepensioneerden heeft De Wever nog twee verrassingen: de welvaartsvastheid, waardoor de lage pensioenen uit de privé er een paar procenten bij kregen, moet worden afgeschaft, want dat is “een strop rond de begroting"(2). En senaatsvoorzitter Danny Pieters (N-VA) wil periodes van ziekte, werkloosheid, tijdskrediet en verloven voor ouderschap en palliatieve zorg niet meer of maar voor een deel laten meetellen voor de berekening van het pensioen. (3) Veel meer menen, vooral vrouwen, zullen dan geen volledige loopbaan hebben en dus een lager pensioen krijgen.
In de gezondheidszorg wil de partij een tijdelijke nulgroei, wat onvermijdelijk grote meerkosten voor de patiënt zal inhouden en een verdere privatisering.
Helemaal kop van jut zijn de werklozen. Om te beginnen de werkzoekende schoolverlater. De Wever heeft namelijk ontdekt dat er 587 schoolverlaters zijn van ouder dan 50 jaar die nog een wachtuitkering krijgen. Bijgevolg moet in de logica van De Wever ook alle jonge schoolverlaters hun uitkering worden ontnomen. Onmiddellijk. En voor de andere werklozen stopt het dopgeld na 2 jaar ook onherroepelijk. Naar het OCMW dus. De Wever: “Dan betaalt de overheid natuurlijk ook een uitkering, maar het OCMW doet altijd een middelentoets.” Dat ‘onderzoek naar de bestaansmiddelen’ moet vermijden dat “werklozen met 25 appartementen” ( De Wever in Trends) een uitkering krijgen. Het betekent op de eerste plaats dat ook de hardwerkende Vlaming zijn huisje zal moeten verkopen als hij na 2 jaar geen werk vindt. Voor wie denkt dat De Wever daarmee eindelijk iets doet om al die niet-werkwillige werklozen aan het werk te krijgen: zo talrijk zijn die niet. Vorig jaar schreef Colruyt – als test - 3.000 vacatures uit. Daar kwamen liefst 110.000 kandidaten op af!
Luc Van Der Kelen, politiek commentator van Het Laatste Nieuws, besluit dan ook: “Vorige week sprak De Wever van 15 miljard besparingen in de sociale zekerheid. Als drie miljoen Belgen daarvan afhankelijk zijn, kost hen dat 5.000 euro per kop per jaar. En dat zullen niet allemaal Walen en Brusselaars zijn. Wat De Wever voorstelt, is stijgende armoede op grote schaal (4)."
Wie veel geld bezit…
De “hardwerkende Vlaming” is dus niet de arbeider of bediende, niet de ambtenaar en zeker niet de (brug)gepensioneerde, de zieke of de werkloze. Wie is het dan wel, die De Wever zo door dik en dun verdedigt?
Haast niemand durft vandaag nog onverkort de notionele intrestaftrek verdedigen. Omdat intussen bijna iedereen wel weet dat die 5 miljard euro fiscale cadeaus voor het overgrote deel verdwijnen in de kluizen van de aandeelhouders van de grootste multinationals en banken. Zelfs de man die de maatregel heeft bedacht, Bruno Colmant, ex-ING en de voormalig kabinetschef van Reynders, stelt nu voor hem te halveren. Niet zo De Wever, die steigert als hij zoiets hoort. “Als je het investeringsklimaat wil vernietigen, dan moet je de notionele intrestaftrek afschaffen.” (2) Ook fraudeurs �* la boer De Clerck van Beaulieu moet je met rust laten: “Op posten als de bestrijding van de fraude plak je best geen cijfers, want dan ben je jezelf toch maar aan het bedriegen.” Pardon? Geen doelstellingen voor de strijd tegen de fraudeurs, maar wel een duidelijke doelstelling van 15 miljard besparingen in de sociale zekerheid met heel precieze maatregelen tegen zieken, gepensioneerden, invaliden en werklozen?
Jawel, deze De Wever is “een man met karakter”, die “neen durft zeggen”, een man die het “been stijf durft te houden”. Maar dan wel enkel en alleen tegen de zwaksten van onze maatschappij. Deze De Wever is vooral de loopjongen van de allerrijksten en de fraudeurs. Heldenmoed?
En dan zijn er ook de CEO’s en hun miljoenenbonussen. Ook zij kunnen gerust voor N-VA stemmen. “Naast minimumlonen voor de werknemers wil men nu dus ook maximumlonen voor de bedrijfsleiding”, schrijft N-VA-volksvertegenwoordiger Karel Uyttersprot. Hij was zelf lange tijd commercieel directeur in een tapijtenfabriek en is nu gedelegeerd bestuurder van Voka Oost-Vlaanderen. In zijn ogen hebben de wetsvoorstellen tegen de bonussen alles te maken met “afgunst”, het zijn “pestwetten voor onze ondernemingen”: “Wie hard werkt en zijn bedrijf goed bestuurt moet hiervoor beloond worden (5).” Voil�*, hier hebben we hem dan, de echte “hardwerkende Vlaming”. Wie als een arbeider of bediende hard werkt en het bedrijf rijk maakt, die moet 25 % inleveren. Wie als aandeelhouder of CEO weinig werkt in verhouding tot zijn exuberant loon, die mag er gerust nog miljoenenbonussen bij krijgen. En Uyttersprot vraagt speciale aandacht en zorg voor de “34% van de bestuurders uit de Bel20 die niet de Belgische nationaliteit hebben.” Het doet er voor de N-VA niet toe of die managers bruin of zwart of geel of zelfs Waal zijn. “Talent kent geen grenzen”, zegt hij. Correctie: geld kent geen grenzen en vooral geen schroom…
(1) La Libre Belgique, 9 juli; (2) Trends, 30 juni; (3) Knack, 6 juli; (4) Het Laatste Nieuws, 12 juli; (5) www.n-va.be/nieuws/column/stop-de-regelneverij-tegen-ondernemers
Hij zocht nieuwe kiezers en zijn doelgroep werd de ouderen.
Die werden verwent met gratis bus, trein, tram, gratis rimpelrock, afschaffing kijk- en luistergeld om naar Familie te kijken.
Dewever maakte dezelfde analyse bij N-VA nl een 1-manspartij (Bourgeois) gedoemd om onder de kiesdrempel te verdwijnen want een onafhankelijk Vlaanderen was geen item voor de Vlaming die onderhevig werd aan een nooit geziene deïndustrialisatie.
Ook Dewever moest een nieuwe doelgroep aanboren en dat werd "de hardwerkende Vlaming" en niet "de naar onafhankelijkheid strevende Vlaming". De bocht van Vlaams-nationalisme naar economie werd gemaakt door chinees vrijwilliger Bracke, plots Orangist die geen onafhankelijk Vlaanderen meer voorstond maar een langzame aansluiting van Vlaanderen bij Nederland over de eeuwen heen.
Maar hoe kwam Dewever bij zijn nieuwe doelgroep nl "de hardwerkende Vlaming"?
Bart De Wever wijst de nota-Di Rupo af omdat die, volgens hem, een aanslag op de "hardwerkende Vlaming" betekent. Waarmee hij zichzelf opwerpt als de echte verdediger van die hardwerkende Vlaming. Maar wie is dat precies?
De nota-Di Rupo bevat maatregelen tegen de (brug)gepensioneerden, de zieken, de invaliden en de werklozen. “Gaat niet ver genoeg”, reageerde Bart De Wever. Di Rupo wilde ook de aftrekbaarheid van de dienstencheques afschaffen en die van sommige bedrijfswagens verminderen. Hij overweegt ook om de vermogens van meer dan 1,25 miljoen euro te belasten. Zij het alleen de komende twee jaar, terwijl de maatregelen tegen de werkende bevolking permanent en definitief zijn. En de roerende voorheffing op dividenden en op intresten zouden respectievelijk op 25 en 20 procent komen. Deze “tsunami van nieuwe belastingen” zal vooral de “hardwerkende Vlaming” treffen, protesteerde De Wever. Het leverde hem meteen 8 % nieuwe stemmers op. Maar wie is nu eigenlijk die “hardwerkende Vlaming” in wiens naam hij beweert te spreken? We gingen op zoek.
Misschien de Vlaamse arbeider of bediende?
In de tv-studio van Kanaal Z vertelde Bart De Wever half mei dat Wouter De Geest van BASF hem tijdens een diner bij de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka vertelde dat de lonen in BASF-Ludwigshafen liefst 25% lager liggen dan in Antwerpen. “Ludwigshafen is China niet, maar Duitsland”, aldus De Wever. En dus moet de politiek iets doen voor onze bedrijven die “met dat soort lonen en lasten worden geconfronteerd”. Eens te meer komt de oplossing voor de Vlaams-nationalisten dus uit Duitsland. De Wever: “Gerhard Schröder verdient een immense erkenning. Hij is een socialist die de moed heeft gehad om de noodzakelijke hervormingen door te voeren die tot het herstel van Duitsland hebben geleid. Zelfs al was dat niet altijd populair.” (1)
Waarom verdient Schröder een strandbeeld? Hij voerde de regel in dat samenwonende werklozen na één jaar nog maar 347 euro per maand als uitkering krijgen. Daarvoor moeten ze eerst wel hun financiële situ*atie helemaal blootleggen. Alleen wie als het ware niets bezit, krijgt een uitkering. Als je nog wat spaargeld hebt, moet je dat eerst opgebruiken. De inkomens van de partner en van alle andere gezinsleden worden meegeteld. Die maatregel treft vooral de honderdduizenden vrouwen erg zwaar. De rechten waarvoor zij hebben gewerktm vervallen in een klap, de vrouzen worden opnieuw helemaal afhankelijk van hun partner.
Met die 347 euro moeten de werklozen alle kosten betalen van voeding, kleding, hygiëne, huisraad, communicatie, transport, opvoeding en vorming en voor cultuur, enzovoorts. Voor elektriciteit krijgen ze alleen een forfait, dat de werkelijke uitga*ven bijlange niet dekt. Voor huur en nevenkosten nemen de sociale diensten alleen de “passende” kosten over: is de woonopper*vlakte te groot of de huurprijs te hoog, dan moeten ze het verschil uit eigen zak betalen of naar een goedkoper onderkomen verhuizen.
Het doel is de werklozen te dwingen interimwerk te aanvaarden tot 30 % onder het loon van de vaste arbeiders die naast hen werken. Die aanvaarden op hun beurt langer werken en lagere lonen om toch maar aan het lot van die werklozen te ontsnappen1.
De lonen en sociale lasten met een kwart verlagen en ze terugbrengen tot het niveau van Duitsland. Dan moet ook de index en eventuele loonstijgingen eraan geloven. Het is zeker niet de verdediging waar de hardwerkende Vlaming van droomt.
Misschien de Vlaamse ambtenaar?
Het is weinig waarschijnlijk, gezien zijn allergie voor alles wat met overheid te maken heeft, maar wie weet bedoelt De Wever met de “hardwerkende Vlaming” toch de Vlaamse ambtenaar? Volgens een recente studie van de Sociale Economische Raad voor Vlaanderen (SERV) behoren beroepen bij de post en in het onderwijs tot de meest stresserende. Wat heeft De Wever voor deze tienduizenden hardwerkende Vlamingen in petto? “Verdient een ambtenaar vandaag nog altijd minder dan in de privésector en moet hij daarvoor gecompenseerd worden met een hoger pensioen? Vroeger wel, maar nu niet meer voor wie als ambtenaar start (2).” En senaatsvoorzitter Danny Pieters stelt voor om de ambtenarenpensioenen niet meer te berekenen op basis van de 5 laatste jaren zoals nu, ook niet op basis van de 10 laatste jaren, zoals Di Rupo voorstelde, maar op de hele loopbaan. (3) Kortom, de N-VA wil komaf maken met de belangrijkste verworvenheid die de ambtenaren hebben bekomen, namelijk een treffelijk pensioen. Hun pensioenen moeten zakken tot het niveau van de privé. Ook voor de ambtenaren wordt het dus pijnlijk ontwaken in het onafhankelijke Vlaandrenland.
Een Vlaming die werkt zonder ooit oud, ziek of werkloos te worden?
Volgens de medische wetenschap worden mensen die een zwaar beroep uitoefenen sneller ziek en oud. Geen wonder dat vele hardwerkende Vlamingen op hun 55-58 jaar snakken naar brugpensioen. Helaas, “verder arbeiden tot je 65ste, zoniet krijg je 30 % minder pensioen”, luidt het N-VA-devies. Met de woorden van De Wever: “Dat impliceert het laten uitdoven van alle vormen van vervroegde uittreding uit de arbeidsmarkt.” (2)
En ook voor de gepensioneerden heeft De Wever nog twee verrassingen: de welvaartsvastheid, waardoor de lage pensioenen uit de privé er een paar procenten bij kregen, moet worden afgeschaft, want dat is “een strop rond de begroting"(2). En senaatsvoorzitter Danny Pieters (N-VA) wil periodes van ziekte, werkloosheid, tijdskrediet en verloven voor ouderschap en palliatieve zorg niet meer of maar voor een deel laten meetellen voor de berekening van het pensioen. (3) Veel meer menen, vooral vrouwen, zullen dan geen volledige loopbaan hebben en dus een lager pensioen krijgen.
In de gezondheidszorg wil de partij een tijdelijke nulgroei, wat onvermijdelijk grote meerkosten voor de patiënt zal inhouden en een verdere privatisering.
Helemaal kop van jut zijn de werklozen. Om te beginnen de werkzoekende schoolverlater. De Wever heeft namelijk ontdekt dat er 587 schoolverlaters zijn van ouder dan 50 jaar die nog een wachtuitkering krijgen. Bijgevolg moet in de logica van De Wever ook alle jonge schoolverlaters hun uitkering worden ontnomen. Onmiddellijk. En voor de andere werklozen stopt het dopgeld na 2 jaar ook onherroepelijk. Naar het OCMW dus. De Wever: “Dan betaalt de overheid natuurlijk ook een uitkering, maar het OCMW doet altijd een middelentoets.” Dat ‘onderzoek naar de bestaansmiddelen’ moet vermijden dat “werklozen met 25 appartementen” ( De Wever in Trends) een uitkering krijgen. Het betekent op de eerste plaats dat ook de hardwerkende Vlaming zijn huisje zal moeten verkopen als hij na 2 jaar geen werk vindt. Voor wie denkt dat De Wever daarmee eindelijk iets doet om al die niet-werkwillige werklozen aan het werk te krijgen: zo talrijk zijn die niet. Vorig jaar schreef Colruyt – als test - 3.000 vacatures uit. Daar kwamen liefst 110.000 kandidaten op af!
Luc Van Der Kelen, politiek commentator van Het Laatste Nieuws, besluit dan ook: “Vorige week sprak De Wever van 15 miljard besparingen in de sociale zekerheid. Als drie miljoen Belgen daarvan afhankelijk zijn, kost hen dat 5.000 euro per kop per jaar. En dat zullen niet allemaal Walen en Brusselaars zijn. Wat De Wever voorstelt, is stijgende armoede op grote schaal (4)."
Wie veel geld bezit…
De “hardwerkende Vlaming” is dus niet de arbeider of bediende, niet de ambtenaar en zeker niet de (brug)gepensioneerde, de zieke of de werkloze. Wie is het dan wel, die De Wever zo door dik en dun verdedigt?
Haast niemand durft vandaag nog onverkort de notionele intrestaftrek verdedigen. Omdat intussen bijna iedereen wel weet dat die 5 miljard euro fiscale cadeaus voor het overgrote deel verdwijnen in de kluizen van de aandeelhouders van de grootste multinationals en banken. Zelfs de man die de maatregel heeft bedacht, Bruno Colmant, ex-ING en de voormalig kabinetschef van Reynders, stelt nu voor hem te halveren. Niet zo De Wever, die steigert als hij zoiets hoort. “Als je het investeringsklimaat wil vernietigen, dan moet je de notionele intrestaftrek afschaffen.” (2) Ook fraudeurs �* la boer De Clerck van Beaulieu moet je met rust laten: “Op posten als de bestrijding van de fraude plak je best geen cijfers, want dan ben je jezelf toch maar aan het bedriegen.” Pardon? Geen doelstellingen voor de strijd tegen de fraudeurs, maar wel een duidelijke doelstelling van 15 miljard besparingen in de sociale zekerheid met heel precieze maatregelen tegen zieken, gepensioneerden, invaliden en werklozen?
Jawel, deze De Wever is “een man met karakter”, die “neen durft zeggen”, een man die het “been stijf durft te houden”. Maar dan wel enkel en alleen tegen de zwaksten van onze maatschappij. Deze De Wever is vooral de loopjongen van de allerrijksten en de fraudeurs. Heldenmoed?
En dan zijn er ook de CEO’s en hun miljoenenbonussen. Ook zij kunnen gerust voor N-VA stemmen. “Naast minimumlonen voor de werknemers wil men nu dus ook maximumlonen voor de bedrijfsleiding”, schrijft N-VA-volksvertegenwoordiger Karel Uyttersprot. Hij was zelf lange tijd commercieel directeur in een tapijtenfabriek en is nu gedelegeerd bestuurder van Voka Oost-Vlaanderen. In zijn ogen hebben de wetsvoorstellen tegen de bonussen alles te maken met “afgunst”, het zijn “pestwetten voor onze ondernemingen”: “Wie hard werkt en zijn bedrijf goed bestuurt moet hiervoor beloond worden (5).” Voil�*, hier hebben we hem dan, de echte “hardwerkende Vlaming”. Wie als een arbeider of bediende hard werkt en het bedrijf rijk maakt, die moet 25 % inleveren. Wie als aandeelhouder of CEO weinig werkt in verhouding tot zijn exuberant loon, die mag er gerust nog miljoenenbonussen bij krijgen. En Uyttersprot vraagt speciale aandacht en zorg voor de “34% van de bestuurders uit de Bel20 die niet de Belgische nationaliteit hebben.” Het doet er voor de N-VA niet toe of die managers bruin of zwart of geel of zelfs Waal zijn. “Talent kent geen grenzen”, zegt hij. Correctie: geld kent geen grenzen en vooral geen schroom…
(1) La Libre Belgique, 9 juli; (2) Trends, 30 juni; (3) Knack, 6 juli; (4) Het Laatste Nieuws, 12 juli; (5) www.n-va.be/nieuws/column/stop-de-regelneverij-tegen-ondernemers