Overleven tussen moslims in Indonesie

[Indobelg]

Hoe gaat het er aan toe in het land met de meeste moslims ter wereld ?

Opeenvolgende presidenten van Indonesië verklaren telkens weer dat Indonesië weliswaar het meeste aantal moslims ter wereld telt, maar toch geen islamitische staat is.
Inderdaad waarborgt de Indonesische grondwet godsdienstvrijheid, maar bij nader onderzoek zijn er beperkingen in die zin dat enkel vijf religies erkend worden : islam, protestantisme, katholicisme, boeddhisme, en hindoeïsme. Atheïsme is verboden bij wet, en de atheïstische Indonesiërs zwijgen uit schrik, dus niemand weet hoeveel er zijn.

In het dagelijkse leven ondervindt men nochtans de onverdraagzaamheid en de arrogantie van de moslim meerderheid. Wanneer het geen Ramadhan is wordt de onschuldige heiden om vier uur in de morgen gewekt door krachtige luidsprekers die de boodschap van Allah verkondigen. Elke wijk heeft een moskee, dikwijls meerdere moskees, die elk een minuut later beginnen te schreeuwen, zodat er een ongelofelijke kakafonie ontstaat – de ene moskee is nog bezig aan Allahu Akhbar terwijl de andere al Rasullalah brult .
Tijdens de Ramadhan is het veel erger : al om 2 uur in de morgen brullen alle moskees (in het Indonesisch) : Vrouwen ! Naar de keuken ! Ga het Sahur maal bereiden voor uw echtgenoot en kinderen !
Die boodschap wordt door een onvermoeibare imam tot den treure toe herhaald. Alsof dat niet genoeg is gaat er om DRIE UUR IN DE OCHTEND een optocht door de straat van kerels die op trommels slaan en die ook op elke deur kloppen en roepen : Opstaan ! Tijd om te eten en daarna naar de moskee !
Het kan hun niet schelen of daar kristenen wonen of moslims.

In de Jakarta Post The Jakarta Post - The Journal of Indonesia Today verscheen er gisteren een artikel van een moderne moslima die dat getrommel en op deuren kloppen ook teveel vond en zich daarover beklaagde.
Niet dat het veel zal helpen.

Gelukkig heb ik daar geen hinder van omdat ik op het enige Indonesische eiland woon waar Hindoes in de absolute meerderheid zijn, maar mijn Belgische vrienden die in Jakarta of in andere steden op het eiland Java wonen klagen steen en been.

In mijn buurt geen schreeuwtenten want ik woon op het eiland Bali.

Nochtans ondervind ik wel hinder wanneer ik naar de Indonesische TV kijk, dus dat doe ik niet tijdens deze Heilige Maand.
Alle modern en sexy uitziende TV sterren hullen zich tijdens de Ramadhan in gewaden met lange mouwen en hoofddoeken.
In praatprogramma’s wordt er eindeloos geluld over de Ramadhan, in de stijl van : en hoe brengt filmster Desi de Ramadhan door ? En TV ster Najwa, vindt zij het ook zo leuk om 4 uur in de morgen wanneer zij met haar gezin het sahur-maal neemt ?

Tussendoor komt er natuurlijk reklame op TV. Men ziet dan een jong ventje van een jaar of acht dat tegen zijn ouders zegt dat hij ook wil vasten. De vader haalt een pil PROMAG boven en zegt : dank zij deze pil zal je goed kunnen vasten, inch’allah.

Tijdens de Ramadhan wordt er geen enkel glas water noch een snack geconsummeerd op TV. Alle kookprogramma’s worden geschrapt.

Dat doet mij de bedenking maken dat de moslims toch wel gemakkelijk te verleiden zijn. Men veronderstelt dat alleen al door het zien van een lekkere maaltijd op TV zij onmiddellijk het vasten opgeven.
Is dat ook de reden dat vrouwen hoofddoekjes – of zeer verhullende gewaden - moeten dragen, want dat moslim mannen zich niet kunnen beheersen ?

Zoals elk jaar zijn er ook vele betogingen van vrome studenten die naar het kantoor van de provinciegoeverneur trekken en eisen dat alle cafeetjes, bars en disco’s, kortom, alle gelegenheden voor amusement, gesloten worden tijdens de Heilige Maand.
Totaal overbodig, want de goeverneur heeft al een decreet klaar dat hun verzoek gedeeltelijk inwilligt. Hij wil namelijk voorkomen dat deze groepen het recht in eigen handen nemen en de horeca in brand steken. Dat is namelijk de vorige jaren al gebeurd en de politie heeft toen niet ingegrepen.
In sommige provincies worden ook restaurants gesloten ; enkel na zonsondergang mogen die eetgelegenheden weer open.

Nochtans heeft het FPI (Front Pembela Islam = het front ter verdediging van de islam (alsof islam verdediging nodig heeft in een land waar zij de meerderheid van de bevolking uitmaken) toch weer een paar razzia’s uitgevoerd op restaurants en bars die toelating hadden van de provinciegoeverneur om tot middernacht open te blijven omdat daar veel Europeanen komen (die jonge kerels van het FPI, gekleed in witte jurken en tulbanden slaan dan alles kapot, vooral de flessen sterke drank en de dure biljart tafels) en de politie stond er bij en keek er naar.

Nu heeft de nieuwe president beloofd dat er 600 politie-agenten zullen worden ingezet om die fanatieke groep van het FPI te beletten om het recht in eigen handen te nemen.

Op TV zijn tijdens de Ramadhan de religieuze uitzendingen niet te tellen. Hopen imams komen het volk indoctrineren.
Men ziet ook de president die dan samen met de ministers op de grond zit met gekruiste benen en na zonsondergang begint te eten. Uiteraard wordt er eerst gebeden. Dit lijkt op de Amerikaanse president Bush die prayer breakfasts organiseert in het Witte Huis.
Waar is de scheiding tussen kerk en staat ?
Indonesie noemt zich een seculier land. Daar kan ik alleen maar mee lachen.

Er wordt helemaal geen aandacht besteed aan de Katholieken, de Protestanten, de Hindoes, en de Boeddhisten. Wanneer die een feestdag hebben komt er nauwelijks iets op TV. Over atheisten zal ik maar zwijgen want atheisme valt hier nog onder de strafwetgeving. Atheisme is strafbaar in Indonesie. Er zijn wel atheisten, maar die blijven ondergronds en zulen nooit hun stem verheffen dus niemand weet hoeveel er zijn.

Het gaat zelfs zover dat het als onbeschoft wordt beschouwd wanneer ik bezig ben mijn middagmaal te verorberen tijdens de Ramadhan en er plots een moslim op bezoek komt. Ik word dan verondersteld onmiddellijk de tafel af te ruimen en ook niet te drinken (geen water, niks).

Wanneer ik dan de lokale moslims vraag waarom het beleefd is dat ik niet toon dat ik overdag eet wanneer er een moslim op bezoek komt, zeggen zij dat dit elementaire beleefdheid is en een teken van tolerantie.

Tolerantie ? Is het niet eerder het opleggen van hun normen aan mij ?

[Indobelg]

De Indonesische TV, en daarmee bedoel ik al de Indonesische kanalen, is uniek in de wereld, niet alleen omdat er nergens zoveel reklame op TV komt als hier (meer dan in de USA) maar ook wegens de schermteisterende rommel die men niet voor mogelijk houdt als men het niet met eigen ogen gezien heeft.

Wanneer Westerse TV kanalen, tijdschriften en platenmaatschappijen eindeloos doordrammen over net overleden beroemdheden of over een dode prinses teneinde een cent te verdienen aan hun dood bestempelt men dit als lijkenpikkerij.
In Indonesië gaat lijkenpikkerij veel verder : zoals gieren in de Afrikaanse savannah staan de TV camera’s al in de sterfkamer nog voor de beroemdheid een lijk is geworden.

Het geval Sukma Ayu is daar een goede illustratie van. Sukma was een beroemde sinetron ster in Jakarta. Sinetron is een contractie van de Indonesische woorden sinema en elektronik en betekent een TV drama, een soap dus. Sukma was net 25 jaar oud geworden toen zij plots in een coma viel. Zes maanden lang drongen TV camera’s binnen in de Intensive Care Unit van het hospitaal, zodat de kijkers de comateuze Sukma verbonden met allerlei pijpjes en draden aan een machine konden zien en ook biddende familieleden rond haar bed, en bezoekende collega’s- beroemdheden, plus interviews met steeds weer andere dokters, en gebedsstonden in de ziekenhuiskamer, kortom, alles kwam op TV.

Toen na zes maanden Sukma nog steeds in coma was besloot de familie om haar naar huis te brengen. Al het materieel werd gehuurd van het ziekenhuis en een Intensive Care Unit werd opgezet in het ouderlijk huis.
De TV kijkers hebben alles mooi kunnen volgen : hoe Sukma even werd losgekoppeld van de ademhalingsmachine en dan dadelijk weer verbonden met een draagbare machine, hoe zij in de ambulance werd gelegd (een joernalist met cameraman was ook aanwezig in de ambulance) en tenslotte de dokter die zei dat de ambulance het trajekt Jakarta-Bogor moest afleggen in 30 minuten want dat de medische apparatuur in de wagen slechts gedurende die tijd kon werken.
Een massa joernalisten stond voor het geopende portier van de ambulance. Toen de deur eindelijk gesloten werd en de wagen vertrok bleek dat een vrachtwagen van de TV de uitrijpoort blokkeerde.
Vijftig minuten later kwam de ambulance aan bij het ouderlijk huis van Sukma.
Vermits de ademhalingsmachine het begaf na dertig minuten zoals voorspeld door de dokter, kreeg Sukma in de ambulance zuurstof via een manueel proces en ook dit was te zien op TV.

Bij aankomst in het ouderlijk huis werd zij onmiddellijk weer aan een machine gelegd, maar de aanwezige dokter fronste de wenkbrauwen en keek zorgelijk.
Uiteraard waren er minstens zes camera’s die alles opnamen en was de kamer vol met joernalisten en familieleden.
De TV kijkers werden getrakteerd op een close-up van de hartslagmachine die zelfs voor een leek duidelijk een haperende hartslag vertoonde, close-up van de wenende familieleden en vrienden die steeds maar Arabische verzen van de Koran citeerden, ook een dramatische close-up van de moeder die alleen nog maar wenend het woord Allah herhaalde, en tenslotte de dokter die kalm de dood vaststelde en de hysterische taferelen van de zus van Sukma, de moeder en de vader, kortom, alles was te zien op TV.

Was het hiermee gedaan ? Nee, natuurlijk niet. Dit alles is 10 dagen geleden gebeurd, en nu nog ziet men elke dag uitgekozen uittreksels uit die reportages op TV. Vandaag volgt een overzicht van haar carrière, en op andere kanalen een gelijkaardig programma.

Nochtans is dit niet het dieptepunt van de Indonesische TV. We kunnen nog veel verder gaan, dacht een Indonesische producer, en prompt kwam er een programma dat de weerlozen en de armen opvoert als amusement.

Vandaag zaterdag 2 oktober 2004 krijgt de kijker weer het programma te zien dat de Indonesische titel Uang Kaget draagt wat betekent : surprise geld.

Het programma verloopt als volgt : een vent die geheel in het zwart is gekleed en een buitenmaatse hoge zwarte hoed op zijn kop heeft, gaat, vergezeld door de camera’s en een mooie jonge meid in design kledij en minirok, naar de krottenwijken om daar aan een arme drommel of diens vrouw een bedrag van 10 miljoen rupiah (880 euro) te overhandigen maar de voorwaarde is dat men slechts een half uur de tijd krijgt om dit bedrag uit te geven.

De meeste armen die aldus worden uitgekozen vallen meteen op hun knieën en danken Allah. Dan gaat de chronometer aan. Nu moet de arme drommel transport vinden naar een winkelcentrum en dat betalen met die 880 euro want de TV-maatschappij biedt geen gratis transport aan.
Dat neemt behoorlijk veel tijd in beslag want de sukkels wonen niet in een buurt waar er taxi’s zijn of openbaar vervoer. Ondertussen loopt de chronometer.

Eens aangekomen in een winkelcentrum moet er gekocht worden tot het geld op is en ondertussen loopt de chronometer. Twee echte politiemannen die door de TV betaald worden lopen mee om te vermijden dat de verstomde en verbaasde winkelbedienden denken aan een overval.

En dan lachen maar : met de weerloze arme drommel die plots een som in handen krijgt die hij in zijn hele leven nooit bij elkaar heeft gezien en nooit meer zal zien, die in tijd van een half uur alles moet uitgeven en moet beslissen wat hij zal kopen, en voortdurend gevolgd wordt door camera’s, politiemannen en een sexy griet in minirok die doorlopend commentaar geeft voor de kijkers.

Het gebeurt dat er sukkels zijn die er slechts in slagen om binnen de vastgestelde tijd van 30 minuten 300 van de 880 euro uit te geven. Na al de spanning en de psychologische schok barsten die mensen in tranen uit want ze moeten, onder toezicht van de politie, de rest van het geld teruggeven aan de man met de zwarte hoed.

Er zijn er ook bij die er in slagen om een koelkast, een DVD player, een airconditioning set en een blender te kopen maar die thuis geen elektriciteit hebben.

Sommigen slagen er in om inderdaad alles uit te geven en vallen dan weer op hun knietjes en danken Allah voor de goede gaven die zomaar uit de lucht vielen.

Mijn arm land, mijn Indonesië waar ik zoveel van hou, wanneer zal je eindelijk volwassen worden ?

[VlaamseBelg]

Het is goed te weten dat het nog erger kan dan hier. ;-)

Indonesie is dus zo'n beetje de karikatuur van het westen?