jan hyoens
3 juli 2003, 13:35
Eén van de belangrijke en centrale thema's van het Vlaams Blok-programma is het onderwijs in Vlaanderen.
Het Vlaams Blok wil een Vlaams kwaliteitsonderwijs dat gespaard blijft van de verniuewingszucht die door de linkse '68-generatie en tevens door een bende bureaucratische en machtwellustige aparatchiks de afgelopen 35 jaar op de onderwijsmensen en op onze kinderen is losgelaten.
Onder het mom van democratie en autonomie en onder het mom vna saneringen, werd de één na de andere onderwijshernieuwing doorgevoerd en steeds in een afschuwelijke en walgelijke sfeer van staatsdirigisme.
Of het nu ging om het doorvoren van het VSo, het eenheidstype, de fusies (aanvankelijk in het HOBU en later ook in het secundair onderwijs), of het nu gaat om de eindtermen, het verplicht gemengd onderwijs, het non-discriminatiepact, de lerarenopleiding of welek hervorming dan ook: steeds wordt de vrijheid gebruikt als argument om de vrijheid op te doeken, steeds wordt de democratie gebruikt om de democratie op te doeken, steeds wordt de inspraak gebruikt als argument om de inspraak af te schaffen en steeds wordt de verdraagzaamheid aangedragen als argument om een onverdtraagzame jacht op andersdenkenden in te zetten.
Staatsdirigisme. Daarvan is het onderwijs de afgelopen 20 jaar het slachtoffer geweest. Een staatsdirigisme dat hand in hand gaat met de collaboratie van wege de officiële netten, de officiële instellingen en de syndicale vertegenwoordigers, maar dat volledig vervreemd is van de mensen in de onderwijswereld, dat volledig vervreemd is van wat de mensen, de Vlamingen, willen.
Neem nu het totaal mislukken van het fameuze maatschappelijk debat rond de eindtermen in 1995, zowel die van het basisonderwijs als ook in hoge mate die van het secundair onderwijs. Er is geen maatschappelijk debat meer, ook al stuurt het ministerie nog zo vele foldertjes rond en al organiseert men nog zovele vergaderingen: de mensen zijn het hele gedoe beu.
Het onderwijs is kapot geregeerd, het onderwijs is kapot hervormd en het Vlaams Blok stelt zich de vraag wanneer men nu eindelijk eens het onderwijs gaat gerust laten.
Hoofdverantwoordelijke bij deze evolutie zijn nog niet eens de socialistische en liberale ministers geweest, is nog niet eens het staatsonderwijs: hoofdverantwoordelijke in deze zaken is de Guimardstraat, de inrichtende macht van het Vrij Katholiek Onderwijs, die stap voor stap de identiteit en de eigenheid, de kracht en de weerbaarheid van het eigen vrije onderwijs op de helling heeft gezet in één of andere vorm van consensus met de regerende overheid.
Met een opvallend gemak hebben de tegenstanders van het vrije onderwijs, de vroegere inrichters van het duurdere en door de overheid gepriviligeerde staatsonderwijs, de Guimardstraat er toe kunnen brengen om op te gaan in de eenheidsstructuren, in al dan niet netoverschrijdende fusies, in non-discriminatiepacten. Het vrij onderwijs is hierdoor terecht gekomen in een windtunnel, waarin het zijn eigenheid, zijn kwaliteitskenmerk en zijn concurrentievoordeel zal verliezen.
Niet de Vlamingen, niet de ouders, niet de onderwijsmensen regeren het onderwijs. Neen: het onderwijs is in handen gekomen van specialisten, gesjeesde pedagogen die zich hebben weten op te werken tot onderwijsdeskundigen, bestuurskrokodillen aan het hoofd van zgn onderwijskoepels, syndicale manitoes die allerlei bindende adviezen mogen geven en die allemaal tezamen het onderwijs in Vlaanderen door de mangel van hun onderwijshervormingen aan het draaien zijn om zo veel mogelijke grijze grauwheid tot stand te brengen, die dan ook zoveel mogelijke standaardmensen zal afleveren onder het alom geroemde linksedogma dat de mensen niet alleen gelijkwaardig zijn, maar ook gelijk.
Het Vlaams Blok verzet zich tegen de vernietiging van de rijke specifiteit van het onderwijs zoals die tradioneel in Vlaanderen was gegroeid. Deze wordt nu opgegeven en vervangen door een worst , een soort van vormeloos, reukloos en smakeloos boterhammenvlees waarin eenheidsscholen, verplicht gemengd, verplicht met allochtonen bevolkt, verplicht in één eenheidstype samengeprest, verplicht in fusies ondergebracht, en uiteraard verplicht gestroomlijnd op basis van ideologische gekleurde eindtermen, opgaan in het grote geheel, in het grijze onderwijsbekken, waar alle mensen verzameld worden en bijeengestampt tot grijze standaardmensen.
Het Vlaams Blok verzet er zich tegen, dat zgn elitaire toestanden zoals geschiedens, wiskunde, Latijn of Grieks definitief naar eht achterplan worden gedrongen. De maatschappelijke educatie en al dat soort bezigheidstherapieën worden op de grote sokkel van de multiculturele staatsideologie geplaatst en de grote droom van de '68-ers wordt gerealiseerd in de standaardisering van onze kinderbreinen, het verdacht maken van iedere onderwijsdifferentiatie en het veroordelen van iedere onderwijsvisie die de eigenheid van onze cultuur, de identiteit van onze maatschappelijke waarden, kortom die het "eigen volk eerst" zou durven voorop stellen.
Het non-dicriminatiepact is voor het Vlaams Blok natuurlijk de meest uitgesproeken verwording van de thesis dat het vreemdelingenprobleem wel zal opgelost worden als men maar genoeg geld pompt in die zaak.Het katholiek onderwijs mag niet gedwongen worden islamitische leerlingen in te schrijven. dat is een aantasting van de onderwijsvrijheid en van het katholiek karakter van de school. Heel de vreemdelingenhysterie binnen het onderwijs blijft ook onder de vleugels van het eufemisme der "kansarmeode " zitten.
Het Vlaams Blok wil heel duidelijk de hete adem in de nek zijn van eenieder die verdoken of op het forum van de openbaarheid de vrije keuze wil afschaffen of aantasten!
Het staatsdirigisme en het overheidsetatisme inzake onderwijs noopt ons om, desnoods, helemaal alleen tegen de gelijkschakeling, de herauten te zijn van de vrijheid van onderwijs.
Het Vlaams Blok wil een Vlaams kwaliteitsonderwijs dat gespaard blijft van de verniuewingszucht die door de linkse '68-generatie en tevens door een bende bureaucratische en machtwellustige aparatchiks de afgelopen 35 jaar op de onderwijsmensen en op onze kinderen is losgelaten.
Onder het mom van democratie en autonomie en onder het mom vna saneringen, werd de één na de andere onderwijshernieuwing doorgevoerd en steeds in een afschuwelijke en walgelijke sfeer van staatsdirigisme.
Of het nu ging om het doorvoren van het VSo, het eenheidstype, de fusies (aanvankelijk in het HOBU en later ook in het secundair onderwijs), of het nu gaat om de eindtermen, het verplicht gemengd onderwijs, het non-discriminatiepact, de lerarenopleiding of welek hervorming dan ook: steeds wordt de vrijheid gebruikt als argument om de vrijheid op te doeken, steeds wordt de democratie gebruikt om de democratie op te doeken, steeds wordt de inspraak gebruikt als argument om de inspraak af te schaffen en steeds wordt de verdraagzaamheid aangedragen als argument om een onverdtraagzame jacht op andersdenkenden in te zetten.
Staatsdirigisme. Daarvan is het onderwijs de afgelopen 20 jaar het slachtoffer geweest. Een staatsdirigisme dat hand in hand gaat met de collaboratie van wege de officiële netten, de officiële instellingen en de syndicale vertegenwoordigers, maar dat volledig vervreemd is van de mensen in de onderwijswereld, dat volledig vervreemd is van wat de mensen, de Vlamingen, willen.
Neem nu het totaal mislukken van het fameuze maatschappelijk debat rond de eindtermen in 1995, zowel die van het basisonderwijs als ook in hoge mate die van het secundair onderwijs. Er is geen maatschappelijk debat meer, ook al stuurt het ministerie nog zo vele foldertjes rond en al organiseert men nog zovele vergaderingen: de mensen zijn het hele gedoe beu.
Het onderwijs is kapot geregeerd, het onderwijs is kapot hervormd en het Vlaams Blok stelt zich de vraag wanneer men nu eindelijk eens het onderwijs gaat gerust laten.
Hoofdverantwoordelijke bij deze evolutie zijn nog niet eens de socialistische en liberale ministers geweest, is nog niet eens het staatsonderwijs: hoofdverantwoordelijke in deze zaken is de Guimardstraat, de inrichtende macht van het Vrij Katholiek Onderwijs, die stap voor stap de identiteit en de eigenheid, de kracht en de weerbaarheid van het eigen vrije onderwijs op de helling heeft gezet in één of andere vorm van consensus met de regerende overheid.
Met een opvallend gemak hebben de tegenstanders van het vrije onderwijs, de vroegere inrichters van het duurdere en door de overheid gepriviligeerde staatsonderwijs, de Guimardstraat er toe kunnen brengen om op te gaan in de eenheidsstructuren, in al dan niet netoverschrijdende fusies, in non-discriminatiepacten. Het vrij onderwijs is hierdoor terecht gekomen in een windtunnel, waarin het zijn eigenheid, zijn kwaliteitskenmerk en zijn concurrentievoordeel zal verliezen.
Niet de Vlamingen, niet de ouders, niet de onderwijsmensen regeren het onderwijs. Neen: het onderwijs is in handen gekomen van specialisten, gesjeesde pedagogen die zich hebben weten op te werken tot onderwijsdeskundigen, bestuurskrokodillen aan het hoofd van zgn onderwijskoepels, syndicale manitoes die allerlei bindende adviezen mogen geven en die allemaal tezamen het onderwijs in Vlaanderen door de mangel van hun onderwijshervormingen aan het draaien zijn om zo veel mogelijke grijze grauwheid tot stand te brengen, die dan ook zoveel mogelijke standaardmensen zal afleveren onder het alom geroemde linksedogma dat de mensen niet alleen gelijkwaardig zijn, maar ook gelijk.
Het Vlaams Blok verzet zich tegen de vernietiging van de rijke specifiteit van het onderwijs zoals die tradioneel in Vlaanderen was gegroeid. Deze wordt nu opgegeven en vervangen door een worst , een soort van vormeloos, reukloos en smakeloos boterhammenvlees waarin eenheidsscholen, verplicht gemengd, verplicht met allochtonen bevolkt, verplicht in één eenheidstype samengeprest, verplicht in fusies ondergebracht, en uiteraard verplicht gestroomlijnd op basis van ideologische gekleurde eindtermen, opgaan in het grote geheel, in het grijze onderwijsbekken, waar alle mensen verzameld worden en bijeengestampt tot grijze standaardmensen.
Het Vlaams Blok verzet er zich tegen, dat zgn elitaire toestanden zoals geschiedens, wiskunde, Latijn of Grieks definitief naar eht achterplan worden gedrongen. De maatschappelijke educatie en al dat soort bezigheidstherapieën worden op de grote sokkel van de multiculturele staatsideologie geplaatst en de grote droom van de '68-ers wordt gerealiseerd in de standaardisering van onze kinderbreinen, het verdacht maken van iedere onderwijsdifferentiatie en het veroordelen van iedere onderwijsvisie die de eigenheid van onze cultuur, de identiteit van onze maatschappelijke waarden, kortom die het "eigen volk eerst" zou durven voorop stellen.
Het non-dicriminatiepact is voor het Vlaams Blok natuurlijk de meest uitgesproeken verwording van de thesis dat het vreemdelingenprobleem wel zal opgelost worden als men maar genoeg geld pompt in die zaak.Het katholiek onderwijs mag niet gedwongen worden islamitische leerlingen in te schrijven. dat is een aantasting van de onderwijsvrijheid en van het katholiek karakter van de school. Heel de vreemdelingenhysterie binnen het onderwijs blijft ook onder de vleugels van het eufemisme der "kansarmeode " zitten.
Het Vlaams Blok wil heel duidelijk de hete adem in de nek zijn van eenieder die verdoken of op het forum van de openbaarheid de vrije keuze wil afschaffen of aantasten!
Het staatsdirigisme en het overheidsetatisme inzake onderwijs noopt ons om, desnoods, helemaal alleen tegen de gelijkschakeling, de herauten te zijn van de vrijheid van onderwijs.