Darwin
12 oktober 2002, 13:27
Het herstel van het gemeenschapsleven is een van de belangrijkste punten in het programma van Leefbaar. In de column "Kritisch bekeken" van Roger Van Houtte in Gazet Van Antwerpen van dinsdag 8 oktober 2002, vinden we een treffende beschrijving van hoe dit gemeenschapsleven langzaam maar zeker wordt ontmanteld.
De laatste restanten van het gemeenschapsleven: weg ermee!
Het drama van de ontworteling. Zo zou je de eerste aflevering van onze nieuwe rubriek 'Stadsklap' kunnen noemen. Daarin wordt een gesprek weergegeven tussen een bewoonster van de Seefhoek en de voorzitter van een islamitisch cultureel centrum annex gebedshuis in de Van Kerckhovenstraat. Het gesprek is ijzig beleefd, maar het probleem is daarmee natuurlijk niet opgelost.
De vrouw staat model voor vele bewoners van onze volksbuurten. In een paar decennia is hun leefomgeving grondig veranderd. De middenstand is naar fleuriger wijken of gemeenten getrokken. Het volkscafe op de hoek is een Marokkaanse vzw geworden, op het uitstalraam van de slager staat nu 'internationaal bellen'. De vervreemding van de eigen leefomgeving is reëel, het is niet zomaar een gevoel van vervreemding. Het fenomeen werd jarenlang ontkend door de politieke gezagsdragers, waardoor er ook nog eens een verwijdering van de (burgerlijke, weldenkende) politiek bij kwam.
Naarmate de uitheemse bevolking talrijker werd en dus ook het aantal gelovigen, nam ook het aantal gebedshuizen toe. Die zijn taalgebonden. Vandaar Arabische gebedshuizen, maar ook Turkse, Pakistaanse (Urdu) en straks misschien ook Bosnische of Albanese, allemaal in een wijk. Terwijl dat proces bezig is, kwijnen de voorzieningen voor de autochtone bevolking weg. Na nieuwjaar zal het buurthuis in de Gasstraat sluiten, een gevolg van besparingen.
Enerzijds meer religieuze centra voor immigranten en anderzijds minder gelegenheden voor de oorspronkelijke bevolking, ga maar aan de mensen zeggen dat dit niets met elkaar te maken heeft. De sluiting van een goed draaiend buurthuis is eigenlijk hallucinant. Natuurlijk heeft de stad het buurthuis niet gesloten, maar beëindigt de vzw Riso die activiteit omdat ze minder subsidies krijgt van de stad. Het resultaat vernietigt een van de laatste restanten van het gemeenschapsleven.
De belofte van de voorzitter van het islamitisch centrum om contact te zoeken met de buurtbewoners, zal wel goed bedoeld zijn, maar het buurtleven van weleer wordt er niet mee hersteld. Straks mogen ze een thee drinken in het islamitisch centrum. "En dat waarderen ze niet eens", zouden politici vroeger hoofdschuddend hebben gezegd.
Of nu misschien nog.
Een oplossing voor deze voortschrijdende ontworteling moet nog steeds gevonden worden. Wie heeft er een vermoeden in welke richting het antwoord op deze kwestie moet gezocht worden? Het antwoord zal in ieder geval er niet in kunnen bestaan de klok enkele decennia terug te draaien. Dat zou immers zo goed als niemand meer willen.
Maar wat kan er dan wèl voor in de plaats komen?
De laatste restanten van het gemeenschapsleven: weg ermee!
Het drama van de ontworteling. Zo zou je de eerste aflevering van onze nieuwe rubriek 'Stadsklap' kunnen noemen. Daarin wordt een gesprek weergegeven tussen een bewoonster van de Seefhoek en de voorzitter van een islamitisch cultureel centrum annex gebedshuis in de Van Kerckhovenstraat. Het gesprek is ijzig beleefd, maar het probleem is daarmee natuurlijk niet opgelost.
De vrouw staat model voor vele bewoners van onze volksbuurten. In een paar decennia is hun leefomgeving grondig veranderd. De middenstand is naar fleuriger wijken of gemeenten getrokken. Het volkscafe op de hoek is een Marokkaanse vzw geworden, op het uitstalraam van de slager staat nu 'internationaal bellen'. De vervreemding van de eigen leefomgeving is reëel, het is niet zomaar een gevoel van vervreemding. Het fenomeen werd jarenlang ontkend door de politieke gezagsdragers, waardoor er ook nog eens een verwijdering van de (burgerlijke, weldenkende) politiek bij kwam.
Naarmate de uitheemse bevolking talrijker werd en dus ook het aantal gelovigen, nam ook het aantal gebedshuizen toe. Die zijn taalgebonden. Vandaar Arabische gebedshuizen, maar ook Turkse, Pakistaanse (Urdu) en straks misschien ook Bosnische of Albanese, allemaal in een wijk. Terwijl dat proces bezig is, kwijnen de voorzieningen voor de autochtone bevolking weg. Na nieuwjaar zal het buurthuis in de Gasstraat sluiten, een gevolg van besparingen.
Enerzijds meer religieuze centra voor immigranten en anderzijds minder gelegenheden voor de oorspronkelijke bevolking, ga maar aan de mensen zeggen dat dit niets met elkaar te maken heeft. De sluiting van een goed draaiend buurthuis is eigenlijk hallucinant. Natuurlijk heeft de stad het buurthuis niet gesloten, maar beëindigt de vzw Riso die activiteit omdat ze minder subsidies krijgt van de stad. Het resultaat vernietigt een van de laatste restanten van het gemeenschapsleven.
De belofte van de voorzitter van het islamitisch centrum om contact te zoeken met de buurtbewoners, zal wel goed bedoeld zijn, maar het buurtleven van weleer wordt er niet mee hersteld. Straks mogen ze een thee drinken in het islamitisch centrum. "En dat waarderen ze niet eens", zouden politici vroeger hoofdschuddend hebben gezegd.
Of nu misschien nog.
Een oplossing voor deze voortschrijdende ontworteling moet nog steeds gevonden worden. Wie heeft er een vermoeden in welke richting het antwoord op deze kwestie moet gezocht worden? Het antwoord zal in ieder geval er niet in kunnen bestaan de klok enkele decennia terug te draaien. Dat zou immers zo goed als niemand meer willen.
Maar wat kan er dan wèl voor in de plaats komen?