Academische teksten: een klein aanbod

[Praetorian]

Ik ben begonnen met enkele opmerkelijke teksten te posten op het sovjet-forum, normaal moet je meestal betalen om ze te kunnen downloaden. Vermits ik als communist dit een idiote overtreding van vrijheid van informatie vind, zal ik de links hier dan ook eens doorspelen.

PETER GOWAN - AMERICAN LEBENSRAUM
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39087

PETER GOWAN - NEOLIBERAL COSMOPOLITANISM
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39086

M Parenti - Mystery: How Wealth Creates Poverty in the world
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39131

I. WALLERSTEIN - THE CURVE OF AMERICAN POWER
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39085

Craig Calhoun - Is It Time to Be Postnational?
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39088

*Ik update deze thread wel eens geregeld*

[StevenNr1]

Ook Nederlandse teksten ?

[Praetorian]

Ook Nederlandse teksten ?Neen, mijn meeste teksten zullen komen van tijdschriften zoals New Left Review en Historical Materialism. Ons taalgebied is iets te klein om dergelijke zaken uit te geven.

[DeRodeBaron]

Ik ben begonnen met enkele opmerkelijke teksten te posten op het sovjet-forum, normaal moet je meestal betalen om ze te kunnen downloaden. Vermits ik als communist dit een idiote overtreding van vrijheid van informatie vind, zal ik de links hier dan ook eens doorspelen.


Bedankt, vnl de tekst van Wallerstein interesseert mij

[Praetorian]

Erik Olin Wright - Compass points: Towards a Socialist Alternative
New Left Review 41, September-October 2006
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?t=39208

[Pelgrim]

iemand er iets op tegen dat ik dat hier sticky zet? Ik stel voor dat anderen ook links zetten als ze die zouden hebben.

edit: niemand heeft er iets tegen want ik ben hier baas ;-)

[guerin]

iemand er iets op tegen dat ik dat hier sticky zet? Ik stel voor dat anderen ook links zetten als ze die zouden hebben.

edit: niemand heeft er iets tegen want ik ben hier baas ;-) Zullen we een afzetting proceduur starten?:lol:

[Pelgrim]

try me 8-)

en we zullen die link hier ook maar bijzetten, voor 't geval ge ooit eens van onderschrift verandert.

http://www.anarchisme.nl/hetonbegrepenanarchisme.html

[guerin]

thanks
http://anarchisme.nl/ThomHolterman.html
http://anarchisme.nl/interviews.html
http://www.groene.nl/1995/06_28/camus.html

[abou Anis]

Teksten in het Nederlands: www.marx.be

[Praetorian]

Reassessment of Stalin

http://www.ucc.ie/en/NewsandEvents/PressReleases/Headline,26195,en.html

Voorstelling van een academisch boek die Stalin in een veel objectiever licht stelt. Opnieuw een eerbare poging om de jarenlange antiprop van Conquest & co te doorbreken. Must read.

[Wr Khrp Hmw]

Heel interessant topic

moet ik eens - op een normaler uur - grondig bekijken en aanvullen :-P

[Praetorian]

http://www.rationalrevolution.net/special/library/famine.htm/

Fraud, Famine and Fascism: The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard
by Douglas Tottle
Unlike the rest of the books in this on-line library, I do not physically possess this book. I am including it here, however, because of its importance and its rarity. This book is currently out of print and extremely rare. A worldwide library search reveals that this book is only present in 28 libraries, only one of them a public library, the rest being academic libraries. Of the 28 library locations possessing the book 14 are in America.
This book documents how and why fraudulent stories about the Ukrainian famine of the 1930s made the presses worldwide and have become accepted as fact by almost everyone, despite the fact that they are provably false. The stories of millions of deaths caused by famine in Ukraine in 1933 and 1934, supposedly caused by the effects of the Soviet system, were fabricated by Nazi propagandists in their propaganda campaigns against Bolshevism. The spread of these stories to America took route through the presses of William Randolph Hearst, who has also since been proven, as I have documented on this website, to have been working in collaboration with the Nazis and publishing Nazi propaganda in mainstream American publications throughout the later half of the 1930s and into the 1940s.
These fabrications, which are well documented in this book, have become almost completely accepted as facts by Americans, and these fabrications have been repeatedly used, and are still used, by politicians despite the fact that they are provably false and were provably produced by a Nazi conspirator. The fact that William Randolph Hearst was conspiring with the Nazis during the 1930s is proven outside of this book, and is a part of official American government record, yet his fabricated publications about the Ukrainian famine are still referenced as fact today.
This book does not claim that no famine took place in Ukraine, or that there were not hardships related to the collectivization programs of the Soviets. The book is an examination of the stories published about the famine that did take place, and how those stories became politicized.

[abou Anis]

Reassessment of Stalin

http://www.ucc.ie/en/NewsandEvents/PressReleases/Headline,26195,en.html

Voorstelling van een academisch boek die Stalin in een veel objectiever licht stelt. Opnieuw een eerbare poging om de jarenlange antiprop van Conquest & co te doorbreken. Must read.'t Zou interessant zijn om de bevindingen in dit boek eens naast die uit Een andere kijk op Stalin te leggen...

[Percalion]

een academisch boek die

psst... het boek dat ...

[Proletariër]

psst... het boek dat ...
http://www.shafted.com.au/photos/albums/funnies/b/normal_BanHim.jpg

[Praetorian]

Artikels over de CWI

*Phil Hearse - CWI Militant: What went wrong?: The retreat to sectarian dogmatism
http://www.socialistsolidarity.com/docs_mil_ph.htm
*The sectarian nature of the CWI
On Indymedia Ireland, fierce discussions have been held about the sectarian nature of the CWI:
http://www.indymedia.ie/newswire.php?story_id=60567
http://www.indymedia.ie/newswire.php?story_id=60690
http://www.indymedia.ie/newswire.php?story_id=60905
(especially read the comments of Dennis Tourish, an ex-CWI member)

[Proletariër]

oh, het staat op het internet?
dán moet het waar zijn!

:D

[Phrea|K]

't is wel geen academische tekst, maar een eboek: Capitalism 3.0 (http://onthecommons.org/files/publications/stateofthecommons.pdf)

In tegenstelling tot wat men wellicht denkt bij het zien van de titel, is het geen pro-libertarische propaganda, maar een soort Vivant-achtig pleidooi om het mileu te beschermen via een niew soort eigendomsrechten. Even een korte copy 'n paste van het concept achter de beweging vanop hun website OnTheCommons.org (http://www.onthecommons.org):


Common assets. Those parts of the commons that have a value in the market and which are appropriate to buy and sell (see “inalienability”). Radio airwaves are a common asset, for example, as are timber and minerals on public lands and, increasingly, air and water. By recognizing certain resources as common assets, it is easier to ask: Are the common assets being responsibly managed on behalf of the general public or a distinct community of interest? Is the capital being depleted?


Copyleft. A license that allows free re-use and modification of creative work so long as the derivative work remains available on the same terms. Copyleft — formally known as the “General Public License,” or GPL — was initiated by computer programmer Richard Stallman and the Free Software Foundation. [link] By protecting the creativity and energy of the commons from private appropriation, the GPL has made free software and open source software possible. A related set of licenses for other types of creative works has been devised by the Creative Commons. [link]


Corporation. A self-perpetuating legal entity whose mission is to maximize short-term return to shareholders. In its aggressive pursuit of this mission, the corporation not only produces new innovations and efficiencies, it also displaces costs onto the environment, our communities and our personal lives (see “market externalities”).


Gift economy. A community of shared purpose, such as an academic discipline, whose members give time and creativity to a defined community and reap benefits in return. In gift communities, money is an unacceptable “currency” because relationships are rooted in personal, particular and historical experiences of each individual, and cannot be converted into cash or any other fungible unit.


Enclosure. The conversion of a commons into private property. Enclosure entails not just the privatization of a resource, but the introduction of money and market exchange as the prevailing principles for managing that resource. Enclosure shifts ownership and control from the community at large to private companies. This in turn changes the management and character of the resource because the market has very different standards of accountability and transparency than a commons. (Contrast a public library with a book store, or Main Street with a private shopping mall.) Because of its compulsion to extract maximum short-term rents and externalize costs, market enclosure often results in the “tragedy of the market.”


Externality, or illth. A social or ecological cost that is not paid by its creators. As the scope of market activity expands beyond a certain point, engulfing more of nature and daily life, it yields less and less happiness and well-being even as it generates more and more unintended problems. By the premises of market logic, the expanding output must be regarded as “progress” and “wealth.” In fact, the accelerating pace of the market machine is producing more “illth” — the opposite of wealth. Author Peter Barnes (Who Owns the Sky) has popularized this term, coined by John Ruskin in the 19th century, to describe the unintended but increasing destruction of nature, social disruptions, health problems and other (unacknowledged or disguised) costs of market activity.


Inalienability. The principle that a given resource shall not be freely bought and sold in the marketplace, but shall remain intact, in its natural context. Inalienability derives from a social consensus that certain things and behaviors are so precious and basic to human identity that they are degraded by allowing their purchase. “Goods” that have traditionally been regarded as inalienable include votes, babies, bodily organs, sex, genes, living species and most aspects of nature, but market forces are increasingly challenging long-standing norms of inalienability.


Public goods. Resources that, because of their “public” nature, are difficult or costly to exclude anyone from using. Examples include lighthouses, city parks, broadcast programming and the global atmosphere. In the lingo of economists, these are “nonrival” and “nonexcludable” resources. Government often steps in to pay for public goods because it is difficult to get individual beneficiaries to pay for them. But in the networked environment of the Internet, it is increasingly feasible for self-organizing groups to create and pay for public goods. Open source software is a prime example.


Public trust doctrine. A legal doctrine that says that the state holds certain resources in trust for its citizens which cannot be given away or sold. Public trust doctrine has its origins in Roman law, which recognized that certain resources such as fisheries, air, running water and wild animals belong to all. Under the doctrine of res communes, the king could not grant exclusive rights of access to a common resource. The point is that there is a clear distinction between common property (which belongs to the people) and state property (which can be conttrolled and mismanaged by government).


Trust. A legal institution for protecting the commons and managing any assets that may arise from them. If the corporation is the preeminent institution of the market, the trust is the premier institution of the commons. The managers of a trust, the trustees, have clear legal responsibilities to manage its resources on behalf of the beneficiaries. This includes strict fiduciary responsibilities, transparency and accountability.







Het boek is zeer kritisch op het huidige kapitalisme, maar gelooft wel in marktwerking (al volgen er in het laatste stuk ook een aantal nogal erg linkse ideeën zoals het kapitaal na de dood vd bezitter (indien hoger dan 1 miljoen euro) voor een deel terug moet vloeien naar de maatschappij (niet de overheid echter), vermits dat individu nooit zo rijk had kunnen worden zonder het bestaan van die samenleving (een individu dat alleen op de planeet leeft zal weinig kapitaalaccumulatie kunnen doen). Het geld zou gebruikt worden om een fonds te sponsoren dat de kinderen die de pech hadden om in een arm gezin te zijn geboren een 'startkapitaal' te garanderen dat de competitie binnen de markt wil bevorderen door al te extreme verschillen qua startpositie die nu bestaan omdat geen enkel kind
kan 'kiezen' of hij/zij in een rijk of arm gezin geboren wil worden voorkomen. Men vergelijkt dit met de 'draft' die bestaat in de baseball-competitie waar het eindklassement vd voorbije competitie als lijst gebruikt wordt om de slechtste teams de eerste keus te garanderen op de markt om zo te voorkomen dat de beste teams zo'n voorsprong opbouwen dat de competitie niet langer spannend genoeg is om het publiek te interesseren (waarvan zowel winnende als verliezende ploegen afhankelijk zijn voor hun inkomsten).




Al bij al staan er een aantal originele ideeën in voor de linkse medemens die zowel kritisch staat tov kapitalisme (in huidige vorm) als tegen ideologiëen die teveel vertrouwen hebben in de Overheid. ( 8-) ) Verfrissend, maar niet altijd even realistisch (beetje zoals Vivant dus). ;-)

[Praetorian]

Gastarbeid en kapitaal, 1983, SP-programma
http://www.devrijegedachte.nl/constandse/dossier/inhoud.htm

[Praetorian]

Repost

[Kallikles]

Bowles S. and H. Gintis, Democracy and Capitalism: Property, Community and the Contradictions of Modern Social Thought.

Zeer interessante analyse van de moderne liberale maatschappij en haar contradicties. Twintig jaar oud, maar nog altijd actueel en vernieuwend. Een goed alternatief voor de negentiende-eeuwse analyses die men nog steeds te veel leest binnen radicaal-links.

PS: Haast je, nog maar één exemplaar verkrijgbaar op Amazon.com:

http://www.amazon.com/Democracy-Capitalism-Property-Community-Contradictions/dp/0465016014

[GaRnaaLBeeR]

http://www.tedgrant.org/

[Samsa]

Who rules America? (James Petras)
http://www.globalresearch.ca/index.php?context=viewArticle&code=PET20070113&articleId=4441

Ideology and Economic Development (Michael A. Lebowitz)
http://www.monthlyreview.org/0504lebowitz.htm

[Praetorian]

Slavoj ŽiŽek - What Can Lenin Tell Us about Freedom Today?
http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?p=645446#645446

[guerin]

Negrisme & Tute bianche : une contre-révolution de gauche

http://mutineseditions.free.fr/negrisme/negrindex.html

[Praetorian]

Empire & marxistische kritiek

http://www.soviet-empire.com/ussr/viewtopic.php?p=646330#646330

[Samsa]

interessante dude, die Bertell Ollman

http://www.nyu.edu/projects/ollman/index.php

[Samsa]

Een project om boeken uit de Sovjet-Unie te vertalen en te publiceren op het internet.

http://leninist.biz/en/TA#APEI9.1972

[guerin]

[A propos des contre-rassemblements antifascistes, comme celui prévu
demain (15 avril) contre le meeting du Front National... Note du
SIPN]

A chaque élection, la présence de l’extrême-droite (avec cette
fois-ci trois candidats) est �* l’origine de comportements
stéréotypés : front républicain avec appel unitaire aux urnes pour
les uns, manifestations frontales pour les autres (les deux
comportements n’étant d’ailleurs pas forcément exclusifs l’un de
l’autre). Mais, dans tous les cas, le débat de fond, tout comme le
débat stratégique, sont occultés, au prétexte d’une “urgence”, qui,
faute justement de ces débats, se renouvelle telle quelle depuis
plus de vingt ans.


NAISSANCE DUN SIGLE...

Le SCALP (Section Carrément Anti-Le Pen) est né en 1984 �* Toulouse.
Il fut principalement issu d’une double conjonction : d’une part la
survivance d’une mouvance gauchiste-activiste et de l’autre la
volonté du pouvoir miterrandien de favoriser la montée du Front
National pour mettre un obstacle électoral dans les pattes de la
droite. Ce 6 juin 1984, le chef du FN vient dans la ville rose.
C’est la manif. Un groupe, organisé autour d’une banderole sur
laquelle on peut lire "Après la dispersion, la manif continue",
signé "SCALP", se place, dans la plus pure tradition des gauchistes
des années 70, en queue du cortége réformiste. Le terme de "Section"
avait été choisi en référence aux syndicats et partis qui appelaient
�* manifester contre l’extrême-droite. C’était un clin d’œil, car la
tactique était classique, celle de débordement de ces organisations
de gauche, qui se dispersaient place du Capitole, très loin du
meeting de Le Pen. Il s’agissait d’entraîner la "base" �* un
affrontement bien préparé par une minorité. Et c’est ainsi qu’après
une manif bien sage, la manif continua vers le stadium derrière la
banderole du Scalp.

Si, la semaine précédente, la salle de la piscine municipale dans
laquelle il avait été prévu d’accueillir le chef du FN avait été
complètement détruite par une explosion, le meeting, lui, n’avait
pas été annulé pour autant. Et, contrairement �* ce qu’on peut lire
par exemple dans l’encyclopédie du net (Wikipédia), le meeting de Le
Pen se tint quand même, sous un chapiteau, sur l’île du Ramier, au
Stadium. C’est sur le long et rectiligne pont Garagliano, qui relie
le stadium �* la rive droite de la Garonne, qu’allait naître la
légende médiatique du Scalp. En préparation aux affrontements qui
allaient suivre, des caisses de bouteilles explosives avaient été
placées dans un hall d’immeuble de la cité Daste (quartier Empalot),
rive droite, �* la disposition de tous. Du coup, la rangée de CRS
placée �* l’entrée du pont, dût reculer en désordre sous la charge de
manifestants aussi bien équipés. Et c’est sous une pluie de
grenades, cocktails Molotovs et autres billes d’acier, lancées par
des frondes, qu’allait se dérouler la soirée. Ce fût ce que les
médias appelèrent, avec un brin d’exagération, "la bataille du pont
Garigliano". Dans toute la France, on parlait du Scalp... et du FN,
lequel, pour la première fois de son histoire, allait atteindre
quelques jours plus tard le score de 11 pour cent �* des élections
nationales (pour les européennes). Quant au Scalp qui, au départ,
n’était qu’un de ces nombreux sigles destinés �* disparaître après un
action, il allait connaître, comme Le Pen, une carrière inattendue
par ses promoteurs.


...ET PERSISTANCE DUN FOLKLORE

En effet, en parallèle �* la montée du FN, une mouvance antifasciste
�* tendance libertaire allait se construire sur les cendres des
actions du Scalp et des activistes toulousains ; mais cette mouvance
allait avoir ceci de particulier qu’elle ne fera jamais de bilan de
ces années l�*. Le caractère gauchiste et sa violence minoritaire,
réglée comme du papier �* musique, le discours péremptoire et
velléitaire, ne furent absolument pas remis en question. Bien au
contraire, pendant près de 25 ans, sur ce thème il allait se vendre
des T-shirts et des bières, des chansons et des badges,... en
entretenant ainsi un espèce de mythe de "l’antifa-radical"
(antifascisme radical) ; le tout aboutissant �* un folklore
viriliste. Un folklore auquel il ne manque ni le langage guerrier ni
les tenues pitoresques. Pourtant, quiconque a vécu de prés ou de
loin cette période ne peut que voir lui sauter aux yeux les
différences avec les temps que nous vivons et comprendre combien ce
folklore est inutile et dangereux. Nous sommes face �* un pouvoir
beaucoup plus répressif. En 1984, par exemple, malgré la violence
des affrontements et des blessés graves, il n’y eut strictement
aucune interpellation ni poursuite contre le Scalp ; seul l’attentat
contre la salle des fêtes de la piscine municipale (qui l’avait
rendue parfaitement inutilisable) donna lieu par la suite �* une
enquête et �* quatre incarcérations. Autre différence de taille, face
�* la pression permanente du pouvoir, �* ses pratiques répressives, la
population adopte maintenant, et de plus en plus souvent, une
pratique spontannée de résistance populaire aux antipodes des
pratiques gauchistes et des réactions de l’époque, bien mieux
encadrées par les partis et syndicats. Mais, comme sur ce folklore
"antifa", certaines organisations de tendance libertaire allaient
bâtir leur communication, voire leur Service d’Ordre ( !), jusqu’au
début des années 2000, ceci compensa cela, et on fit allégrement
l’impasse sur le bilan et la réflexion . Ce qui aboutit au paradoxe
actuel, qui est que, �* un moment où une part de la population se
défend spontanément avec des méthodes proches des pratiques
libertaires et anarchosyndicalistes, certains libertaires continuent
encore �* promouvoir des tactiques gauchistes qui, sur le fond comme
sur la forme, sont totalement obsolètes. Cette expérience
d’instrumentalisation de la violence antifasciste, si elle avait été
un tant soit peu réfléchie, aurait pu être bien utile. Un cas
récent, celui de la manifestation toulousaine du 25 mars 2007 va
nous persmettre d’illustrer ce propos.


LE PIEGE DU 25 MARS

Tout commence par un message sur un site Internet régulièrement
fréquenté par les policiers des Renseignements généraux. Un individu
qui signe "un faf, une balle" (tout un programme !) appelle avec un
ton enflammé �* manifester contre le FN. Significativement, il
argumente son plaidoyer, non pas par une analyse actuelle du rapport
de force, mais en se basant sur un événement vieux de 10 ans, que de
plus il connaît mal. La Préfecture de police, qui ne se cache même
pas qu’elle se sert de ce site comme d’une source de renseignements,
annonce très clairement et par avance, dans La Dêpêche du Midi [1] ,
en évoquant le message de notre "un faf, une balle", "...qu’elle
mettra en place, un dispositif adapté". C’est dire que les places
sont déj�* réservées �* la maison d’arrêt de Seysses. Les
organisations qui appellent �* manifester ne se donnent aucune peine
pour déjouer le piège annoncé, elles vont faire exactement comme
d’habitude, chacune avec ses spécifités. Les antifa se divisent, les
uns fidèles �* leur tactique gauchiste manifestent comme �* leur
habitude avec la gauche syndicale et réformiste qui réunit �* grand
peine 200 personnes. Les autres, plus autonomes, vont
malheureusement servir de gibier aux 200 policiers qui étaient
placés l�* pour faire du chiffre. Routine oblige, ni les uns ni les
autres n’ont pris la peine de s’organiser unitairement pour
réfléchir aux conditions de cette journée. On se contentera donc de
passer �* la télé et du folklore habituel. Le résultat parle de lui
même : sur 200 manifestants présents place Arnaud Bernard il y aura
une vingtaine d’interpellations (10 % des présents), et cinq
personnes sont �* ce jour encore en prison, c’est tout simplement du
jamais vu �* Toulouse après une manif anti-FN.


SOLIDARITE ET CLARIFICATION

Divisés le 25 mars, les libertaires toulousains se sont retrouvés
pour organiser la solidarité envers les manifestants incarcérés. Le
3 avril, �* l’appel public de la CNT-Vignoles pour constituer un
comité de soutien, il y avait de tout dans leur local : des EDQ et
du Scalp, des militants anticarcéraux, des squatteurs et de la CGA,
de la CNT- AIT et même un chien. Mais, mis �* part un membre de la
LCR aux casquettes multiples et variées, il n’y avait pas un
syndicaliste et encore moins un représentant d’un parti de gauche.
Très significativement, ni les partis de gauche ni les syndicats,
n’ont bougé pour cette solidarité et cela malgré les appels du pied
d’un responsable toulousain des Vignoles qui (espérons que ce ne
soit que pour cela) pour encourager les réformistes �* participer au
comité de soutien, n’a pas hésité �* en appeler dans la presse locale
au "principes républicains" [2] (sic). La réalité nous oblige �*
remettre les montres �* l’heure. Suivre les syndicats, pendant les
mouvements de masse comme le fit la CNT-Vignoles pendant le CPE, se
joindre �* eux lors d’une manif anti-Le Pen, est une tactique qui
est, nous le voyons encore ici, totalement infondée sur le fond et
totalement inefficace dans la forme. Les "révolutionnaires" qui
attendent du soutien qu’ils apportent aux réformistes un "retour"
lorsqu’ils en ont besoin se mettent tragiquement le doigt dans l’œil
[3] .

Jusqu’�* quand donc va-t-on continuer de qualifier de sectaires les
compagnons, comme c’est le cas de ceux de la CNT AIT, qui ont
simplement la clairvoyance de dénoncer avec virulence les pratiques
des syndicats, comme par exemple l’absence totale de solidarité
envers des prisonniers antifascistes ? N’est-il pas temps de faire
cesser la confusion entre le syndicalisme (même camouflé derrière le
terme de " révolutionnaire ") et l’anarchosyndicalisme ? Ces deux
concepts n’ont rien �* voir l’un avec l’autre. C’est peut être l�*
l’occasion d’en débattre franchement et tous ensemble.

CNT-AIT Toulouse



Notes :

[1] La Dépêche du Midi, 17 mars 07 : "La préfecture se dit
aujourd’hui en phase de recherche et renseignements (...) nous
prendrons les mesures adaptées �* la situation"

[2] idem, 30 mars 07 "Bertrand Péron, adhérent de la CNT, fustige le
principe antirépublicain qui consiste �* condamner les adversaires du
fascisme..."

[3] Et croire que le vague communiqué que ces mêmes organisations
peuvent éventuellement concéder si elles y ont un intérêt a une
valeur quelconque, c’est s’enfoncer ce même doigt dans l’autre œil
tout aussi �* profondément.

[Samsa]

ik ben op zoek naar kritiek op het trotskisme. kwestie van op de hoogte te zijn van tegenargumentatie. artikels, boeken, hoofdstukken uit boeken, gelijk wat. Vooral als iemand iets kent uit gramsciaanse hoek dan is dat heel welkom.

[Samsa]

The financialization of capitalism

http://www.monthlyreview.org/0407jbf.htm

[guerin]

Alain Badiou: "We moeten iets nieuws vinden"
De Franse filosoof Alain Badiou (Rabat, 1937) gaf dit interview tijdens een conferentie over Maoisme (de Chinese versie van het Leninisme) op de universiteit van Washington in februari 2006.
http://www.flexmens.org/drupal/?q=interview_alain_badiou

[Samsa]

echt academisch is het niet, maar toch heel interessant: People's War in Nepal; Genesis and development

http://www.epw.org.in/epw/uploads/articles/10628.pdf

[Praetorian]

Venezuela's RCTV's
Acts Of Sedition

By Stephen Lendman

http://www.rense.com/general75/ene.htm

[Samsa]

http://petras.lahaine.org/articulo.php?p=1700&more=1&c=1

Latin America: Four competing blocs of power (James Petras)

[Samsa]

sommigen onder jullie zitten waarschijnlijk -zoals ik- tot over hun oren in de examens. Wel, goed nieuws, want vanaf nu heb je een goeie reden om te buizen: examens zijn bourgeois propaganda!

Why so many exams? A Marxist response van Bertell Ollman

http://www.nyu.edu/projects/ollman/docs/why_exams.php

[guerin]

http://vrijpraten.123forum.nl/phpBB2/straf-de-armen-t118.html

[Praetorian]

ik ben op zoek naar kritiek op het trotskisme. kwestie van op de hoogte te zijn van tegenargumentatie. artikels, boeken, hoofdstukken uit boeken, gelijk wat. Vooral als iemand iets kent uit gramsciaanse hoek dan is dat heel welkom.
Zal niet te vinden zijn, tenzij Gramsci ergens in zijn 50000 blz artikels in socialistische pers Trotsky had vermeld. Naar mijn weten is daarvan nog niet alles vertaald, wel zijn gevangenisboeken. En in dat laatste heb ik nergens trotsky tegengekomen.

Gramsci heeft nooit echt de afloop tussen Stalin en Trotsky gekend, en vanaf +-1923 begon het fascistisch probleem te groot te worden om zich nog intensief met Rusland bezig te houden.

Mijn inziens is dit ook niet van levensbelang, Gramsci stond boven dergelijke sectaire debatten sinds hij had gebroken met Bordiga.

[Samsa]

Zal niet te vinden zijn, tenzij Gramsci ergens in zijn 50000 blz artikels in socialistische pers Trotsky had vermeld. Naar mijn weten is daarvan nog niet alles vertaald, wel zijn gevangenisboeken. En in dat laatste heb ik nergens trotsky tegengekomen.

Gramsci heeft nooit echt de afloop tussen Stalin en Trotsky gekend, en vanaf +-1923 begon het fascistisch probleem te groot te worden om zich nog intensief met Rusland bezig te houden.

Mijn inziens is dit ook niet van levensbelang, Gramsci stond boven dergelijke sectaire debatten sinds hij had gebroken met Bordiga.


ik vermoedde al dat dat moeilijk zou gaan. ik denk dat ik dan maar eens Boekharin en Preobrazhensky en zo ga beginnen lezen

[bloedverwant]

www.theyliewedie.org (http://www.theyliewedie.org)


Heeft by 'resources' een gigantische verzameling anarchistische teksten. Frans, Engels en Spaans. Nederlands zit er nog niet bij, al geven commentaren als 'niet vol(ledig)' aan dat flink wat vertaalwerk door nederlandstaligen wordt gedaan. Misschien eens een suggestie naar de webmaster sturen

[Praetorian]

http://www.marxists.de/religion/siegel-en/chap09.htm#s10

Paul N. Siegel
The Meek and the Militant
Religion and Power Across the World
http://www.marxists.de/religion/siegel-en/index.htm

[Samsa]

www.theyliewedie.org (http://www.theyliewedie.org)


Heeft by 'resources' een gigantische verzameling anarchistische teksten. Frans, Engels en Spaans. Nederlands zit er nog niet bij, al geven commentaren als 'niet vol(ledig)' aan dat flink wat vertaalwerk door nederlandstaligen wordt gedaan. Misschien eens een suggestie naar de webmaster sturen

als je anarchistische en andere teksten zoekt:

http://libcom.org/ zie vooral onder de library

en op marxists.org vind je ook wel behoorlijk wat anarchisten

[Samsa]

Wall Street: How it works and for whom

te downloaden op http://www.leftbusinessobserver.com/WSDownload.html

die site is over het algemeen trouwens wreed interessant

[guerin]

Academische texten?

http://www.anarchiste.org/cnt-ait.lille/IMG/pdf/Les_patrons_sont-ils_indispensables_.pdf

[Pelgrim]

et pour les flamands la même chose...

[Praetorian]

et pour les flamands la même chose...
Jacques Brel
LES FLAMANDES


Les Flamandes dansent sans rien dire
Sans rien dire aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans rien dire
Les Flamandes ça n'est pas causant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont vingt ans
Et qu'�* vingt ans il faut se fiancer
Se fiancer pour pouvoir se marier
Et se marier pour avoir des enfants
C'est ce que leur ont dit leurs parents
Le bedeau et même Son Eminence
L'archiprêtre qui prêche au couvent
Et c'est pour ça et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans frémir
Sans frémir aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans frémir
Les Flamandes ça n'est pas frémissant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont trente ans
Et qu'�* trente ans il est bon de montrer
Que tout va bien que poussent les enfants
Et le houblon et le blé dans le pré
Elles font la fierté de leurs parents
Et du bedeau et de Son Eminence
L'archiprêtre qui prêche au couvent
Et c'est pour ça et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans sourire
Sans sourire aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans sourire
Les Flamandes ça n'est pas souriant
Si elles dansent c'est qu'elles ont septante ans
Qu'�* septante ans il est bon de montrer
Que tout va bien que poussent les petits-enfants
Et le houblon et le blé dans le pré
Toutes vêtues de noir comme leurs parents
Comme le bedeau et comme Son Eminence
L'archiprêtre qui radote au couvent
Elles héritent et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans mollir
Sans mollir aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans mollir
Les Flamandes ça n'est pas mollissant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont cent ans
Et qu'�* cent ans il est bon de montrer
Que tout va bien qu'on a toujours bon pied
Et bon houblon et bon blé dans le pré
Elles s'en vont retrouver leurs parents
Et le bedeau et même Son Eminence
L'archiprêtre qui repose au couvent
Et c'est pour ça qu'une dernière fois elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

http://www.1001videoclips.nl/top40/9460/videoclip-van/Jacques-Brel.html

[Samsa]

geen echt academische tekst, maar tlijkt me best interessant om die 'operaisten' eens verder te gaan verkennen:

http://www.sap-rood.be/cm/index.php?view=article&id=638%3Awat-is-linkse-herschikking&Itemid=53&option=com_content

[guerin]

Jacques Brel
LES FLAMANDES


Les Flamandes dansent sans rien dire
Sans rien dire aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans rien dire
Les Flamandes ça n'est pas causant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont vingt ans
Et qu'�* vingt ans il faut se fiancer
Se fiancer pour pouvoir se marier
Et se marier pour avoir des enfants
C'est ce que leur ont dit leurs parents
Le bedeau et même Son Eminence
L'archiprêtre qui prêche au couvent
Et c'est pour ça et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans frémir
Sans frémir aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans frémir
Les Flamandes ça n'est pas frémissant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont trente ans
Et qu'�* trente ans il est bon de montrer
Que tout va bien que poussent les enfants
Et le houblon et le blé dans le pré
Elles font la fierté de leurs parents
Et du bedeau et de Son Eminence
L'archiprêtre qui prêche au couvent
Et c'est pour ça et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans sourire
Sans sourire aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans sourire
Les Flamandes ça n'est pas souriant
Si elles dansent c'est qu'elles ont septante ans
Qu'�* septante ans il est bon de montrer
Que tout va bien que poussent les petits-enfants
Et le houblon et le blé dans le pré
Toutes vêtues de noir comme leurs parents
Comme le bedeau et comme Son Eminence
L'archiprêtre qui radote au couvent
Elles héritent et c'est pour ça qu'elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes dansent sans mollir
Sans mollir aux dimanches sonnants
Les Flamandes dansent sans mollir
Les Flamandes ça n'est pas mollissant
Si elles dansent c'est parce qu'elles ont cent ans
Et qu'�* cent ans il est bon de montrer
Que tout va bien qu'on a toujours bon pied
Et bon houblon et bon blé dans le pré
Elles s'en vont retrouver leurs parents
Et le bedeau et même Son Eminence
L'archiprêtre qui repose au couvent
Et c'est pour ça qu'une dernière fois elles dansent

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

Les Flamandes
Les Flamandes
Les Fla
Les Fla
Les Flamandes

http://www.1001videoclips.nl/top40/9460/videoclip-van/Jacques-Brel.html

:clapping::clapping::clapping::clapping::clapping: :clapping::clapping::clapping::clapping::clapping: :clapping::clapping::clapping::clapping::clapping:

[Pelgrim]

in 't frans uiteraard. Dat zegt op zich al genoeg: niet serieus te nemen.

[Praetorian]

in 't frans uiteraard. Dat zegt op zich al genoeg: niet serieus te nemen.
Zelfspot is beginnende wijsheid. En J. Brel heerscht.

[Praetorian]

Pierre Frank - The Fourth International: The Long March of the Trotskyists
http://www.marxists.org/history/etol/writers/frank/works/march/index.htm

[Praetorian]

Did Mao Really Kill Millions in the Great Leap Forward?
by Joseph Ball

http://www.monthlyreview.org/0906ball.htm

[Praetorian]

Alvaro Bianchi - Gramsci e lo stato[/URL]

[URL]http://redalyc.uaemex.mx/redalyc/src/inicio/ArtPdfRed.jsp?iCve=27903603 (http://redalyc.uaemex.mx/redalyc/src/inicio/ArtPdfRed.jsp?iCve=27903603)

[Pelgrim]

daar versta ik dus geen bal van.

[Samsa]

Hans Achterhuis - Het rijk van de schaarste

[Pelgrim]

euh, link?

[Praetorian]

euh, link?Dat is een klassieker. Achterhuis is wel een rare vogel. Schreef gedegen marxistische werken, verklaarde plotseling haast a-ideologisch te zijn en heeft het laatste jaar opnieuw een linkse zwenking genomen. Maw, zijn boek over utopieën is onzin, de rest is goed.

[Pelgrim]

maar nu heb ik nog geen link? :(

[Samsa]

Dat is een klassieker. Achterhuis is wel een rare vogel. Schreef gedegen marxistische werken, verklaarde plotseling haast a-ideologisch te zijn en heeft het laatste jaar opnieuw een linkse zwenking genomen. Maw, zijn boek over utopieën is onzin, de rest is goed.

invloed van de jaren '90, het opkomende nieuw-rechts, de val van de SU, en zo zeker. Bijvoorbeeld aan de unief van gent heb je ook een hele resem ex- of post- of neo-marxisten, die een zekere terughoudendheid hebben gekregen om radicaal-links te zijn in de jaren '90 of die 'apolitiek' geworden zijn (doom, saey, boone,...). Onder invloed van een groeiende nieuwe linkse generatie keren ze opnieuw voor een stuk. enfin, misschien zit ik er in mijn verklaringen ver naast, maar het is wel een echt fenomeen.

[Praetorian]

invloed van de jaren '90, het opkomende nieuw-rechts, de val van de SU, en zo zeker. Bijvoorbeeld aan de unief van gent heb je ook een hele resem ex- of post- of neo-marxisten, die een zekere terughoudendheid hebben gekregen om radicaal-links te zijn in de jaren '90 of die 'apolitiek' geworden zijn (doom, saey, boone,...). Onder invloed van een groeiende nieuwe linkse generatie keren ze opnieuw voor een stuk. enfin, misschien zit ik er in mijn verklaringen ver naast, maar het is wel een echt fenomeen.Doom en Saey zijn nog links, Boone verschuilt zich achter een waas van academische serieux om zich nergens aan te branden. Boone is altijd al een bourgeoismannetje geweest, geen echt verlies.

[AdrianHealey]

Hans Achterhuis - Het rijk van de schaarste

:cheer:

Goed boekje. Maar dat is nu toch echt niet links?

[Burkide]

Ah, heeft Achterhuis ook iets interessants geschreven? Ik zal het eens lezen als ik de kans heb. Ik kende hem eerlijk gezegd alleen maar als die kerel die naar de VUB afzakte om hen daar te bekritiseren omdat ze te weinig aandacht schonken aan transhumanisme. Ik had hem daardoor al na enkele woorden afgeschreven. Misschien ten onrechte dan.

[Praetorian]

Ah, heeft Achterhuis ook iets interessants geschreven? Ik zal het eens lezen als ik de kans heb. Ik kende hem eerlijk gezegd alleen maar als die kerel die naar de VUB afzakte om hen daar te bekritiseren omdat ze te weinig aandacht schonken aan transhumanisme. Ik had hem daardoor al na enkele woorden afgeschreven. Misschien ten onrechte dan.Transhumanisme is op zich een interessante materie, helaas veelal a-ideologische saaiheid.

[AdrianHealey]

Dat boek 'Rijk van de schaarste' is vooral een inleiding in het werk van een paar filosofen.

[Samsa]

maar nu heb ik nog geen link? :(

het zou me verbazen mocht heel dat boek op internet staan. maar je kunt het in de bib van oostende en van gent vinden, dus ik neem aan dat het in nog wel meer bibliotheken zal liggen. op internet vind ik er ook niet zoveel over terug. alleen dit:

Het rijk van schaarste is een zoektocht in de geschiedenis van de filosofie naar de wortels van de hedendaagse maatschappij. Daarbij concentreert Hans Achterhuis zich op het fenomeen van de schaarste, door Thomas Hobbes gezien als 'de natuurlijke toestand van de mens'. Vanuit die invalshoek komen thema's aan de orde als wedijver, rechtvaardigheid en een eerlijke verdeling van de natuurlijke hulpbronnen.
De rondgang langs denkers uit de geschiedenis van de moderne sociale en politieke filosofie, van Thomas Hobbes tot Michel Foucault, laat zien hoe schaarste zich ontwikkelde tot een kernprobleem van de moderne samenleving. Achterhuis werkt dit uit in geëngageerde hoofdstukken over de gezondheidszorg en de globale problematiek van honger en ondervoeding.
Het rijk van de schaarste mag met recht een klassieker van de naoorlogse Nederlandse filosofie genoemd worden. Het boek verscheen oorspronkelijk in 1988, maar heeft nog niets van zijn friesheid en urgentie verloren.

ik heb het nog niet uit, maar lang zal dat niet meer duren, als het zo interessant blijft

[Samsa]

Doom en Saey zijn nog links, Boone verschuilt zich achter een waas van academische serieux om zich nergens aan te branden. Boone is altijd al een bourgeoismannetje geweest, geen echt verlies.

ik betwist zeker niet dat doom links is, dat kun je wel opmaken uit zn lessen en zn boeken, maar ik heb hem buiten de academische wereld nooit iets links weten doen. Saey zag je bv nog op CAP-bijeenkomsten zoiets zie ik doom nog niet rap doen
boone ken ik niet goed genoeg

[Praetorian]

ik betwist zeker niet dat doom links is, dat kun je wel opmaken uit zn lessen en zn boeken, maar ik heb hem buiten de academische wereld nooit iets links weten doen. Saey zag je bv nog op CAP-bijeenkomsten zoiets zie ik doom nog niet rap doen
boone ken ik niet goed genoeg
Doom is te oud, heeft zijn steen al bijgedragen in de jaren '70. Ik kan best begrijpen dat hij nu gewoon zich niet meer inlaat in die dingen. En hij is meer waard als denker dan als politiek element, net zoals Saey. Mannen schrijven nog altijd de liberale economen op een hoopje. Boone is ook wel zeer gedegen in zijn studies, gebruikt ook wel allerhande marxistische en deconstructivistische methodes, maar hij presenteert zich gewoon hypocriet op dat vlak.

[AdrianHealey]

Doom is te oud, heeft zijn steen al bijgedragen in de jaren '70. Ik kan best begrijpen dat hij nu gewoon zich niet meer inlaat in die dingen. En hij is meer waard als denker dan als politiek element, net zoals Saey. Mannen schrijven nog altijd de liberale economen op een hoopje. Boone is ook wel zeer gedegen in zijn studies, gebruikt ook wel allerhande marxistische en deconstructivistische methodes, maar hij presenteert zich gewoon hypocriet op dat vlak.

:lolabove:

Dat terzijde.

[Praetorian]

het zou me verbazen mocht heel dat boek op internet staan. maar je kunt het in de bib van oostende en van gent vinden, dus ik neem aan dat het in nog wel meer bibliotheken zal liggen. op internet vind ik er ook niet zoveel over terug. alleen dit:

Het rijk van schaarste is een zoektocht in de geschiedenis van de filosofie naar de wortels van de hedendaagse maatschappij. Daarbij concentreert Hans Achterhuis zich op het fenomeen van de schaarste, door Thomas Hobbes gezien als 'de natuurlijke toestand van de mens'. Vanuit die invalshoek komen thema's aan de orde als wedijver, rechtvaardigheid en een eerlijke verdeling van de natuurlijke hulpbronnen.
De rondgang langs denkers uit de geschiedenis van de moderne sociale en politieke filosofie, van Thomas Hobbes tot Michel Foucault, laat zien hoe schaarste zich ontwikkelde tot een kernprobleem van de moderne samenleving. Achterhuis werkt dit uit in geëngageerde hoofdstukken over de gezondheidszorg en de globale problematiek van honger en ondervoeding.
Het rijk van de schaarste mag met recht een klassieker van de naoorlogse Nederlandse filosofie genoemd worden. Het boek verscheen oorspronkelijk in 1988, maar heeft nog niets van zijn friesheid en urgentie verloren.

ik heb het nog niet uit, maar lang zal dat niet meer duren, als het zo interessant blijftHij schreef vroeger ook over derde wereld filosofen zoals Che Guevara. Best boeiende materie.
Achterhuis, H.J. (1975) - Filosofen van de derde wereld: Frantz Fanon, Che Guevara, Paulo Freire, Ivan Illich, Mao Tse-Toeng

[Burkide]

Hij schreef vroeger ook over derde wereld filosofen zoals Che Guevara. Best boeiende materie.
Achterhuis, H.J. (1975) - Filosofen van de derde wereld: Frantz Fanon, Che Guevara, Paulo Freire, Ivan Illich, Mao Tse-Toeng

Fanon :clapping:

Bedankt voor de tip. Ik zal maar daarmee m'n Achterhuisstudies aanvangen. Dat transhumanismegedoe zal ik voor na m'n pensioen houden.

[Samsa]

Hij schreef vroeger ook over derde wereld filosofen zoals Che Guevara. Best boeiende materie.
Achterhuis, H.J. (1975) - Filosofen van de derde wereld: Frantz Fanon, Che Guevara, Paulo Freire, Ivan Illich, Mao Tse-Toeng

heb ik gelezen. een echte eye-opener. hij maakt 'zotte' filosofen aannemelijk door ze niet te beoordelen volgens de westerse beginselen en wereld- en mensbeelden

[Praetorian]

heb ik gelezen. een echte eye-opener. hij maakt 'zotte' filosofen aannemelijk door ze niet te beoordelen volgens de westerse beginselen en wereld- en mensbeeldenKlopt als een bus, opnieuw de erfenis van het liberaal totalitair universalisme. Zizek schrijft ook veel over dat onderwerp, ook een aanrader.

[Samsa]

Klopt als een bus, opnieuw de erfenis van het liberaal totalitair universalisme. Zizek schrijft ook veel over dat onderwerp, ook een aanrader.

ken ik ook een klein beetje, maar ik heb de indruk dat ik es een inleidinkje over lacan, badiou enz. nodig heb om zizek meer 'in het licht van' te kunnen lezen. anders verdwaal je er wel een beetje in

[Samsa]

Andre Gorz - Ecologie en vrijheid. Politieke opstellen over milieu, energie en economische groei.

heel leesbaar boekje uit 1978 (kleine 150 blz) over oplossingen voor de ecologische problemen, verbonden met autonoom en heteronoom bestuur, technocratie, ecofascisme, 'kapitalistische vs socialistische' technologie, destructieve economische groei, enz.

[Praetorian]

http://www.eatwot.org/TheologicalCommission/images/GettingThePoorDown.jpg

http://servicioskoinonia.org/LibrosDigitales/LDK/EATWOTGettingThePoorDownFull.pdf

Ik heb wel respect voor de bevrijdingstheologie.

[BozeGeus]

http://www.eatwot.org/TheologicalCommission/images/GettingThePoorDown.jpg

http://servicioskoinonia.org/LibrosDigitales/LDK/EATWOTGettingThePoorDownFull.pdf

Ik heb wel respect voor de bevrijdingstheologie.


FRANS WUYTACK FRANS WUYTACK FRANS WUYTACK FRANS WUYTACK!

[BozeGeus]

http://www.epo.be/uitgeverij/boekinfo_boek.php?isbn=9789064454271

[Samsa]

als iemand een aanrader kent over het post-sovjet tijdperk in het GOS, dan is dat heel welkom.

Centraal-Azië in de frontlijn van Bruno De Cordier is trouwens ook best interessant.

[Samsa]

kort en goed:

http://rethinkingmarxism.org/cms/node/1099

[Samsa]

themanummer van capital & class over 'Links en Europa'

http://www.cseweb.org.uk/curr.shtml

[guerin]

Een website met 242 ingesproken boeken gaande van Appolinaire tot ...

http://www.litteratureaudio.com/

Mss een idee om het ook eens in het nederlands te doen?

[Samsa]

The financialization of capital and the crisis
John Bellamy Foster

http://www.monthlyreview.org/080401foster.php

[Percalion]

The financialization of capital and the crisis
John Bellamy Foster

http://www.monthlyreview.org/080401foster.php

Dat ziet er zowaar nog interessant uit ook!

[Samsa]

Dat ziet er zowaar nog interessant uit ook!

blij dat je der wat aan hebt.
die hele kliek van Monthly Review is overigens best interessant, al ben ik er nog niet toe gekomen veel boeken van hen te lezen.

[Praetorian]

Ik heb een abo op Capital & Class, indien je een artikel zou willen die niet online staat ... Idem met NLR.

[Samsa]

zal ik zeker onthouden! heel vriendelijk

[Praetorian]

Gilles Deleuze and Felix Guattari

Capitalism: A Very Special Delirium

QUESTION: When you describe capitalism, you say: "There isn't the slightest operation, the slightest industrial or financial mechanism that does not reveal the dementia of the capitalist machine and the pathological character of its rationality (not at all a false rationality, but a true rationality of *this* pathology, of *this madness*, for the machine does work, be sure of it). There is no danger of this machine going mad, it has been mad from the beginning and that's where its rationality comes from. Does this mean that after this "abnormal" society, or outside of it, there can be a "normal" society?

GILLES DELEUZE: We do not use the terms "normal" or "abnormal". All societies are rational and irrational at the same time. They are perforce rational in their mechanisms, their cogs and wheels, their connecting systems, and even by the place they assign to the irrational. Yet all this presuposes codes or axioms which are not the products of chance, but which are not intrinsically rational either. It's like theology: everything about it is rational if you accept sin, immaculate conception, incarnation. Reason is always a region cut out of the irrational -- not sheltered from the irrational at all, but a region traveresed by the irrational and defined only by a certain type of relation between irrational factors. Underneath all reason lies delirium, drift. Everything is rational in capitalism, except capital or capitalism itself. The stock market is certainly rational; one can understand it, study it, the capitalists know how to use it, and yet it is completely delirious, it's mad. It is in this sense that we say: the rational is always the rationality of an irrational. Something that hasn't been adequately discussed about Marx's *Capital* is the extent to which he is fascinated by capitalists mechanisms, precisely because the system is demented, yet works very well at the same time. So what is rational in a society? It is -- the interests being defined in the framework of this society -- the way people pursue those interests, their realisation. But down below, there are desires, investments of desire that cannot be confused with the investments of interest, and on which interests depend in their determination and distribution: an enormous flux, all kinds of libidinal-unconscious flows that make up the delirium of this society. The true story is the history of desire. A capitalist, or today's technocrat, does not desire in the same way as a slave merchant or official of the ancient Chinese empire would. That people in a society desire repression, both for others and *for themselves*, that there are always people who want to bug others and who have the opportunity to do so, the "right" to do so, it is this that reveals the problem of a deep link between libidinal desire and the social domain. A "disinterested" love for the oppressive machine: Nietzsche said some beautiful things about this permanent triumph of slaves, on how the embittered, the depressed and the weak, impose their mode of life upon us all.

Q: So what is specific to capitalism in all this?

GD: Are delirium and interest, or rather desire and reason, distributed in a completely new, particularly "abnormal" way in capitalism? I believe so. Capital, or money, is at such a level of insanity that psychiatry has but one clinical equivalent: the terminal stage. It is too complicated to describe here, but one detail should be mentioned. In other societies, there is exploitation, there are also scandals and secrets, but that is part of the "code", there are even explicitly secret codes. With capitalism, it is very different: nothing is secret, at least in principle and according to the code (this is why capitalism is "democratic" and can "publicize" itself, even in a juridical sense). And yet nothing is admissable. Legality itself is inadmissable. By contrast to other societies, it is a regime born of the public *and* the admissable. A very special delirium inherent to the regime of money. Take what are called scandals today: newspapers talk a lot about them, some people pretend to defend themselves, others go on the attack, yet it would be hard to find anything illegal in terms of the capitalist regime. The prime minister's tax returns, real estate deals, pressure groups, and more generally the economical and financial mechanisms of capital -- in sum, everything is legal, except for little blunders, what is more, everything is public, yet nothing is admissable. If the left was "reasonable," it would content itself with vulgarizing economic and financial mechanisms. There's no need to publicize what is private, just make sure that what is already public is beeing admitted publicly. One would find oneself in a state of dementia without equivalent in the hospitals.

Instead, one talks of "ideology". But ideology has no importance whatsoever: what matters is not ideology, not even the "economico-ideological" distinction or opposition, but the *organisation of power*. Because organization of power-- that is, the manner in which desire is already in the economic, in which libido invests the economic -- haunts the exonomic and nourishes political forms of repression.

Q: So is ideology a trompe l'oeil?

GD: Not at all. To say "ideology is a trompe l'oeil, " that's still the traditional thesis. One puts the infrastructure on one side-- the economic, the serious-- and on the other, the superstructure, of which ideology is a part, thus rejecting the phenomena of desire in ideology. It's a perfect way to ignore how desire works within the infrastructure, how it invests in it, how it takes part in it, how, in this respect, it organizes power and the repressive system. We do not say: ideology is a trompe l'oeil (or a concept that refers to certain illusions) We say: there is no ideology, it is an illusion. That's why it suits orthodox Marxism and the Communist Party so well. Marxism has put so much emphasis on the theme of ideology to better conceal what was happening in the USSR: a new organization of repressive power. There is no ideology, there are only organizations of power once it is admitted that the organization of power is the unity of desire and the economic infrastructure. Take two examples. Education: in May 1968 the leftists lost a lot of time insisting that professors engage in public self-criticism as agents of bourgeois ideology. It's stupid, and simply fuels the masochistic impulses of academics. The struggle against the competitive examination was abandoned for the benefit of the controversy, or the great anti-ideological public confession. In the meantime, the more conservative professors had no difficulty reorganizing their power. The problem of education is not an ideological problem, but a problem of the organization of power: it is the specificity of educational power that makes it appear to be an ideology, but it's pure illusion. Power in the primary schools, that means something, it affects all children. Second example: Christianity. The church is perfectly pleased to be treated as an ideology. This can be argued; it feeds ecumenism. But Christianity has never been an ideology; it's a very specific organization of power that has assumed diverse forms since the Roman Empire and the Middle Ages, and which was able to invent the idea of international power. It's far more important than ideology.

FELIX GUATTARI: It's the same thing in traditional political structures. One finds the old trick being played everywhere again and again: a big ideological debate in the general assembly and questions of organization reserved for special commissions. These questions appear secondary, determinded by political options. While on the contrary, the real problems are those of organization, never specified or rationalized, but projected afterwards in ideological terms. There the real divisions show up: a treatment of desire and power, of investments, of group Oedipus, of group "superegos", of perverse phenomena, etc. And then political oppositions are bilt up: the individual takes such a position against another one, because in the scheme of organization of power, he has already chosen and hates his adversary.

Q: Your analysis is convincing in the case of the Soviet Union and of capitalism. But in the particulars? If all ideological oppositions mask, by definition, the conflicts of desire, how would you analyze, for example, the divergences of three Trotskyite groupuscules? Of what conflict of desire can this be the result? Despite the political quarrels, each group seems to fulfill the same function vis-a-vis its militants: a reassuring hierarchy, the reconstitution of a small social milieu, a final explanation of the world.... I dont't see the difference.

FG: Because any resemblance to existing groups is merely fortuitous, one can well imagine one of these groups defining itself first by its fidelity to hardened positions of the communist left after the creation of the Third International. It's a whole axiomatics, down to the phonological level -- the way of articulating certain words, the gesture that accompanies them -- and then the structures of organization, the conception of what sort of relationships to maintain with the allies, the centrists, the adversaries.... This may correspond to a certain figure of Oedipalization, a reassuring, intangible universe like that of the obsessive who loses his sense of security if one shifts the position of a single, familar object. It's a question of reaching, through this kind of identification with recurrent figures and images, a certain type of efficiency that characterized Stalinism--except for its ideology, prescisely. In other respects, one keeps the general framework of the method, but adapts oneself to it very carefully: "The enemy is the same, comrades, but the conditions have changed." Then one has a more open groupuscule. It's a compromise: one has crossed out the first image, whilst maintaining it, and injected other notions. One multiplies meetings and training sessions, but also the external interventions. For the desiring will, there is --- as Zazie says-- a certain way of bugging students and militants, among others.

In the final analysis, all these groupuscules say basically the same thing. But they are radically opposed in their *style*: the definition of the leader, of propaganda, a conception of discipline, loyality, modesty, and the asceticism of the militant. How does one account for these polarities without rummaging in the economy of desire of the social machine? >From anarchists to Maoists the spread is very wide, politically as much as analytically. Without even considering the mass of people, outside the limited range of the groupuscules, who do not quite know how to distinguish between the leftist elan, the appeal of union action, revolt, hesitation of indifference...

One must explain the role of these machines.. these goupuscules and their work of stacking and sifting--in cr*shing desire. It's a dilemma: to be broken by the social system of to be integrated in the pre-established structure of these little churches. In a way, May 1968 was an astonishing revelation. The desiring power became so accelerated that it broke up the groupuscules. These later pulled themselves together; they participated in the reordering business with the other repressive forces, the CGT [Communist worker's union], the PC, the CRS [riot police]. I don't say this to be provocative. Of course, the militants courageously fought the police. But if one leaves the sphere of struggle to consider the function of desire, one must recognize that certain groupuscules approached the youth in a spirit of repression: to contain liberated desire in order to re-channel it.

Q: What is liverated desire? I certainly see how this can be translated at the level of an individual or small group: an artistic creation, or breaking windows, bnurning things, or even simply an orgy or letting things go to hell through laziness or vegetating. But then what? What could a collectively liberated desire be at the level of a social group? And what does this signify in relation to t"the totality of society", if you do not reject this term as Michel Foucault does.

FG: We have taken desire in one of its most critical, most acute stages: that of the schizophrenic--and the schizo that can produce something within or beyond the scope of the confined schizo, battered down with drugs and social repression. It appears to us that certain schizophrenics directly express a free deciphering of desire. But now does one conceive a collective form of the economy of desire? Certainly not at the local level. I would have a lot of difficulty imagining a small, liberated community maintaining itself against the flows of a repressive society, like the addition of individuals emancipated one by one. If, on the contrary, desire constitutes the very texture of society in its entirety, including in its mechanisms of reproduction, a movement of liberation can "crystallize" in the whole of society. In May 1968, from the first sparks to local clashes, the shake-up was brutally transmitted to the whole of society, ment--doctors, lawyers, grocers. Yet it was vested interests that carried the day, but only after a month of burning. We are moving toward explosions of this type, yet more profound.

Q: Might there have already been a vigorous and durable liberation of desire in hostpry, apart from brief periods. a celebration, cartnage, war, opr revolutionary upheavals? Or do you really believe in an end of history. after millenia of alienation, social evolution will suddenly turn around in a final revolution that will liberate desire forever?

FG: Neither the one nor the other. Neither a final end to history, nor provisional excess. All civilizations, all periods have known ends of history--this is not necessarily convincing and not necessarily liberating. As for excewss, or moments of celebration, this is no more reassuring. There are militant revolutionaries who feel a sense of responsibility and say: Yes excess "at the first stage of revolution," serious things... Or desire is not liberated in simple moments of celebration. See the discussion between Victor and Foucault in the issue of *Les Temps Modernes* on the Maoists. Victor consents to excess, but at the "first stage". As for the rest, as for the real thing, Vicotr calls for a new apparatus of state, new norms, a popular justice with a tribunal, a legal process external to the masses, a third party capable of resolving contradictions among the masses. One always finds the old schema: the detachment of a pseude-avant-garde capable of bringing about syntheses, of forming a party as an embryo of state apparatus, of drawing out a well brought up, well educated working class; and the rest is a residue, a lumpen-proletariat one should always mistrust (the same old condemnation of desire). But these distinctions themselves are another way of trapping desire for the advantage of a bureaucratic caste. Foucault reacts by denounding the third party, saying that if there is popular justice, it does not issue from a tribunal. He shows very well that the distinction "avant-garde-lumpen-proletariat" is first of all a distinction introduced by the bourgeoise to the masses, and therefore serves to crush the phenomena of desire, to *marginalize* desire. The whole question is that of state apparatus. It would be strange to rely on a party or state apparatus for the liberation of desire. To want better justice is like wanting better judges, better cops, better bosses, a cleaner France, etc. And then we are told: how would you unify isolated struggles without a party? How do you make the machine work without a state apparatus? It is evident that a revolution requires a war machine, out this is not a state apparatus, it is also certain that it requires an instance of analysis, an analysis of the desires of the masses, yet this is not an apparatus external to the synthesis. Liberated desire means that desire escapes the impasse of private fantasy: it is not a question of adapting it, socializing it, disciplining it, but of plugging it in in such a way that its process not be interrupted in the social body, and that its expression be collective. What counts is not hte authoritarian unification, but rather a sort of infinite spreading: desire in the schools, the factories, the neighborhoods, the nursery schools, the prisons, etc. It is not a question of directing, of tatalizing, but of plugging into the same plan of oscillation. As long as one alternates between the impotent spontaneity of anarchy and the bureaucratic and hierarchic coding of a party organization, there is no liberation of desire.

Q: In the beginning, was capitalism able to assume the social desires?

GD: Of course, capitalism was and remains a formidable desiring machine. The monary flux, the means of production, of manpower, of new markets, all that is the flow of desire. It's enough to consider the sum of contingencies at the origin of capitalism to see to what degree it has been a crossroads of desires, and that its infrastructure, even its economy, was inseparable from the phenomnea of desire. And fascism too--one must say that it has "assumed the social desires", including the desires of repression and death. People got hard-ons for Hitler, for the beautiful fascist machine. But if your question means: was capitalism revolutionary in its beginnings, has the industrial revolution ever coincided with a social revolution? No, I don't thing so. Capitalism has been tied from its birth to a savage repressiveness; it had it's organization of power and its state apparatus from the start. Did capitalism imply a dissolution of the previous social codes and powers? Certainly. But it had alread established its wheels of power, including its power of state, in the fissures of previous regimes. It is always like that: things are not so progressive; even before a social formation is established, its instruments of exploitation and repression are already there, still turning in the vaccuum, but ready to work at full capacity. The first capitalists are like waiting birds of prey. They wait for their meeting with the worker, the one who drops through the cracks of the preceding system. It is even, in every sense, what one calls primitive accumulation.

Q: On the contrary, I think that the rising bourgoisie imagined and prepared its revolution throughout the Enlightment. From its point of view, it was a revolutionary class "to the bitter end", since it had shaken up the *ancien regime* and swept into power. Whatever parallel movements took place amomng the peasantry and in the suburbs, the bourgeois revolution is a revolution made by the bopurgoiseie--the terms are hardly distinguishable--and to judge it in the name of 19th or 20th centurey socialist utopias introduces, by anachronism, a category that did not exist.

GD: Here again, what you say fits a certain Marxist schema. At one point in history, the bourgoisie was revolutionary, it was even necessary--necessary to pass thorugh a stage of capitalism, through a bourgois revolutionary stage. It'S a Stalinist point of view, but you can't take that seriously. When a social formation exhausts itself, draining out of every gap, all sorts of things decode themselves, all sorts of uncontrolled flows start pouring out, like the peasant migrations in fudal Europe, the phenomenona of "deterritorialization." The bourgoisie imposes a new code, both economic and political, so that one can believe it was a revolution. Not at all. Daniel Guerin has said some profound things about the revolution of 1789. The bourgoisie never had illusions about who its real enemy was. Its real enemy was not the previous system, but what escaped the previous systems's control, and what the bourgoisie strove to master in its turn. It too owed its power to the ruin of the old system, but this power could only be exerciced insofar as it opposed everything else that was in rebellion against the old system. The bourgoiseie has never been revolutionary. It simply made sure others pulled of the revolution for it. It manipulated, channeled, and repressed an enormous surge of popular desire. The people were finally beaten down at Valmy.

Q: They were certainly beaten down at Verdun.

FG: Exactly. And that's what interests us. Where do these eruptions, these uprisings, these enthusiasms come from that cannot be explained by a social rationality and that are diverted, captured by the power at the moment they are born? One cannot account for a revolutionary situation by a simple analysis of the interests of the time. In 1903 the Russian Social Democratic Party debated the alliances and organization of the proletariat, and the role of the avant-garde. While pretending to prepare for the revolution, it was suddenly shaken up by the events of 1095 and had to jump on board a moving train. There was a crystallization of desire on board a wide social scale created by a yet incomprehensible situation. Same thing in 1917. And there too, the politicians climbed on board a moving train, finally getting control of it. Yet no revolutionary tendency was able or willing to assume the need for a soviet-style organization that could permit the masses to take real charge of their interests and their desire. Instead, one put machines in circulation, so-called political organizations, that functioned on the model elaborated by Dimitrov at the Seventh International Congress--alternating between popular fronts and sectarian retractions--and that always led to the same repressive results. We saw it in 1936, in 1945, in 1968. By their very axiomatic, these mass machines refuse to liberate revolutionary energy. It is, in an underhanded way, a politics comparable to that of the President of the Republic or of the clergy, but with red flag in hand. And we think that this corresponds to a certain position vis-a-vis desire, a profound way of envisioning the ego, the individual, the family. This raises a simple dilemma: either one finds a new type of structure that finally moves toward the fusion of collective desire and revolutionary organization: or one continues on the present path and, going from repression to repression, heads for a new fascism that makes Hitler and Mussolini look like a joke.

Q: But then what is the nature of this profound, fundamental desire which one sees as beeing constitutive of man and social man, but which is constantly betrayed? Why does it always invest itself in antinomic machines of the dominant machine, and yet remain so similar to it? Could this mean that desire is condemned to a pure explosion without consequence or to perpetual betrayal? I have to insist: can there ever be, one fine day in history, a collective and during expression of liberated desire, and how?

GD: If one knew, one wouldn't talk about it, one would do it. Anyway, Felx just said it: revolutionary organization must be that of the war machine and not of state apparatus, of an analyzer of desire and not an external systhesis. In every social system, there have always been lines of escape, and then also a rigidification to block off escape, or certainly (which is not the same thing) embryonic apparatuses that integrate them, that deflect or arrest them in a new system in preparation. The crusades should be analysed from this point of view. But in every respect, capitalism has a very particular character: its lines of escape are not just difficulties that arise, they are the conditions of its own operation. it is constituted by a generalized decoding of all flux, fluctuations of wealth, fluctuations of language, fluctuations of art, etc. It did not create any code, it has set up a sort of accountability, an axiomatic of decoded fluxes as the basis of its economy. It ligatures the points of escape and leaps itself having to seal new leaks at every limit. It doesn't resolve any of its fundamental problems, it can't even forsee the monetary increase in a country over a single year. It never stops crossing its own limits which keep reapperaing farther away. It puts itself in alarming situations with respect to its won production, its social life, its demographics, its borders with the Third World, its internal regions, etc. Its gaps are everwhere, forever giving rise to the displaced limits of capitalism. And doubtless, the revolutionary way out (the active escape of which Jackson spoke when he said: " I don't stop running, but while running, I look for weapons") is not at all the same thing as other kinds of esacpe, the schizo-escape, the drug-escape. But it is certainly the problem of the marginalized: to plug all these lines of escape into a revolutionary plateau. In capitalism, then, these lines of escape take on a new character, a new type of revolutionary potential. You see, there is hope.

Q: You spoke just now of the crusades. For you, this is one of the first manifestations of collective shizohrenia in the West.

FG: This was, in fact, an extraordinary schizophrenic movement. Basically, in an already schismatic and troubled world, thousands and thousands of people got fed up with the life they led, makeshift preachers rose up, people deserted entire villages. It's only later that the shocked papacy tried to give direction to the movement by leading it off to the Holy Land. A double advantage: to be rid of errant bands and to reinforce Christian outposts in the Near East thretened by the Turks. This didn't always work: the Venetian Crusade wound up in Constantinople, the Childrens Crusade veered off toward the South of France and very quickly lost all sympathy: there were entire villages taken and burned by these "crosses" children, who the regular armies finally had to round up. They were killed or sold into slavery.

Q: Can one find parallels with contemporary movements: communities and by-roads to escape the factory and the office? NAd would there be any pope to co-opt them? A Jesus Revolution?

FG: A recuperation by Christianity is not inconceivable. It is, up to a certain point, a reality in the United States, but much less so in Europe or in France. But there is already a latent return to it in the form of a Naturist tendency, the idea that one can retire from production and reconstruct a little society at a remove, as if one were not branded and hemmed in by the capitalist system.

Q: What role can still be attributed to the church in a country like ours? The church was at the center of power in Western civilization until the 18th Century, the bond and structure of the social machine until the emergence of the nation-state. Today, deproved by the technocracy of this essential function, it seems to have gone adrift, without a point of anchorage, and to have split up. One can only wonder if the church, pressured by the currents of Catholic progressivism, might not become less confessional than certain political organizations.

FG: And ecumenism? In't it a way of falling back on one's feet? THe church has never been stronger. There us bi reasiob ti oppose church and technocracy, there is a technocracy of the church. Historically, Christianity and positivism have always been good partners. The development of positive sciences has a Christian motor. One cannot say that the psychiatrist has replaced the priest. Nor can one say the cop has replaced the priest. There is always a use for everyone in repression. What has aged about Christianity is its ideology, not its organization of power.

Q: Let's get to this other aspect of yopur book: the critique of psychiatry. Can one say that France is already covered by the psychiatry of *Sectuer*--and how far does this influence spread?

FG: The structure of psychiatric hospitals essentially depends on the state and the psychiatrists are mere functionaries. For a long time the state was content to practice a politics of coercion and didn't do anything for almost a century. One had to wait fot the Liberation for any signs of anxiety to appear: the first psychiatric revolution, the opening of the hospitals, the free services, instituional psychotherapy. All that has led to the great utopian politics of "Sectorization," which consisted in limiting the number of internments and of sending teams of psychiatrists out into the population like missionaries in the bush. Due to lack of credit and will, the reform got bogged down: a few model services for official visits, and here or there a hospital in the most underdeveloped regions. We are now moving toward a major crisis, comparable in size to the university crisis, a disaster at all levels: facilities, training of personnel, therapy, etc.

The instituional charting of childhood is, on the contrary, undertaken with better results. In this case, the initiative has escaped the state framework and its financing to return to all sorts of associations--childhood protection or parental associations.... The establishments have proliferated, subsidized by Social Security. The child is immediately taken charge of by a network of psychologists, tagged at the age of three, and followed for life. One can expect to see solutions of this type for adult psychiatry. In the face of the present impasse, the state will try to de-nationalize institutions in favor of other institutions ruled by the law of 1901 and most certainly manipulated by political powers and reactionary family groups. We are moving toward a psychiatric surveillance of France, if the present scrises fail to liberate its revolutionary potentialities. Everywhere, the most conservative ideology is in bloom, a flat transposition of the concepts of Oedipalism. In the childrens's wards, one calls the director "uncle," the nurse, "mother." I have even heard distinctions like the following: group games obey a maternal principle, the workshops, a paternal one. The psychiatry of *Secteur* semms progressive because it opens the hospital. But if this means imposing a grid over the neighborhood, we will soon regret the loss of the closed asylums of yesterday. It's like psychoanalysis, it functions openly, so it is all the worse, much more dangerous as a repressive force.

GD: Here's a case. A woman arrives at a consultation. She explains that she takes tranquilizers. She asks for a glass of water. Then she speaks: "You understand I have a certain amount of culture. I have studied, i love to read, and there you have it. Now I spend all my time crying. I can't bear the subway. And the minute I read something, I start to cry. I watch television; I see images of Vietnam: I can't stand it ..." The doctor doesn't say much. The woman continues: "I was in the Resistance... a bit. I was a go-between." The doctor asks her to explain. "Well, yes, don't you understand, doctor? I went to a cafe and I asked, for example, is there something for Rene?" I would be given a letter to pass on." The doctor hears "Rene"; he wakes up: "Why do you say "Rene"? It's the first time he asks a question. Up to that point, she was speaking about the metro, Hiroshima, Vietnam, of the effect all that had on her body, the need to cry about it. But the doctor only asks: "Wait, wait, 'Rene' ... what dies 'Rene' mean to you?" Rene--someone who is reborn [re-n'e]? The Renaissance, this fits into a universal schema, the archetype: "You want to be reborn." The doctor gets his bearings: at last he's on track. And he gets her to talk about her mother and her father.

It's an essential aspect of our book, and it's very concrete. The psychiatrists and psychoanalysts have never paid any attentiaon to delirium. It'S enough just to listen to someone who is delirious: it's the Russians that worry him, the Chinese; my mouth is dry; somebody buggered me in the metro; there are germs and spermatozoa swimming everywhere; it's Franco's fault, the Jews, the Maoists: all a delirium of the social field. Why shouldn't this concern the sexuality of the subject--the relations it has with the Chinese, the whites, the blacks? Whith civilization, the crusades, the metro? Psychiatrists and psychoanalysts hear nothing of this, on the defensive as much as they are indefensible. They crush the contents of the unsoncious under prefab statements: "You speak to me of the Chinese, but what about your father? No, he isn't Chinese? THen , do you have a Chinese lover?" It's atz the same level of repressive work as the judge in the Angela Davis case who affirmed: "Her behavior can only be explained by her beeing in love." ANd what if, on the contrary, Angela Davis's libido was a social, revolutionary libido? What if she were in love because she was a revolutionary?

That is what we want to say to psychiatrists and psychoanalysts: yopu don't know what delirium is; you haven't understood anything. If our bnook has a meaning, it is that we have reached a stage where many people feel the psychoanalytif machine no longer works, where a whole generation is getting fed up with all-purpose schemas--oedipus and castration, imaginary and symbolic--which systematically efface the social, political, and cultural contents of any psychic disturbance.

Q: You associate schizophrenia with capitalism; it is the very foundation of your book. Are there cases of schizophrenia in other societies?

FG: Schizophrenia is indissocialble from the capitalist system, itself conceived as primary leakage (fuite): and exclusive malady. In other societies, escape and marginalization take on other aspects. The asocial individual of so-called primitive societies is not locked up. The prison and the asylum are resent notions. One chases him, he is exiled at the edge of the village and dies of it, unless he is integrated to a neighboring village. Besides, each system has its paricular sickness: the hysteric of so-called primitive societies, the manic-depressive paranoiacs of the great empires... The capitalist economy preoceeds by decoding and de-territorialization: it has its exterme cases, i.e., schzophrenics who decode and de-territorialize themselves to the limit; but also it has its extreme consequences--revolutionaries.

["Chaosophy", ed. Sylvere Lothringer, Autonomedia/Semiotexte 1995]


no copyright 2002 textz.com - no rights reserved

[guerin]

De directe eisen, dat wil zeggen degenen die de verbetering van de individuele levensomstandigheden of bepaalde sociale lagen beogen, en dat in het kapitalistische kader, lijken soms tegenstrijdig met het idee van revolutie.

verder te lezen:http://www.cntaitlille.lautre.net/spip.php?article61

[Samsa]

Voor de mensen die Het Kapitaal willen lezen met aanwijzingen en uitweidingen van de gerenommeerde marxistische geograaf David Harvey:

http://davidharvey.org/

is wel in 't Engels. de pagina's die hij vermeldt en zo kloppen dus ook niet, maar ik vind op basis van "Class 1" dat het wel doenbaar is

[toccata]

http://www.yabasta.be/Naar-een-verniewing-van-het
dit vond ik interessant

[toccata]

http://www.oikos.be/component/option,com_docman/task,cat_view/gid,19/Itemid,30/
Het volledige archief van oikos, een bijzonder interessant tijdschrift rond politiek, cultuur en ecologie.

[guerin]

Waar zijn de rebellen liedren naartoe?

Ode aan Farid:http://www.kewego.com.br/video/iLyROoafYYwR.html

[Praetorian]

Capitalism’s worst crisis since the 1930s http://www.isreview.org/issues/62/feat-geier-crisis.shtml

The old neoliberal mantra TINA—There Is No Alternative to free market capitalism—is now transformed into: There is no alternative to state intervention to save capitalism from its inevitable tendency toward crisis.

[AdrianHealey]

http://www.marxists.org/subject/economy/authors/bohm/index.htm

[AdrianHealey]

Eigenlijk nog best een hippe site.

[Amparo]

http://www.rationalrevolution.net/special/library/famine.htm/

Fraud, Famine and Fascism: The Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard
by Douglas Tottle


--> dit ziet er echt interessant uit! Ik krijg alleen geen toegang tot de pdf :|.

Meer van die kritische en linkse case studies met historische en sociaal-politieke context!!!

Iemand nog analyses over de "dirty war" en het geweld door de autoritaire regimes in Argentinië en omstreken in de jaren 70?

[AdrianHealey]

Ik zoek literatuur van Marx waarin zijn theorie over religie, die hier (http://atheism.about.com/od/philosophyofreligion/a/marx_4.htm) minimaal wordt samengevat, het beste naar voor komt.

Dank bij voorbaat bij wie mij daar wat zinnig over kan zeggen. Wat gegoogle geeft me niet echt concrete informatie over welk boek/test ik net moet lezen voor een goede literatuur daarvan.

Edit: Hier is een goede samenvatting - denk ik. (http://www.mukto-mona.com/Articles/himel_shagor/Religion_Marx.pdf)

[Samsa]

op New Left Review: 'The parallax view' van Slavoj Zizek

[Samsa]

http://www.soas.ac.uk/events/event43769.html

http://www.networkideas.org/default.htm

[guerin]

http://fr.internationalism.org/node/2866
http://fr.internationalism.org/files/fr/Trotskisme_0.JPG

[Samsa]

'The financial community' van Indiase marxist Prabhat Patnaik

http://mrzine.monthlyreview.org/patnaik220409.html

[Wisord]

Op school leerden we dat, vele eeuwen geleden, de barbaren uit het oosten kwamen. Waar de troepen van Attila gegaloppeerd hadden, daar groeide het gras niet meer. Zulke woestelingen waren het. Echter, nog maar enkele tientallen jaren geleden sproeiden Amerikaanse vliegtuigen buiten hun eigen landsgrenzen een verderfelijke chemische vloeistof waarmee aldaar hele bossen werden ontbladerd. Dit werd gedaan om daarna des te gemakkelijker alles te verdelgen wat bewoog. Immers, de Westerse beschaving stond op spel vanwege een vermeend ‘domino-effect’…

Klik op meer.


In zijn ‘L’intelligence du barbare’ verwerkt de Franse anarchist en historicus, Maurice Rajsfus, een grote hoeveelheid moderne barbarij. Wat is zijn uitgangspunt voor die beschouwing?

Wie enkele duizenden jaren terugkijkt, komt de primitieve mens tegen. Vervolgens kan men diens ontwikkeling schetsen. Heeft die ontwikkeling er toe bijgedragen, dat we het barbarisme achter ons hebben gelaten, omdat we heden niet meer zijn te vergelijken met die ‘wilden’ van toen? Het tegengestelde lijkt zich te hebben voorgedaan, zegt Rajsfus, als we kijken naar mensen en hun gedragingen in relatie tot macht, wreedheid en onmenselijkheid. Konden de oude barbaren slechts een beperkt gebied bestrijken, de moderne barbaren weten de hele aarde in hun greep te nemen.

Op de middelbare school (of hoe die nu mag heten) wordt geleerd, dat het Romeinse rijk bezweken is door de invasie van de barbaren. Wat de schoolboeken niet graag leren, is dat de ‘barbaren’ (de Hunnen, de Mongolen, etc) de natuurlijke opvolgers zijn van een systeem dat teruggaat op het Romeinse rijk. Deze ‘barbaren’ imiteren de laatste Romeinse heersers en zij gaan meer en meer het christendom aanhangen. Dat laatste wordt de dominante religie, zonder dat dit de wrede zeden van die periode herziet.

De kern van dit geschiedenisonderwijs, aldus Rajsfus, is ondergebracht in wat vooral niet wordt gezegd. Want wat uiteindelijk in de beeldvorming van de scholier blijft hangen is, dat ‘barbaren’ zijn zij die van ver naar ‘ons’ land komen en die geen christen zijn.

Evenwel, de ‘Barbaar’ is veranderd, en de barbarij is vooral terug te vinden in de periode waarvan de twee laatste wereldoorlogen deel uitmaken. De ‘Barbaar’, dat is de dictator, de overheerser, de ‘patroon’, aan wie je vooral niet de macht moet toevertrouwen. We worden hier door Rajsfus met de moderne Barbaar geconfronteerd.

Met de intrede van de totalitaire regimes, in de twintigste eeuw in Europa, vindt de barbarij zijn rechtvaardiging in de etnische zuivering. Dat is het geval in het Duitsland van Hitler. Dan volgt bijvoorbeeld het fascistische Italië van Mussolini. De laatste denkt er over een koloniaal imperium op te bouwen in oost Afrika, door al bombarderend de burgerbevolking aldaar uit te roeien (in wat nu Ethiopië heet). In naam van weer een heel andere ideologie vinden tussen 1920-1953 massamoorden in de Sovjet Unie plaats, en dat in een land waar het communistisch ideaal wordt verheerlijkt… Op deze wijze gaat Rajsfus een boek lang door!

Dit betekent dat hij niet een ‘geleerd’, systematisch boek over barbarisme heeft geschreven. In feite komt het erop neer dat alles wat in zijn ogen moet worden gekritiseerd en afgewezen, wordt bezien vanuit de Barbaar of de barbarij. Hij behandelt dat in hoofdstukken van enkele pagina’s (het boek telt 52 hoofdstukken), niets en niemand sparend.

Niet verwonderlijk dat dit boek getuigt van veel barbarij in de Westerse wereld die leeft onder het juk van een groot aantal moderne Barbaren. Tot op de dag van vandaag!

RAJSFUS, Maurice, L’intelligence du barbare, Éditions du Monde libertaire, Paris,

[Flashheart]

https://webspace.utexas.edu/hcleaver/www/357krcp.html

'Reading Capital Politically' van Harry Cleaver, downloadbaar in pdf.

[the_dude]

https://webspace.utexas.edu/hcleaver/www/357krcp.html

'Reading Capital Politically' van Harry Cleaver, downloadbaar in pdf.

nice