Sjimmie van de Rebellenclub
7 december 2006, 18:55
Jeremia 7 december 2006
Steeds meer allochtonen hebben stemrecht en het overgrote deel van die
allochtonen stemt op de PvdA. Toch heeft deze partij bij de laatste
verkiezingen fors verloren. Hoe zou dat toch komen?
Deze jammerlijke uitslag is ongetwijfeld voor een groot deel te wijten
aan de opportunistische politiek van partijleider Wouter Bos in de
weken voor de verkiezingen. Toen hij weigerde uitsluitsel te geven over
een eventuele preferentie voor een links kabinet -tot de SP zoveel
winst leek te maken dat het een reële optie werd. Toen hij een laffe
knieval maakte voor de Turkse media in de hoop Turkse stemmers terug te
lokken. De autochtone kiezers zullen ongetwijfeld ook een lesje hebben
geleerd van de gemeenteraadsverkiezingen eerder dit jaar. Toen obscure
allochtone lijstduwers door de eigen achterban in gemeenteraden werden
gekatapulteerd (want Turken en Marokkanen stemmen niet op een partij,
die stemmen alleen op hun eigen soort). En misschien hebben ze ook wel
wat geleerd van de onverkwikkelijke toestanden in het door de PvdA
gedomineerde Amsterdam, waar stuitende zelfverrijking en
vriendjespolitiek door allochtone raads- en partijleden aan de orde van
de dag zijn en kwistig met subsidies voor islamitische instellingen
wordt rondgestrooid.
Ooit stond de A in PvdA voor arbeid. Het feit dat het langzamerhand bon
ton is te spreken over de Partij van de Allochtonen onder leiding van
Wouter Boslim, had de PvdA-bonzen te denken moeten geven. Het is
volstrekt duidelijk dat de belangen van de Nederlandse arbeiders bij de
PvdA niet langer in goede handen zijn en die arbeiders deserteerden dan
ook massaal naar de SP. De PvdA had lering kunnen trekken uit de
ontwikkelingen die zich in het onderwijs hebben afgespeeld. Het
volgende voorbeeld mag als representatief gelden.
In een klein provinciestadje ergens in Nederland werd in de jaren
zestig een nieuwe wijk gebouwd. Dit hoogstandje van naoorlogse
architectuur bestond uit een centrum van Bijlmerachtige flats omzoomd
door merendeels weinig riante rijtjeshuizen. Er vestigden zich
voornamelijk jonge gezinnen. Naar goed Hollands verzuilingsmodel werden
er drie basisscholen gebouwd: een openbare, een rooms-katholieke en een
protestants-christelijke. Die dijden in rap tempo uit, tot steeds meer
kinderen de basisschoolleeftijd begonnen te ontgroeien. De doorstroming
in de wijk was niet groot, maar de sociaal mobiele gezinnen die de
flats de rug toekeerden werden hoofdzakelijk vervangen door
allochtonen. Dat leek een meevaller, want een allochtone leerling is
bij de bekostiging van het basisonderwijs bijna dubbel zoveel waard als
de doorsnee autochtone leerling. Het hoofd van de rooms-katholieke
school kreeg dan ook een lumineus idee om de terugloop van leerlingen
en middelen tegen te gaan: hij leerde een beetje Arabisch en ging de
flats langs om allochtone leerlingen te werven. Het experiment was een
doorslaand succes. Het was zo'n succes dat het leerlingenaantal van de
school nu tot ver beneden de honderd gezakt en het zoontje van de
nieuwe directeur de enig resterende witte leerling is. De openbare
school wierf niet actief allochtone leerlingen (men deed zelfs roerend
zijn best om autochtone leerlingen aan te trekken en te behouden), maar
ook daar steeg het percentage zwarte leerlingen gestaag, o.a. omdat een
deel van de Marokkanen in de wijk een hekel had aan de landgenoten die
hun kinderen naar de katholieke school stuurden. De openbare school
heeft nu nog maar 20% van het aantal leerlingen dat ze op het
hoogtepunt van haar bestaan telde. De enige die niets te klagen had was
de christelijke school, al stond die bekend als stijf en saai. Deze
bleef trouw aan haar principes en liet slechts een beperkt percentage
'ambitieuze andersdenkenden' toe (zoals een Afrikaans meisje dat van de
openbare school werd gehaald omdat daar te veel allochtonen op zaten).
Ook de christelijke school aan de rand van de wijk groeide tegen de
klippen op. Zo wordt men dus van groot en wit klein en zwart.
Autochtone ouders willen het beste voor hun kinderen. Hoe zwarter een
school wordt, des te meer heeft de kwaliteit van het onderwijs te
lijden. Zodra het percentage zwarte leerlingen boven een bepaald niveau
komt, gaan witte ouders de school mijden. Autochtone kiezers willen het
beste voor hun wijk, hun gemeente, hun land. Hoe hoger het percentage
allochtonen in hun wijk, hun gemeente, hun land wordt, des te meer
heeft de kwaliteit van de samenleving te lijden. Zodra een partij te
afhankelijk wordt van zwarte stemmen, gaan witte kiezers die partij
mijden.
Allochtonen kunnen alleen macht verwerven als meerdere partijen naar
hun gunsten hengelen. Het moet voor de andere grote partijen zo
langzamerhand toch wel zonneklaar zijn dat ze van de allochtone kiezers
weinig te verwachten hebben. Waarom zouden ze zich aan die kiezers dan
wat gelegen laten liggen? Als alle allochtonen op de PvdA stemmen, zijn
ze goed voor zo'n 15 zetels in de Tweede Kamer. Een middelgrote
getuigenispartij, meer niet. Bovendien is er een goede kans dat
geslaagde niet-islamitische allochtonen deze partij ook afschrijven.
[De centrum-rechtse politici zouden zich moeten spiegelen aan de
situatie in Amerika, waar geen enkele 'regenboogcoalitie' de Democraten
aan een meerderheid kan helpen. De Republikeinen verliezen alleen als
de blanke middenklasse ze in de steek laat, zoals bij de laatste
verkiezingen gebeurd is.]
Ik hoop van harte dat de Nederlandse arbeiders eindelijk het licht
zien. De PvdA en delen van de SP wringen zich in allerlei bochten om ze
te laten geloven dat ze gemeenschappelijke belangen met het allochtone
proletariaat hebben, maar dat is een aperte leugen. Integendeel, zij
zijn degenen die met meest direct te lijden hebben onder de
verloedering, de criminaliteit, de straatterreur en de andere ellende
die de aanwezigheid van grote concentraties allochtonen met zich
meebrengt. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één weldenkende
arbeider is die 'Franse toestanden' in ons land wil en met de door de
PvdA voorgestane koers zijn die onvermijdelijk. In het verleden hebben
veel potentiële SP-stemmers uiteindelijk toch maar op de PvdA gestemd,
omdat ze vreesden dat hun stem anders verloren ging. Die angst is
(hopelijk definitief) verdwenen.
Ik heb gemengde gevoelens over de SP. De maoïstische achtergrond van
voorman Jan Marijnissen geeft te denken, evenals zijn schandalige
bewering dat islamitische terroristen gelijkgesteld kunnen worden met
verzetsstrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook het feit dat men
engagementsjunkie Anja Meulenbelt tot senator heeft verkozen is
suspect. Maar ik heb Jan ook wel eens verstandige, niet
politiek-correcte analyses horen maken en de SP is zich maar al te zeer
bewust dat onder de nieuwe aanhang bijna evenveel voormalige Fortuyn-
als voormalige PvdA-aanhangers zitten. Bovendien heeft de partij
aangetoond pragmatische keuzes niet uit de weg te gaan. Een groot deel
van de SP-stemmers zijn mensen die tegen de afbraak van de
verzorgingsstaat zijn, maar de deur dicht willen houden voor
concurrenten op de arbeidsmarkt en profiteurs van de sociale
voorzieningen. De SP is dan ook een heel wat minder uitgesproken
allochtonenknuffelaar dan de PvdA, GroenLinks en het Pechtoldiaanse
D66. De partij is voor een generaal pardon (jammer), maar er stonden
slechts weinig allochtonen op de kieslijst, men was tegen de
EU-grondwet en men wil een referendum over de toetreding van Turkije
(en we weten allemaal wat daarvan de uitslag zal zijn). Jan Marijnissen
heeft al laten weten dat de vergroting van de financiële kloof tussen
arm en rijk voor hem onbespreekbaar is, maar dat hij verder best
compromissen wil sluiten. Het zou met hem wel eens makkelijker regeren
kunnen zijn dan met Wouter Bos(lim).
Steeds meer allochtonen hebben stemrecht en het overgrote deel van die
allochtonen stemt op de PvdA. Toch heeft deze partij bij de laatste
verkiezingen fors verloren. Hoe zou dat toch komen?
Deze jammerlijke uitslag is ongetwijfeld voor een groot deel te wijten
aan de opportunistische politiek van partijleider Wouter Bos in de
weken voor de verkiezingen. Toen hij weigerde uitsluitsel te geven over
een eventuele preferentie voor een links kabinet -tot de SP zoveel
winst leek te maken dat het een reële optie werd. Toen hij een laffe
knieval maakte voor de Turkse media in de hoop Turkse stemmers terug te
lokken. De autochtone kiezers zullen ongetwijfeld ook een lesje hebben
geleerd van de gemeenteraadsverkiezingen eerder dit jaar. Toen obscure
allochtone lijstduwers door de eigen achterban in gemeenteraden werden
gekatapulteerd (want Turken en Marokkanen stemmen niet op een partij,
die stemmen alleen op hun eigen soort). En misschien hebben ze ook wel
wat geleerd van de onverkwikkelijke toestanden in het door de PvdA
gedomineerde Amsterdam, waar stuitende zelfverrijking en
vriendjespolitiek door allochtone raads- en partijleden aan de orde van
de dag zijn en kwistig met subsidies voor islamitische instellingen
wordt rondgestrooid.
Ooit stond de A in PvdA voor arbeid. Het feit dat het langzamerhand bon
ton is te spreken over de Partij van de Allochtonen onder leiding van
Wouter Boslim, had de PvdA-bonzen te denken moeten geven. Het is
volstrekt duidelijk dat de belangen van de Nederlandse arbeiders bij de
PvdA niet langer in goede handen zijn en die arbeiders deserteerden dan
ook massaal naar de SP. De PvdA had lering kunnen trekken uit de
ontwikkelingen die zich in het onderwijs hebben afgespeeld. Het
volgende voorbeeld mag als representatief gelden.
In een klein provinciestadje ergens in Nederland werd in de jaren
zestig een nieuwe wijk gebouwd. Dit hoogstandje van naoorlogse
architectuur bestond uit een centrum van Bijlmerachtige flats omzoomd
door merendeels weinig riante rijtjeshuizen. Er vestigden zich
voornamelijk jonge gezinnen. Naar goed Hollands verzuilingsmodel werden
er drie basisscholen gebouwd: een openbare, een rooms-katholieke en een
protestants-christelijke. Die dijden in rap tempo uit, tot steeds meer
kinderen de basisschoolleeftijd begonnen te ontgroeien. De doorstroming
in de wijk was niet groot, maar de sociaal mobiele gezinnen die de
flats de rug toekeerden werden hoofdzakelijk vervangen door
allochtonen. Dat leek een meevaller, want een allochtone leerling is
bij de bekostiging van het basisonderwijs bijna dubbel zoveel waard als
de doorsnee autochtone leerling. Het hoofd van de rooms-katholieke
school kreeg dan ook een lumineus idee om de terugloop van leerlingen
en middelen tegen te gaan: hij leerde een beetje Arabisch en ging de
flats langs om allochtone leerlingen te werven. Het experiment was een
doorslaand succes. Het was zo'n succes dat het leerlingenaantal van de
school nu tot ver beneden de honderd gezakt en het zoontje van de
nieuwe directeur de enig resterende witte leerling is. De openbare
school wierf niet actief allochtone leerlingen (men deed zelfs roerend
zijn best om autochtone leerlingen aan te trekken en te behouden), maar
ook daar steeg het percentage zwarte leerlingen gestaag, o.a. omdat een
deel van de Marokkanen in de wijk een hekel had aan de landgenoten die
hun kinderen naar de katholieke school stuurden. De openbare school
heeft nu nog maar 20% van het aantal leerlingen dat ze op het
hoogtepunt van haar bestaan telde. De enige die niets te klagen had was
de christelijke school, al stond die bekend als stijf en saai. Deze
bleef trouw aan haar principes en liet slechts een beperkt percentage
'ambitieuze andersdenkenden' toe (zoals een Afrikaans meisje dat van de
openbare school werd gehaald omdat daar te veel allochtonen op zaten).
Ook de christelijke school aan de rand van de wijk groeide tegen de
klippen op. Zo wordt men dus van groot en wit klein en zwart.
Autochtone ouders willen het beste voor hun kinderen. Hoe zwarter een
school wordt, des te meer heeft de kwaliteit van het onderwijs te
lijden. Zodra het percentage zwarte leerlingen boven een bepaald niveau
komt, gaan witte ouders de school mijden. Autochtone kiezers willen het
beste voor hun wijk, hun gemeente, hun land. Hoe hoger het percentage
allochtonen in hun wijk, hun gemeente, hun land wordt, des te meer
heeft de kwaliteit van de samenleving te lijden. Zodra een partij te
afhankelijk wordt van zwarte stemmen, gaan witte kiezers die partij
mijden.
Allochtonen kunnen alleen macht verwerven als meerdere partijen naar
hun gunsten hengelen. Het moet voor de andere grote partijen zo
langzamerhand toch wel zonneklaar zijn dat ze van de allochtone kiezers
weinig te verwachten hebben. Waarom zouden ze zich aan die kiezers dan
wat gelegen laten liggen? Als alle allochtonen op de PvdA stemmen, zijn
ze goed voor zo'n 15 zetels in de Tweede Kamer. Een middelgrote
getuigenispartij, meer niet. Bovendien is er een goede kans dat
geslaagde niet-islamitische allochtonen deze partij ook afschrijven.
[De centrum-rechtse politici zouden zich moeten spiegelen aan de
situatie in Amerika, waar geen enkele 'regenboogcoalitie' de Democraten
aan een meerderheid kan helpen. De Republikeinen verliezen alleen als
de blanke middenklasse ze in de steek laat, zoals bij de laatste
verkiezingen gebeurd is.]
Ik hoop van harte dat de Nederlandse arbeiders eindelijk het licht
zien. De PvdA en delen van de SP wringen zich in allerlei bochten om ze
te laten geloven dat ze gemeenschappelijke belangen met het allochtone
proletariaat hebben, maar dat is een aperte leugen. Integendeel, zij
zijn degenen die met meest direct te lijden hebben onder de
verloedering, de criminaliteit, de straatterreur en de andere ellende
die de aanwezigheid van grote concentraties allochtonen met zich
meebrengt. Ik kan me niet voorstellen dat er ook maar één weldenkende
arbeider is die 'Franse toestanden' in ons land wil en met de door de
PvdA voorgestane koers zijn die onvermijdelijk. In het verleden hebben
veel potentiële SP-stemmers uiteindelijk toch maar op de PvdA gestemd,
omdat ze vreesden dat hun stem anders verloren ging. Die angst is
(hopelijk definitief) verdwenen.
Ik heb gemengde gevoelens over de SP. De maoïstische achtergrond van
voorman Jan Marijnissen geeft te denken, evenals zijn schandalige
bewering dat islamitische terroristen gelijkgesteld kunnen worden met
verzetsstrijders tijdens de Tweede Wereldoorlog. Ook het feit dat men
engagementsjunkie Anja Meulenbelt tot senator heeft verkozen is
suspect. Maar ik heb Jan ook wel eens verstandige, niet
politiek-correcte analyses horen maken en de SP is zich maar al te zeer
bewust dat onder de nieuwe aanhang bijna evenveel voormalige Fortuyn-
als voormalige PvdA-aanhangers zitten. Bovendien heeft de partij
aangetoond pragmatische keuzes niet uit de weg te gaan. Een groot deel
van de SP-stemmers zijn mensen die tegen de afbraak van de
verzorgingsstaat zijn, maar de deur dicht willen houden voor
concurrenten op de arbeidsmarkt en profiteurs van de sociale
voorzieningen. De SP is dan ook een heel wat minder uitgesproken
allochtonenknuffelaar dan de PvdA, GroenLinks en het Pechtoldiaanse
D66. De partij is voor een generaal pardon (jammer), maar er stonden
slechts weinig allochtonen op de kieslijst, men was tegen de
EU-grondwet en men wil een referendum over de toetreding van Turkije
(en we weten allemaal wat daarvan de uitslag zal zijn). Jan Marijnissen
heeft al laten weten dat de vergroting van de financiële kloof tussen
arm en rijk voor hem onbespreekbaar is, maar dat hij verder best
compromissen wil sluiten. Het zou met hem wel eens makkelijker regeren
kunnen zijn dan met Wouter Bos(lim).