Fréderic
21 juni 2002, 11:55
De jongeren van vandaag hebben nog weinig interesse voor politiek, laat staan voor een actieve politieke deelname. Vandaag heerst er bij jongeren een fatalisme. “We kunnen daar toch niets aan veranderen” Tot er een beweging naar voren trad, de andersglobaliseringsbeweging, die kritisch de maatschappij bekeek, maar ook zij zijn klein gebleven en velen doen het af als idealisme en utopische verzinselen. De beweging in België is niet zo groot geworden omdat vele jongeren politiek te saai vinden en omdat er geen link was met de vakbonden. Sommigen beweren dat jongeren in de politiek moeten stappen om extreem-rechts te counteren, zonder de oorzaken van hun succes te erkennen en aan te pakken. Jongeren moeten vandaag wel degelijk terugkeren naar de politiek, maar de vraag is of ze wel willen en of de heersende politieke klasse wel gehoor zal geven aan die jongeren. De politiek zelf heeft ervoor gezorgd dat het apolitisme zich over hen meester heeft gemaakt. De oorzaak ligt in het feit dat het volk geen enkele macht meer heeft. Om de zoveel jaar mogen we onze stem eens uitbrengen, maar de jaren ertussen moeten we de politici maar vertrouwen. Bepaalde politici zoals Elio Di Rupo willen het volk een stem geven door zogezegd een participatieve democratie in te voeren waarbij de bevolking via wijkraden de reële macht heeft.
Dat is precies zoals in Porto Alegre (Brazilië), waar de bevolking de werkelijke macht heeft en niet een groepje technocraten of bureaucraten die vanachter hun bureau beslissingen nemen die soms levensbelangrijk zijn voor bepaalde mensen. Toen ik dit hoorde, begon ik weer vertrouwen te krijgen in het regerende systeem. Toen ik echter het plan van naderbij bekeek en kritische artikelen las over Di Rupo, merkte ik dat Di Rupo’s Bergen (Mons) geen kopie zou zijn van Porto Alegre. Het blijkt dat de vertegenwoordigers van de wijken slechts een raadgevende functie zouden hebben. Volgens Di Rupo is dat noodzakelijk “omdat men met een echte directe democratie onmiddellijk ontsporingen zal krijgen, zoals de plotse herinvoering van de doodstraf bijvoorbeeld (sic). Neen, het komt erop aan om een subtiele dosis van inspraak te vinden. De gemeenteraad blijft de beslissende instantie. De gedeeltelijke afvaardiging van de macht moet gebeuren binnen een omlijnd kader. De stad mag zich niet ontdoen van haar verantwoordelijkheden, die moeten net duidelijker worden voor iedereen”. Dat heeft weinig te maken met de participatieve democratie van Porto Alegre. In die stad zijn het de wijkraden zelf die debatteren over de begroting en die over de prioriteiten ervan beslissen. Vervolgens is het de begrotingsraad die een begrotingsvoorstel uitwerkt op basis van een objectief puntensysteem. Daarna keert dit voorstel terug naar de wijkraden, die het opnieuw bediscussiëren en er uiteindelijk over stemmen. De gemeenteraad en het schepencollege moeten alleen maar de uiteindelijke versie bekrachtigen. Di Rupo komt nu in de media naar voor als leider van de participatieve democratie, maar is geen voorstander om de bevolking de macht in handen te geven. De instellingen moeten de touwtjes stevig in handen houden. Er zouden wel eens ongelukken kunnen gebeuren, waarbij de bevolking de doodstraf zou kunnen invoeren. Dat is zijn redenering, maar volgens mij bewandelt hij een demagogische weg. De participatieve democratie is bedoeld voor het lokale vlak. Een onderwerp zoals de doodstraf zal er dus niet besproken worden. Het is hem er alleen om te doen de tegenbeweging die aan de gang is en die tegen zijn politiek ingaat, te ontkrachten en daaruit mensen te rekruteren om op die manier de weerstand te verminderen. Dit is een belediging voor alle andersglobalisten, radicale democraten en vele anderen die streven naar een directe democratie.
Niet moeilijk dat een mens zijn vertrouwen in de politiek zou kwijtraken. Men durft zich vandaag nog afvragen waarom jongeren geen interesse meer hebben voor de politiek. De politici beweren allemaal dat ze weten wat er leeft onder de bevolking, maar de vraag is hoe ze dat te weten komen. Adviseurs achter bureaus zullen het niet vertellen en zij zelf hebben daar geen tijd voor. Enkel de bevolking zelf kan vertellen wat ze voelt. De bevolking geeft telkens een signaal dat ze niet akkoord zijn met het neoliberaal beleid van de regering, maar daar blijft het ook bij, want begrijpen doen het parlement en de regering het niet. Enkel door een participatieve democratie kan je de bevolking haar noden en grieven doen uiten en kan je hen zelf laten beslissen over zaken die hen aanbelangen. De participatieve democratie betekent ook een breuk met het neoliberalisme, die ook noodzakelijk is om de oorzaken van verrechtsing te bestrijden. Tijd voor actie?
Fréderic Lehembre, lid van de Socialistische Jonge Wacht, http://go.to/sjw
bronnen: Rood, blad van de SAP
Dat is precies zoals in Porto Alegre (Brazilië), waar de bevolking de werkelijke macht heeft en niet een groepje technocraten of bureaucraten die vanachter hun bureau beslissingen nemen die soms levensbelangrijk zijn voor bepaalde mensen. Toen ik dit hoorde, begon ik weer vertrouwen te krijgen in het regerende systeem. Toen ik echter het plan van naderbij bekeek en kritische artikelen las over Di Rupo, merkte ik dat Di Rupo’s Bergen (Mons) geen kopie zou zijn van Porto Alegre. Het blijkt dat de vertegenwoordigers van de wijken slechts een raadgevende functie zouden hebben. Volgens Di Rupo is dat noodzakelijk “omdat men met een echte directe democratie onmiddellijk ontsporingen zal krijgen, zoals de plotse herinvoering van de doodstraf bijvoorbeeld (sic). Neen, het komt erop aan om een subtiele dosis van inspraak te vinden. De gemeenteraad blijft de beslissende instantie. De gedeeltelijke afvaardiging van de macht moet gebeuren binnen een omlijnd kader. De stad mag zich niet ontdoen van haar verantwoordelijkheden, die moeten net duidelijker worden voor iedereen”. Dat heeft weinig te maken met de participatieve democratie van Porto Alegre. In die stad zijn het de wijkraden zelf die debatteren over de begroting en die over de prioriteiten ervan beslissen. Vervolgens is het de begrotingsraad die een begrotingsvoorstel uitwerkt op basis van een objectief puntensysteem. Daarna keert dit voorstel terug naar de wijkraden, die het opnieuw bediscussiëren en er uiteindelijk over stemmen. De gemeenteraad en het schepencollege moeten alleen maar de uiteindelijke versie bekrachtigen. Di Rupo komt nu in de media naar voor als leider van de participatieve democratie, maar is geen voorstander om de bevolking de macht in handen te geven. De instellingen moeten de touwtjes stevig in handen houden. Er zouden wel eens ongelukken kunnen gebeuren, waarbij de bevolking de doodstraf zou kunnen invoeren. Dat is zijn redenering, maar volgens mij bewandelt hij een demagogische weg. De participatieve democratie is bedoeld voor het lokale vlak. Een onderwerp zoals de doodstraf zal er dus niet besproken worden. Het is hem er alleen om te doen de tegenbeweging die aan de gang is en die tegen zijn politiek ingaat, te ontkrachten en daaruit mensen te rekruteren om op die manier de weerstand te verminderen. Dit is een belediging voor alle andersglobalisten, radicale democraten en vele anderen die streven naar een directe democratie.
Niet moeilijk dat een mens zijn vertrouwen in de politiek zou kwijtraken. Men durft zich vandaag nog afvragen waarom jongeren geen interesse meer hebben voor de politiek. De politici beweren allemaal dat ze weten wat er leeft onder de bevolking, maar de vraag is hoe ze dat te weten komen. Adviseurs achter bureaus zullen het niet vertellen en zij zelf hebben daar geen tijd voor. Enkel de bevolking zelf kan vertellen wat ze voelt. De bevolking geeft telkens een signaal dat ze niet akkoord zijn met het neoliberaal beleid van de regering, maar daar blijft het ook bij, want begrijpen doen het parlement en de regering het niet. Enkel door een participatieve democratie kan je de bevolking haar noden en grieven doen uiten en kan je hen zelf laten beslissen over zaken die hen aanbelangen. De participatieve democratie betekent ook een breuk met het neoliberalisme, die ook noodzakelijk is om de oorzaken van verrechtsing te bestrijden. Tijd voor actie?
Fréderic Lehembre, lid van de Socialistische Jonge Wacht, http://go.to/sjw
bronnen: Rood, blad van de SAP