art 100§1 [Archief] - Politics.be

View Full Version : art 100§1

Jantje

8 januari 2007, 07:19

Art. 100. § 1. Wordt als arbeidsongeschikt erkend als bedoeld in deze gecoördineerde wet, de werknemer die alle werkzaamheid heeft onderbroken als rechtstreeks gevolg van het intreden of het verergeren van letsels of functionele stoornissen waarvan erkend wordt dat ze zijn vermogen tot verdienen verminderen tot een derde of minder dan een derde van wat een persoon, van dezelfde stand en met dezelfde opleiding, kan verdienen door zijn werkzaamheid in de beroepencategorie waartoe de beroepsarbeid behoort, door betrokkene verricht toen hij arbeidsongeschikt is geworden, of in de verschillende beroepen die hij heeft of zou kunnen uitoefenen hebben uit hoofde van zijn beroepsopleiding.
Dit is het wetsartiekel waarmee men de artsen van de ziekenfondsen laat werken om de economische invaliditeit van een zieke te laten bepalen.
En het is dus een arts die bepaald hoeveel % men nog kan verdienen op de arbeidsmarkt. Het is dus een arts die even gaat vertellen welke diploma's en beroepsopleidingen men moet hebben voor bepaalde jobs.
Dit terwijl personeelsbeleid een hogere opleiding is en dus nogeens een paar jaar unief vraagd.

Dus Patrik, vertel jij als arts mij eens hoe het te verdedingen valt, dat veel bouwvakkers en baanchauffeurs te horen krijgen dat ze na jaren werken in deze sectors en met kapote rug, ze maar moeten gaan werken als bediende, magazijnier of heftruckbestuurder.

Dit is toch een zuiverbewijs dat de ziekenfondsartsen, gewoon niet weten waarover ze spreken opvlak van de arbeidsmarkt.

Patrik Vankrunkelsven

11 januari 2007, 00:27

Het probleem van invliditeit is zeer moeilijk. Persoonlijk begrijp ik dat mensen met bepaalde kwalen zoals ruglijden bij truckers of bouwvakkers niet meer kunnen functioneren in deze zware beroepen? Moeten die mensen dan definitief uit d earbeidsmarkt stappen? Neen. Werken is niet iets dat kost wat kost 'negatief' is, in tegendeel werken kan verrijkend werken. Daarenboven moet de arbeidsgraad in ons land nog drastisch omhoog. Tussen 555 en 65 werken nog maar weinig mensen. Zo houden we ons sociale zekerheidsstelsel niet overeind. Daarom al deze redenen vind ik het goed dat er voor mensen met overbelastingsletsels gezocht wordt naar alternatieve arbeid.

Jantje

11 januari 2007, 08:44

Het gaat er niet over dat deze mensen niet meer willen werken.
Het is de manier waarop zij zonder verder hulp door de ziekenfondsartsen naar de vuilbak worden verwezen.

Zo zijn er een hoop bouwvakkers die nu op den dop staan, terwijl als ze vanuit het ziekenfonds een herscholing hadden gekregen ze reeds terug aan het werk waren geweest.
En ik denk niet dat we het probleem oplossen door de oude mensen uit de zware bouwsector van het ziekenfonds naar de dop te verwijzen.
Vaak laten de artsen van de ziekenfondsen dan ook eerst een hele tijd verloren gaan door deze mensen in primere ziekewet te laten en dan pas na 10 maanden hen gewoon wandelen te sturen.
Maar als deze mensen op eigen iniatief naar de rva stappen om een herscholing of bijscholing te vragen, krijgen zij te horen dat zij deze niet kunnen krijgen zolang zij in primere ziekewet zitten en dat deze steeds door de ziekenfondsarts moet goedgekeurd zijn als men in de invaliditeitswet zit.
Rede hiervoor is dat de rva de kosten van de opleiding dan kan verhalen op de ziekteverzekering.

En tweede probleem is dat deze mensen vaak reeds van hun 14 jaar werken en totaal ongeschoolde zijn, die enkel hun opleidingen op de werkvloer hebben en vaak zelfs amper hun eigen naam foutloos kunnen geschrijven.
Zij komen immers nog uit de tijd voor de leerplicht tot 18 jaar.
Nu durf ik zelfs de vraag stellen, hoeveel kans hebben deze mensen nog om een staatsjob te krijgen. Het gaat hier over ongeschoolde buitenarbeiders ouder dan 45 jaar. Die vaak niet alleen hun rug hebben kapot gewerkt, maar ook reeds andere arbeidsongevallen hebben gehad en dus meerdere problemen hebben.

Zo ken ik een baanchauffeur van 50 jaar.
Hij heeft consentratieverlies, gezichtsverlies van 7/10, 2 rug-operaties achter de rug en heeft geen diploma's. Hij mag niet meer met de vrachtwagen of personenauto rijden van de medische wereld, maar kan volgens de ziekenfondsarts wel nog gaan werken als bediende, magazijnier of hefttruckbestuurder.
Een andere persoon van 44 jaar,bouwvakker, Hij heeft een rotsbeenfracuur gehad en daardoor evenwichtsstoornissen, volledige doofheid aan die kant, concentratie verlies, regelmatig hoofdpijn als restletsel. Daar komt bij dat hij nu nog met een kapote rug zit en de specialisten-artsen hem hebben gezegd dat hij daar maar mee moet leren leven.
Hij is verder ongeschoold.
Hij heeft van de ziekenfondsarts te horen gekregen dat hij maar moet gaan werken als magazijnier, bediende of hefttruckbestuurder.

Als je dan de werkaanbieden van de vdab opendoet en daar deze jobs opzoekt in hun scholingsgraad, krijg je gewoon te lezen dat er geen werkaanbiedingen zijn in deze functies voor hun scholingsgraad.
Daar komt bij dat men tegenwoordig een attest moet hebben als hefttruckbestuurder.

Kan U mij dus eens vertellen of U deze mensen nog aan een job kan helpen?
Wel rekening houden met hun medische problemen en hun opleidingsgraad.
Zij moeten wel opboksen tegen de hoger geschoolde jongeren die dan nog kerngezond zijn ook.

Een evenvoudige regel dat de ziekenfondsartsen bij vaststelling van blijvende primere arbeidsonbekwaamheid de invalide moet laten begeleiden en laten omscholen. Inplaats van deze gewoon naar de werklooshied te sturen, zou veel sociale ellende bij de invalide en veel staatsgeld besparen.

Patrik Vankrunkelsven

12 januari 2007, 00:54

Vorenus

12 januari 2007, 01:04

Jantje

12 januari 2007, 07:31

Wat ik niet snap is dat mensen met een zware beroep langer moeten werken dan mensen met een lichte job.
Begrijp me niet verkeerd, elke job is waardevol voor de maatschappij.
Maar iemand die vanaf zijn 14de (tegenwoordig 18) werkt in de bouw of ander zwaar beroep moet in principe tot zijn pensioen (65 jaar werken dan iemand die verder gestudeerd heeft en minder lichamelijk zware werk heeft geleverd.
Het kan toch niet dat sommige personen 47 jaar moeten werken en andere mensen 40 jaar of minder. Dit is niet rechtvaardig.
Zou het niet beter zijn om mensen die na een lange arbeidscarriére in te schakelen als instructeurs voor opleidingen. Op deze manier voelen ze zich nuttig, moeten ze geen zware werk meer doen en gaat hun kennis niet verloren.

Mvg

Hellfigger

Er zijn veelbouwvakkers die dat proberen, maar men heeft er slecht weining nodig. En daar komt bij dat je op die diensten over een A2 moet beschikken, wat veel van de huidige oudere bouwvakkers en baanchauffeurs niet doen.
Voor deze mensen bestaan er dankzij de ziekenfondsartsen dus vaak maar 3 oplossingen;
1) werken tot zij er bij neervallen en volledig afhankelijk zijn van andere.
2) gaan doppen en in ellende gaan leven.
3) er gewoon een einde aan maken, vaak op zo'n manier dat hun nabestaande toch niet in de finaciele problemen komen.

Dat is alles wat zij als dank van onze maatschappij krijgen na vaak meer dan 35 zware arbeid te hebben uitgevoerd. En als toemaat krijgen zij dn vaak te horen dat mensen die lichamelijk lichte arbeid hebben uitgevoerd reeds op pensioen mogen op de leeftijd dat zij nog opzoek mogen naar een andere job.

Jantje

12 januari 2007, 08:35

Je zegt terecht : "Een evenvoudige regel dat de ziekenfondsartsen bij vaststelling van blijvende primere arbeidsonbekwaamheid de invalide moet laten begeleiden en laten omscholen. Inplaats van deze gewoon naar de werklooshied te sturen, zou veel sociale ellende bij de invalide en veel staatsgeld besparen." Ik ben het daar mee eens. Dit gebeurt trouwens meer en meer. Ik moet echter vaststellen dat het enthusiasme niet bij alle ziekenfondsartsen even groot is om deze weg op te gaan.
Waarom word hier dan geen wetvoorstel van gemaakt?

Het zou een hele hoop geld en ellende besparen aan staat en bevolking.
Nu zijn er heel veel mensen die nadat ze uit de primere ziektewet zijn gegooid, die naar de arbeidsrechtbank gaan en daar dan toch gelijk krijgen. Dit omdat de rechtsgeleerden wel even beter op de hoogte zijn van de wetten en zij die deze processen voeren, zich behoorlijk informeren over de arbeidsmarkt. Vaak staan de advocaten van de ziekenfondsen met hun rug tegen de muur en kunnen zij niet anders dan toegeven dat de arbeidsmarkt voor die personen volledig uitgesloten zijn binnen hun scholing en beroepsopleiding.
Gevolg, zij worden door de arbeidsrechtbank invalide verklaard en van de arbeidsmarkt gehaald, hoewel vele van hen idd nog een deel van de jobs die de ziekenfondsarts had voorgesteld zou kunnen uitvoeren na een bij/herscholing. Maar er is dan reeds veel tijd verloren gegaan en vaak zijn zij dan te oud geworden om nog aan een bij/herscholing te beginnen.

Klink misschien gek, maar een bouwvakker die op zijn 46 ste aan zo'n proces begint, is vaak reeds 56 jaar voor alles achter de rug is en gaat dan toch gewoon op brugpensioen wegens medische reden. Men heeft dus 10 jaar bezig geweest met hen tijdelijke werkloosheid uit te betalen en mag na de uitspraak de rest van zijn ziekengeld bijpassen, als hij gelijk krijgt. Maar ondertussen heeft men wel de arbeidsrechtbank en de aangestelde artsen mogen betalen en het arbeidshof en de aangestelden artsen. Hoe je het dus ook draaid of keerd, de bouwvakker en/of baanchauffeur verdwijnd na primere ziekte op zijn 46ste van de arbeidsmarkt, en dit enkel omdat er een wet bestaat die hen wel primeer werkonbekwaam laat verklaren, maar er geen wet bestaat die de zieke en de instellingen die hem primere werkonbekwaamheid toekennen te verplichten voor een omscholing te zorgen.

Een simpele wet in de zin van," bij primere blijvende werkonbekwaamheid, zal de controle arts deze doorverwijzen naar een herscholing en de primere zieke in de primere ziekewet houden tot na de herscholing, doch bij herhaaldelijk falen binnen een haalbare herscholing zal de zieke terug vallen op werkloosheid" zou veel tijd, geld en ellende besparen.
En blijvende invaliditeit zou pas mogelijk mogen zijn na vaststelling door arbeidsgeneesheren en de herscholingsgeneeskundige dienst van de RVA.
Want de ziekefondsartsen zijn bij nadere vaststelling echt niet op de hoogte van de eisen van de arbeidsmarkt voor alle beroepen.
Dit terwijl de arbeidsgeneesheren en de medische diensten van de RVA een hele battery mensen hebben om hen hiervoor te helpen. Zij kunnen eerst alles deftig onderzoeken, terwijl de ziekefondsartsen hunbeslisingen op een paar minuten moeten nemen en zich dus niet eerst behoorlijk kunnen laten informeren.
Want om de arbeidsmogelijkheden van iemand te bepalen zijn niet alleen de medische problemen van belang, maar ook leervermogen, Handvaardigheid,talenkennis, computerkennis, technische kennis, iq, enz.. moeten hiervoor getest worden en gekent zijn. Dit zijn echter testen die de ziekefondsartsen volgens de huidige Belgische wet niet mag laten uitvoeren, daar hij/zij enkel een adviserende functie heeft en geen raadplegende onderzoeken mag laten uitvoeren. Deze zijn voorbehouden aan de behandelende geneesheren. De ziekefondsartsen moeten iemands verdere arbeidsmogelijkheden maar bepalen aan de hand van wat hij/zij aangegevens doorkrijgt en dit op een paar minuten tijd. Vaak kennen zij zelfs de volledige medische toestand van de patient niet, laat staan dat zij al de rest zouden weten.

Op de arbeidsrechtbanken lopen zij dan ook heel vaak met hun kop tegen de muur.
Deze wet zo dus een zeer goed middel zij om deze artsen zich beter te laten informeren en bij te staan in hun beslissingen. En zij zouden zich beter aanvaard kunnen maken en menselijker overkomen bij de gewone werkende klasse.

Patrik Vankrunkelsven

13 januari 2007, 00:49

ik onderzoek jou suggestie en probeer het in wetsvoorstel te gieten

Jantje

13 januari 2007, 13:39

Je kan hiervoor misschien ook eens de gegevens van de RVA/VDAB raadplegen, veel mensen die door de ziekenfondsartsen en arbeidsrechtbanken slechts voor meer dan 1/3 maar minder dan 2/3 verdien onbekwaam worden verklaard, passeren langs hun medische begeleidingsdiensten. Dit enkel en alleen om uit te zoeken welke jobs en opleidingen voor deze mensen nog mogelijk en zinvol zijn.
Er is ondertussen dan wel een hele hoop tijd verloren om tot het zelfde eindresultaat te komen. Met het enige verschil, dat deze mensen ondertussen reeds te oud zijn geworden om nog zinvol aan de langdurige opleidingen te beginnen.

Vaak gebeurd het zelfs dat de RVA het proces opnieuw start tegen het ziekenfonds en zij wel gelijk krijgen van het arbeidshof.
En de zieke dus toch na meerdere jaren van ellende op invaliditeit word gezet.
Maar de ziekefondsen misbruiken vaak deze onduidelijke wet, enkel en alleen omdat zij weten dat veel mensen er de moed bij verliezen en werken gaan uitvoeren waar ze eigenlijk medisch niet meer geschikt voor zijn. Maar die jobs wel moeten aannemen om nog te kunnen overleven.

Er moeten dus echt geen bijkomende diensten en instellingen worden opgericht, men moet enkel de ziekenfondsartsen het rechtontnemen om alleen te beslissen of iemand 2/3 werkonbekwaam is of niet.

Patrik Vankrunkelsven

15 januari 2007, 00:16