Spliff
12 juli 2007, 20:19
Wat voor regering moet je hebben, wil je het meeste succes maken op een eindzege in het WK. De politieke theorie heeft al wat afgepraat over gelijkheid en andere deugde, maar deze vraag echter vermeden. Na 18 WK's beschikken we over een vracht aan empirische gegevens om ons even over te buigen.
Laten we beginnen bij het begin.
Ondanks zijn goelags en schijnprocessen heeft het communisme uitstekende spelers en oerdegelijke elftallen opgeleverd. De Hongaren van begin jaren '50, de Polen in '82 (met winst tegen het Frankrijk van Platini!). Op eindfases van een WK winnen de communisten meer wedstrijden van niet communistische landen dan ze er verliezen. Echter feit blijft dat nog geen enkel communistisch land het WK ooit won. Het communisme levert dus blijkbaar geen superieure voetbalnatie op.
Wat dat betreft heeft het fascisme veel meer troeven in de aanbieding. Fasistische regeringen weten op meesterlijke wijze dingen en mensen nationale importantie mee te geven, een gevoel van nationale superioriteit. Deze tactiek mag dan niet al te bijster populair zijn bij de vrijdenkers, ze scheppen wel een perfect klimaat voor een WK. Naast een portie zelfvertrouwen, kan het immers tevens een gevoel van angst creëren. Wie wil nu zijn natie teleurstellen, die van zulk een hartstocht getuigt. Sterker, wie wil er een leider teleurstellen die zonder blikken of blozen je benen breekt of je oma gevangen zet. Het record van de fascisten spreekt voor zich. Tijdens de jaren dertig eiste het Italie van Il Duce twee zeges op, het Hongarije van de Pijlkruisers eindigde in '38 als 3de en Duitsland nam in '34 de de 3de plaats in, net als Brazilië in '38. (Getulio Vargas was semi-fascistisch of zelfs rounduit fascistisch, afhankelijk aan wie je het vraagt). In de jaren dertig wist het fascisme 17 zeges, 5 draws en slechts 4 nederlagen te behalen.
Na de val van de As, maakte het fascisme nauwelijk nos een vuist. Spanje en Argentinië kregen met protofascistische regimes van Franco en Peron de grootste teleurstellingen in hun voetbalgeschiedenis te verwerken. Portugal deed tijdens Salazar's regime zelfs maar één keer mee. Weliswaar een geweldig WK met Eusebio die zijn land naar een 3de plaats loodste. Maar in de tijd van Mussolini en Hitler zou een beetje fascistische dictator van dergelijk resultaat hebben gegruwd... en zou Eusebio zowiezo niet mee gespeeld hebben.
Een ander verschijnsel is dat geen enkel land een WK won terwijl het bezig was genocide te bedrijven of wanneer het op punt stond dat te doen. Duitsland en Joegoslavië leden schipbreuk aan de vooravond van de massamoorden in hun respectievelijke landen. In '38 wist Duitsland geen enkele wedstrijd te winnen. En in '90 verloor het grootste Joegoslavische elftal allertijden in de kwartfinale. Wie uit is op bloed van Joden en Moslims verliest blijkbaar te veel energie. Energie die nodig is in de veeleisende taak om te scoren tegen Argentijnen en Italianen.
Verwonderlijk dan weer wel is dat een land verwikkeld in een ouderwetse militaire junta uitblinken in het winnen van WK's. Braziliaanse en Argentijnse junta's stonden in de jaren zeventig en begin jaren tachtig garant voor de prachtigste zeges uit de WK geschiedenis.
De grote winnaar van dit alles is de sociaal-democratie. Geen enkel land won een WK zonder stevige industriële basis. Een basis die een breed proletariaat aan spelers en teams oplevert. Verder generen industriële economieën grote rijkdom. De sociaal-democratie moedigt individualisme aan en klopt zich tegelijkertijd op de borst vanwege haar gevoel voor solidariteit, een eensgezinde ploeg waarin ruimte is voor uitblinkers.
Dit voorgaande allemaal in beschouwing nemende, kan bovenstaan leidraad je helpen bij het voorspellen van WK wedstrijden. Naar mijn mening kan je gewoon naar de politiek-economische toestand van beide landen kijken en naar de grasmat toe analyseren.
Het is geen waterdicht systeem, maar voorlopig ben ik nog niets beters tegengekomen.
Onthoud de hierarchie: fascisme verslaat communisme, militaire junta verslaat fascisme, sociaal democratie verslaat militaire junta.
Verder heb je nog vijf andere geijzerde wetten om in aandacht te nemen:
1) Sind de inwerkingtreding van de EU, haalde deze het indrukwekkende record van 44 zeges, 24 gelijk en 36 nederlagen. Natuurlijk is er altijd de dominantie geweest van West Europa. Maar de recente prestaties zijn beduidend beter dan de oude.
2) Landen die net het juk van communistische of autoritaire onderdrukkers van zich af hebben geworpen, zijn buitengewoon moielijk te stuiten. De edities van '90 en '94 getuigen hiervan. Postcommunistisch Bulgarije en Roemenië drongen diep door tot in de knock out rondes. Duitsland won zijn laatste WK halverwege het herenigingsproces.
3) Kolonisten vs gekoloniseerden: als ex-imperialistisch opperheren hun voormalige onderdanen bekampen, zou je verwachte ndat het gekoloniseerde land beter speelt. Imperialisme is een tot mislukken gedoemde onderneming. Geen enkele koloniale grootmacht kan tot in de lengte der dagen de roep om bevrijding van zijn onderdanen weerstaan. Die politieke realiteit vertaalt zich echter niet naar voetbal. De enige uitzondering dusver is het WK van 2002 waar Senegal Frankrijk versloeg. Wellicht hunkeren de imperialisten naar compensatie voor de psychische schade die het verlies van grondgebied en politieke terugval met zich meebrengen.
4) Nooit inzetten op een oliestaat: als een land grote hoeveelheden olie exporteert - Nigeria, Rusland, Mexico, Noorwegen, de Golfstaten, Iran - is het gedoemd om op voetbalgebied matig te presteren. Als een economie te eenvoudig rijkdom genereert, volgt de paradox van de overvloed en gebrek aan overwinningsdrang en een innovatieve geest. Geen enkele oliestaat bereikte tot dusver de halve finales.
5) Neolibarele schoktherapie pakt niet uit. Sinds Argentinië de neoliberale toer opging, drong Argentie amper of niet meer door de kwartfinales. Brazilie kende één keer een inzinking, in 1998, toen president Fernando Henrique Cardoso maximale druk uitoefende om te liberaliseren. Gelukkig kunnen Thomas Friedman en andere voorstanders van het klassieke liberalisme gerust zijn. Normaal gesproken herstellen landen zich van de klappen van het liberalisme. Brazilië, Polen en zelfs Ecuador bewijzen dat neoliberalisme enkel op korte termijn schadelijk is voor voetbal.
OVERZICHT: JAAR/WERELDKAMPIOEN POLITIEK/REGIME DESTIJDS
1930 Uruguay wankele democratie
1934 Italië fascistische dictatuur
1938 Italie fascistische dictatuur
1950 Uruguay democraten in wording
1954 W.Duitsl. christen-democratie
1958 Brazilië populistische democratie
1962 Brazilië populistische democratie
1966 Engeland Sociaal-democratie
1970 Brazilië Militaire junta
1974 W.Duitsl. sociaal-democratie
1978 Argentin. militaire junta
1982 Italië sociaal-democratie
1986 Argentin. militaire junta
1990 W.duitsl. sociaal-democratie
1994 Brazilië democraten in wording
1998 Frankrijk sociaal-democratie
2002 Brazilië neoliberale democratie
2006 Italië sociaal-democratie
Laten we beginnen bij het begin.
Ondanks zijn goelags en schijnprocessen heeft het communisme uitstekende spelers en oerdegelijke elftallen opgeleverd. De Hongaren van begin jaren '50, de Polen in '82 (met winst tegen het Frankrijk van Platini!). Op eindfases van een WK winnen de communisten meer wedstrijden van niet communistische landen dan ze er verliezen. Echter feit blijft dat nog geen enkel communistisch land het WK ooit won. Het communisme levert dus blijkbaar geen superieure voetbalnatie op.
Wat dat betreft heeft het fascisme veel meer troeven in de aanbieding. Fasistische regeringen weten op meesterlijke wijze dingen en mensen nationale importantie mee te geven, een gevoel van nationale superioriteit. Deze tactiek mag dan niet al te bijster populair zijn bij de vrijdenkers, ze scheppen wel een perfect klimaat voor een WK. Naast een portie zelfvertrouwen, kan het immers tevens een gevoel van angst creëren. Wie wil nu zijn natie teleurstellen, die van zulk een hartstocht getuigt. Sterker, wie wil er een leider teleurstellen die zonder blikken of blozen je benen breekt of je oma gevangen zet. Het record van de fascisten spreekt voor zich. Tijdens de jaren dertig eiste het Italie van Il Duce twee zeges op, het Hongarije van de Pijlkruisers eindigde in '38 als 3de en Duitsland nam in '34 de de 3de plaats in, net als Brazilië in '38. (Getulio Vargas was semi-fascistisch of zelfs rounduit fascistisch, afhankelijk aan wie je het vraagt). In de jaren dertig wist het fascisme 17 zeges, 5 draws en slechts 4 nederlagen te behalen.
Na de val van de As, maakte het fascisme nauwelijk nos een vuist. Spanje en Argentinië kregen met protofascistische regimes van Franco en Peron de grootste teleurstellingen in hun voetbalgeschiedenis te verwerken. Portugal deed tijdens Salazar's regime zelfs maar één keer mee. Weliswaar een geweldig WK met Eusebio die zijn land naar een 3de plaats loodste. Maar in de tijd van Mussolini en Hitler zou een beetje fascistische dictator van dergelijk resultaat hebben gegruwd... en zou Eusebio zowiezo niet mee gespeeld hebben.
Een ander verschijnsel is dat geen enkel land een WK won terwijl het bezig was genocide te bedrijven of wanneer het op punt stond dat te doen. Duitsland en Joegoslavië leden schipbreuk aan de vooravond van de massamoorden in hun respectievelijke landen. In '38 wist Duitsland geen enkele wedstrijd te winnen. En in '90 verloor het grootste Joegoslavische elftal allertijden in de kwartfinale. Wie uit is op bloed van Joden en Moslims verliest blijkbaar te veel energie. Energie die nodig is in de veeleisende taak om te scoren tegen Argentijnen en Italianen.
Verwonderlijk dan weer wel is dat een land verwikkeld in een ouderwetse militaire junta uitblinken in het winnen van WK's. Braziliaanse en Argentijnse junta's stonden in de jaren zeventig en begin jaren tachtig garant voor de prachtigste zeges uit de WK geschiedenis.
De grote winnaar van dit alles is de sociaal-democratie. Geen enkel land won een WK zonder stevige industriële basis. Een basis die een breed proletariaat aan spelers en teams oplevert. Verder generen industriële economieën grote rijkdom. De sociaal-democratie moedigt individualisme aan en klopt zich tegelijkertijd op de borst vanwege haar gevoel voor solidariteit, een eensgezinde ploeg waarin ruimte is voor uitblinkers.
Dit voorgaande allemaal in beschouwing nemende, kan bovenstaan leidraad je helpen bij het voorspellen van WK wedstrijden. Naar mijn mening kan je gewoon naar de politiek-economische toestand van beide landen kijken en naar de grasmat toe analyseren.
Het is geen waterdicht systeem, maar voorlopig ben ik nog niets beters tegengekomen.
Onthoud de hierarchie: fascisme verslaat communisme, militaire junta verslaat fascisme, sociaal democratie verslaat militaire junta.
Verder heb je nog vijf andere geijzerde wetten om in aandacht te nemen:
1) Sind de inwerkingtreding van de EU, haalde deze het indrukwekkende record van 44 zeges, 24 gelijk en 36 nederlagen. Natuurlijk is er altijd de dominantie geweest van West Europa. Maar de recente prestaties zijn beduidend beter dan de oude.
2) Landen die net het juk van communistische of autoritaire onderdrukkers van zich af hebben geworpen, zijn buitengewoon moielijk te stuiten. De edities van '90 en '94 getuigen hiervan. Postcommunistisch Bulgarije en Roemenië drongen diep door tot in de knock out rondes. Duitsland won zijn laatste WK halverwege het herenigingsproces.
3) Kolonisten vs gekoloniseerden: als ex-imperialistisch opperheren hun voormalige onderdanen bekampen, zou je verwachte ndat het gekoloniseerde land beter speelt. Imperialisme is een tot mislukken gedoemde onderneming. Geen enkele koloniale grootmacht kan tot in de lengte der dagen de roep om bevrijding van zijn onderdanen weerstaan. Die politieke realiteit vertaalt zich echter niet naar voetbal. De enige uitzondering dusver is het WK van 2002 waar Senegal Frankrijk versloeg. Wellicht hunkeren de imperialisten naar compensatie voor de psychische schade die het verlies van grondgebied en politieke terugval met zich meebrengen.
4) Nooit inzetten op een oliestaat: als een land grote hoeveelheden olie exporteert - Nigeria, Rusland, Mexico, Noorwegen, de Golfstaten, Iran - is het gedoemd om op voetbalgebied matig te presteren. Als een economie te eenvoudig rijkdom genereert, volgt de paradox van de overvloed en gebrek aan overwinningsdrang en een innovatieve geest. Geen enkele oliestaat bereikte tot dusver de halve finales.
5) Neolibarele schoktherapie pakt niet uit. Sinds Argentinië de neoliberale toer opging, drong Argentie amper of niet meer door de kwartfinales. Brazilie kende één keer een inzinking, in 1998, toen president Fernando Henrique Cardoso maximale druk uitoefende om te liberaliseren. Gelukkig kunnen Thomas Friedman en andere voorstanders van het klassieke liberalisme gerust zijn. Normaal gesproken herstellen landen zich van de klappen van het liberalisme. Brazilië, Polen en zelfs Ecuador bewijzen dat neoliberalisme enkel op korte termijn schadelijk is voor voetbal.
OVERZICHT: JAAR/WERELDKAMPIOEN POLITIEK/REGIME DESTIJDS
1930 Uruguay wankele democratie
1934 Italië fascistische dictatuur
1938 Italie fascistische dictatuur
1950 Uruguay democraten in wording
1954 W.Duitsl. christen-democratie
1958 Brazilië populistische democratie
1962 Brazilië populistische democratie
1966 Engeland Sociaal-democratie
1970 Brazilië Militaire junta
1974 W.Duitsl. sociaal-democratie
1978 Argentin. militaire junta
1982 Italië sociaal-democratie
1986 Argentin. militaire junta
1990 W.duitsl. sociaal-democratie
1994 Brazilië democraten in wording
1998 Frankrijk sociaal-democratie
2002 Brazilië neoliberale democratie
2006 Italië sociaal-democratie