Mother Teresa's '40-year faith crisis'

[godisanidiot]

http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2007/08/24/wteresa124.xml


Mother Teresa of Calcutta, who may be canonised as a saint by the Vatican later this year, had a deep crisis of faith in God for the last 40 years of her life, according to a new set of her letters.
Mother Teresa's crisis of faith won't prevent her canonisation, says Vatican (http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml;jsessionid=RDQBY2QRXMA5RQFIQMGCFFOAVCBQ UIV0?xml=/news/2007/08/24/wteresa224.xml)
The correspondence, which spans most of Mother Teresa's life, shows that she felt alone and in a state of spiritual pain from around 1949, roughly the time when she started taking care of the poor and dying in Calcutta.
http://www.telegraph.co.uk/news/graphics/2007/08/24/wteresa124.jpgMother Teresa, who is likely to be canonised, admitted that she had begun to doubt GodAlthough she publicly proclaimed that her heart belonged "entirely to the Heart of Jesus", she wrote to the Rev Michael Van Der Peet, a spiritual confidant, in September 1979 that "Jesus has a very special love for you. As for me, the silence and emptiness is so great that I look and do not see, listen and do not hear. The tongue moves [in prayer] but does not speak."
The letter was written just a few weeks before she received the Nobel Peace Prize for her charitable work.
More than 40 other letters, many of which she had asked to be destroyed in her will, show her fighting off feelings of "darkness" and "torture".
The letters are published for the first time in a new book, Mother Teresa: Come Be My Light, and are edited by the Rev Brian Kolodiejchuk, a close friend.

He wrote that during that period, Mother Teresa did not feel God "in her heart or in the eucharist".
Mr Kolodiejchuk gathered the letters as part of the process to make Mother Teresa a saint, and is responsible for arguing in her favour. He said the letters would show people another side of her life, and said that the fact that she was able to continue her work during such torment was a sign of her spiritual heroism. Mother Teresa has been beatified, and is awaiting canonisation.
The Vatican has insisted that the revelations will not obstruct her path to sainthood (http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml;jsessionid=RDQBY2QRXMA5RQFIQMGCFFOAVCBQ UIV0?xml=/news/2007/08/24/wteresa224.xml).
“Lord, my God, you have thrown [me] away as unwanted - unloved,” she wrote in one missive. “I call, I cling, I want, and there is no one to answer, no, no one. Alone. Where is my faith? even deep down right in there is nothing. I have no faith. I dare not utter the words and thoughts that crowd in my heart.”
She added: “I am told God loves me, and yet the reality of the darkness and coldness and emptiness is so great that nothing touches my soul. Did I make a mistake in surrendering blindly to the Call of the Sacred Heart?”
She even compared her problems to hell and admitted that she had begun to doubt the existence of heaven and God.
"The smile," she wrote, "is a mask or a cloak that covers everything. I spoke as if my very heart was in love with God, a tender personal love. If you were there you would have said, 'What hypocrisy'."

[system]

http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml?xml=/news/2007/08/24/wteresa124.xml


Mother Teresa of Calcutta, who may be canonised as a saint by the Vatican later this year, had a deep crisis of faith in God for the last 40 years of her life, according to a new set of her letters.
Mother Teresa's crisis of faith won't prevent her canonisation, says Vatican (http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml;jsessionid=RDQBY2QRXMA5RQFIQMGCFFOAVCBQ UIV0?xml=/news/2007/08/24/wteresa224.xml)
The correspondence, which spans most of Mother Teresa's life, shows that she felt alone and in a state of spiritual pain from around 1949, roughly the time when she started taking care of the poor and dying in Calcutta.
http://www.telegraph.co.uk/news/graphics/2007/08/24/wteresa124.jpgMother Teresa, who is likely to be canonised, admitted that she had begun to doubt GodAlthough she publicly proclaimed that her heart belonged "entirely to the Heart of Jesus", she wrote to the Rev Michael Van Der Peet, a spiritual confidant, in September 1979 that "Jesus has a very special love for you. As for me, the silence and emptiness is so great that I look and do not see, listen and do not hear. The tongue moves [in prayer] but does not speak."
The letter was written just a few weeks before she received the Nobel Peace Prize for her charitable work.
More than 40 other letters, many of which she had asked to be destroyed in her will, show her fighting off feelings of "darkness" and "torture".
The letters are published for the first time in a new book, Mother Teresa: Come Be My Light, and are edited by the Rev Brian Kolodiejchuk, a close friend.
advertisement
http://ads.telegraph.co.uk/h/house/enterprise/boxoffice/tel_boxoffice_mpu_2.gif (http://ads.telegraph.co.uk/event.ng/Type=click&FlightID=17878&AdID=21469&TargetID=4693&Redirect=http:%2F%2Fwww.boxoffice.telegraph.co.uk)

He wrote that during that period, Mother Teresa did not feel God "in her heart or in the eucharist".
Mr Kolodiejchuk gathered the letters as part of the process to make Mother Teresa a saint, and is responsible for arguing in her favour. He said the letters would show people another side of her life, and said that the fact that she was able to continue her work during such torment was a sign of her spiritual heroism. Mother Teresa has been beatified, and is awaiting canonisation.
The Vatican has insisted that the revelations will not obstruct her path to sainthood (http://www.telegraph.co.uk/news/main.jhtml;jsessionid=RDQBY2QRXMA5RQFIQMGCFFOAVCBQ UIV0?xml=/news/2007/08/24/wteresa224.xml).
“Lord, my God, you have thrown [me] away as unwanted - unloved,” she wrote in one missive. “I call, I cling, I want, and there is no one to answer, no, no one. Alone. Where is my faith? even deep down right in there is nothing. I have no faith. I dare not utter the words and thoughts that crowd in my heart.”
She added: “I am told God loves me, and yet the reality of the darkness and coldness and emptiness is so great that nothing touches my soul. Did I make a mistake in surrendering blindly to the Call of the Sacred Heart?”
She even compared her problems to hell and admitted that she had begun to doubt the existence of heaven and God.
"The smile," she wrote, "is a mask or a cloak that covers everything. I spoke as if my very heart was in love with God, a tender personal love. If you were there you would have said, 'What hypocrisy'."

Nochtans is Mother Theresa toch reeds 'zaligverklaard' als ik me niet vergis.

[godisanidiot]

http://www.time.com/time/world/article/0,8599,1655415,00.html

[godisanidiot]

Nochtans is Mother Theresa toch reeds 'zaligverklaard' als ik me niet vergis.

Dat is hun probleem ;)

[system]

Dat is hun probleem ;)

Een zeer netelig probleem dan voor hen. Nu, elke zaligverklaarde kan zijn twijfels hebben. Het 'heilig' paterke Paquay -dat overigens nog niet heilig is- had ook zijn twijfels. Een moeilijke zaak voor de verantwoordelijken inderdaad. Ik vraag me toch af welke de criteria zijn, behalve minstens één mirakel, om heilig verklaard te worden.

[ElFlamencoLoco]

Persoonlijk heb ik géén probleem met de twijfels van heiligen, of van welke gelovige dan ook. Twijfel maakt inherent deel uit van geloof.

Ik zie het probleem dan ook niet in. Wellicht herkennen heel wat gelovigen zich in Moeder Teresa's twijfel.

Me dunkt hebben niet-gelovigen hier méér problemen mee. Tja, da's dan wel het hunne, hé.

[system]

Persoonlijk heb ik géén probleem met de twijfels van heiligen, of van welke gelovige dan ook. Twijfel maakt inherent deel uit van geloof.

Ik zie het probleem dan ook niet in. Wellicht herkennen heel wat gelovigen zich in Moeder Teresa's twijfel.

Me dunkt hebben niet-gelovigen hier méér problemen mee. Tja, da's dan wel het hunne, hé.

Het moge u een verkwikkende troost zijn: wij worden in twijfel geboren en gaan al twijfelend ten onder.

[Zyp]

Persoonlijk heb ik géén probleem met de twijfels van heiligen, of van welke gelovige dan ook. Twijfel maakt inherent deel uit van geloof.

Ik zie het probleem dan ook niet in. Wellicht herkennen heel wat gelovigen zich in Moeder Teresa's twijfel.

Me dunkt hebben niet-gelovigen hier méér problemen mee. Tja, da's dan wel het hunne, hé.

ah, en hoe zou een niet-gelovige daar problemen meer hebben?
Imho zijn het de gelovigen die daarond de meeste problemen hebben, het is immers die groep die krampachtige pogingen doet om geloof te laten rijmen met de natuurwetten, wetenschap, ed... De ongelovigen staan al een stapje verder, die WETEN al dat het zever is, en moeten dus niet wakker liggen in twijfel, of het zou moeten zijn dat er iemand een foto van god heeft kunnen maken...:roll::-P

[Zyp]

Het moge u een verkwikkende troost zijn: wij worden in twijfel geboren en gaan al twijfelend ten onder.

neen, waarom in twijfel?

Ik WEET dat ik ben geboren, IK WEET dat ik zal sterven... waar zit de twijfel?

[system]

neen, waarom in twijfel?

Ik WEET dat ik ben geboren, IK WEET dat ik zal sterven... waar zit de twijfel?

Wanneer een kind wordt geboren, hopen de ouders en zijn er vaak (som lichte) twijfels of het wel gezond gaat geboren worden. Iemand die een sceptische ongelovige is, twijfelt altijd. En hij gaat al twijfelend ten onder. Sceptisch door het leven gaan is altijd twijfelend door het leven gaan.

[Judokus]

De H.Augustinus was ook heel zijn jong leven ongelovig, zoekend en God niet op het spoor. Toch is het één van de grootste heiligen geworden van het Westen.

Het leven en sterven heiligt de mens, en het is goed om te twijfelen doordat dat je godsbeeld kan zuiveren - echter, authentieker en uitgezuiverd maken.
Wie zijn godsbeeld verstart, gelooft niet in God maar in een godsbeeld: God is de H.Geest, is dynamisch, waait!

Ik ben blij dat M.Teresa ook hiervan blijk heeft mogen geven

[Zyp]

Wanneer een kind wordt geboren, hopen de ouders en zijn er vaak (som lichte) twijfels of het wel gezond gaat geboren worden. Iemand die een sceptische ongelovige is, twijfelt altijd. En hij gaat al twijfelend ten onder. Sceptisch door het leven gaan is altijd twijfelend door het leven gaan.

niet correct...

Ik weet niet wat er gebeurt nadat ik sterf, so? ik zie wel als de tijd daar is...

Dus ik ben geduldig en wacht tot de waarheid zich aan mij openbaar maakt ipv op voorhand te zitten fantaseren over wat kan, wat zal, wat ik hoop, etc...

Om je voorbeeldje te gebruiken, MIJ zal je niet zien zitten vragen, bedelen, smeken aan het niets in een gebedshuis opdat mijn kind gezond zou zijn...
Ik kan dat enkel hopen, en het beste maken van hetgeen mij word toebedeelt... En als het zo is dat mijn kind niet gezond geboren word, ga ik vervolgens ook niet verwijten en verwensen, of steun en troost zoeken bij iets dat niet antwoord...

Dus neen, sceptische mensen gaan niet altijd twijfeld door het leven.... verre van...

[godisanidiot]

Mij toont het des te meer aan dat ze een hypocriete b*tch was.
Hopeloos dichter bij haar godswaanbeeld proberen geraken door haar lijdencultus.
Perfect staaltje van de bekende Weinberg statement.

[system]

Dus neen, sceptische mensen gaan niet altijd twijfeld door het leven.... verre van...

Twijfel en onderzoek is de basis van het scepticisme. Dat is toch evident. Dat weet het kleinste kind. Een scepticus onderzoekt de dingen. Hij onderzoekt omdat hij nieuwgierig is en omdat hij niet zo maar aanneemt wat anderen hem vertellen. Hij stelt heel veel dingen in twijfel.

[Zyp]

Twijfel en onderzoek is de basis van het scepticisme. Dat is toch evident. Dat weet het kleinste kind. Een scepticus onderzoekt de dingen. Hij onderzoekt omdat hij nieuwgierig is en omdat hij niet zo maar aanneemt wat anderen hem vertellen. Hij stelt heel veel dingen in twijfel.

U maakt hier wel een klein foutje in uw stelling...
Onderzoek is idd basis van sceptisme, maar niet twijfel... Een scepticus zal eerlijk zeggen wanneer hij het antwoord schuldig moet blijven, maar dat is geen twijfel. Dat is simpelweg de aanvaarding van de beperkingen van de mens. Mogenlijk, mss waarschijnlijk zal de mens deze beperkingen met de tijd overwinnen zodat men WEL tot een antwoord kan komen. Maar tot die tijd gaat de scepticus niet geloven in onzinnige onbewezen zaken, hij weet het gewoon niet, en kan daar ook vrede mee nemen... Hij zal wel zoeken naar het antwoord ondertussen, maar zal zeker niet wakker liggen als het antwoord er morgen niet is hoor.

[Zyp]

ik vind het trouwens erg om zien en lezen, hoe men de goedheid van deze vrouw telkens weer opschrijft als zijnde goedheid van het geloof... Laat deze vrouw in haar eer, ZIJ heeft gelopen en gestreden voor de minsten, niet god, niet de paus, niet de kerk.

Ere wie ere toekomt...

[godisanidiot]

ik vind het trouwens erg om zien en lezen, hoe men de goedheid van deze vrouw telkens weer opschrijft als zijnde goedheid van het geloof... Laat deze vrouw in haar eer, ZIJ heeft gelopen en gestreden voor de minsten, niet god, niet de paus, niet de kerk.

Ere wie ere toekomt...

En ook ere wie ere toekomt voor de verzieking van haar geest.
Ze had zoveel meer kunnen doen met al het geld dat binnenstroomde als ze bij gewoon humanisme gebleven was ipv haar religieus geïnspireerde lijdencultus.

[Zyp]

En ook ere wie ere toekomt voor de verzieking van haar geest.
Ze had zoveel meer kunnen doen met al het geld dat binnenstroomde als ze bij gewoon humanisme gebleven was ipv haar religieus geïnspireerde lijdencultus.

Ik begrijp wel wat u wil zeggen, maar, de keus van geloof, hoe dom en gevaarlijk het ook moge lijken voor ons of anderen, kan men niet maken voor iemand anders. Je kan nu eenmaal niet het licht in andermans hoofd laten schijnen, die lamp moet ieder zelf persoonlijk aansteken. Anderen kunnen enkel beargumenteren. En ja, ook moeder theresa zal wel 'geleerd' hebben om te geloven, maw, opgedrongen aangeleerd wanneer men niet oud genoeg is om te snappen en stappen... Maar zij heeft wel heel het leven gehad om er bedenkingen bij te hebben, en heeft dat blijkbaar ook gehad. Maar heeft -in the end- wel haar eigen weg gekozen.

Daar de weg die zij gekozen heeft, hoe nadelig dat ook moge geweest zijn en hoeverre zij daar blind voor was, heeft ze WEL voor zovele goed gedaan, en voor zovelen troost gebracht. Ik kan dan ook niet anders dan respect hebben voor zulke moedige mensen. Dat ze meer goed zou kunnen gedaan hebben, vind ik in deze niet belangrijk, want vergeet niet dat er individuen zijn die in zulke zaken nog niet eens aan haar teennagel komen. Hoe zou iemand dan nog meer mogen of kunnen verwachten van moeder theresa zelf...

[system]

U maakt hier wel een klein foutje in uw stelling...
Onderzoek is idd basis van sceptisme, maar niet twijfel... Een scepticus zal eerlijk zeggen wanneer hij het antwoord schuldig moet blijven, maar dat is geen twijfel. Dat is simpelweg de aanvaarding van de beperkingen van de mens. Mogenlijk, mss waarschijnlijk zal de mens deze beperkingen met de tijd overwinnen zodat men WEL tot een antwoord kan komen. Maar tot die tijd gaat de scepticus niet geloven in onzinnige onbewezen zaken, hij weet het gewoon niet, en kan daar ook vrede mee nemen... Hij zal wel zoeken naar het antwoord ondertussen, maar zal zeker niet wakker liggen als het antwoord er morgen niet is hoor.

Goed maar als een scepticus onderzoekt zal hij vroeg of laat botsen om stellingen waarvan hij niet weet of ze juist zijn, waaraan hij twijfelt of ze wel juist zijn. En om zijn twijfels weg te nemen dat hij zal onderzoeken of ze juist zijn of niet.

[Andro]

Agnes Gonxha Bojaxhiu, alias Moeder Theresa was een op geld belust sadistisch kutwijf.

"The suffering of the poor is something very beautiful and the world is being very much helped by the nobility of this example of misery and suffering,"

[Zyp]

Goed maar als een scepticus onderzoekt zal hij vroeg of laat botsen om stellingen waarvan hij niet weet of ze juist zijn, waaraan hij twijfelt of ze wel juist zijn. En om zijn twijfels weg te nemen dat hij zal onderzoeken of ze juist zijn of niet.

ja hoor, tuurlijk, in zekere zin IS onderzoek twijfel, want als men zeker is hoeft men niet te onderzoeken... Maar anderzijds is er geen dwang naar "ik moet weten" of 'er MOET een antwoord zijn'... het is geen schande van iemand persoonlijk of de mensheid dat er vragen zijn waarop, als men eerlijk is, geen antwoord is.

Natuurlijk, dat spreekt mensen niet aan, het zet hen niet aan tot dromen, het klinkt ook al helemaal niet spectaculair... het is allemaal redelijk 'down to earth'... ik zei het al eens ergens op dit forum... er zijn zovele mensen die als een hond in een kegelspel rondlopen op zoek naar de zin van het, en ook hun leven. Die niet kunnen leven met vragen die blijven openstaan. Die zo hard aan het zoeken zijn, dat het leven aan hen voorbij gaat zonder dat ze et zelf hebben gemerkt... Die zoveel hebben gezocht naar antwoorden van en in het leven, dat ze zelf vergeten te leven...

Doch, het is iets dat je van jezelf uit moet kunnen, leven met vragen die openstaan, en dat accepteren. Maar dat is geen twijfel. Dat is accepteren... Men kan dan wel theorien ontwikkelen of uitdenken, men kan daar over discussieren ook, maar dat allemaal aannemen, of verkondigen als zijnde 'de grote waarheid' vind ik een brug te ver omdat het vooruitlopen is op zaken. En laat nu net voor zulk verzonnen zaken zijn, dat de meest afgrijselijkste dingen gebeuren, voor mij onbegrijpelijk...

[godisanidiot]

Christopher Hitchens and Bill Donohue on Mother Teresa

http://www.youtube.com/watch?v=tz8GTs1MISY

Typical godfucker debat, de godfucker op voorhand verloren, nen Iersen dan nog wel.

[godisanidiot]

.

[Jan van den Berghe]

Het moge u een verkwikkende troost zijn: wij worden in twijfel geboren en gaan al twijfelend ten onder.

Onrust en twijfel zijn nu eenmaal inherent aan de mensen. Zelfs de grote Augustinus schreef erover. Ik zie bijgevolg niet echt in waar het probleem zit met de onrust, vrees of twijfel waarmee moeder Theresa streed. Meer zelfs, dit alles beschouwend wordt haar leven nog op moreel vlak hoger. Zij ging immers verder door te steunen op "het naakte geloof". Heel veel mystici hebben die fase meegemaakt, en Johannes van het Kruis besteedt ruim aandacht aan die, volgens hem, heilbrengende fase.

[system]

Onrust en twijfel zijn nu eenmaal inherent aan de mensen. Zelfs de grote Augustinus schreef erover. Ik zie bijgevolg niet echt in waar het probleem zit met de onrust, vrees of twijfel waarmee moeder Theresa streed. Meer zelfs, dit alles beschouwend wordt haar leven nog op moreel vlak hoger. Zij ging immers verder door te steunen op "het naakte geloof". Heel veel mystici hebben die fase meegemaakt, en Johannes van het Kruis besteedt ruim aandacht aan die, volgens hem, heilbrengende fase.

Uw gezegde impliceert wel dat een 'naakte geloof' eigenlijk niet echt nodig is. Zoals het quiétisme ook terecht poneerde. Een rechtstreekse toegang tot God is mogelijk op termijn en dit zonder een 'godsdienstige lering'. Dit impliceer op zijn beurt weer dat een 'kerk' niet echt nodig is voor een x-aantal mensen.

[Jan van den Berghe]

Uw gezegde impliceert wel dat een 'naakte geloof' eigenlijk niet echt nodig is. Zoals het quiétisme ook terecht poneerde. Een rechtstreekse toegang tot God is mogelijk op termijn en dit zonder een 'godsdienstige lering'. Dit impliceer op zijn beurt weer dat een 'kerk' niet echt nodig is voor een x-aantal mensen.

Waarom zou ik dat "impliceren"? Ik denk dat u gewoon niet goed vat waarvoor "het naakte geloof" in de katholieke mystiek staat...

[system]

Waarom zou ik dat "impliceren"? Ik denk dat u gewoon niet goed vat waarvoor "het naakte geloof" in de katholieke mystiek staat...


Ik drukte me ietwat verkeerd uit. Het 'naakte geloof' is het geloof ontdaan van zijn franjes.

Onder het naakte geloof versta ik: het eenvoudige oprechte geloof in God zonder tussenpersonen.

Of als u wilt: het geloof in Jezus tout court, zonder de begeleiding van een kerkelijk instituut.

Dat simpele, zuivere geloof, dat spirituele verlangen dat in sommige gevallen tot kan leiden tot een spirtuele dimensie.

Maar dat is natuurlijk niet eigen aan de christelijke mystiek. Dat is eigen aan elke mystiek.

[Jan van den Berghe]

Ik drukte me ietwat verkeerd uit. Het 'naakte geloof' is het geloof ontdaan van zijn franjes.

Onder het naakte geloof versta ik: het eenvoudige oprechte geloof in God zonder tussenpersonen.

Of als u wilt: het geloof in Jezus tout court, zonder de begeleiding van een kerkelijk instituut.

Dat simpele, zuivere geloof leidt in sommige gevallen tot een spirtuele dimensie.

Dat is niet "het naakte geloof" in de opvatting van Sint-Jan van het Kruis. In de katholieke mystiek is het naakte geloof dat geloof dat iemand onwrikbaar blijft hebben in tijden van absolute twijfel, ontreddering, duisternis... 't Is een fase die veel gelovigen meemaken en die staat beschreven in talrijke boeken over mystiek en spiritualiteit. In het meesterlijke boek van Chautard, "L'âme de tout apostolat" wordt daar een heel hoofdstuk aan gewijd. Ook in de geschriften van Theresa van Lisieux komt het ruim voor.

[system]

Dat is niet "het naakte geloof" in de opvatting van Sint-Jan van het Kruis. In de katholieke mystiek is het naakte geloof dat geloof dat iemand onwrikbaar blijft hebben in tijden van absolute twijfel, ontreddering, duisternis... 't Is een fase die veel gelovigen meemaken en die staat beschreven in talrijke boeken over mystiek en spiritualiteit. In het meesterlijke boek van Chautard, "L'âme de tout apostolat" wordt daar een heel hoofdstuk aan gewijd. Ook in de geschriften van Theresa van Lisieux komt het ruim voor.

Men kan het ook opvatten als het zich losgooien van alle ballast die de godsbeleving in de weg staat.Door armoede en eenvoud komt men tot een juiste waardebeoordeling van de wereld. Door een innerlijke 'naakt-heid' van beelden en uitgewerkte ideeën, door vrijheid van ingewikkelde speculatieve systemen verkrijgt men een direct inzicht op de werkelijkheid in 'zuiverheid van hart'. En, in die optiek, waarschijnlijk ook dichter bij God.

[Jan van den Berghe]

Men kan het ook opvatten als het zich losgooien van alle ballast die de godsbeleving in de weg staat.Door armoede en eenvoud komt men tot een juiste waardebeoordeling van de wereld. Door een innerlijke 'naakt-heid' van beelden en uitgewerkte ideeën, door vrijheid van ingewikkelde speculatieve systemen verkrijgt men een direct inzicht op de werkelijkheid in 'zuiverheid van hart'. En, in die optiek, waarschijnlijk ook dichter bij God.

Gelieve eerst eens het boek "L'âme de tout apostolat" te lezen. Kom dan terug over "men kan het ook opvatten..." En dicht uw eigen verzinselen niet ons toe.

[system]

Gelieve eerst eens het boek "L'âme de tout apostolat" te lezen. Kom dan terug over "men kan het ook opvatten..." En dicht uw eigen verzinselen niet ons toe.

Uw boek is niet zaligmakend. Ook al doet u het zo voorkomen.

Dit komt van een christelijke site:
Daarom is stilte zo belangrijk voor ons geloofsleven, om God echt te ontmoeten. We kunnen niet zo maar aanhoudend praten, gebeden opzeggen, troetelwoorden prevelen, ons bezinnen en min of meer devote stemmingsmuziek opzetten. Onze goedbedoelde inwendige religieuze dialoog is in feite een rookgordijn en een verschansing, een zelfverzekering, een soort zelfrechtvaardiging. In plaats van God werkelijk te ontmoeten in het naakte geloof waarin we ons diepste wezen voor Hem blootleggen, voeren we een ritueel op om onze angst te sussen.


Er wordt hier duidelijk gesteld dat men om God te ontmoeten we ons moeten ontdoen de materiële rituelen (bidden, stemmingsmuziek-uw tridentijnse mis-, enz). D�*t is het naakte geloof. En zo is het mij ook altijd verteld. Eigelijk is het ook perfect logisch: het geloof is hier ontdaan alle uiterlijkheden: het is symbolisch inderdaad een 'naakt' geloof.

Wat ik dus ook reeds zei: het naakt geloof, in de christelijke optiek, is zich ontdoen van onnodige ballast, van het (uw?) rookgordijn en verschansing. Dat al heel wat anders dan wat u zo stellig poneert. En bovenstaande is dus geen 'verzinsel' van mij zoals u lichtvaardig weer eens stelt, maar wel een uitnodiging van een christelijke monnik die-zoals hij het zelf zegt- leeft in de marge van Gethsemani, maar, desalniettemin, een getrouw lid is van de kerk.

[system]

Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe http://forum.politics.be/images/buttons/viewpost.gif (http://forum.politics.be/showthread.php?p=2899038#post2899038)
Gelieve eerst eens het boek "L'âme de tout apostolat" te lezen. Kom dan terug over "men kan het ook opvatten..." En dicht uw eigen verzinselen niet ons toe.


Uw boek is niet zaligmakend. Ook al doet u het zo voorkomen.

Dit komt van een christelijke site:
Daarom is stilte zo belangrijk voor ons geloofsleven, om God echt te ontmoeten. We kunnen niet zo maar aanhoudend praten, gebeden opzeggen, troetelwoorden prevelen, ons bezinnen en min of meer devote stemmingsmuziek opzetten. Onze goedbedoelde inwendige religieuze dialoog is in feite een rookgordijn en een verschansing, een zelfverzekering, een soort zelfrechtvaardiging. In plaats van God werkelijk te ontmoeten in het naakte geloof waarin we ons diepste wezen voor Hem blootleggen, voeren we een ritueel op om onze angst te sussen.


Er wordt hier duidelijk gesteld dat men om God te ontmoeten we ons moeten ontdoen de materiële rituelen (bidden, stemmingsmuziek-uw tridentijnse mis-, enz). D�*t is het naakte geloof. En zo is het mij ook altijd verteld. Eigelijk is het ook perfect logisch: het geloof is hier ontdaan alle uiterlijkheden: het is symbolisch inderdaad een 'naakt' geloof.

Wat ik dus ook reeds zei: het naakt geloof, in de christelijke optiek, is zich ontdoen van onnodige ballast, van het (uw?) rookgordijn en verschansing. Dat al heel wat anders dan wat u zo stellig poneert. En bovenstaande is dus geen 'verzinsel' van mij zoals u lichtvaardig weer eens stelt, maar wel een uitnodiging van een christelijke monnik die-zoals hij het zelf zegt- leeft in de marge van Gethsemani, maar, desalniettemin, een getrouw lid is van de kerk.

Nog een kleine precisering: de site handelt over de mystiek gezien in een christelijk perspectief.
http://mystiek.mystiek.net/index.htm

En de monnik waarover het ging was de gekende Thomas Merton.

U moet zich dringend bijscholen.