ONS voor ouderlijk oud europees taaltje is niet enkel linguïstisch

[duncan]

ONS voor-ouderlijk antiek europees taaltje is niet enkel linguïstisch taalkundig maar ook onstond ze UIT symbool taal van de natuur en misschien buitenaards leven .

Ook was ze origineel fonetisch / klanken taal .

The Origin of Humankind - door Massimiliano Aloisi - 103 pagina’s
European-language Writing in Sub-Saharan Africa - door Albert S. Gérard - 1288 pagina’s
The Geological Evidences of the Antiquity of Man - door Sir Charles Lyell - 528 pagina’s



*Indo-European languages - Wikipedia, the free encyclopediaIt should be noted that theories of the origin of Indo-European languages are not based on purely linguistic concepts. These theories are highly dependent ...
http://en.wikipedia.org/wiki/Indo-European_languages


Origin of the Indo-European languages: Part I
Nowadays, the latest data locate the probable origin for the Indo-European language in the Western zone of Asia. The archaelogical and linguistic ...
http://www.sanskrit-sanscrito.com.ar/english/linguistics_origin/origin1.html

NIET vergeten dat er ni enkel wa sanskriete en aziatische talen in ons europese alphabet verborgen schuilt .

Ook afriki, fins , zuid-oost europeaans ....ect.

Bij enkele indianen stammen weet ik dat men hun klanken en symbool-letters haalden uit een boom vandaar boom der leven , boom der kennis , boom der menigte , boom van het volk , boom der goden , boom der leven of levensboom ygdrassil....ik bezit een levens boom met de allereerste oude hebreeuwse letters 1 boom in het phoënicaanse taal wat NOG ouder is dan oud -hebreeuws.

De boom heeft in tal van geloofs vormen, levens beschouwingen en culturen en HEILIGE betekennis zelfs bij de druïden en Bards ... .

Deze tekens-symbolen die later letters werden waren in mijn oogjes 18.536 +- jaar gelden gehéél anders in ons bewust zijn en onder bewustzijn .

Heilige schriften zoals sefer ha-ratziël of sefer ha-raziel....enzovoort stonden VOL van die oude symbolen ; oud Byzantijnse kunsten,Syrische ook en men vindt ze terug in graan cirkels en oké men KAN ze met de hand maken MAAR niet alles is maakbaar met menselijke handen en kennis :-)

Een azteekse maya kalender of nen thibetaanse kalender BINAIR op de grond plaatsen maak je me niet wijs dat het hand gemaakt ZOU zijn .

Er is dan ook veel meer aan de hand dan men DENKT te weten :-D :-D :-D

[duncan]

En da ik zo mottig schrijf voor DIE ENKELE dan moeten ze mor is eerst den Duncan leren kennen 'voor' men oordeelt ;-)

[ElFlamencoLoco]

Je stelling dat onze talen o.a. ontstonden uit de natuur wordt door zowat alle linguïsten onderschreven. Klanknabootsende woorden komen in zowat alle talen ter wereld voor. Ons werkwoord "blaffen" bijvoorbeeld, is een klanknabootsing van wat we horen wanneer een hond blaft. Met een klein beetje moeite schud je zo tientallen voorbeelden uit je mouw, ook in het Engels, het Frans of het Duits (of andere talen die je toevallig machtig bent).

Wat bedoel je met "origineel fonetisch"? De notie "fonetisch" komt pas op de proppen met de uitvinding van het schrift, en representeert de mate waarin de geschreven taal met minder of meer nauwkeurigheid de gesproken taal weergeeft. Zo is het Engels allesbehalve fonetisch, terwijl het Spaans en het Italiaans dat juist wél heel sterk zijn.

Maar... de notie "fonetisch" in een context waarin het schrift nog niet bestond is, me dunkt, nogal overbodig. Hoe kan een taal "fonetisch" zijn, als er (nog) geen geschreven vorm van bestaat? Hoe zou men het Engels als "niet-fonetisch" kunnen catalogiseren, mocht er geen geschreven Engels bestaan?

Wat dat buitenaards leven betreft: pure speculatie en allesbehalve wetenschappelijk onderbouwd. Zelfs ons bloedeigen Nederlands, een lid van de Germaanse tak van de Indo-Europese familie, bevat nog woorden die niét van Indo-Europese oorsprong zijn, zoals blijkt uit dit webdocument (http://taalschrift.org/reportage/000950.html).

In de taalwetenschap zijn begrippen als substraat en superstraat cruciaal. Het Frans bijvoorbeeld is een Romaanse taal met een Keltisch substraat - restanten van een taal die door het Frans werd verdrongen - en een Germaans superstraat - invloeden van buurtalen zoals het Nederlands en het Duits. Me dunkt zijn die begrippen ons van veel meer nut ter ontrafeling van bepaalde moeilijk thuis te brengen vocabulaire dan onze toevlucht te moeten nemen tot theorietjes �* la Erich von Däniken.

Passen we die begrippen toe op ons Nederlands, dan krijgen we een Germaanse taal met een (tamelijk sterk) pre-indo-europees substraat, een licht keltisch substraat en een romaans superstraat. Om tot die conclusie te komen hebben we geen marsmannetjes van node: een beetje vergelijkend taalonderzoek volstaat ruimschoots.

[duncan]

Met fonetica bedoelde ik de klank taal / phonetica .....klankwaarden der taal .


als ik een taal leer dan weet ik graag hoe een dialekt klinkt of HOE je een woord JUIST articuleert , uitspreekt met je lichaam .

De eerste klanken en beelden waren alzo samen versmolten in symbool code taal .

:-D

[ElFlamencoLoco]

De wordingsgeschiedenis van de fonetica (als klank-"waarde", als code voor de begrippen die wij met taal uitdrukken) is in de schemer van de prehistorie gehuld. Linguïsten zijn dan ook deels op speculatie aangewezen.

Toch doen zich verschijnselen die zich vele tienduizenden jaren geleden afspeelden - toen de mensheid leerde spreken en taal ontstond - vandaag nog steeds voor.

Eén van de raadselachtigste woorden uit ons Nederlands, bijvoorbeeld, nochtans een dagelijks gebruiksvoorwerp: een doodgewone fiets. Waar komt dat woord toch vandaan? In geen enkele andere taal bestaat het; ook niet in het nauw verwante Duits waar men van een "Fahrrad" gewaagd.

Het Duits heeft de voorkeur gegeven aan het samenvoegen van twee reeds bestaande woorden, die het voorwerp omschrijven: "ein Rad zu fahren" werd zo "Fahrrad". Een veel voorkomende manier om nieuwe woorden te verzinnen.

Het Nederlands heeft in het geval "fiets" mogelijk een veel primitiever mechanisme gehanteerd, dat rechtstreeks teruggrijpt op de manier waarop onze verre voorouders woorden uitvonden. Zij hadden immers nog geen uitgebreide woordenschat, zodat de mogelijkheid om - volgens het "Duitse" systeem - van twee reeds bestaande woorden een nieuw woord te vormen nog zeer beperkt waren. Dat primitievere mechanisme, waarvan onze verre voorouders zich noodgedwongen vaak bedienden betrof klanknabootsing.

Sommige taalkundigen voeren het woord "fiets" terug op een klanknabootsing. Misschien piepte het tuig omdat het niet goed gesmeerd liep - een euvel waaraan inderdaad nogal wat (minder goed onderhouden) fietsen lijden. Het gepiep zou kunnen geklonken hebben als "fiets... fiets... fiets..." en men associeerde het gebruiksvoorwerp dan maar met het (bij)geluid dat het maakte: een fiets.

Andere taalkundigen denken dat "fiets" een zeer slechte uitspraak, een verbastering dus, zou kunnen zijn van het Franse "bicyclette". Dergelijke sporadische vervormingen zijn eerder zeldzaam in de linguïstiek.

Wanneer echter dit verschijnsel systematisch wordt doorgevoerd door heelder bevolkingsgroepen, verklaart dit waarom de mensheid niet één taal spreekt, doch ettelijke duizenden. Soortgelijke vervormingen verklaren waarom het woord "vader" in het Latijn als "pater" wordt uitgesproken - eigenlijk twee keer het identieke woord. Een Germaanse V (of F) tegenover een Latijnse P. Dezelfde verschuiving zien we bijvoorbeeld in het woord "voet" tegenover het Latijn "pes". En zo vind je talloze voorbeelden.

Vervorming die soms heel consequent en systematisch wordt doorgevoerd. Merk bijvoorbeeld hoe een Latijnse O-klank in het Spaans systematisch gediftongeerd wordt tot een UE-klank, vooral wanneer die O-klank gevolgd wordt door een N of een R: "pons, pontis" werd puente "fons, fontis" werd fuente "contare, conto" werd "cuento" "dormire, dormio" werd "duermo" "mors, mortis" werd "muerte"Waarom zijn de Germaanse volkeren op een gegeven ogenblik de P als F beginnen uitspreken, en schakelden de Spanjaarden over van O naar UE? Misschien omdat die "vervormde" uitspraak hen makkelijker lag? Misschien leden ze aan een collectief spraakgebrek? Of misschien imiteerden ze alleen maar massaal iemand met een spraakgebrek om de draak met hem te steken.

Misschien lag de leefomgeving mee aan de basis. Het Gentse stadsdialect kenmerkt zich door een nogal zware benadrukking van de laatste lettergreep bij vele woorden, waar die laatste lettergreep in een Germaanse taal als het Nederlands eerder weinig nadruk kent. Een "wortel" wordt in het Gents dan een "weurtelll", waarbij vooral de laatste L heel zwaar wordt uitgesproken. Men denkt dat dit een overblijfsel is van de Industriële Revolutie, toen de arbeiders in de lawaaierige fabrieken heel hard moesten schreeuwen om mekaar te verstaan, en hun woorden heel zwaar moesten articuleren. In de landelijke gebieden buiten de stad ontwikkelde de dialecten zich niét in die richting. Zware articulatie is inderdaad kenmerkend voor nogal wat stadsdialecten.

Een ander voorbeeld van hoe de leefomgeving meespeelt. Het Middelnederlands kende veel meer sterke (en dus onregelmatige) werkwoorden dan het Moderne Nederlands. Sedert de 16e eeuw verdwenen vele onregelmatigheden uit onze taal, en het Moderne Nederlands is daardoor stukken regelmatiger (en dus eigenlijk makkelijker) geworden. Maar dit fenomeen doet zich niet alleen in het Nederlands voor, maar in bijna alle talen van Centraal- en West-Europa. Wat is daar gebeurd?

Het schijnt met de pest te maken te hebben, de zwarte dood. Kinderen zijn resistenter tegen deze ziekte dan volwassenen. Procentueel stierven er veel meer volwassenen dan kinderen. Op een gegeven ogenblik zat men dus met een "overschot" aan wezen. En kinderen praten eigenlijk heel logisch, en vervoegen ook hun werkwoorden logisch. Een kind hoor je zeggen dat zijn papa een nieuwe auto "gekoopt" heeft, wat wij dan onmiddellijk corrigeren als "gekocht". Maar die wezen groeiden op zonder volwassenen, vervoegden de onregelmatige werkwoorden regelmatig en werden niet "gecorrigeerd": "miek" werd "maakte", "loech" werd "lachte", "dorst/dierf" werd "durfde", "lei" werd "legde" enz... enz...

Kort samengevat: de taal-"code", zoals jij fonetica definieert heeft te maken met: het vormen van nieuwe woorden door twee (of meer) reeds bestaande woorden samen te voegen tot een nieuw: bvb. "Fahrrad"; klanknabootsing: bvb. een "piet" wanneer we het over een kanariepiet hebben; het werkwoord "blaffen" dat het geluid van een blaffende hond imiteert; mogelijk onze "fiets" die slecht gesmeerd liep; sporadische vervorming t.g.v. slechte uitspraak (zoals mogelijk onze "fiets"); systematische vervorming (vaak t.g.v. externe oorzaken zoals bvb. fabriekslawaai, een tekort aan "corrigerende" volwassenen, imitatie van mensen naar wie men opkijkt of over wie men zich juist vrolijk wil maken...), dat dialectvorming in de hand werkt en op termijn nieuwe talen voortbrengt - een schoolvoorbeeld zijn de Romaanse talen.Ik zal nog wel een stuk of wat fonetische "mechanismes" vergeten zijn, maar er zijn er méér dan voldoende om nagenoeg alle taalverschijnselen te kunnen verklaren zonder dat men daar groene marsmannen voor van node heeft.

[Bovenbuur]

Duncan, wat is er zo bijzonder aan iets binair op de grond plaatsen? Binair is iets juist veel makkelijker neer te leggen dan decimaal...

[Travis66]

Bedankt ElFlamincoloco, interessant leesvoer.

[duncan]

Duncan, wat is er zo bijzonder aan iets binair op de grond plaatsen? Binair is iets juist veel makkelijker neer te leggen dan decimaal...


Wie zegt dat deze binaire boodschap door mensen geplaatst werd op de grond ?!

Wij spreken en schrijven ....taalkundig gezien dan linaer ni binair JAMMER genoeg .

Tuurlijk lijkt het makkelijk ....denken de meeste ook ik ...vroeger .
Binair decimaal kan ook hé lol ;-)

[duncan]

De wordingsgeschiedenis van de fonetica (als klank-"waarde", als code voor de begrippen die wij met taal uitdrukken) is in de schemer van de prehistorie gehuld. Linguïsten zijn dan ook deels op speculatie aangewezen.

Toch doen zich verschijnselen die zich vele tienduizenden jaren geleden afspeelden - toen de mensheid leerde spreken en taal ontstond - vandaag nog steeds voor.

Eén van de raadselachtigste woorden uit ons Nederlands, bijvoorbeeld, nochtans een dagelijks gebruiksvoorwerp: een doodgewone fiets. Waar komt dat woord toch vandaan? In geen enkele andere taal bestaat het; ook niet in het nauw verwante Duits waar men van een "Fahrrad" gewaagd.

Het Duits heeft de voorkeur gegeven aan het samenvoegen van twee reeds bestaande woorden, die het voorwerp omschrijven: "ein Rad zu fahren" werd zo "Fahrrad". Een veel voorkomende manier om nieuwe woorden te verzinnen.

Het Nederlands heeft in het geval "fiets" mogelijk een veel primitiever mechanisme gehanteerd, dat rechtstreeks teruggrijpt op de manier waarop onze verre voorouders woorden uitvonden. Zij hadden immers nog geen uitgebreide woordenschat, zodat de mogelijkheid om - volgens het "Duitse" systeem - van twee reeds bestaande woorden een nieuw woord te vormen nog zeer beperkt waren. Dat primitievere mechanisme, waarvan onze verre voorouders zich noodgedwongen vaak bedienden betrof klanknabootsing.

Sommige taalkundigen voeren het woord "fiets" terug op een klanknabootsing. Misschien piepte het tuig omdat het niet goed gesmeerd liep - een euvel waaraan inderdaad nogal wat (minder goed onderhouden) fietsen lijden. Het gepiep zou kunnen geklonken hebben als "fiets... fiets... fiets..." en men associeerde het gebruiksvoorwerp dan maar met het (bij)geluid dat het maakte: een fiets.

Andere taalkundigen denken dat "fiets" een zeer slechte uitspraak, een verbastering dus, zou kunnen zijn van het Franse "bicyclette". Dergelijke sporadische vervormingen zijn eerder zeldzaam in de linguïstiek.

Wanneer echter dit verschijnsel systematisch wordt doorgevoerd door heelder bevolkingsgroepen, verklaart dit waarom de mensheid niet één taal spreekt, doch ettelijke duizenden. Soortgelijke vervormingen verklaren waarom het woord "vader" in het Latijn als "pater" wordt uitgesproken - eigenlijk twee keer het identieke woord. Een Germaanse V (of F) tegenover een Latijnse P. Dezelfde verschuiving zien we bijvoorbeeld in het woord "voet" tegenover het Latijn "pes". En zo vind je talloze voorbeelden.

Vervorming die soms heel consequent en systematisch wordt doorgevoerd. Merk bijvoorbeeld hoe een Latijnse O-klank in het Spaans systematisch gediftongeerd wordt tot een UE-klank, vooral wanneer die O-klank gevolgd wordt door een N of een R: "pons, pontis" werd puente "fons, fontis" werd fuente "contare, conto" werd "cuento" "dormire, dormio" werd "duermo" "mors, mortis" werd "muerte"Waarom zijn de Germaanse volkeren op een gegeven ogenblik de P als F beginnen uitspreken, en schakelden de Spanjaarden over van O naar UE? Misschien omdat die "vervormde" uitspraak hen makkelijker lag? Misschien leden ze aan een collectief spraakgebrek? Of misschien imiteerden ze alleen maar massaal iemand met een spraakgebrek om de draak met hem te steken.

Misschien lag de leefomgeving mee aan de basis. Het Gentse stadsdialect kenmerkt zich door een nogal zware benadrukking van de laatste lettergreep bij vele woorden, waar die laatste lettergreep in een Germaanse taal als het Nederlands eerder weinig nadruk kent. Een "wortel" wordt in het Gents dan een "weurtelll", waarbij vooral de laatste L heel zwaar wordt uitgesproken. Men denkt dat dit een overblijfsel is van de Industriële Revolutie, toen de arbeiders in de lawaaierige fabrieken heel hard moesten schreeuwen om mekaar te verstaan, en hun woorden heel zwaar moesten articuleren. In de landelijke gebieden buiten de stad ontwikkelde de dialecten zich niét in die richting. Zware articulatie is inderdaad kenmerkend voor nogal wat stadsdialecten.

Een ander voorbeeld van hoe de leefomgeving meespeelt. Het Middelnederlands kende veel meer sterke (en dus onregelmatige) werkwoorden dan het Moderne Nederlands. Sedert de 16e eeuw verdwenen vele onregelmatigheden uit onze taal, en het Moderne Nederlands is daardoor stukken regelmatiger (en dus eigenlijk makkelijker) geworden. Maar dit fenomeen doet zich niet alleen in het Nederlands voor, maar in bijna alle talen van Centraal- en West-Europa. Wat is daar gebeurd?

Het schijnt met de pest te maken te hebben, de zwarte dood. Kinderen zijn resistenter tegen deze ziekte dan volwassenen. Procentueel stierven er veel meer volwassenen dan kinderen. Op een gegeven ogenblik zat men dus met een "overschot" aan wezen. En kinderen praten eigenlijk heel logisch, en vervoegen ook hun werkwoorden logisch. Een kind hoor je zeggen dat zijn papa een nieuwe auto "gekoopt" heeft, wat wij dan onmiddellijk corrigeren als "gekocht". Maar die wezen groeiden op zonder volwassenen, vervoegden de onregelmatige werkwoorden regelmatig en werden niet "gecorrigeerd": "miek" werd "maakte", "loech" werd "lachte", "dorst/dierf" werd "durfde", "lei" werd "legde" enz... enz...

Kort samengevat: de taal-"code", zoals jij fonetica definieert heeft te maken met: het vormen van nieuwe woorden door twee (of meer) reeds bestaande woorden samen te voegen tot een nieuw: bvb. "Fahrrad"; klanknabootsing: bvb. een "piet" wanneer we het over een kanariepiet hebben; het werkwoord "blaffen" dat het geluid van een blaffende hond imiteert; mogelijk onze "fiets" die slecht gesmeerd liep; sporadische vervorming t.g.v. slechte uitspraak (zoals mogelijk onze "fiets"); systematische vervorming (vaak t.g.v. externe oorzaken zoals bvb. fabriekslawaai, een tekort aan "corrigerende" volwassenen, imitatie van mensen naar wie men opkijkt of over wie men zich juist vrolijk wil maken...), dat dialectvorming in de hand werkt en op termijn nieuwe talen voortbrengt - een schoolvoorbeeld zijn de Romaanse talen.Ik zal nog wel een stuk of wat fonetische "mechanismes" vergeten zijn, maar er zijn er méér dan voldoende om nagenoeg alle taalverschijnselen te kunnen verklaren zonder dat men daar groene marsmannen voor van node heeft.





Hartenlijk dank voor je wijze bijdrage en ja niets is perfect volledig maar dat maakt even niet uit zo ;-) mijn phonetica pas ik dan ook numerologisch toe en dergelijke daarom ....er zijn meerdere mechanismen om taal klanken te maken en vormen of de leering HOE je deze woorden met je mond maakt .

Ik vindt het zo mooi dat ik je woorden nogis ga quote'n :

Kort samengevat: de taal-"code", zoals jij fonetica definieert heeft te maken met:
het vormen van nieuwe woorden door twee (of meer) reeds bestaande woorden samen te voegen tot een nieuw: bvb. "Fahrrad";
klanknabootsing: bvb. een "piet" wanneer we het over een kanariepiet hebben; het werkwoord "blaffen" dat het geluid van een blaffende hond imiteert; mogelijk onze "fiets" die slecht gesmeerd liep;
sporadische vervorming t.g.v. slechte uitspraak (zoals mogelijk onze "fiets");
systematische vervorming (vaak t.g.v. externe oorzaken zoals bvb. fabriekslawaai, een tekort aan "corrigerende" volwassenen, imitatie van mensen naar wie men opkijkt of over wie men zich juist vrolijk wil maken...), dat dialectvorming in de hand werkt en op termijn nieuwe talen voortbrengt - een schoolvoorbeeld zijn de Romaanse talen.
Ik zal nog wel een stuk of wat fonetische "mechanismes" vergeten zijn, maar er zijn er méér dan voldoende om nagenoeg alle taalverschijnselen te kunnen verklaren zonder dat men daar groene marsmannen voor van node heeft.
--------------------------------------------------------------------------


Dat men stelling over dat onze taal en andere ralen buitenaards zou zijn mag je en kan je zekers denken das utopisch en fantasie maar ik blijf bij mijn statement :-D

En voor zo ver ik kan zien ben ik blij dat een taalkundig iemand hier online is op deze topic ; een persoon die zen studies kent en beleeft heeft .....dank daarvoor .

Ik bedoelde niet enkel deze mechanismen in de fonetica ;-) maar zo ver was je al zo te merken .

[duncan]

http://www.usatoday.com/tech/news/2004-11-05-teleportation_x.htm

is ' 3 ' jaar oud deze link

[duncan]

Alez alez alez ik zal het verduidenlijken voor onze taalkundigen want we ston achter !

STOR: Anonymous GodsBut even when a god was worshipped in an alien language he was almost invariably invoked ..... In the Phoenician language, Phoenician deities were nameless, ...
links.jstor.org/sici?sici=0959-2024(193801)1%3A3%3C187%3AAG%3E2.0.CO%3B2-6 - Gelijkwaardige pagina's

JSTOR: Tucker's Seven against Thebes... the gods not to abandon them to 'a host of alien language' (erepocqovos, v. ..... But did the Thebaid make Cadmus a Phoenician, or otherwise notice the ...
links.jstor.org/sici?sici=0009-840X(190812)1%3A22%3A8%3C246%3ATSAT%3E2.0.CO%3B2-4 - Gelijkwaardige pagina's

UTN #26: On the Encoding of Latin, Greek, Cyrillic, and Han... Greek, and Cyrillic can ultimately all trace their roots back to Phoenician, .... it is a completely different and utterly alien language to Japanese ...
unicode.org/notes/tn26/ - 21k - In cache - Gelijkwaardige pagina's


Adam kamon moest het weten ; deïmurgus zou zich draaien in zen graf en anderen ook denk ik .

[duncan]

gewoon phoënician & alien language intypen in google en ge leert al wa bij .

:-D

GODEN werden NIET uitgesproken per naam of per symbool / beeld of conceptueel vermogen !

[ElFlamencoLoco]

Duncan,

Ten eerste: de link die je hebt aangereikt leidt me naar een pagina met gewauwel over mogelijke interesse vanwege het Amerikaanse leger voor sciencefictiontechnieken als paranormale communicatie, teleportatie enz... die we kennen uit reeksen als Star Trek. Ik zie niet in wat dit met het fenomeen "taal" te maken heeft.

Ten tweede: dat God geen naam heeft, bewijst dit dat het godsbesef (en de daarbijhorende taalcode) van buitenaardse oorsprong is? Dan onderschat je toch wel degelijk het menselijke vermogen tot abstractie.

Naarmate de taalvaardigheid van de vroege Homo sapiens zich ontwikkelde, nam ook zijn vermogen tot abstractie toe. Het Phoenicisch waarover jij spreekt was een semitische taal, net zoals het Hebreeuws, het Aramees en het Arabisch. De taalmechanismes, duizenden jaren geleden, bleken erg beperkt, in vergelijking tot onze moderne talen. Nemen we nu eens een tekst als voorbeeld, die in het (nauw aan het Phoenicisch verwante) Hebreeuws in gesteld - zij het in Nederlandse vertaling: het Scheppingsverhaal in het begin van de Bijbel. Ik citeer hier de eerste verzen, de rest lees je zelf maar.In het begin schiep God de hemel en de aarde. De aarde was woest en leeg; duisternis lag over de diepte, en de geest van God zweefde over de wateren.
Toen zei God: "Er moet licht zijn!" En er was licht. En God zag dat het licht goed was. God scheidde het licht van de duisternis; het licht noemde God dag, en de duisternis noemde Hij nacht. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de eerste dag.
En God zei: "Er moet een uitspansel zijn tussen de wateren, een afscheiding tussen het ene water en het andere." En God maakte het uitspansel; Hij scheidde het water onder het uitspansel van het water erboven. Zo gebeurde het. Het uitspansel noemde God hemel. Het werd avond en het werd ochtend; dat was de tweede dag.

Enz...Het gaat hem hier over de zinsbouw. Allemaal korte zinnen, met nauwelijks ondergeschikte bijzinnen. Het lijkt wel alsof een kind dit vertelt: kinderen gebruiken geen lange volzinnen, zoals volwassenen. Kinderen doen hun verhaal in korte zinnen, vaak in nevengeschikt verband. Zo van "En toen gebeurde er dit. En toen gebeurde er dat. En toen gebeurde er nog wat anders."

Zo ziet het Scheppingsverhaal er taalkundig ook uit. En dat is niet te wijten aan het feit dat de auteur ervan een kind was, doch wel aan het vrij primitieve stadium waarin de Hebreeuwse taal zich toen bevond: zij werd gesproken in een maatschappelijke context waarin de grote meerderheid analfabeet was, en lezen en schrijven voorbehouden waren aan een elite.

Wie Oud-Grieks heeft bestudeert, weet dat het Grieks een heel ander beest is. Een "beest" van een taal, dat is de juiste uitdrukking. Niet alleen omdat het Grieks meer uitzonderingen dan regels kent - je moest die werkwoordsvervoegingen maar eens zien!!! - maar ook omdat de taal 2500 jaar geleden al bijzonder rijk was aan allerlei ingewikkelde taalmechanismes, waardoor de Grieken bepaalde nuances veel makkelijker onder woorden konden brengen dan sprekers van een "primitievere" taal als het Hebreeuws. Het is mede dank zij de Griekse taal dat Griekenland de bakermat van de filosofie is; en wij hanteren vandaag, 25 eeuwen later nog steeds exact dezelfde abstracte logische principes als die, zoals die door Plato en Aristoteles werden "uitgevonden".

Mocht het Scheppingsverhaal in het Grieks gesteld zijn, dan had het er veel "volwassener" uitgezien; zelfs naar onze 21e-eeuwse maatstaven zou het taalgebruik bijzonder "verheven" en "moeilijk" overkomen. Ik doe even een poging tot simulatie, van de eerste bijbelverzen:Toen God in het begin hemel en aarde schiep was laatstgenoemde woest en leeg, lag er duisternis over de diepte en zweefde Gods geest over de wateren, totdat Hij zei dat er licht moest zijn, zodat het licht werd.Eén enkele lange volzin met veel ondergeschikte bijzinnen, ter vervanging van maar liefst... zeven zinnen of bijzinnen in nevengeschikt verband. En waar mijn simulatie een zin van slechts een drietal regels bevat, deinsden die oude Grieken er niet voor terug om bovenaan de pagina met een hoofdletter te beginnen en de punt pas twee pagina's later te laten volgen. Begin er maar aan, zo'n gedrocht te vertalen in leesbaar Nederlands.

Waarom dit lange verhaal? Om je aan te tonen dat de menselijke zin tot abstractie héél oud is, veel ouder nog dan de Griekse taal die een prima instrument is om die zin tot abstractie te perfectioneren. Zelfs met de beperkte mogelijkheden van het Hebreeuws bleek het mogelijk om over dingen te praten die je toch moeilijk onder woorden kan brengen. Het godsbegrip is zo één van die dingen.

Hoe losten de joden dat, met hun beperkte taalkundige mogelijkheden op? Zij omschreven God gewoon als "Die is", en schreven dit neer m.b.v. het tetragrammon JHWH. Voeg je daar de juiste klinkers tussen - in het Hebreeuws worden klinkers doorgaans niet geschreven - dan krijg je JaHWeH. (Een andere lezing, lang niet door alle christenen aanvaard luidt JeHoWaH, vandaar de Getuigen van Jehova, begrijp je...)

Hoe dan ook: de uitdrukking "Die is" is bijzonder abstract. Het is géén naam, géén aanspreektitel. Het geeft gewoon aan dat dat Iets, dat nauwelijks onder woorden valt uit te drukken, bestaat.

De joden waren overigens niet de eersten met zo'n abstract godsbegrip. Dat bestond al eeuwen vóór hen, toen de taalkundige mogelijkheden van de mensheid nog vele malen beperkter waren. Het moet alleszins heel oud geweest zijn, want alle kunstvoorwerpen die uit de prehistorie tot ons gekomen zijn, zijn bijna zonder uitzondering van religieuze aard: de grotschilderingen van Lascaux, de talrijke venusbeeldjes: heel dikke vrouwelijke figuurtjes als symbool voor vruchtbaarheid en dergelijke.

Zolang de mensheid echter niet (of onvoldoende) de mogelijkheid had om het godsbegrip onder woorden te brengen, was het behelpen met het uitbeelden van dat godsbegrip: grotschilderijen, beeldjes, afbeeldingen op aardewerk enz... enz... Opvallend dat in het jodendom die afbeelding van JHWH plots ten strengste verboden werd, precies omdat de uitdrukking "Die is" veel méér uitdrukt dan welk beeld dan ook. (Om dezelfde reden mogen moslims evenmin afbeeldingen maken van Allah.)

Conclusie: de zin tot abstractie is de soort Homo sapiens eigen. Aanvankelijk bediende hij zich van concrete kunst, om het abstracte tot uitdrukking te brengen. Later, toen zijn steeds verder ontwikkelde taalvermogens hem dit toelieten, kon hij het abstracte werkelijk abstraheren. Daar had hij niet eens een bijzonder ingewikkeld instrument als de Griekse taal voor nodig; het eenvoudige Hebreeuws volstond al ruimschoots.

Met groene (of anderskleurige) marsmannetjes heeft het m.i. niks te maken.

[duncan]

Sorry Flamenco loco ge hebt niet goed genoeg gelezen dan want de staat SUBSIDIEERDE diene flauwe kul en heeft ni veel met religie te maken, anders zou ik wel wat meer kunnen weer geven maar dat is dan voor later .

Dank voor de reactie .....ik blijf bij mijn stelling en jij ook merk en leeste ik ;-)

fijn houden zo ik heb GRAAG wa wetenschappelijke tegenwicht lol .