Fribre
24 februari 2004, 18:08
CD&V en N-VA hebben meer gemeen dan de ambitie om paars te breken(24/02/04)
Het ACW heeft geen reden om bang te zijn van het Vlaams Kartel, stellen WOUTER BEKE en BART DEWEVER in De Tijd. Zowel CD&V als de N-VA vertrekt vanuit hetzelfde mensbeeld. De N-VA is inderdaad ondernemingsgericht, maar legt daarbij ook sociale klemtonen. Deze partij pleit ook niet voor het opheffen van de échte solidariteit tussen de gemeenschappen. De modale ACW'er is zeker niet onder de indruk van de sociale balans van Steve Stevaert. Het Vlaamse kartel is de enige garantie dat de verdere afbouw van het middenveld, dat het ACW zo dierbaar is, wordt gestopt.
Manu Ruys vraagt namens 'de nog aarzelende kiezer met een gezond wantrouwen ten opzichte van het politieke milieu' om een 'klaar en duidelijk antwoord' op de vragen die hij opwerpt ten aanzien van het Vlaamse kartel van CD&V en de N-VA. Aan deze oproep vanwege de éminence grise van de Vlaamse Wetstraat-journalistiek willen we bij deze gevolg geven.
Vooreerst vinden we het jammer dat Ruys zich in zijn opiniestuk beperkt tot de mogelijke zwaktes van het Vlaamse kartel en de daaruit voortvloeiende risico's. Daardoor kwam zijn verhaal nogal negatief over. Ruys' definitie van de doelstellingen die beide partijen zich stellen bij het kartel, klinkt bijna misantropisch: CD&V wil weer in de regering; de N-VA wil 'een vijftal partijfiguren' in het parlement krijgen en aldus overleven. Als dat de werkelijke doelstellingen waren van beide partners, dan hadden ze beter andere wegen gekozen. De potentiële coalitiegenoten van CD&V - VLD en sp.a - zijn door het kartel meer dan ooit vastberaden om door te gaan met paars zolang ze kunnen, om nog te zwijgen van de reacties over de taalgrens.
Zowel CD&V als de N-VA wil een betrouwbare overheid met degelijke bewindslieden in plaats van de paarse operetteregering met voortdurend gekissebis en inhoudsloze nummertjes. Dit streven hebben beide partijen steeds consequent verdedigd, ook al maakte het hen niet 'sexy' voor de media. Maar eerlijkheid duurt het langst. Vandaag voelen we aan dat de slinger aan het keren is. Dankzij het Vlaamse kartel zijn de kansen om een einde te maken aan wat Ruys zelf het 'noodlottige paarse bewind' noemt, nooit groter geweest dan vandaag.
CD&V en de N-VA hebben echter meer gemeenschappelijk dan de ambitie om paars te breken. Beide partijen hebben ten gronde dezelfde mensvisie. Tegenover de liberale ik-maatschappij enerzijds en de socialistische overheidsbetutteling anderzijds, plaatsen wij de mens die vrij én verantwoordelijk is. We willen zoveel mogelijk ontplooiingskansen geven aan ieder individu, maar streven tegelijk naar een sterk maatschappelijk weefsel dat aanzet tot het opnemen van verantwoordelijkheid voor elkaar. Daardoor hebben CD&V en de N-VA gelijklopende inzichten over belangrijke thema's als gezin, onderwijs, verenigingsleven, gezondheidszorg en welzijn. Ook het gezamenlijke streven naar meer Vlaams zelfbestuur vloeit eruit voort. Vlaanderen is het beste niveau om een hechte samenleving na te streven.
Natuurlijk blijven er wezenlijke verschillen tussen CD&V en N-VA. Die werden vroeger door beide partijen trouwens dik in de verf gezet, zoals directe concurrenten nu eenmaal plegen te doen. De vraag van Ruys of er geen wederzijdse afstotingsverschijnselen kunnen optreden, is dus zeker legitiem.
ACW
Gaan er enerzijds CD&V'ers van ACW-strekking richting sp.a vluchten voor het flamingantisme en de sociaal-economische inzichten van de N-VA? Wij menen van niet. De N-VA is ondernemingsgericht maar legt daarbij zeker ook sociale klemtonen. En als ze pleit tegen de huidige geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië dan heeft ze het uitdrukkelijk niet over het opheffen van echte solidariteit tussen de gemeenschappen, wel integendeel. Een kennismaking met de N-VA-teksten kan allicht veel wantrouwen wegnemen. Misschien kan het Vlaamse kartel de christelijke arbeidersbeweging zelfs sterker doen aansluiten bij haar historische rol in de Vlaamse ontvoogding.
Van vijandschap is overigens geen sprake. Volgens de jongste peiling van De Standaard en de VRT overweegt een derde van de CD&V-kiezers om voor de N-VA te stemmen. Gezien de nominale verhoudingen tussen beide, is dat een zeer hoog cijfer. Bovendien is het maar de vraag wat een ACW'er zou gaan zoeken bij de sp.a.
Net zoals Stevaert zegt dat Groen! niet het monopolie heeft op milieuthema's, zo heeft hij niet het monopolie op sociale thema's. Bovendien is de modale ACW'er wellicht niet onder de indruk van de sociale balans van Stevaert. Iedereen kan zelf vaststellen: een voortdurende stijging van de werkloosheid, ellenlange wachtlijsten in de gehandicaptensector, 14 procent van de mensen die in armoede leeft, 70.000 gezinnen die wachten op een sociale woning, geldgebrek in de non-profitsector, enzovoort. Zelfs de producten van het enige bedrijf dat nog goed draait, de ideeënfabriek van Stevaert, raken niet meer verkocht.
Dit kartel is de enige garantie dat het middenveld niet verder wordt afgebroken. We hebben gezien hoe liberalen, socialisten en groenen het vrij initiatief in het jeugdwerk, het socio-cultureel vormingswerk en het onderwijs hebben willen terugdringen. Als organisaties zoals het ACW hiervoor gevoelig zijn dan beseffen zij dat alleen dit kartel garant staat voor het vrij initiatief en dat alleen dit kartel erin kan slagen om deze verdere afbraak te voorkomen.
Gaan anderzijds de N-VA-kiezers niet op vlucht slaan door een gebrek aan vertrouwen in de Vlaamse standvastigheid van CD&V? Blijkens de peiling van De Standaard en de VRT overweegt 72 procent van de N-VA'kiezers om voor de CD&V te stemmen. Bij de N-VA overheerst het gevoel dat de CD&V op communautair vlak veruit te verkiezen is boven de VLD, die zelfs haar eigen voorzitter afzet als de PS daarom vraagt. CD&V koos trouwens - lang voor het kartel met de N-VA - voor het confederalisme, de opbouw vertrekkend vanuit de deelstaten in plaats vanuit het federale niveau.
Natuurlijk wil de N-VA nog verder gaan dan de CD&V, maar door het Vlaamse kartel verhogen de kansen aanzienlijk om het gezamenlijke deel van de tocht daadwerkelijk te kunnen afleggen. In hun kartelakkoord stellen beide partijen zich immers garant om de geactualiseerde resoluties van het Vlaams Parlement inzake de staatshervorming samen door te drukken. Dit wil zeggen dat Vlaanderen volledig bevoegd wordt voor gezondheidszorg en gezinsbijslagen, voor werkgelegenheid, voor mobiliteit (inclusief de NMBS), telecommunicatie, wetenschapsbeleid, voor de personenbelasting en een groot deel van de vennootschapsbelasting, voor delen van politie en justitie. In Brussel betekent dit een gewaarborgde vertegenwoordiging van de Vlamingen op alle niveaus, de overdracht van de biculturele instellingen, een vermindering van het aantal gemeenten en de toepassing van de taalwetgeving.
Alles samen is het een enorme stap vooruit. Het is een kans voor Vlaanderen om een doeltreffend beleid te gaan voeren voor meer jobs, een beter ondernemingsklimaat, veiligheid, een sterke sociale zekerheid, een betaalbare en kwaliteitsvolle gezondheidszorg en voor een beter bestuurd Brussel waarin Vlamingen thuis zijn.
Blijft ten slotte de vraag van Ruys of het kartel niet spaak zal lopen als een van beide partners 'huwelijksbedrog' pleegt. Dit is per definitie onmogelijk aangezien CD&V en de N-VA niet met elkaar getrouwd zijn. Het kartelakkoord stelt dat beide partijen onafhankelijk van elkaar blijven bestaan, met hun eigen structuren en hun eigen programma. Na de verkiezingen vormen beide ook aparte fracties in het Vlaams Parlement. CD&V en N-VA hoeven dus niets van elkaar te vrezen. Samen bieden we een positief alternatief voor het geknoei van paars.
Auteur:
Bart De Wever en Wouter Beke
Ondervoorzitters van resp. N-VA en CD&V
Het ACW heeft geen reden om bang te zijn van het Vlaams Kartel, stellen WOUTER BEKE en BART DEWEVER in De Tijd. Zowel CD&V als de N-VA vertrekt vanuit hetzelfde mensbeeld. De N-VA is inderdaad ondernemingsgericht, maar legt daarbij ook sociale klemtonen. Deze partij pleit ook niet voor het opheffen van de échte solidariteit tussen de gemeenschappen. De modale ACW'er is zeker niet onder de indruk van de sociale balans van Steve Stevaert. Het Vlaamse kartel is de enige garantie dat de verdere afbouw van het middenveld, dat het ACW zo dierbaar is, wordt gestopt.
Manu Ruys vraagt namens 'de nog aarzelende kiezer met een gezond wantrouwen ten opzichte van het politieke milieu' om een 'klaar en duidelijk antwoord' op de vragen die hij opwerpt ten aanzien van het Vlaamse kartel van CD&V en de N-VA. Aan deze oproep vanwege de éminence grise van de Vlaamse Wetstraat-journalistiek willen we bij deze gevolg geven.
Vooreerst vinden we het jammer dat Ruys zich in zijn opiniestuk beperkt tot de mogelijke zwaktes van het Vlaamse kartel en de daaruit voortvloeiende risico's. Daardoor kwam zijn verhaal nogal negatief over. Ruys' definitie van de doelstellingen die beide partijen zich stellen bij het kartel, klinkt bijna misantropisch: CD&V wil weer in de regering; de N-VA wil 'een vijftal partijfiguren' in het parlement krijgen en aldus overleven. Als dat de werkelijke doelstellingen waren van beide partners, dan hadden ze beter andere wegen gekozen. De potentiële coalitiegenoten van CD&V - VLD en sp.a - zijn door het kartel meer dan ooit vastberaden om door te gaan met paars zolang ze kunnen, om nog te zwijgen van de reacties over de taalgrens.
Zowel CD&V als de N-VA wil een betrouwbare overheid met degelijke bewindslieden in plaats van de paarse operetteregering met voortdurend gekissebis en inhoudsloze nummertjes. Dit streven hebben beide partijen steeds consequent verdedigd, ook al maakte het hen niet 'sexy' voor de media. Maar eerlijkheid duurt het langst. Vandaag voelen we aan dat de slinger aan het keren is. Dankzij het Vlaamse kartel zijn de kansen om een einde te maken aan wat Ruys zelf het 'noodlottige paarse bewind' noemt, nooit groter geweest dan vandaag.
CD&V en de N-VA hebben echter meer gemeenschappelijk dan de ambitie om paars te breken. Beide partijen hebben ten gronde dezelfde mensvisie. Tegenover de liberale ik-maatschappij enerzijds en de socialistische overheidsbetutteling anderzijds, plaatsen wij de mens die vrij én verantwoordelijk is. We willen zoveel mogelijk ontplooiingskansen geven aan ieder individu, maar streven tegelijk naar een sterk maatschappelijk weefsel dat aanzet tot het opnemen van verantwoordelijkheid voor elkaar. Daardoor hebben CD&V en de N-VA gelijklopende inzichten over belangrijke thema's als gezin, onderwijs, verenigingsleven, gezondheidszorg en welzijn. Ook het gezamenlijke streven naar meer Vlaams zelfbestuur vloeit eruit voort. Vlaanderen is het beste niveau om een hechte samenleving na te streven.
Natuurlijk blijven er wezenlijke verschillen tussen CD&V en N-VA. Die werden vroeger door beide partijen trouwens dik in de verf gezet, zoals directe concurrenten nu eenmaal plegen te doen. De vraag van Ruys of er geen wederzijdse afstotingsverschijnselen kunnen optreden, is dus zeker legitiem.
ACW
Gaan er enerzijds CD&V'ers van ACW-strekking richting sp.a vluchten voor het flamingantisme en de sociaal-economische inzichten van de N-VA? Wij menen van niet. De N-VA is ondernemingsgericht maar legt daarbij zeker ook sociale klemtonen. En als ze pleit tegen de huidige geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië dan heeft ze het uitdrukkelijk niet over het opheffen van echte solidariteit tussen de gemeenschappen, wel integendeel. Een kennismaking met de N-VA-teksten kan allicht veel wantrouwen wegnemen. Misschien kan het Vlaamse kartel de christelijke arbeidersbeweging zelfs sterker doen aansluiten bij haar historische rol in de Vlaamse ontvoogding.
Van vijandschap is overigens geen sprake. Volgens de jongste peiling van De Standaard en de VRT overweegt een derde van de CD&V-kiezers om voor de N-VA te stemmen. Gezien de nominale verhoudingen tussen beide, is dat een zeer hoog cijfer. Bovendien is het maar de vraag wat een ACW'er zou gaan zoeken bij de sp.a.
Net zoals Stevaert zegt dat Groen! niet het monopolie heeft op milieuthema's, zo heeft hij niet het monopolie op sociale thema's. Bovendien is de modale ACW'er wellicht niet onder de indruk van de sociale balans van Stevaert. Iedereen kan zelf vaststellen: een voortdurende stijging van de werkloosheid, ellenlange wachtlijsten in de gehandicaptensector, 14 procent van de mensen die in armoede leeft, 70.000 gezinnen die wachten op een sociale woning, geldgebrek in de non-profitsector, enzovoort. Zelfs de producten van het enige bedrijf dat nog goed draait, de ideeënfabriek van Stevaert, raken niet meer verkocht.
Dit kartel is de enige garantie dat het middenveld niet verder wordt afgebroken. We hebben gezien hoe liberalen, socialisten en groenen het vrij initiatief in het jeugdwerk, het socio-cultureel vormingswerk en het onderwijs hebben willen terugdringen. Als organisaties zoals het ACW hiervoor gevoelig zijn dan beseffen zij dat alleen dit kartel garant staat voor het vrij initiatief en dat alleen dit kartel erin kan slagen om deze verdere afbraak te voorkomen.
Gaan anderzijds de N-VA-kiezers niet op vlucht slaan door een gebrek aan vertrouwen in de Vlaamse standvastigheid van CD&V? Blijkens de peiling van De Standaard en de VRT overweegt 72 procent van de N-VA'kiezers om voor de CD&V te stemmen. Bij de N-VA overheerst het gevoel dat de CD&V op communautair vlak veruit te verkiezen is boven de VLD, die zelfs haar eigen voorzitter afzet als de PS daarom vraagt. CD&V koos trouwens - lang voor het kartel met de N-VA - voor het confederalisme, de opbouw vertrekkend vanuit de deelstaten in plaats vanuit het federale niveau.
Natuurlijk wil de N-VA nog verder gaan dan de CD&V, maar door het Vlaamse kartel verhogen de kansen aanzienlijk om het gezamenlijke deel van de tocht daadwerkelijk te kunnen afleggen. In hun kartelakkoord stellen beide partijen zich immers garant om de geactualiseerde resoluties van het Vlaams Parlement inzake de staatshervorming samen door te drukken. Dit wil zeggen dat Vlaanderen volledig bevoegd wordt voor gezondheidszorg en gezinsbijslagen, voor werkgelegenheid, voor mobiliteit (inclusief de NMBS), telecommunicatie, wetenschapsbeleid, voor de personenbelasting en een groot deel van de vennootschapsbelasting, voor delen van politie en justitie. In Brussel betekent dit een gewaarborgde vertegenwoordiging van de Vlamingen op alle niveaus, de overdracht van de biculturele instellingen, een vermindering van het aantal gemeenten en de toepassing van de taalwetgeving.
Alles samen is het een enorme stap vooruit. Het is een kans voor Vlaanderen om een doeltreffend beleid te gaan voeren voor meer jobs, een beter ondernemingsklimaat, veiligheid, een sterke sociale zekerheid, een betaalbare en kwaliteitsvolle gezondheidszorg en voor een beter bestuurd Brussel waarin Vlamingen thuis zijn.
Blijft ten slotte de vraag van Ruys of het kartel niet spaak zal lopen als een van beide partners 'huwelijksbedrog' pleegt. Dit is per definitie onmogelijk aangezien CD&V en de N-VA niet met elkaar getrouwd zijn. Het kartelakkoord stelt dat beide partijen onafhankelijk van elkaar blijven bestaan, met hun eigen structuren en hun eigen programma. Na de verkiezingen vormen beide ook aparte fracties in het Vlaams Parlement. CD&V en N-VA hoeven dus niets van elkaar te vrezen. Samen bieden we een positief alternatief voor het geknoei van paars.
Auteur:
Bart De Wever en Wouter Beke
Ondervoorzitters van resp. N-VA en CD&V