| Bovenbuur |
6 mei 2012 15:23 |
Het is nu al tien jaar geleden ja. Ik was toen een pubertje, ik had me nog niet veel verdiept in de politiek, maar ik had al wel besloten dat Fortuyn het "andere team" was, dat een aantal van zijn ideeën mij niet aanstonden. Ook toen was ik al een pocoloco linkiewinkie. En het eerste wat er uit kwam nadat ik het nieuws van de schietpartij vernam was iets als "haha" of "vet". Pas iets later drong het tot me door wat er gebeurd was, schrok ik van mijn reactie. Politiek lijkt soms misschien op een voetbalwedstrijd, maar het is het niet. Politici zijn deels poppetjes in een spel, maar vooral ook 100% echte mensen. En toen was er een dood.
Veel mensen begrepen later niet waarom iemand als groenlinks leidster Halsema zo dramatisch kon doen over het vertrek van Hirsi Ali, haar politieke tegenstander. Ondanks dat we vroeger allemaal liever knikkerden tegen onze vrienden dan tegen mensen die we niet uit kunnen staan vinden we het in de politiek moeilijk te geloven dat je op persoonlijke voet goed kan opschieten met iemand met wie je zo van ideeën verschilt. Wat van der Graaf bewoog was een extreme vorm van een valkuil waar iedereen in mindere of meerdere mate gevoelig voor is, dezelfde valkuil die velen achteraf gezien fout en zelfs onmenselijk maakte in de tweede wereldoorlog. Deze week was er in Nederland weer een rel over, dat je het niet kan maken om ook na te denken over de gevallenen aan de andere kant, dat je Duitsers en Oostfronters niet in dezelfde herdenking mag noemen als verzetsstrijders, joden en, vreemd genoeg, de soldaten die de politionele acties uitvoerden. Wij delen de wereld graag op in goeden, waar we natuurlijk zelf bij horen, en slechten, waar zich vooral onbekenden en gezichtslozen bij aansluiten.
Mijn eerste reactie destijds was niet iets dat mij is aangeleerd door games en TV, waarop alles nep is en mensen die doodgeschoten worden toegejuigd worden door het publiek. Ik ben me ook eigenlijk pas later echt in dat soort films gaan interesseren (en ben er nog altijd een groot fan van). Het was ook geen reactie op het geweld zelf, bij bijvoorbeeld de aanslagen op de Twin Towers liet puber-ik niet dezelfde reactie zien. Het was een veel basaler en menselijker instinct dan iets dat door media aangeleerd zou zijn, en het was iets dat mij en velen anderen simpelweg nooit echt was afgeleerd, tot Volkert het even voor deed.
Wat de invloed van Pim en van der Graaf op de politiek was zullen we wel nooit echt weten, we kunnen niet zien wat er zonder een van beiden gebeurd was. Wat de invloed op Fortuyn's familie en vriendenkring was snap ik sinds iets na die eerste minuten wel, voor hen was het in ieder geval een tragedie, een groot persoonlijk verlies.
Wat de invloed van Fotuyn op mijn eigen politieke gedachten was zal ik ook nooit weten, maar ik weet nu wel wat zijn blijvende invloed is op de manier waarop ik tegen het politieke proces aan kijk. Ik weet dat je er zelf niks aan hebt, en dat dit niet het soort invloed was wat je in gedachten had toen je de politiek in ging, maar bedankt Pim. En voor wat het waard is, bedankt Volkert, dat je mijn generatie hebt laten zien hoe we vooral niet moeten willen denken. Dat ze in mei 2014 mogen beslissen dat je gedrag niet goed genoeg was voor een vervroegde vrijlating.
P.S. Dit is bijzonder goed materiaal om buiten de context tegen me te gebruiken in welke discussie dan ook. Mocht je daar behoefte aan hebben, leef je uit.
|
