Bert Anciaux: superdiverse gemeenschap zonder natie of staat
http://www.doorbraak.be/nl/nieuws/su...se-gemeenschap
Citaat:
Bert Anciaux: 11 juli is een feestdag om als gemeenschap zichzelf te vieren, maar alstublieft nu ook weer niet overdrijven!
Meer verbondenheid en solidariteit, daar wordt iedereen beter van; een steunbeer in mijn politieke overtuiging. Naast vrijheid en gelijkheid draagt broederlijkheid bij tot meer zorg voor elkaar. Zorg en sympathie (letterlijk: samen voelen) bieden de waarborg dat iedereen zich aanvaard en gerespecteerd voelt: rijk of arm, dik of dun, wit of zwart, man of vrouw, jong of oud, sterk of zwak, welke etnisch-culturele afkomst ook, holebi of hetero. Het louter focussen op het ‘zelf’, daar wordt uiteindelijk niemand beter van.
Kortom, een feestdag zoals 11 juli is uitermate geschikt om als gemeenschap zichzelf te vieren, het gemeenschappelijke in de bloemetjes te zetten. Een vrolijke en heuglijke dag waarop we elkaar begroeten en herkennen als lid van een gedeelde Vlaamse gemeenschap. Die verbindt ons immers, we leven er samen in, elk met onze identiteit, ook met ons lidmaatschap in andere gemeenschappen, maar die dag met de focus op dat gemeenschappelijk kenmerk: ons samenleven in een Vlaamse gemeenschap. Zo’n 11 juli heeft enkel zin als de grote meerderheid van de bevolking dit zo aanvoelt, de verbondenheid erkent en deze graag wil vieren.
Juist daarom mag onze Vlaamse feestdag niet worden gekaapt door een beperkte groep die hierin vooral geen verbondenheid, maar wel verdeeldheid vindt en creëert. Voor mij zijn alle mensen die op het Vlaamse grondgebied wonen Vlamingen, ongeacht hun andere identiteitskenmerken, ongeacht hun etnisch-culturele afkomst, geaardheid, geloof, politieke overtuiging of wat dan ook. De Vlaamse gemeenschap is een verzamelnaam voor heel wat verschillende gemeenschappen. Daarin schuilt de essentie van mijn actief pluralisme, met veel respect en nieuwsgierigheid voor die superdiversiteit. Daar zoek en vind ik ontmoeting met, discussie over en reflectie op mijn eigen waardesystemen. Zo groeit mijn identiteit en krijgt mijn gemeenschap steeds meer, ook andere, vormen.
De Vlaamse feestdag 11 juli moet daartoe bijdragen, als een viering van één gemeenschap van vele gemeenschappen. Natuurlijk horen barbecues en feestgedruis daarbij. Muziek, lekker eten en drinken horen bij elke viering. Alle redenen zijn goed, zeker een feest om onze verbondenheid te vieren.
Tegelijkertijd biedt 11 juli ook een moment van reflectie, even stilstaan en onszelf bekijken. Waar ligt onze toekomst? Welk Vlaanderen willen we nu en vooral straks? Eén deel van het antwoord kan ik met zekerheid geven: onze toekomst zal intercultureel zijn. Ook dat wil ik vieren. Bij mij geen wazige nostalgie naar een (n)ooit bestaande monocultuur. Hoe zeer ook ik kan genieten van het romantische heldendom, het Vlaamse heir en de heerlijke mythes die we daarrond creëerden, onze gemeenschap biedt vandaag nog veel meer. Nooit eerder leefden we in zulke rijkdom, letterlijk en zeker ook figuurlijk. Diversiteit in kansen en mogelijkheden, in mensen en cultuurgemeenschappen. Daarvoor zijn betrokkenheid, verbondenheid en solidariteit onontbeerlijk.
Moet 11 juli dan ook een Nationale Feestdag worden? Daarin stap ik niet mee. Natiestaten maken me niet warm. Ze laten me zelfs koud. Ze groeiden uit verheerlijking voor keizer, koning en generaal. Ze werden gebouwd door legers en gefinancierd door kleine, rijke elites. Ze teerden op kolonisering. Geef mij maar gemeenschappen, mensen en groepen die de handen in elkaar slaan en de wil hebben om hun eigen groot gelijk en hun eigen identiteit te overstijgen, op zoek naar samenwerking en betrokken samen leven.
Volkeren zonder staat zijn vaak zoveel mooier dan volkeren vanuit een staat. Het bewust kiezen voor autonomie voor gemeenschappen, binnen grotere federale of confederale verbanden, lijkt me daarom een veel positievere en duurzame keuze. Moeilijk, uiteraard, maar ook veel rijker en warmer.
Laat 11 juli gerust bestaan naast de feestdagen van de Franse en de Duitstalige gemeenschap. Daarbij wordt het feest van Brussel hopelijk, eindelijk, ook de viering van een hoofdstad, waarin al die andere gemeenschappen zich herkennen. Het feest van zich thuis te voelen.
Het klinkt allemaal simpel, maar het vraagt veel inspanning. Nadien wordt het plezant. Voor iedereen.
|
Bert Anciaux hangt weer de simpele vredesduif uit: geen natie, geen staat, iedereen vrolijke vriendjes en vooral zichzelf niet teveel op de borst kloppen. Hoe kan je een gemeenschap vormen zonder een minimum aan gemeenschappelijke kenmerken, normen, waarden...? Hoe kan je als gemeenschap overleven zonder natie of staat? Niet, tenzij we het over zigeuners of nomaden hebben die het zonder eigen territorium kunnen rooien. Wil je als gemeenschap op lange termijn overleven, dan moet je jezelf nu eenmaal afbakenen tegenover andere gemeenschappen. Bovendien is er een structuur en een verdedigingsmechanisme nodig onder de vorm van een staat. Niet iedereen kan zomaar toegang krijgen of lid worden van die staat, uit veiligheidsoverwegingen en om economische redenen.
|
