1860: Shit, we hebben maar België...
 

1860 was een benarde tijd. In Frankrijk was Napoleon III aan de macht, en Leopold I scheet in zijn koninklijke broek. Want Napoleon III hing het principe der volkeren aan, mits het maar paste in zijn Franse kraam (en hij was niet te beroerd om Nizza/Nice en Savoie in te palmen, duidelijk Italiaans, de reden dat de flaminganten Napoleon III niet vertrouwden).

Aan de oostgrens was er Bismarck, de IJzeren Kanselier van de latere Duitse Keizer, waarvan ook al geen haartje in zijn rijkelijke moustache dacht dat België een echte natie vormde. Zowel belgicisten als flaminganten vreesden dat Bismarck en Napoleon III een imperiaal akkoordje zouden sluiten ten nadele van België, en waarschijnlijk ook nog Nederland er bij (de idée fixe van de Rijn, weet je wel (we zouden anders ook de Somme kunnen nemen, maar dat zien de Fransen niet zitten ;-) ). Er zijn actief plannen gemaakt (maar van die documenten maakte Bismarck enkel gebruik om achteraf zijn buitenlandse politiek tegen die Franse agressor te rechtvaardigen, de sluwe vos.

België werd terecht gezien als een zwakke staat, die weinig overlevingskansen had. Het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden was veel sterker, maar daar hadden de opstandelingetjes van 1830 een dwaas stokje voorgestoken. En 30 jaar later besefte men dit. Had er op dat ogenblik een oorlog uitgebroken, was België waarschijnlijk ten onder gegaan. Te meer dat de hele internationale gemeenschap sceptisch was over de toekomstkansen van het 30 jarige koninkrijk. Engeland zou omwille van de neutraliteit zeker tegengesputterd hebben, maar niet zo als in 1914 (toen men toch al een zekere continuïteit had) er voor een oorlog over hebben (dat blijkt uit het feit dat Engeland een Ango-Hollando-Belgische Entente afwees).

Daarom besefte men inderdaad plots dat België een gevaarlijke creatie was. Dat blijkt zelfs uit het feit dat zelfs het belgische establishment toenadering zocht tot Nederland.

Op 22 juli 1860 verscheen in de Independance Belge de nieuwe versie van de Brabanconne bekend, de tekst van de derde strofe ging als volgt:

[size=3]Ouvrouns nos rangs a d'anciens freres[/size]
[size=3]De nous trop longtemps desunis[/size]
[size=3]Belges, Bataves, plus de guerres[/size]
[size=3]Les peuples libres sont amis[/size]
[size=3]A jamais resserons ensemble[/size]
[size=3]Les liens de fraternité[/size]
[size=3]Et qu'un meme cri nous rassemble[/size]
[size=3]Le Roi, la Loi, La Liberté[/size]

Vandaag lijkt dit vrij normaal, maar indertijd was dit echt een smeekbede aan de Nederlanders voor toenadering. Vooral de duiding van Belge en Batave (Nederlander) is dynamiet. En veelbetekend: na amper 30 jaar onafhankelijkheid ontdekt men dat men als staat onvolwassen is, op zijn minst al qua defensie.

Zelfs premier Charles Rogier, Fransman van geboorte en voorheen rattachist, laat van zich horen:

[size=3]"Il est souhaitable de reconstituer sous deux gouvernements separes, l'ancien royaume des Pays-Bas."[/size]

Allo kroket! Charles Rogier, een Fransman, ziet een hereniging wel zitten met Nederland. Charles Rogier die een Fransman was én in 1830 een rattachist. Die wijst nu al zijn vorige denkbeelden af (die nota bene onhaalbaar waren wegens verzet van Engeland) en trekt de Nederlandse kaart uit liefde voor België. Qu'est-ce qui se passe???

Het antwoord zit al in zijn citaat zelf. Sous deux gouvernements separes. Nadat België was gecreëerd in 1830, waren de oorspronkelijke rattachisten aanvankelijk teleurgesteld omdat hun Franse ideaal niet was gerealiseerd. Maar buiten Alexandere Gendebien (en dat is erfelijk blijkbaar, want zijn nakomeling Paul-Henri Gendebien is nog altijd rattachist) pasten ze zich wonderwel aan. Men ontdekte de voordelen van België: in een Franse staat zouden de leiders van nu immers niet veel voorstellen. België en het besturen ervan was voor hun een manier om zich persoonlijk te verrijken en zichzelf aanzien te geven. Premier Rogier zou in Frankrijk enkel maar een onbetekend prefectje zijn van het departement de la Dyle of Deux Ourthes... Vandaar dat Rogier belgicist werd: het kwam hem goed uit.

Nu dat Napoleon en Bismarck best wel eens zouden kunnen grazen van Belgische grond (maar Frankrijk daarbij aan de Rijn zou komen, zoals Charles Rogier zelf nog achter gestreefd heeft), en daarbij zijn positie als premier in gevaar kwam, kwam hij aanschurken bij het moederland Nederland. Stropers zijn de beste boswachters.

En die twee regeringen, dat was duidelijk om die positie als regeringsleider niet te verliezen. Sous deux gouvernements... Hij moest dan wel België half opgeven, maar kon toch "meneer de eerste minister" blijven.

België was dus onvolwassen, en een natievormende kracht van België komt naar voren: het zich verrijken ten koste van de gemeenschap. Daarvoor moet alle ideologie wijken (zoals gezegd was Rogier rattachist), en wordt men een politieke windhaan. Vergelijking met moderne belgicisten (een paradox ;-) ) laat duidelijk dit kenmerk blijken.

Neem dit in overweging: als zelfs de Belgische elite het Verenigd Koninkrijk wil herstellen, dan moet er toch wel serieus iets mis zijn met België, niet?

Wat betreft de vrijheden, brak Louis De Potter al in de jaren '30 met zijn voorheen Belgische engagement. Maar dat Rogier dit zou doen, deed me toch even in mijn koffie verslikken.

De geschiedenis is een vreemd beestje... niet dat je dat mij moet komen vertellen, maar toch!

U zal het wel weten zeker?

Ossaert, wat vind jij van De Geschiedenis van de Vlaamse Gedachte als historicus?

Vanwaar komt die tekst? en is daar mee over te lezen?
Het is een zeer boeiend gegeven!

Ik heb het eerlijk gezegd nog niet gelezen - ik ben een zeventiende-eeuwer, en buiten een occasioneel boek over de Eerste Wereldoorlog, de Balkan of het Midden-Oosten, blijft mijn historische focus toch vrij scherp op die periode ingesteld. Misschien komt het er toch nog van, want ik doe m'n best om toch nog wat anders te gaan lezen, maar het blijft moeilijk om na je dagtaak er nog wat geschiedenis bij te nemen, dan zijn romans wel leuker als ontspanning.

1860 was in heel Europa een crisisjaar. Er was een tekort aan zilver en de basisrentevoeten stegen in België naar 4,5% in Frankrijk, naar 5,5% en in Engeland zelfs naar 6%. Een monsterscore in die tijd. Er was dus een economische crisis. Dan is oorlogsdreiging niet ver weg.
Napoleon III had de Oostenrijkers in Magenta en Solferino verslagen, in Italië rukte Garibaldi met zijn roodhemden op naar Rome.
Leopold I en de regering deden wat ze moeten doen. Ze trachtten het nationaal gevoel op te krikken door o.m. het land met standbeelden van historische helden te overspoelen. En ze zoeken bondgenoten. Daarom die poging tot toenadering tot Nederland, die dat overigens grandioos afwijzen.
In september 1860 organiseren de Belgische oudstrijders een verzoeningsfeest voor de Hollanders. Die weigeren deel te nemen!
'Hun wrok is harder dan de korst van hun kaas' schrijft een journalist.
De tekst van de Brabançonne wordt tot 3 maal toe aangepast. Er duiken zelfs 2 volledig nieuwe nationale hymnes op. Allemaal vriendelijker voor 'Orange'
21 september wordt als nationale feestdag vervangen door 21 juli.

Kortom, als men de bovenstaande teksten in hun tijdsbeeld plaatst, is er wel sprake van een poging tot toenadering tot Nederland, uit angst voor Napoleon III, maar om nu te spreken van een reünificatie, is duidelijk een brug te ver.

Die tekst komt uit het reeds vernoemde werk van Hendrik Elias. Afin, de feiten komen er uit, ik heb ze gedistilleerd. Zeker de moeite waard om dat boek te kopen.

Jaja, na jaren van haat aanschurken bij het moederland. Dat is precies als de rebel die luid wenend terug bij mama komt omdat er een boze meneer hem pijn gaat doen.

Begrijpelijk. België was een buffer tegen Frankrijk. Net zoals Hitler blij was dat hij Polen aan zijn oostgrens had, kwestie dat het een buffer was tegen een te vroege Sovjetinvasie.

Kun jij niet lezen? Dat was de inhoud van mijn tekst. Ik geef toe, het was een lange tekst...

"Sous deux gouvernements"

U verstaat toch Frans, hoop ik?

:roll:

Aha, de auteur is al voldoende om u de ogen te doen rollen.

Dat het boek erkend is als standaardwerk door de academische wereld, dat het twee vermaarde prijzen heeft gewonnen en dat het steunt op stapels feitenmateriaal, aan Elias bezorgd door Frans VD Elst (Elias zat immers in de cel en had tijd genoeg om zich te wijden aan het serieuze academische werk).

Aan u om de onwetenschappelijkheid te bewijzen. I wish you luck! :lol:

Maar ja Yann, we weten al langer dat u niets om feiten geeft, en dat ideologische nuttigheid belangrijker is dan de waarheid. En dat terwijl de meeste flaminganten het genie van Histoire de Belgique van Pirenne wel erkennen. Daarom zullen jullie de strijd uiteindelijk verliezen: omdat jullie horen en zien wat jullie willen zien.

Tja, waarom zo bits?
Kwetst de waarheid van mijn opmerkingen?
Alle respect voor Elias, maar hij schrijft natuurlijk vanuit zijn achtergrond, en die is sterk gekleurd.
Daarom alleen al doorstaat de tekst nauwelijks de historische kritiek.
Noem mij bv. enkele van de wetenschappelijke onderscheidingen!

Plaats de zaak gewoon in haar eigen tijdskader en alles wordt begrijpelijk, maar verliest meteen dat bittere anti-Belgisch tintje.

Ja?

Welnu, dat had ik graag eens geïllustreerd gezien door slechts twee concrete voorbeelden waar u "de historische kritiek" op los laat. Slechts twee fragmenentjes uit zijn werk. Meer vraag ik niet.

Die is inderdaad gekleurd door de selectie van archiefmateriaal, bovendien aangeleverd door een andere flamingant. Maar dat is niet het punt.

Het punt is dat dit twee feiten zijn die hij aanhaalt, en die verwijzen naar externe bronnen. Die uitspraak van Rogier en de publicatie van de nieuwe Brabançonne zijn OBJECTIEVE feiten.

Kom kom zeg, de boeken zijn een standaardwerk!

Even citeren uit de NEVB:

Citaat:

Na de nodige aanvullingen te hebben aangebracht, publiceerde Elias in 1963-1965 zijn Geschiedenis van de Vlaamse gedachte (4 dln.). De synthese was dus geen synthese van de geschiedenis van de V.B., wel een geschiedenis van de 'Vlaamse gedachte', zoals die zich in de lange 19de eeuw had ontwikkeld. Elias' geschiedenis was een ideeëngeschiedenis: de aandacht werd niet op de concrete culturele en politieke strijd gericht, maar op de transformaties die het (Vlaams-)nationale besef tussen 1780 en 1914 in de Zuidelijke Nederlanden en België had ondergaan (zie L. Wils, 'Elias of het gevecht met de geschiedenis', in WT, jg. 51 (1992), p. 193-209). Daarbij accentueerde Elias, geheel in de lijn van zijn Vlaams-nationalistische politieke engagement, de broosheid van het Belgisch nationaal bewustzijn. Dat was, zo schreef hij in het eerste deel ('De grondslagen van de nieuwe tijd, 1780-1830'), al het geval geweest bij de opstandelingen van 1830. En na de Belgische Revolutie was daar geen verandering in gekomen. In de eerste decennia van de Belgische onafhankelijkheid (beschreven in dl. 2, 'Van de taal- en letterkundige hernieuwing naar een politieke beweging, 1830-1859') had zich, naast een wederopluikende Nederlandse en een Belgische gedachte, een Vlaamse gedachte ontwikkeld, die zich oorspronkelijk had beperkt tot een streven naar het herstel van de taaleenheid, maar geleidelijk van de Belgische staat was vervreemd. In de kwarteeuw na 1860 (dl. 3, 'Verwezenlijkingen en ontgoochelingen. De scheiding der wegen, 1860-1883') was de V.B. een steeds bredere stroming geworden, verdeeld door de strijd tussen de verschillende levensbeschouwelijke formaties, maar ook gesteund door de bewustwording van het in België bestaande 'volksdualisme'. Die bewustwording deed naast (en tegen) een nog steeds Belgisch-nationaal voelend flamingantisme een op de hervorming van de staat gericht Vlaams-nationalisme opkomen. In de daaropvolgende decennia (dl. 4, 'Taalbeweging en cultuurflamingantisme. De groei van het Vlaams bewustzijn, 1883-1914') bleef het cultuurflamingantisme weliswaar overheersend, maar werd de druk op de eenheidsstaat steeds sterker: het werd duidelijk dat de trouw aan de Belgische staat slechts voorwaardelijk was. Op die manier verleende Elias het radicale Vlaams-nationalisme van zijn vader, een activistisch ambtenaar die na de Eerste Wereldoorlog relatief zwaar was gestraft, én dat van zichzelf en zijn partijgenoten een (voor)geschiedenis en een betekenis. De eerste golf van verwetenschappelijking Dit politieke engagement verhinderde niet dat [size=5]de Geschiedenis van de Vlaamse gedachte als een standaardwerk werd aanvaard.[/size] Dat hing samen met het feit dat Elias, die zelf [size=4]uitgebreid bronnenonderzoek[/size] had verricht, ook de vruchten had kunnen plukken van de verwetenschappelijking die in de jaren 1950 en 1960 begonnen was.

Dit werk kreeg de prijs van de Vlaamse Provincies en de Frans van Cauwelaertprijs, toch twee serieuze onderscheidingen.

U moet echt leren lezen. Ik heb het toch duidelijk in zijn tijdskader gesitueerd. Heeft u niet gelezen over Napoleon III in mijn bijdrage? Heeft u niet gelezen over Bismarck? Heeft u niet gelezen over de Belgische angst? Dan kan u niet lezen.

Het is juist door dit plaatsen in zijn historische context, dat het Belgische separatisme belachelijk wordt, toen sterke staten nog meer van belang waren dan vandaag.

En ik merk dat belgicisten het ook nu niet kunnen halen, deze uitspraken en publicaties niet kunnen weerleggen, en daarom maar op de man spelen van de persoon van Hendrik Elias, nochtans een befaamd historicus van opleiding en net geen prof, door het Belgische establishment (want de leerstoel was hem wel degelijk aangeboden).

Zielig, echt een teken van intellectuele bloedarmoede.

Doe geen moeite, dorus geeft geen barst om de waarheid.

Omdat ik helemaal niet spreek over een reünificatie, dat interpreteert u -moedwillig of niet- helemaal verkeerd. Als u niet begrijpt wat er staat, hoewel het niet aan mijn geschrift kan liggen, dan stel ik me de vraag of u wel kan lezen. C'est tout.

GEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEUW

als de flaminganten willen meewerken met nazi's moet er toch iets ernstig verkeerd zijn vlaanderen niet?

stop nu toch eens met die pseudo-historische argumenten contra belgie, niemand gelooft die

Armoe troef in het Belgische kamp.


:-D

Hendrik Elias mag zichzelf dan al verbrand hebben tijdens de oorlog, in zijn historisch werk was hij objectiever dan u zal willen toegeven (in geen geval 'erger' dan de door Yammine & cie. nog sterk verdedigde Pirenne of een Groot-Nederlandse Geyl, wel integendeel). Zijn studie over het kerkelijk leven onder de aartshertogen bijvoorbeeld is een degelijk voorbeeld. Trouwens, als u iedereen zou afschieten met een 'fout' verleden (in welke richting ook), dan blijft er niet veel meer over - ooit al eens iets van Céline gelezen?

1860... echt wel van toepassing voor vandaag.

Het kan best zijn dat de situatie toen was zoals ze toen was. Dat is niet erg. Tja, dan was het maar zo. So?

So... Belgium is gewoon een infantiele, onvolwassen staat dat in staat voor het geldgewin van zijn besturende elite. Dat u daar vrede mee neemt, zal wel liggen aan uw wens deel uit te maken van die elite (maar dan zal u toch eens moeten overstappen naar een serieuze Belgische partij als VLD/CD&V of SP.A), maar moreel is dat compleet verwerpelijk.