Er zitten hier heel wat jonge linkse ratten op het forum. Ik vraag me af of jullie jullie toekomst ook revolutionair of links zien, of dat het revolutionaire aspect maar 'een deeltje' van jullie leven zal uitmaken?

Ik wil afstuderen als verpleger, en dan in Cuba en/of Palestina wonen en werken, meewerken met Artsen zonder Grenzen, toetreden tot een guerillabeweging (Zapatista's, ELN, Sandinista's of Tupac Amaru) en meewerken aan een socialere toekomst, niet door gewoon lid te worden van een linkse partij of een vakbondsbeweging hier in Belgie, maar daadwerkelijke revolutie meemaken.

Hebben jullie ook soortgelijke toekomstplannen? Of achten jullie zoiets totaal onhaalbaar?

Ik denk dat ik naar een partij in België ga grijpen. Ik zou studeren voor zeker een job te krijgen binnen de partij. Ik heb ook al enkele neigingen gehad om in een ver land in een groep te gaan, maar dat was zoon bevlieging dat is soms krijg.

Persoonlijk denk ik dat er hier in ons kapitalistisch landje ook een belangrijke rol weg gelecht is voor revolutionair links. Onder meer door een bredere steun voor de revolutionaire strijd van groeperingen in het zuiden te creeren. Ik denk dan ondermeer aan de strijd om een aantal linkse bewegingen van de europeese lijst van terroristische organisaties te krijgen. Maar ook het streven naar meer samenwerking tussen de revolutionaire bewegingen in belgie. Wand ook dat laat nu te wensen over. Op indymedia is hierover reeds veel gediscusieerd, mischien moet je daar ook maar eens een kijkje nemen.

En dit zijn mijn toekomstplannen, nu we er toch over bezig zijn.

http://forum.politics.be/viewtopic.php?t=2162

Voor de rest ga ik het VN gebouw met een kernbom gijzelen en eisen dat alle regeringen in de wereld aftreden. :wink:

Maar euh... ik ga niet mijn leven ten dienste van de Revolutie stellen. Mijn eerste grote levensdroom ligt vooralnog in de sector film, als morgen de revolutie uitbreekt is dat mooi meegenomen. :wink:

Ik heb geen missionarisneigingen ;-)

Je moet in je eigen omgeving als revolutionair kunnen actief zijn. Dat heeft meer effect omdat het niet gezien wordt als iets dat van buitenaf komt, maar eerder als de "enemy within" tegenover het kapitalistisch systeem.

Ik denk helemaal niet dat hier een rol is weggelegd voor radicaal-links. Het meeste dat radicaal-links ooit heeft gehaald sinds het ontstaan van Belgie is 17 % van de KP in 1945 of 46, simpel te verklaren omdat de KP een (tijdelijk) enorm prestige had gekregen door zijn guerillastrijd tegen de nazis. Toen ging dat ferm naar beneden. KP, PVDA, SAP en LSP zijn elk afzonderlijk goed voor 0.2 tot 0.5 % van de stemmen. Groen! wordt opgeslorpt door de SP.a waarvan de rode achtergrond steeds meer roze wordt.

In Europa is het antwoord op de kapitalistische crisis extreem-rechts, terwijl dat 30 jaar geleden extreem-links was, maar 30 jaar daarvoor alweer extreem-rechts was... Hier heeft radicaal-links gewoon geen toekomst, misschien één groot kartel kp-sap-lsp-pvda, aangevuld met allerlei groenen, anarchisten, vakbondsmilitanten en immigranten; maar meer dan 5 % halen lijkt me ook heel onwaarschijnlijk.

Ik vind dat het gewoon realistisch bekeken moet worden hier; in Europa (vooral Vlaanderen) is radicaal-links verdeelt en niet geliefd. De gemiddelde vlaming ligt niet wakker van gelijkheid, van wat er buiten onze grenzen gebeurt. Het is hier allemaal véél te nationalistisch en conservatief, dat zal hier heel moeilijk weggewerkt kunnen worden. Ik wil hier natuurlijk niet veralgemenen maar voor het merendeel IS vlaanderen toch rechts? Terwijl bv. Zuid-Amerika een uitstekende voedingsbodem en geschiedenis heeft qua marxisme en revolutie... en ik denk heus niet dat de regering en de elite hier wakker liggen van de ongeveer 100 000 radicaal-linksen die al jaren aan een stuk wat blijven aanmodderen (met alle respect voor de militanten van de radicaal-linkse partijen, ik verwijt jullie hiermee niets, maar de politieke geaardheid van het volk hier...)

een beetje pesimist geworden?

We staan er inderdaad niet goed voor maar verloren? NOOIT, OVER MIJN LIJK :bad-word:

Het grote verschil tussen 30 jaar geleden en de maatschapij waarin we nu leven is dat ze in sterke mate geindividualiseerd en media-gedomineerd is, het eerste is op zich geen slechte zaak helaas werkt een verdeel en heers strategie des te beter. Het probleem van de media is doodgewoon dat ze nu in handen zijn van staat en kapitaal. En die gaan natuurlijk de revolutie niet steunen :? Daarom geloof ik ook wel in projecten zoals www.indymedia.org.

Tja, en omdat dit nu zo is, zal het altijd zo blijven? Wat een ondialectische houding, kameraad! Hoe verklaar je dan dat bvb in Frankrijk de trotskistische lijst op 10% staan in de peilingen? Daar was toch ook geen traditie van meer dan 0,...% voor midden jaren '90?

Dat is formalisme: denken dat je door organisatorische eenheid een sterkere politieke formatie zou hebben. Zo'n eenheidsworst van alle bestaande linkse groepen uitroepen zou tot een formatie zonder de nodige politieke dynamiek kunnen leiden. Wat eerder waarschijnlijk is, is dat vanuit strijdbewegingen politieke conclusies getrokken worden en dat dan verschillende linkse groepen aan zo'n initiatief meewerken. Dat is wat we bij LSP omschrijven als een 'nieuwe arbeiderspartij', een partij die ontstaat vanuit strijd.

Politieke geaardheid van een volk??? Wat voor een beest is dat? En vooral: leg mij dan eens het verschil in de politieke geaardheid van het Franse en het Belgische/Vlaamse/Waalse/... volk uit? Waarom haalt radicaal links in Dublin West 25% en in Schaarbeek 1%? Sorry, maar met dat soort algemeenheden leg je niet uit wat de materiële basis zou zijn van de zwakke positie van waaruit radicaal links in België vertrekt.

En trouwens, met Latijns-amerika moet je ook oppassen. De vele mislukkingen en zware fouten van radicaal links hebben er geleid tot een zeker cynisme en wantrouwen. Bepaalde van die zogenaamde linkse guerillagroepen houden zich meer en meer bezig met drugshandel omwille van hun isolement (door een verkeerde taktiek).

Er zijn hier en daar in rechts europa toch al sporen te zien van een groei van radicaal links, hoor. In Frankrijk bvb. maar ook in het Spanje van Franco II is links serieus aan het opkomen met Batasuna in baskenland en ERC in Catalonië (beide trouwens links nationalistisch :wink: ). De reacties tegen het ultrarechtse beleid van Aznar zouden voor radicaal links in vlaanderen en wallonië hier leerrijk kunnen zijn.

Is dat revolutionaire nodig om de macht te verwerven? Wat is er mis met de verkiezingen?

Ook een goei vraag. In sommige landen zal er niet veel anders op zitten dan dictaturen gewapenderhand omver te gooien, maar in dit land zou men via politieke weg ook aan de macht kunnen geraken. Immers, als een revolutionaire partij ooit populair wordt (stel u voor :wink: ), en een grote aanhang heeft, kan die evengoed aan verkiezingen deelnemen, winnen doet ze dan toch. Ik denk dat de term 'revolutie' niet altijd hoeft te slaan op het bestormen van het parlementsgebouw.

dat revolutionaire is nodig om de macht te verwijderen. Welke zin hebben verkiezingen als er geen machts gelijkheid is tussen mensen, zij die veel macht (geld in het kapitalistische geval) hebben domineren de media en dus ook het stem gedrag.

De communisten zijn al veel langer actief in België dan de KP(B), PVDA, SAP of LSP.

http://www.vub.ac.be/belgianelections/12742.html
http://www.vub.ac.be/belgianelections/12267.html
http://www.vub.ac.be/belgianelections/11948.html
http://www.vub.ac.be/belgianelections/11917.html
http://www.vub.ac.be/belgianelections/11886.html
http://www.vub.ac.be/belgianelections/11855.html

Als ze van deze laatste hadden verenigd waren we veel sterker geweest. Die fout mogen we niet meer maken.

http://www.vub.ac.be/belgianelections/9939.html

Hier vergist u zich toch wel een beetje. De KP was weldegelijk de 1ste communistische partij in België. Deze werd opgericht in 1921 toen enkele extreem-linkse groeperingen zich afscheurden van de BWP, ze nam echter maar met zeer weinig succes deel aan de verkiezingen en in de jaren '30 had ze te leiden onder interne twisten en de Trotskisten scheurden zich toen ook af. Na WOII was er voor de KPB wel enig succes weggelegd, maar slechts voor zeer korte tijd.

Bedankt mijn kennis is weer eens vereikt. :wink:

Het excuus voor een militaire coup tegen het stemgedrag van de mensen in is dat de media de mensen dom heeft gemaakt.

Ben je dan wel zeker dat je zelf niet dommer en meer beinvloed bent door een 'slechte' omgeving?

8O ik heb het nergens over dommer.
maar onbekend maakt onbemind

Laten we het domme even vallen.

Hoe weet je dat je zelf niet beinvloed bent door je omgeving? Waarom zou jij het beter weten dan de massa mensen die op iets anders stemmen?

De splitsing tussen stalinisten en trotskisten werd geformaliseerd op een congres van de KPB in Antwerpen in maart 1928.
Zie: http://www.lsp-mas.be/marxisme/1928kp.html
De verhouding was ongeveer 800 leden (stalinisten) tegenover 350 (trotskisten). Bij de fameuze Bormsverkiezingen in Antwerpen in 1929 steunden de stalinisten onder aangeven van Jef Van Exterghem uiteindelijk min of meer Borms waardoor de trotskisten de stalinistische lijst voorbij konden steken op electoraal vlak. Ook waren er verschillende trotskistische gemeenteraadsleden rond Charleroi en zat War Van Overstraeten nog in het parlement. Wellicht de enige trotskist ooit die in een Belgisch parlement zat? Voorlopig dan toch ;-)

Ik moest onmiddellijk toen ik dit las aan iets denken dat ik daarstraks in een andere topic schreef:
Nah, weet u waar de 'democratie' die de N-VA voorstelt mij nog het meeste aan doet denken: de zogenaamde Volksdemocratie van het communisme; wij zien wat goed is voor de bevolking en regeren in naam van en voor (het welzijn van) het volk. Een beetje zoals Rousseau die aannam dat de elite(s) het goed meende met de bevolking.

U bent geen haar beter en niet meer dan een dwaas die denkt beter te weten wat goed is voor zijn medemens dan die medemens zelf.

U mag wat mij betreft zonder probleem een voorstander van revolutie - a fortiori tegenstander van de democratie - zijn, maar dan bent u in hetzelfde bedje ziek als diegene waar u het hardst tegen fulmineert.

Ik zou het moeten opzoeken om zeker te zijn, maar ik dacht het wel ja.