Hein de Bruin (1899 - 1947) 48 jaar, zelfmoord.
Hein de Bruin werd in maart 1899 in IJlst, Friesland geboren. Het grootste deel van zijn jeugd bracht hij in Enkhuizen door.
In 1944 kwam illegaal 'Het Vrij Nederlandsche Liedboek' uit. Op blz. 112 staat het gedicht 'De ballade van het gilde'. In dit gedicht wordt Hein de Bruin in één adem genoemd met Eekhout, Beversluis, Van Hattum en Houwink. Ze worden 'schurftig en verdord' genoemd. Hij wordt genoemd als een van de schrijvers die met de vijand (de Moffen) heulden. Hein de Bruin was hier kapot van. Omdat het een illegale uitgave was, kon deze fout niet rechtgezet worden. Bovendien zou een rectificatie hem bij de Duitsers in een kwaad daglicht zetten. Na de oorlog is hij door de Ereraad gerehabiliteerd.
Toen het Nationaal Instituut werd opgeheven, raakte hij in een depressie. In 1946 volgde een derde geestelijke crisis. Hij werd opgenomen in de Valeriuskliniek. Daarna werkte hij voor het Nationaal Instituut. In juni 1947 werd zijn lichaam gevonden op de zolder van zijn woning in Amsterdam. Hij was om het leven gekomen door verhanging.
Belangrijkste werk:
Wat blijft (1934)
Het ingekimde land (1932)
Man en macht (1938)
Hij schreef 'n lange brief aan God om antwoord
op veel vragen en als een boemerang
kreeg hij ze op z'n bureau terug, woord
voor kerngeladen woord: rang, wang, lang, bang.
Hij zweeg en schreef in een veilig wilsoord
vol heimwee: harde kade werd de wang
van een kind, zoals voor zeelui aan boord
watergeklots troost bij sirenenzang
Is God en of mens te beschrijven? Vraag.
Teken. Misschien is het beter te huilen
met woorden en het antwoord vrij te laten.
Maar als de vloedstroom niet meer is te stuiten?
Dan rest het zwijgen.