Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door De gemuilkorfde
Bullshit.
Dat vermijden van lichtzinnigheid zit in het feit dat men met 2/3e moet goedkeuren + een meerderheid in elke taalgroep.
Het is van den gekke dat één regering mag bepalen wat de volgende mag doen.
|
Deze tekst vat samen wat de bedoeling van de grondwetgever was, en hoe die bewust een getrapt systeem ontworpen hebben.
Citaat:
De procedure om de Grondwet te veranderen is vastgelegd in wijzigingsregels. Die leggen strenge voorwaarden op zodat veranderingen aan de Grondwet steeds bedachtzaam gebeuren. Anders dan gewone wetten kan de Grondwet bijvoorbeeld niet worden gewijzigd door een gewone meerderheid.
De wijzigingsregels zijn vastgelegd in het bekende artikel 195 van de Grondwet. Dat schrijft voor dat elke wijziging in drie stappen moet gebeuren. In een eerste stap verklaart het Parlement dat bepaalde artikels voor herziening vatbaar zijn. De tweede stap is de ontbinding van het parlement en het organiseren van verkiezingen. De derde stap is de concrete wijziging van de artikels, toch als het nieuw samengestelde parlement dat raadzaam acht. Die procedure is bedoeld om elke wijziging voldoende bedachtzaam te laten gebeuren: eenzelfde samenstelling van het parlement kan niet beslissen dat bepaalde artikels moeten worden gewijzigd en die beslissingen ook zelf doorvoeren. Tegelijk geeft ze de burger een zekere controle over de grondwetswijziging: door de tussenliggende verkiezing kan die immers mee de richting bepalen. Daarbij moet wel worden opgemerkt dat grondwetswijzigingen zelden het expliciete onderwerp van verkiezingen vormen, ook al zijn heel wat regeringen gevallen omwille van problemen die te maken hadden met de communautaire breuklijnen.
|
Dat is nu ook de kritiek van grondwetspecialisten : dat men door het 'truukje' van art 195 erbij op te lijsten het volgende parlement vrij spel geeft. (wat expliciet NIET is wat de grondwetgever bedoelde...)
https://www.belgischegrondwet.be/the...dwetswijziging
Het beroemdste voorbeeld blijft het ontslag van toenmalig premier Leo Tindemans die naar de koning trok in 1978 omdat hij niet wou aanvaarden dat de partijvoorzitters over zijn hoofd heen een staatshervorming wilden doordrukken die de wijzigingsprocedure niet zou respecteren.