Marion Van San: “Soms heeft het Vlaams Blok gelijk”
Knack bracht vorige week (14 juli 2004) een uitgebreid interview met Marion Van San, de in Nederland werkende maar uit Vlaanderen afkomstige (een gastarbeidster dus) sociologe en criminologe die naam en faam (meer naam dan faam) verwierf met haar fel bekritiseerde, want nogal eenzijdige, onderzoek naar criminaliteit bij allochtone jongeren.
Om een of andere reden (het is niet meteen duidelijk dewelke, misschien wel dat het komkommertijd is – overigens een verfrissende groente) mag Van San nu ook haar licht laten schijnen over het Vlaams Blok. En dat licht is meer een dwaallicht dan een heldere spot.
Laat ik maar meteen zeggen dat Van San af en toe best zinnige dingen zegt. Bijvoorbeeld wanneer ze stelt dat er te weinig inhoudelijke kritiek op het Blok is. Van San wijt dat aan een gebrek aan kennis – bij journalisten, bij andere politici – over de thema’s die het Blok bespeelt. Dat het Blok dus maar wat uit zijn nek mag kletsen, zonder dat het van een stevige repliek wordt gediend. Als Dewinter het over zero-tolerantie heeft, vertelt hij er nooit bij dat zo’n harde aanpak maar kan slagen als er daarnaast ook veel geïnvesteerd wordt in welzijn.
“Waarom confronteert niemand Dewinter met dit soort feiten,” vraagt Van San zich af. “In debatten wordt nauwelijks ingegaan op de zogenaamde oplossingen van het Vlaams Blok, als de partij die al voorstelt. Zelden wordt aan Blok-politici gevraagd: ‘U stelt een reëel probleem aan de kaak. En wat zou u daar nu concreet aan doen als u het voor het zeggen had?’ Pas als je dat inhoudelijke debat met hen aangaat, merkt je dat ze eigenlijk geen oplossingen hebben en ook geen oplossingen willen.”
Is dat zo? Het klinkt natuurlijk wel goed, maar het getuigt terzelfdertijd van een gevaarlijke naïeviteit. Misschien heeft het Blok wel oplossingen, maar kent Van San die gewoon niet. Over de vergrijzing zegt ze: “Het Blok weet best dat als we de klappen van de vergrijzing enigszins willen opvangen, we immigratie zelfs zullen moeten stimuleren.” Hoe weet ze dat, vraag ik me dan af. Heeft een of andere prominente Blokker haar dit off the record verteld? Of is dit gewoon een hersenspinsel van haar kant? Wat Van San blijkbaar niet weet is dat het Blok via een agressieve geboortepolitiek de blanke Vlaamse gezinnen ertoe wil aanzetten meer kinderen op de wereld te zetten om zo nieuwe immigraties overbodig te maken. Het is geen toeval dat er in Vlaams Blok-gelederen nogal wat kroostrijke gezinnen voorkomen.
Helemaal van de pot gerukt is wat Van San over het cordon sanitaire verklaart: “Volgens mij is het cordon sanitaire de domste strategische zet van de laatste honderd jaar geweest.” Stop. Haal rustig adem en lees deze zin opnieuw. De domste strategische zet van de laatste honderd jaar? Misschien heeft mevrouw Van San niet goed opgelet tijdens de les geschiedenis, maar eenieder die dat wel gedaan heeft zal kunnen beamen dat er de laatste honderd jaar, dus de tijdspanne tussen 1904 en 2004, heel wat gebeurt is dat erger is dan het Blok niet te laten deelnemen aan de macht. Of het dat overigens is wat ze wil, is niet meteen duidelijk want de interviewer gaat er niet verder op door. Maar het blijft wel een hemeltergende en ronduit domme uitspraak.
Nu ja, Van San staat wat dat betreft niet alleen. Wat Jan Marijnissen, voorzitter van de Nederlandse Socialistische Partij (SP), in het jongste nummer van Deng over het cordon sanitaire uitkraamt, is evenzeer van zo’n verrassende banaliteit dat je je afvraagt of er eerst een raket moet vallen voor er nog eens van wat diepgang mag komen in de Vlaamse pers.
Zegt Marijnissen: “Het cordon sanitaire lijkt mij uitermate contraproductief. Wie de verkiezingsuitslag niet respecteert, creëert een voedingsbodem voor onvrede. Bovendien zorg je er zo voor dat het Blok nooit fouten kan maken. Hun leiders krijgen daardoor een mythisch aura; het worden heilanden die overal een pasklare oplossing voor hebben. Op het moment dat je het Blok gaat dwingen hun beloftes ook in te lossen in de praktijk, krijg je een heel ander verhaal.”
Inderdaad: een verhaal van uitsluiting en dwang, agressiviteit en geweld, repressie en culturele burgeroorlog. Is het dat waar Marijnissen, en met hem iedereen die het cordon wil opblazen, naartoe wil? Of denkt hij dat het wel zal meevallen, zo’n Blok-beleid? En dat het Blok er zelf toe bereid is veel water in zijn wijn te doen? We komen het niet te weten, want de Deng-journalisten vragen er niet op door. Spijtig is dat, want deze visie, die van langsom meer aanhang wint, blijft kortzichtig en naïef. Wie het Blok wil verbranden aan de macht, zal zelf op de blaren mogen zitten.
|