Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Edina
Jij hebt duidelijk nog nooit gehoord van hechtingsstoornissen waar adoptiekinderen mee te maken kunnen krijgen. Of van de nood die de meeste adoptiekinderen vroeg of laat hebben om meer te weten over hun biologische ouders.
|
wezenhuizen en adoptie, ook bij de allerbeste mensen ter wereld is mischien niet de beste oplossing, maar eerlijk nu: toch altijd beter als helemaal niet leven? Ik ken persoonlijk iemand (kollega) die bij pleeggezinnen opgegroeit is, zijn ouders waren 2 zatlappen die slecht voor hem zorgden, en hij is dus in een gesticht terechtgekomen, en daarna bij een pleeggezin.Wel, die pleeggezinnen hebben die man nooit kunnen adopteren, omdat zijn ouders hem niet helemaal wilden afstaan.Hij moest soms zelfs op bezoek bij hen.Dus ging hij op bezoek, maar tegen zijn goesting.Liever had hij zijn ouders nooit gekend, vertelde hij me.Sinds hij volwassen is, heeft hij ze nooit meer opgezocht...Moesten de wezenhuizen een betere reputatie hebben, moest de Staat zich beter bekommeren om kinderen die van vroeg af aan minder geluk hebben als de anderen, zou het een stuk beter gaan.Maar liever als 9 maanden van uw bestaan op te offeren, maken jullie die kinderen dood.Dan ben je er vanaf, moet je er niet meer aan denken.Dan is het besef er niet dat je ergens een kind hebt, en dus ook geen eventueel berouw dat je er niet voor wilde, of kon , zorgen.Dus was die abortus mischien eerst en vooral voor je eigen confort?...
En de politiekers, inplaats van hun, pardon, ONS, geld uit te geven aan goede zaken, zoals kinderwelzijn, smossen ze op om hun eigen vetlaag aan te spekken, en vreemdelingen te onderhouden, in ruil voor een stembriefje....D�*t is nu eens echt vies zie...