Zag The Iron Lady voor de tweede keer en moest toch weer even huilen, aan het begin. Hoe ouder, hoe gekker! Opeens lijkt het alsof haar zoontje vanuit de tv op haar afstormt, ze schrikt en rent naar de deur. Hoe dan ook dwingt de film je te identificeren met Thatcher, omdat ze zo in al haar menselijkheid wordt opgevoerd. Waarop ik mij ga concentreren is te begrijpen vanuit welke ideeën zij argumenteert, want dat spreekt mij aan. Ik zie steeds mensen die emotioneel bezig zijn, alsof ze geen hersenen hebben om oorzaak en gevolg rationeel toe te passen op de wereld. Men komt eerder over als kuddedieren die de grootste bullebak volgen.
|