Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Neen, u verwart twee zaken. Er is enerzijds de accusatiefvorm bij onderwerpen (den ezel schijt), anderzijds de accusatief bij lijdende voorwerpen (ik zien den ezel in de wei). Het laatste behoorde wel tot het AN, en werd pas vrij recent officieel afgeschaft.
|
Dank U voor de toelichting! Ik stel dan alleen maar vast dat het artikel in Wiki over de geschiedenis van de spelling zeer onnauwkeurig is. Men heeft het over een verbuigings-n zonder precies te stellen waarover het gaat.
Trouwens, ik googelde 'onderwerpsaccusatief' en kwam slechts uit bij de stukken in dit forum van U! Ook niets daarvanbij het wikistuk over de akkusatief, enkel dit wat ik jullie niet wil onthouden:
Lange tijd hebben schoolmeesters en taalkundigen samengespannen om het onderscheid tussen nominatief en accusatief in het Nederlands kost wat kost in stand te houden. Men meende dat een taal met naamvallen 'beter' of 'hoogstaander' was dan een taal waarin dat ontbrak. Daartoe was in de schrijftaal de n van den verplicht. Dit leidde tot groot leed onder schoolkinderen en plaatste een aanzienlijke hinderpaal op het pad van de sociale ontwikkeling van de gemiddelde Nederlander. Men moest namelijk om foutloos Nederlands te kunnen schrijven weten of een woord nu mannelijk of vrouwelijk was. In het zuidelijk deel van het taalgebied was dat niet zo'n probleem omdat men daar dialecten spreekt waarin dat nog duidelijk is. In het noorden moesten mensen het in een boekje opzoeken of een muntje opwerpen. Bij de spellingswijziging van 1946/1947 is de buigings-n facultatief geworden. Daarmee verdween vrij spoedig zowel het onderscheid nominatief-accusatief alsook het onderscheid mannelijk-vrouwelijk uit de geschreven taal. In de gesproken taal was dat al eeuwen eerder gebeurd.
Wat een verbijsterende taalverkleutering! Als ik zo iets hoor ben ik echt wel gewonnen voor twee varianten van het AN. Temeer daar:
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Jawel, dat kan weldgelijk. Wij gaan er foutief van uit dat een accusatief steeds een lijdend voorwerp aanduidt.
Dat was trouwens geen slordigheid, maar is gewoon een taaleigenheid die voorkomt in de Vlaamse dialecten. Of het nu al dan niet fraai is, is gewoon een zaak van smaak. Feit is evenwel dat het een taalverschijnsel is dat attesteerbaar is tot in de middeleeuwse teksten.
|
Het is niet de nonchalantigheid van de gemakzuchtige dat men zich moet richten! En inderdaad een prestigeverlies, en naar ik vrees onherstelbaar.
