Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Ook niets daarvanbij het wikistuk over de akkusatief, enkel dit wat ik jullie niet wil onthouden:
Lange tijd hebben schoolmeesters en taalkundigen samengespannen om het onderscheid tussen nominatief en accusatief in het Nederlands kost wat kost in stand te houden. Men meende dat een taal met naamvallen 'beter' of 'hoogstaander' was dan een taal waarin dat ontbrak. Daartoe was in de schrijftaal de n van den verplicht. Dit leidde tot groot leed onder schoolkinderen en plaatste een aanzienlijke hinderpaal op het pad van de sociale ontwikkeling van de gemiddelde Nederlander. Men moest namelijk om foutloos Nederlands te kunnen schrijven weten of een woord nu mannelijk of vrouwelijk was. In het zuidelijk deel van het taalgebied was dat niet zo'n probleem omdat men daar dialecten spreekt waarin dat nog duidelijk is. In het noorden moesten mensen het in een boekje opzoeken of een muntje opwerpen. Bij de spellingswijziging van 1946/1947 is de buigings-n facultatief geworden. Daarmee verdween vrij spoedig zowel het onderscheid nominatief-accusatief alsook het onderscheid mannelijk-vrouwelijk uit de geschreven taal. In de gesproken taal was dat al eeuwen eerder gebeurd.
Wat een verbijsterende taalverkleutering! Als ik zo iets hoor ben ik echt wel gewonnen voor twee varianten van het AN. Temeer daar:
Het is niet de nonchalantigheid van de gemakzuchtige dat men zich moet richten! En inderdaad een prestigeverlies, en naar ik vrees onherstelbaar.  |
Toch wil ik dat een beetje nuanceren. Een algemene taal is nu eenmaal altijd een zekere keuze, waarbij men bepaalde zaken opneemt en andere verwerpt. Taal staat ook niet stil, vandaar dat naamvallen kunnen verdwijnen. En dat proces is toch al heel lang bezig in onze Nederlandse taal. Ook in de dialecten kennen we, buiten namen, ook geen genitiefvorm bij zelfstandig naamwoorden meer. Er is taalevolutie, hoe jammer we bepaalde zaken ook kunnen vinden.
De aandacht voor naamvallen en het soms geforceerd invoeren ervan, berust volgens mij, zoals ook aangegeven in de tekst, op een foutief concept dat naamvallen beter zouden zijn. Alles gaat daarbij terug op die vrij slaafse navolging van de klassieke talen. Die werden als hoogste norm beschouwd, bijgevolg moest ook het Nederlands van de 19e eeuw ook allerlei naamvallen hebben. Daarbij werden zelfs naamvallen dan opgevoerd die al eeuwen niet meer gebruikelijk waren. In mijn bibliotheek heb ik een kleine schoolspraakkunst uit de 19e eeuw waar men heel de reeks naamvallen (compleet met ablatief) op het Nederlands toepast. Dat werd een gekunstelde taal.