Heb laatst ook zo in het ziekenhuis gelegen... Pas geopereerd. Je komt de kamer binnen. En je lijkt recht binnen te komen in een Marokkaans koffiehuis (al is dat enkel mannen). Een man of acht aanwezig rond een vrouw die géén Marokkaans kon spreken, géén Nederlands kon spreken. Er zeer vreemd uitzag. Ze was zeer duidelijk een slachtoffer van inteelt. Haar leeftijd was niet achterhaalbaar. Zeer klein, gebocheld, ...
's Nacht constant schreeuwen en jammeren "aiaiiaiaiaiai" "amaiamaiamaiamaiai", en nog wat geluid uitstoten. Dat was het enige wat ze kon zeggen. En ook "pijn". Constant op het belletje duwen, verpleegsters zot maken die wilden dat ze ging slapen, mij gek maken, het licht niet uitdoen, viel niet mee te praten in geen enkele taal dus ... Om half vijf 's ochtends het licht weer aan!!! Ik dacht dat ik gek werd!
Daarvoor nog eiste de padre familias om de sociaal assistent te spreken. Hij had twee vragen. Kwamen beide erop neer "hoe overheid leegzuigen?". Ze waren "wie gaat voor haar zorgen als ze thuis is?" en "wie gaat haar terug naar hier en naar artsen brengen als ze verzorgt moet worden?" "en hoe gaan we aan hulpmiddelen komen voor haar?"...
Er werd hem duidelijk gemaakt dat de assistente niet zomaar bij het vingerknippen kon komen in alle talen, met hand en tand. Dat zij een eigen agenda had, deze afspraak niet gepland was, hij morgen moest terugkomen.
Morgen zou hij geen tijd hebben "afspraak", verder in de avond ook niet "afspraak". Werken werd uiteraard niet genoemd. D'uh, had de man allicht nooit gedaan.
Uiteindelijk hebben ze het dan klaar gekregen om de mensen kalm te krijgen, sociaal assistent te laten arriveren een uurtje later...
Die kwam haar hele uitleg doen over alle Vlaamse producten waar ze gebruik van kon maken. Een toelage voor invaliden vanuit het Vlaams fonds, hulp van het Vlaams kruis, medische hulpmiddelen van het Vlaams neutraal ziekenfonds, ... En dan nog blijven schreeuwen en eisen: en gaat dat genoeg zijn want wij kunnen niet betalen en blablablabla. Assistente haar hoofd was bijna ontploft denk ik. Het straffe is dat hij die vragen heel duidelijk stelde, en maar bleef herhalen. Hij kreeg wat hij wou, daar was geen speld tussen te krijgen en geen andere oplossing mogelijk ... En hij heeft het gekregen. En zo worden ze nog beloond voor dit eisend gedrag ...
Die Marokkaanse mensen, mannen, vooral veel hoofddoeken met klein jengelend en schreeuwen door de kamer crossend jung bij (die ze wel niet aan mijn kant lieten komen, dat moet worden gezegd - en één ervan glimlachte naar mij toen ze mij passeerden, ik lag dus het kortst bij de deur) kwamen er niet om met de patiënte te praten. Dat ging immers niet. Ik heb wel enige pogingen tot contact ondernomen. Maar spijtig genoeg om te zeggen ligt het niveau van een 2-jarige hoger ... Het was onmogelijk ...
Ook de verpleegkundigen kregen haar dus niets uitgelegd. Ze riep hun constant bij haar. Zij werden gek van haar gesakker en gemekker. Wensten mij veel sterkte, zeiden dat ze zo iedere nacht was, dat de nachtverpleegkundigen en anderen knettergek van haar werden, dat als ze zo nog een paar patiënten op de afdeling hadden ze liever een andere job zouden doen, dat het goed was om hoofdpijn van te krijgen en zelf ziek van te worden, ...
Ik zat zo ook even kotsmisselijk op het toilet. Het leek alsof ik moest overgeven, dus ik bleef even. Even later: geklop op de deur. Ik dacht een ongeruste verpleegkundige (die was nl. al komen informeren hoe het ging). Het bleek de pater familias te zijn ...
"of ik niet te veel op het toilet zou zitten, zijn (tante/moeder/ ... de vrouw was dusdanig gehandicapt maar ook bijzonder zwaar obees zodat haar leeftijd opmaken zeer moeilijk was en het NL was niet goed genoeg om dit op te maken) had dit ook nodig "...
De verpleegkundigen vonden het erg voor mij dat ik bij die vrouw en haar familie op de kamer lag, maar wat konden ze doen?
__________________
Bedankt!
|