Een janboel.
Geen oplossing in het vooruitzicht.
Ik klaag de Vlaamse kiezer aan, die ofwel zich te afzijdig houdt, ofwel geen durf aan de dag legt .
Ik ga akkoord met de Sturt zijn conclusie (de laatste zin van het artikel):
Citaat:
|
In afwachting van een zevende staatshervorming zijn we economisch het beste gebaat bij realiteitszin.
|
titel: Klem in het midden
http://www.standaard.be/plus/20150529/ochtend/2
Citaat:
Bart Sturtewagen
Het Grondwettelijk Hof vindt dat het federale niveau wel degelijk een rol mag spelen inzake Buitenlandse Handel, ook al is dat onbetwist een bevoegdheid van de gewesten. De Vlaamse regering, toen nog geleid door Kris Peeters, had zich beklaagd over plannen van federaal minister van Buitenlandse Zaken Didier Reynders. Onterecht, vindt het Hof. Daarover zijn twintig jaar geleden samenwerkingsakkoorden gesloten. De federale regering, waar behalve Reynders intussen ook Peeters deel van uitmaakt, mag dus personeel inzetten om de activiteiten van de gewesten te coördineren.
Aan territorium-gevechtjes heeft niemand iets
De opmerkelijke uitspraak onderstreept het vermoeiende karakter van het Belgische bestuursmodel. Eerst vinden we dat we bevoegdheden moeten opsplitsen omdat er te veel verschil van mening is over de invulling ervan. Vervolgens hebben we het federale niveau en samenwerkingsovereenkomsten nodig om met enig resultaat gezamenlijk naar buiten te kunnen treden.
Het defederaliseren van bevoegdheden was vier decennia lang het noodzakelijke antwoord op groeiende tegenstellingen in beleidsvisie tussen Noord en Zuid. Daardoor is bij sommigen de overtuiging ontstaan dat, ongeacht de bevoegdheid, splitsen in alle opzichten tot beter resultaat leidt. Maar bijvoorbeeld inzake Buitenlandse Handel leidt dat tot verwarring, dubbel werk, verloren energie en gênante situaties in het diplomatieke verkeer. Om nog niet te spreken van opbod tussen politici van concurrerende niveaus om handelssuccessen voor eigen glorie op te eisen.
We zitten klem in het midden. Voor de zuivere oplossing, een algehele splitsing van het land in twee of meer autonome staten, bestaat geen animo. De partij die de overtuiging en de omvang heeft om zich achter dat doel te zetten, verkiest dat, minstens voorlopig, niet te doen. Maar voor onze uitvoer, die voor driekwart een Vlaamse aangelegenheid is, is de efficiëntie van het handelsbeleid cruciaal.
Als de Vlaamse onafhankelijkheid aan de horizon gloorde, was een strategie van confrontatie misschien nog begrijpelijk. Maar in de gegeven omstandigheden is een uitzichtloze politieke loopgravenoorlog voor bedrijven op zoek naar afzetmarkten geen aantrekkelijk vooruitzicht. Incidenten, zoals vorige week over de handelsmissie naar Japan, zijn dus niet voor herhaling vatbaar.
Het Grondwettelijk Hof maakt nu winnaars en verliezers. Maar aan dat soort territoriumgevechtjes heeft behalve de betrokken politici niemand iets. In afwachting van een zevende staatshervorming zijn we economisch het beste gebaat bij realiteitszin.
|