[JBM]

Ik ben nu een dik jaar vader. En ik kan eigenlijk niet echt zeggen dat ik gelukkiger ben dan toen we nog kinderloos waren. Maar, toch ook zeker niet ongelukkiger.

Mijn vrouw en ik zijn heel bewust omgegaan met de vraag of we al dan niet kinderen wilden. Daarbij hebben we de beslissing genomen om wel aan kinderen te beginnen, maar toch behoorlijk lang te wachten. We wilden eerst een aantal zaken doen die we naar ons gevoel best deden toen we jong en kinderloos waren.

Ik vond de zwangerschap en geboorte een beetje beangstigend, maar toch vooral fantastisch om mee te maken. Nu ons kleintje er is ziet ons leven er erg anders uit. Maar het bevalt me prima. De focus van ons leven heeft zich verlegd en daar treur ik geen moment om. Het draait nu om de kleine, en dat is vaak vermoeiend, soms frustrerend en een enkele keer grond voor boosheid. Maar er staat zoveel moois tegenover dat de balans weer helemaal in evenwicht brengt. Wat dat dan precies is vind ik moeilijk te omschrijven. Maar er zijn momenten van een vorm van geluk die ik vroeger nooit ervaren heb.

Het woord verrijking is hier al gevallen en dat vind ik zeker van toepassing. Het gevoel vader te zijn geeft toch echt wel een extra dimensie aan het leven.

Natuurlijk betekent het ouderschap ook wel bezorgheid en angst. Wat als er iets gebeurt weet je wel? Nu ik een kind heb weet ik ook wel zeker dat het verliezen van een kind echt wel één van de ergste zaken is dat een mens kan meemaken. Dergelijke gedachten en gevoelens zijn erg onaangenaam, maar de kunst is denk ik dit te relativeren en je er zeker niet door te laten verlammen.

Persoonlijk denk ik dat het erop neer komt dat je het geluk zelf moet maken, met of zonder kinderen. Sta je ongelukkig in het leven, probeer dit dan om te buigen voor je besluit een kind te krijgen. Want dat alleen zal je er niet gelukkiger op maken.