[patrickve]

Oorspronkelijk geplaatst door the way you think

Dit gaat niet meer om de inhoud van het onderwerp, maar om woordkeuze.

De woordkeuze is essentieel in de betekenis van de uitspraak.
De wetenschap heeft helemaal NIET aangetoond dat "leven niet kan ontstaan uit dode materie", meer nog, de wetenschap heeft zelfs een ruwe schets over hoe dat wel zou kunnen gaan, maar wat wel juist is, is dat de wetenschap daar nog geen sluitend antwoord over heeft.

Dat is dus bijna het omgekeerde van wat beweerd wordt over de wetenschap. Maar dat is ook wat ik zeg: de "woordkeuze", 't is te zeggen, het rekken, plooien, scheef verdraaien van uitspraken tot ze ergens de twee tegengestelde einden raken, is de enige manier om in een strikt voorschrijvende religie zoals de islam te willen geloven en geconfronteerd te worden, dag in dag uit, met de flagrante tegenspraken die dat soort denken naar voren brengt. Het brein, en de manier van praten, moet dus ongelofelijk glibberig en verward gemaakt worden, om die flagrante tegenspraken een schijn te geven van onbestaande te zijn.

De woordkeuze of begrijpen van zinsbouw is een ander onderwerp en niet relevant in deze notie.

Nochtans is de precieze woordkeuze en de logische opbouw van een argument bijzonder belangrijk in het geven van een coherente argumentatie. Maar zoals ik al zegde, ik begrijp perfect waarom die kunst en kunde totaal naar de vaantjes moet gehaald worden als je tegelijkertijd over zoiets als islam als een beschrijvende en voorschrijvende goddienst wil kunnen praten. (en nog eens, ik viseer niet speciaal de islam, alle andere totalitaire godsdiensten zijn in hetzelfde bedje ziek).

Daarentegen, wil je zo een godsdienst zien als een inspiratiebron voor je leven, waarom niet. Wil je het gebruiken als een psychologisch comfort in zwakke momenten, waarom niet. Dat is ieder zijn keuze in zijn zoektocht naar het vergroten van zijn eigen geluk en het verminderen van zijn lijden.

Mijn antwoord is duidelijk. De wetenschap kan God niet bewijzen en stel dat de wetenschap het wel zou kunnen bewijzen dan zou dat antwoord ook onzeker zijn, omdat het jaar erna een theorie kan komen die de huidige theorie zou weerleggen. Dit betekent dat de mens constant in onzekerheid leeft.

En dat is nu eenmaal een fundamenteel gegeven in het menselijke bestaan. Inderdaad, die machine die ons "denken" heeft opgeleverd, laat tevens toe om tot het besluit te komen dat er dingen zijn die we niet kunnen weten, of nog niet weten, of die we dachten dat we wisten en waar we mis waren.

Het aanvaarden van die onzekerheid, en het beseffen dat alle wetenschap onzeker is en op elk ogenblik kan bijgestuurd worden, is een fundamenteel en heel belangrijk inzicht.

Wij moslims willen dit liever niet en gebruiken dus de verstandelijke methode van denken.

Inderdaad. Jullie kunnen de werkelijkheid psychologisch niet aan, en gaan daarom een denkbeeld opstellen dat jullie zogezegd beschermt van die werkelijkheid. Daarmee doden jullie natuurlijk wel de efficientie van het denken, maar leven jullie in een comfortabele illusie.

Ik zou zeggen: waarom niet, he. Tenslotte is de bedoeling van het leven dat we weinig lijden en veel plezier hebben, en voor zij die lijden door het beseffen van elementen van de werkelijkheid (namelijk de existentiele onzekerheid), en in die zwakte steun kunnen vinden in een of ander verhaal dat hen daarvan afschermt, ach, waarom niet.

Maar je hebt dan wel je denken over de werkelijkheid omzeep geholpen.

De prijs om niet tegen de werkelijkheid te kunnen en zich achter een verhaaltje te verbergen is natuurlijk dat je een verkeerd beeld hebt van de werkelijkheid. Maar de winst is dat je de werkelijkheid niet moet aanschouwen en dus in je droomwereld gelukkiger kan zijn.

Echter, voor de renaissance over de ideeën over de mens, het leven en het universum zal men de verstandelijke methode van denken in acht moeten nemen.

Helemaal niet: wat jij de "verstandelijke methode" noemt, is de schrik om geconfronteerd te worden met de onzekerheden van het denken over de werkelijkheid, en dus verzin je maar iets in de plaats waarover je dan geen onzekerheden denkt te hebben. Zoals ik al zegde, als dat een psychologische nood is omdat de zwakte hebt om de onzekerheid van het bestaan niet aankan, is dat eventueel een goeie therapie, maar je betaalt er wel een prijs voor: dat je je denk capaciteit omzeep hebt geholpen.

En we zijn terug aan 't begin van deze post.