Processies, ook een rondje om de kerk, heb ik altijd beschouwd als gênante provocaties van mijzelf als niet betrokken voorbijganger. In mijn jeugd zag ik alleen maar de processies door katholieke kinderen met Palmpasen. Daar liepen mijn buurkinderen voor gek in witte jurken en met vleugeltjes op hun rug. In Italië en Spanje zag ik dragers met van pijn vertrokken gezichten zware houten constructies torsen en ze leken elk moment onder hun last te zullen bezwijken. In Nederland zijn er nog maar weinig grote processies.
Maar er is een nieuw fenomeen in de plaats gekomen. Gebedsruimtes of stilteplekken in openbare gebouwen, ziekenhuizen, en bedrijven en massale gebedsoefeningen op straat.
