[Wisord]

http://85.119.217.66/bplus.be/Docume...lzomer2008.pdf

De voorbije maanden werden gekenmerkt door een politieke crisis zonder voorgaande. Zelden
in de Belgische geschiedenis was de politieke en institutionele instabiliteit zo groot. De vraag is of
dit verrassend is. Wij denken van niet. Vlamingen en Walen hebben elk afzonderlijk hun eigen
vertegenwoordigers verkozen op basis van een dikwijls totaal tegengesteld programma inzake de
staatshervorming. Een aantal Vlaamse partijen zijn op de barricaden gesprongen om zoveel
mogelijk bevoegdheden te splitsen. CD&V-N-VA spande hierin de kroon. Het radicalisme van NVA
ging zelfs zo ver dat zij elke toegeving weigerden en daarmee Yves Leterme herhaaldelijk het
mes in de rug staken. De meeste Franstalige partijen van hun kant zijn naar de verkiezingen
getrokken met als voornaamste idee om zo weinig mogelijk bevoegdheden te splitsen. Initieel
weigerde vooral het CdH van Joëlle Milquet elke toegeving. Wanneer het gaat over de splitsing
van de gezondheidszorg, dan is dit begrijpelijk. Wanneer het daarentegen gaat om het toestaan
van een Vlaamse vertegenwoordiging binnen de Raad van Bestuur van de NMBS, dan heeft dit
toch onze wenkbrauwen doen fronsen. Het radicalisme aan weerszijden van de taalgrens, heeft
ervoor gezorgd dat België de voorbije maanden in zijn hemd gezet werd tegenover de ganse
internationale gemeenschap. Van ons mag de factuur van de imagocampagne van Guy
Verhofstadt over ons land gerust aan Bart De Wever en Olivier Maingain gestuurd worden.
Bezoek regelmatig onze website www.bplus.be B Flash p. 1 / 8
Belgique – België
P.P. - P.B.
Bruxelles X
BC9848
Het is zeker dat ons huidig electoraal systeem één van de voornaamste redenen is van de crisis
van de afgelopen maanden. Immers, indien de Vlamingen enkel op Vlaamse politici kunnen
stemmen en de Franstaligen enkel op Franstalige politici, wie voelt zich dan nog geroepen om het
gemeenschappelijke belang te verdedigen? Slechts weinigen waren de afgelopen maanden
gemotiveerd om als bruggenbouwer te fungeren. Je kan dat betreuren, maar echt verwonderlijk is
dit niet. Niemand heeft er namelijk iets bij te winnen. Waarom zouden de Franstalige politici
rekening houden met de verzuchtingen van de Vlamingen of omgekeerd? Zij kunnen aan de
overkant van de taalgrens toch geen stemmen halen. Het lijkt ons daarom een absolute noodzaak
voor een goed functioneren van de Belgische federatie dat het tweede pakket staatshervorming de
oprichting van een federale kieskring voor een deel van de Kamerzetels in het vooruitzicht zou
stellen. De kans op een communautaire blokkering door een al te radicale houding ten aanzien
van de andere Gemeenschap zal immers veel kleiner zijn, indien de politici zich in heel het land
ten overstaan van de kiezer moeten verantwoorden.
N-VA heeft tijdens de afgelopen maanden herhaaldelijk de oprichting van een federale kieskring
afgewezen, ook als onderdeel van een groter communautair compromis waarbij de Vlamingen
nieuwe bevoegdheden zouden binnenhalen of de splitsing van B-H-V zouden verkrijgen. Ook in
het recente parlementair debat na het eerste institutioneel akkoord binnen de Octopuswerkgroep,
wees de N-VA deze idee met klem van de hand als pasmunt voor meer Vlaamse bevoegdheden.
Vanuit hun standpunt als separatistische partij is dit begrijpelijk. Wie het einde van de Belgische
staat nastreeft, staat normaal gezien niet te springen om een hervorming door te voeren die deze
staat beter zal laten functioneren en tot een hechter geheel zal maken. Wij beschouwen deze
houding echter als fundamenteel anti-Vlaams, en wel om twee redenen.
Ten eerste zouden de Franstaligen na de oprichting van een federale kieskring verplicht zijn om
zich meer te interesseren voor datgene wat in Vlaanderen leeft. Het doorvoeren van hervormingen
die schadelijk zijn voor Vlaanderen, of die enkel gestoeld zijn op de situatie in Franstalig België,
zou bij verkiezingen ongenadig worden afgestraft. Veel separatisten verwijten de Franstaligen
momenteel enkel oog te hebben voor datgene wat in Franstalig België leeft.
Ten tweede, blokkeert de N-VA door haar halsstarrig “njet” de totstandkoming van een globaal
institutioneel akkoord waar veel Vlaamse partijen vragende partij voor zijn. Ook veel gewone
Vlamingen zien nieuwe Vlaamse bevoegdheden wel zitten, terwijl zij absoluut geen separatisten
zijn. Een partij als N-VA die, in ruil voor deze nieuwe bevoegdheden, elke versterking van de
federatie afwijst, geeft de Franstaligen het gedroomde excuus om niet akkoord te gaan met een
verdere staatshervorming tegen deze zomer. Wat is dit anders dan een fundamenteel anti-
Vlaamse houding?
Het argument dat de oprichting van een federale kieskring zou betekenen dat je B-H-V feitelijk
uitbreidt over gans België kan niet overtuigen. We zijn het erover eens dat B-H-V een overblijfsel
is van de vroegere, unitaire staat dat best zo snel mogelijk verdwijnt. Het is een situatie die een
onevenwicht creëert: Franstalige partijen kunnen bij de federale en de Europese verkiezingen
stemmen ronselen in een heel deel van Vlaanderen, terwijl de Vlaamse partijen dat omgekeerd
niet kunnen in Wallonië. In een federale kieskring, zou dit onevenwicht niet bestaan. Daarom
vinden we het perfect verdedigbaar om B-H-V te splitsen en tegelijk een federale kieskring op te
richten.
Zal een federale kieskring tot verfransing leiden? Helemaal niet. Wij vinden dat als Franstalige
partijen in Vlaanderen campagne willen voeren, zij dat in het Nederlands moeten doen net zoals
de Vlaamse partijen in Franstalig België campagne moeten voeren in het Frans.
Ook de kritiek dat een federale kieskring niet kan omdat de Vlamingen en de Franstaligen elkaar
niet meer zouden kennen, is makkelijk te doorprikken. Men keert de zaken om. Het oprichten van
een federale kieskring moet er immers voor zorgen dat Vlaamse en Franstalige politici zich meer
betrokken zouden voelen bij datgene wat leeft in de andere Gemeenschap.
Bezoek regelmatig onze website www.bplus.be B Flash p. 2 / 8
De opheffing van België is om tal van redenen niet meer dan politieke sciencefiction. Wie
hervormingen afwijst die België beter kunnen laten functioneren, zoals een federale kieskring,
bewijst de burger daar dan ook geen enkele dienst mee. Integendeel, partijen die dit afwijzen als
onderdeel van een compromis, dragen een zware verantwoordelijkheid

.