Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door wardje
En is het omdat de denen dat boek gelezen hebben dat ze tegen de EU zouden stemmen? Of is het gewoon omdat, als je niet goed geïnformeerd bent of niet goed weet wat er precies zal veranderen, je natuurlijkerwijze dan maar voor het veiligste, i.e. geen verandering, stemt?
|
Wat is er overigens verkeerd met voorzichtigheid?
Leven die voorzichtige Zwitsers dan op zo’n maatschappelijke puinhoop?
Het punt is, dat bij het mislukken van een hervorming het niet de beslissende politici zijn die betalen, maar de burgers (via de belastingen, het incasseren van de gevolgen van de mislukte beslissing enz). Logisch dat wie het risico dekt, ook over het nemen van het risico beslist.
Eigenlijk is democratie héél logisch.
Citaat:
|
Met dien verstande, dat parlementairen wel degelijk kunnen debatteren over voorstellen, voorstellen kunnen amenderen, veranderen, tot compromissen komen: iets wat de directe democratie niet vermag: overleg. Tis meerderheid tegen minderheid pats boem (...)In het parlement is er eerst over gebabbeld, en is het wetsvoorstel meestal al voor een stuk aangepast en geamendeerd. Dat maakt een hemelsbreed verschil. Dat maakt de botsing minder hard.
|
Het parlementaire systeem berust in wezen op uitsluiting van de ‘minderheid’. Parlementsleden van de ‘minderheid’ ofte ‘oppositie’ krijgen zo goed als nooit een voorstel goedgekeurd. Die opsplitsing in ‘meerderheid’ en ‘oppositie’ komt niet langs democratische weg tot stand, maar wordt op de partijhoofdkwartieren bepaald. De verkozenen die in de oppositie terechtkomen kan je eigenlijk evengoed door bloemzakken vervangen; hun beslissingsbevoegdheden (en de stemmen van hun kiezers) zijn de facto toch vernietigd. Hoe kan je spreken van superieur overleg en zogezegd minder harde botsingen indien je zo’n brutaal uitsluitingssysteem dagdagelijks voor je ogen ziet functioneren?
Bij direct-democratische besluitvorming op volksinitiatief ontstaat eerst een feitelijke alliantie tussen burgergroepen uit diverse hoeken. Die moeten het eens geraken over een voorstel, wat meestal veel voeten in de aarde heeft. Daarna moeten ze nog in het debat de meerderheid van hun medeburgers overtuigen. Indien dat niet lukt, moeten ze met een nieuw, wellicht bijgeschaafd of geamendeerd voorstel komen. In een democratie kan iedereen meestemmen, iedereen kan meedoen om een punt op de politieke agenda te plaatsen, en gezien het geheim van de stemming geldt (zo goed als onbestaande in het particratische parlement!) kan er geen ‘oppositie’ uitgesloten worden en wegen alle stemmen even zwaar.
Wat betekent dat eigenlijk, jouw bewering dat de botsing minder hard is bij parlementaire besluitvorming? Om te beginnen ben ik van die zachtheid der intraparlementaire botsingen niet zo overtuigd, als ik lees wat de spreekgerechtigde leden van de politieke klasse iedere dag opnieuw over elkaar vertellen in de media. Ik ben er ook niet zeker van of minder botsing (op het domein van de ideeënconfrontatie) eigenlijk wel wenselijk is. Kortom, met dat aspect van jouw stelling kan ik niets aanvangen. Maar wat me wél interesseert is de botsing tussen de wil van de meeste burgers, en wat effectief in politiek opzicht wordt beslist. Dat is de botsing die m.i. telt. En op dat domein is democratie zeker superieur aan particratie: in de democratie is de volkswil meer in harmonie met wat politiek wordt beslist.