Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
Met de dictatuur van de Roomse Kerk had het trouwens weinig te maken, maar alles met het civiel bestuur. Egmont en Horne werden door de Raad van Vlaanderen veroordeeld, niet door de kerkelijke rechtbank.
|
Eventjes nuanceren. Bron:Wiki.
Zij werden in december 1567 wegens hoogverraad voor
de Raad van Beroerten gebracht, en bijzondere rechtbank, ingesteld op 20 september 1567 door de hertog van Alva namens koning Filips II.
De Raad had tot doel iedereen te vonnissen die op een of andere manier had deelgenomen aan de troebelen van 1566-1567 die waren uitgelopen in de beeldenstorm. De Raad was wettig, de koning had het recht om hoogverraad en wat daaronder viel, door een speciale rechtbank te laten beoordelen. Bij de vonnissen van de Raad, die op degelijk onderzoek berustten, stond vooral het belang van de koning voorop. Op privileges werd bij het vonnissen niet gelet.
Veel van de rechters waren katholieke Nederlanders en enkele Spanjaarden, waaronder Juan de Vargas en Ludovicus del Rio. Naast de gehate laatstgenoemde was van de Nederlanders de procureur-generaal van de Raad van Vlaanderen, Jacob Hessels, het beruchtst. Hij had de gewoonte te dutten tijdens de rechtszittingen, maar uit de slaap gewekt om zijn vonnis uit te spreken, riep hij: "Ad patibulum!" ("Naar de galg!").
Op 4 juni tekende Alva het doodvonnis dat werd opgesteld door Jacob Hessels.