Er is maar één soort godsdienst, ontsproten uit de mens zelf. Dat is de verering van de voorouders.
Het Jodendom, het christendom en de Islam, zijn openbaringsgodsdiensten. Alle openbaringsgodsdiensten, en er zijn er vele in de geschiedenis, hebben één ding gemeen: zij bevorderen de clan die de openbaring claimt.
Bij de Joden is dat duidelijk de priesterkaste, bij het christendom idem dito, bij de islam, drie keer raden: idem dito.
Het zijn immers altijd dezelfde verhaaltjes die terugkeren. De Schepping, de zondvloed, ja zelfs Moses heeft een voorloper die 15 eeuwen ouder is: Sargon, koning van Akkad...
Originaliteit is niet de sterkste kant van die god.
Als we de islam in zijn exact historisch kader plaatsen, zien we dat hij is ontstaan op het ogenblik dat de invloed van Rome, totaal voorbij is.
Rome is hopeloos op zoek naar een tweede adem.
Het is de periode dat de Vulgata wordt samengesteld.
Benedictus en zijn volgelingen keren zich virulent tegen de stedelijke cultuur. In feite tegen de lekencultuur tout court. Rome wil een rurale cultuur. Geen cultuur dus. Gemakkelijk te beheersen en te controleren.
Geen kritiek, geen eruditie. Roma locuta. Punt uit.
Brunehilde, de erudiete koningin, houdt hof o.a. in Metz. Ze verzamelt rond zich alle grote geesten van haar tijd, heeft een enorme bibliotheek. Ze wordt op 78 jarige leeftijd naakt met de haren aan de staart van een wild paard gebonden en sterft. Verraden door haar grote leenman: Pipijn van Landen, op aanstichten van Colombanus, fideel medestander van Benedictus.
Met haar sterft de Westerse cultuur.
De islam profiteert hier voluit van. Hij palmt het hele Oosten in en meet zich het monopoly van de cultuur toe.
Het licht in het Westen is definitief uit. Het oosten kan beginnen te gloren.
Heel de beweging heeft dus niets met god of godsdienst te maken. Het is de uitkomst van een machtsstrijd.
Als structuurgever van een samenleving volstaat de verering van de Penaten. Dat bevordert de familieband en langs die weg geeft het stabiliteit aan een gemeenschap.
|