Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door system
Echt lijden heeft niet veel positiefs.
|
Subjectief gezien heeft lijden inderdaad, per definitie, niet veel positiefs, anders kan het geen lijden meer genoemd worden. De vraag is echter of lijden
an sich wel bestaat. Misschien is lijden niet meer dan een psychose, een randverschijnsel van bewustzijn of een louter psychologische constructie?
Neem nu fysische pijn, dat niets meer is dan een bepaalde prikkel die naar de hersenen gestuurd wordt. Uiteindelijk associeren we dit dan slechts in onze eigen psyche met iets ondefinieerbaars, een "onprettig gevoel". Het is een beetje zoals bij een optische illusie. Hoewel je misschien weet hoe het werkt en dat wat je ziet niet klopt met de werkelijkheid, worden je hersenen toch misleid. Als men vanuit een ander perspectief naar een optische illusie kijkt (bijvoorbeeld met maar 1 oog), dan kan het zijn dat de illusie verbroken wordt, zou hetzelfde niet mogelijk kunnen zijn met het lijden?
In het daoisme en boedhisme wordt lijden vaak voorgesteld als iets dat slechts ontstaat door te vergelijken, respectievelijk door de begeerte. Daar zit volgens mij wel iets in. Neem nu het lijden aan eenzaamheid. Puur rationeel en objectief gezien heeft de mens helemaal geen contact met anderen nodig, het is slechts iets dat in de mentaliteit van de mens ingebakken zit, een randverschijnsel van een evolutionaire karaktertrek. Zo heeft een hond ook gezelschap nodig, maar een (waarschijnlijk minstens even intelligente) octopus niet. Als men deze begeerte/vergelijking kan uitschakelen, dan verdwijnt uiteindelijk ook het lijden.
Uiteindelijk bestaat lijden uiteraard wel in de subjectieve innerlijke denkwereld van de individuele mens. Maar of het lijden ook bestaat in een objectieve werkelijkheid is een vraag die open staat.