Effe context herhalen: Belgie inde 15 jaar geleden ongeveer 3% van het BNP meer als belasting dan nu en Robinus stelde dat dat toevallig gelijk was aan het begrotingstekort (optimist trouwens
), hieronder verstaande dat de Belgische staat dus 3% TE WEINIG belastingen zou innen.
Ik opperde dat 25 jaar geleden het begrotingstekort rond de 13% of zo draaide.
Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Robinus V
Dat kan best zijn, maar we hebben ondertussen ook al gesnoeid, dus dat compenseert elkaar.
|
Het punt is dat er vele landen zijn waar het leven echt niet slecht is, die het met een kleinere fractie van het BNP doen, he. En het andere punt is dat vanwege de economische groei, de staat in absolute zin nu toch veel meer middelen int dan 19 jaar geleden (er is meer dan 3% economische groei geweest over 19 jaar tijd).
Het feit dat we ongeveer 10% begrotingstekort hebben kunnen snoeien zonder de belastingen structureel te verhogen (want ze waren al torenhoog) is gewoon een ander bewijs van mijn stelling dat begrotingstekort enkel maar een mate van promiscuiteit van politici is: de mate waarin ze denken met een beenhouwersboekhouding weg te kunnen om zich electoraal gunstig te positioneren. Toen het de bevolking duidelijk werd dat 10% en meer een ramp was, die ons buiten de "rijke kern" van Europa zou bonjouren, kon men plots met 10% minder. En nu hebben we hetzelfde spelletje, maar met kleinere cijfertjes, enkele procenten. Omdat 3% nog "proper" lijkt, maar dat is het natuurlijk niet. Elk structureel toegelaten begrotingstekort is een ramp voor binnen een paar decennia. Deze krisis is niks anders dan de prijs die onze generatie nu moet betalen voor de uitvinding van Nixon, dat men structurele begrotingstekorten kan hebben (zichzelf baserende op Keynes natuurlijk) en die gretig door alle politici in democratische landen is overgenomen om zich kiezers te kopen.
Di Rupo I is nu de perverse regering die - in tegenstelling tot vorige keer - niet eens wenst te snoeien, maar wel de belastingen wenst te verhogen (dit essentieel om communautair-electorale redenen omdat belastingen vooral in Vlaanderen betaald worden, en de kiezers van Di Rupo daar niet wonen).
Wat we hier hebben op staatsniveau, en jouw argumentatie gaat in die richting, is zoals de werknemer die uitgeeft zoals het hem belieft, op 't einde van de maand niet genoeg heeft, en naar zijn baas gaat om uit te leggen dat hij zoveel loonsverhoging nodig heeft. Nochtans heeft die baas hem ongeveer loonsverhogingen gegeven zoals de winst ging van het bedrijf, op 3% na. Maar de werknemer wil een groter stuk van de koek omdat hij telkens uitgeeft naar believen, en toch telkens tekort heeft.