Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door werkman
Panda doet mij denken aan mijn eerste hond. Dat beest kwam uit het asiel en liep constant met de staart tussen zijn benen. Iedere bezoeker was op een paar seconden zijn baas. Ik heb hem nooit iets van zijn zelfvertrouwen terug kunnen bezorgen. Braaf beest; dat wel. Maar overal waar het kroop en medelijden afsmeekte was er teveel aan. Maar blaffen dat kon hij wel.
Als er niemand was in de omgeving.
Mijn tweede hond was gans anders. Die heeft mij gekozen. Hij kwam uit het nest als puppy en volgde mij overal direct. En dat was een kerel met karakter.
Hij blafte nooit. Maar niemand zou mijn erf moeten betreden zonder mijn toestemming. En als ik liet blijken dat de bezoeker welkom was dan was voor die hond alles in orde. Hij speelde dan met iedereen als hij mocht spelen.
Maar hij had maar één baas. Het was een terrier die in Schotland gekweekt en gebruikt werd voor de jacht op otters.
Toch verschrikkelijk hoe mensen een hond kunnen vervormen tot een wrak dat niet meer te redden valt. Een wrak dat zelf niet meer inziet dat zijn gekruip niet meer zal helpen. Soit. Aan die tweede hond denk ik nog regelmatig terug. Aan de eerste niet. Die had geen echte vriendschap meer.
Voor niemand;zelfs niet meer voor het nest waarin hij mocht leven. Maar hij was dus wel zoals mensen hem gewild hebben in zijn eerste levensjaren. Er is een spreekwoord dat zegt : "Aan een hond herkent men zijn baasje". En aan Panda herken ik ook de baasjes.
Spijtig; maar ook hij valt niet meer te veranderen tot een beest dat enige empathie zal opbrengen voor enig ander levend wezen.
|
Aan de hond kent men zijn baasje.
Ik heb liever een brave loebas dan een SS ubersturmfürer.