[de limburgse leeuw]

Oorspronkelijk geplaatst door BigF

Het gevoel wordt gegenereerd in onze hersenen. Onze voeten zijn enkel een doorvoerluik. Daardoor heeft een geest geen gras nodig om gras te voelen. Vergelijk het met een droom. Een droom over in het gras lopen kan zo realistisch zijn dat je in je droom daadwerkelijk het gras voelt. Ook dat is je geest aan het werk zonder dat daar het lichaam voor nodig is. Er groeit immers geen gras in uw bed mag ik hopen.

Ja, en door electrochemische stimulatie van hersencellen kan men herinneringen terugbrengen, maar ook de perceptie beïnvloeden, mensen dingen laten zien enz... Dat wordt de zoveelste technische bemiddeling tussen de mensen en hun omgeving, als we niet oppassen. Digital Applied Solutions heeft immers al een microchip op de markt gebracht voor mensen. In de toekomst zullen mensen gechipt worden als ze in de maatschappij willen meedraaien. Maar ze zullen ook gecontroleerd worden, misschien zelfs rechtstreeks d.m.v. electrochemische stimulatie van de hersenen. Nu moet het nog via een omweg gebeuren, door propaganda, reclame, overreding,...en door op mensen hun gevoel in te spelen, het te sublimeren tot een koopgedrag in hun eigen nadeel.

Bovendien; uitdrukking als 'mens' en 'leven' verliezen heel wat (zoniet alle) waarde in een leven zonder lichaam

Het woordje 'mens' betekent in het latijn eigenlijk 'geest'. Ik denk dat je de twee ook niet los van elkaar kunt bekijken. Wat dat betreft ben ik meer een pantheïst (God = de Cosmos) dan een dualist (er bestaan twee werelden). Bij Descartes, zijn filosofie was een eerste hoogtepunt van rationalisme, zijn geest en lichaam haast strikt gescheiden. Ze leven in twee werelden. Alleen in de pijnappelklier was er een knoop, een verbinding tussen geest en lichaam, volgens Descartes.