|
Oorspronkelijk geplaatst door de limburgse leeuw
Het is vrij simpel, BigF. Sta me toe dat ik je even op weg help. Er zijn in de filosofie natuurlijk allerlei stromingen, maar je kunt ze terugbrengen tot twee grondgedachten, althans, heel vaak is dat toch zo.
Er zijn filosofen die denken dat er twee werelden zijn (de aardse en daarbuiten nog een wereld, de wereld van God of van de Volmaakte Ideeën, waarvan alle concrete dingen in onze wereld slechts onvolmaakte afspiegelingen zijn). Zij leggen dus de nadruk op het BUITENWERELDLIJKE.
Voorbeelden: Plato, Plotinus, Augustinus, Thomas v.Aquino, Descartes, Hegel,...
Er is een andere stroming in de geschiedenis die de tweede wereld verwerpen en die ervan uitgaan dat er slechts één wereld is, nl. die waarin wij leven en die wij zintuiglijk kunnen waarnemen. Zij geloven dus niet dat er buiten onze wereld nog een God of een Volmaakte Ideeënwereld bestaat. Zij leggen de nadruk dan weer op het BINNENWERELDLIJKE.
Voorbeelden: Democritos, Aristoteles, Willem Occam, Nietzsche, Marx,...
Ik weet dat deze stelling aan kritiek onderhevig zal zijn, en dat er uiteraard door zovele denkers genuanceerde en verschillende posities ingenomen zijn, maar toch gaat die tweedeling als een rode draad doorheen de geschiedenis van de westerse filosofie.
Op dit ogenblik is het evenwicht echter zeer verstoord. Al het spirituele en bovennatuurlijke wordt systematisch ontkend. De academische filosofen van vandaag nemen over het algemeen aan dat er niets is buiten hetgeen we kunnen waarnemen of waarneembaar maken (d.m.v. technologie bijvoorbeeld). En daardoor wordt het metafysische beeld dat men had van de mens en zijn waarden totaal afgebroken, waardoor nu ook de neodarwinisten en sociaal-darwinisten fel in opgang zijn en zelfs de mensenrechten onder druk komen te staan. Alle religies en filosofieën die een bepaald mensbeeld, een bepaalde ontologie (= zijnsleer) en een bepaalde metafysica verkondigden zijn immers afgebroken. Er is geen waarheid meer, alleen nog maar relativisme. Daardoor, en mede door de teloorgang van de grote ideologieën (socialisme, nationaal-socialisme, communisme,...) is er een grote lacune ontstaan. Als alle opvattingen gelijkwaardig zijn, en alle ideeën slechts 'mogelijk', maar niet absoluut waar zijn, waarop moet men dan een mensbeeld funderen ? Indien men immers niet meer kan definiëren WAT de mens is, wat er specifiek is aan de mens en wat zijn plaats en zin in het leven is, stelt men de mensen bloot aan een identiteitscrisis. Dat verklaart ook voor een stuk weer het succes van extreem-rechts. Zij willen een cultuur herinstalleren die immers niet meer bestaat.
Een fundamentalisme is meestal een teruggrijpen naar het verleden, het willen herstellen van een toestand die in de samenleving eigenlijk al voorbijgestreefd is.
|