[Knuppel]

Het is inderdaad een vicieuze cirkel. De vakbonden hebben allang niet meer als doel op te komen voor het werkvolk dat hen daarvoor betaalt. Zij lijken enkel nog in actie te schieten als er politieke motieven zijn waardoor ze hun eigen macht kunnen bestendigen of tenminste behouden.

Via communicatie zou er nochtans heel wat mogelijk zijn. Communicatie tussen alle betrokken partijen. Het zou echter al deugd doen moest de eigen schooldirecteur interesse betonen voor toch wel reëele problemen. Hij staat tenminste nog dicht bij zijn leraars maar ook d�*t zit er vaak al niet meer in. Iedereen lijkt zo druk bezig te zijn met belangrijker geachte, persoonlijke zaken, dat er aan de hoofdzaak: goed lesgeven, nog nauwelijks wordt toegekomen. Om goed les te geven moet je immers gemotiveerd worden.
Van hot naar haar gestuurd worden, niet aan de slag geraken in je buurt, elk jaar ergens anders terecht komen en andere lessen plus roosters krijgen, niet over het nodige materiaal beschikken, je lessenpakket de dag dat de school begint pas in handen krijgen, om maar te zwijgen van het feit dat je dan zelf nog de nieuw te geven lessen moet instuderen, dat werkt natuurlijk demotiverend. Maar wie maalt erom? Zo m�*�*k je natuurlijk leraars die zeggen; foert, ik doe nog wel mijn best maar ik lig er niet meer van wakker. Zolang mijn loon maar binnenkomt hou ik dit wel vol.
Lesgeven is een beroep als een ander geworden. Een "roeping" is het nog voor zeer weinigen. Geen wonder ook als je ziet hoe alles netjes voorverpakt wordt: koel en hygiënisch, met versheidsdatum, gebruiksklaar. Alleen nog doen doorslikken volgens de geldende regeltjes. Het lijkt bijna bandwerk op een fordfabriek.

Ik heb nog niets gehoord over problemen op school die ontstonden door het Dutroux-schandaal. Kinderen hebben in de school opleiding en begeleiding nodig. Niet echt fysieke knuffels. Die kunnen ze beter thuis krijgen. Ik kan me wel best voorstellen dat kinderen van tweeverdieners niet altijd voldoende aandacht krijgen. We leven in een jachtige, opgefokte maatschappij en daar zijn de kinderen het eerste slachtoffer van. Waar is de tijd dat vader ging werken en moeder altijd ter beschikking was in het gezin. Een moeder die niet gestresseerd en prikkelbaar was maar, geduldig en open, tijd maakte voor haar kroost en man...
Alles heeft zijn prijs en dit is de prijs van de zogenaamde welvaartsmaatschappij. Niemand heeft nog echt veel tijd veil voor iemand anders. Ik zie het wel maar sta er ook volkomen machteloos naar te kijken. We zijn met zovelen samen maar toch meer dan ooit alleen en aan ons lot overgelaten en vooral: machteloos.