Om te beginnen een leuke noot over die 'anti-autoritaire' opvoeding. Iets dat ik las maar dat ik nooit vergeten ben. Het ging over een jonge man die aan de kassa stond aan te schuiven met zijn winkelwagentje en daar zowat elk soort pesterij moest ondergaan van een jongetje dat achter hem stond en waarvan de moeder maar liet betijen. Toen hij het beu werd en de moeder erover aansprak antwoordde zij dat haar kind anti-autoritair werd opgevoed. Waarop de man een kleverig voedselpakket opentrok en het over het hoofd van het kind uitkieperde. "Ik ben ook het product van zo'n opvoeding" zei hij.
Ik kan niet oordelen hoe anderen wel of niet kunnen of moeten reageren op onwillige kinderen. Elk kind is trouwens anders en elke ouder of leerkracht ook. Ik kan dat alleen voor mezelf en, gelukkig misschien, sta ik niet in het onderwijs. Het zal geen lachertje zijn om de dag van vandaag met kinderen om te gaan die al heel jong,
veel te goed voelen dat ze je baas zijn. Heel wat leerkrachten zijn daar niet tegen opgewassen. Ook ouders kunnen het daar trouwens behoorlijk moeilijk mee hebben. Dutroux kan daar een rol(letje) in spelen maar gezond verstand zou toch moeten primeren. Voortdurende twijfel bij zijn opvoeders is zowat echter het ergste dat een kind kan overkomen, denk ik. Elk kind voelt dat en zal er misbruik van proberen te maken. Zoals het ook weet dat het dit
niet zal lukken bij mensen die zeker zijn van zichzelf.
Ik heb mijn kinderen bijna helemaal alleen opgevoed. De jongste, een zoon, kreeg twee keer in zijn leven een pak rammel van mij dat hem nu nog altijd heugt. Eén keer wegens gevaarlijk en uitdagend gedrag tegenover mij en een andere keer omdat ik hem op doorgedreven leugens betrapte.
Ook zat ik met hem bij de jeugdrechter omdat hij maar bleef brossen de maandagen (bij altijd dezelfde leerkracht). De school vertikte het echter om mij te verwittigen en de politie pakte mijn zoon herhaaldelijk op onder schooltijd op straat. Hij vertrok dus thuis wel maar ging niet naar school.
Het werd opgelost. Zoonlief kreeg bijles van mijn broer en slaagde dat jaar nog maar studeren zat er nooit echt in. Toen hij mij zijn laatste acht buizen presenteerde het daaropvolgende jaar met Pasen (nadat hij er de kerstvakantie daarvoor ook al zeven had) haalde ik hem van school op de dag van zijn achttiende verjaardag. (die viel in de paasvakantie) Ik verplichtte hem toen om, via interimkantoren, te gaan werken. Hij was met niets meer in orde omdat het schooljaar niet afgewerkt was dus moest hij
alles aannemen wat hem werd aangeboden. Dat was alles behalve een leuke tijd voor hem maar het waren wel de gevolgen van zijn eigen gedrag. Hij is nu dertig en heeft goed en vast werk bij Carglass. Hij beoefent nog altijd de muzikale hobby die ik hem als kind deed beginnen om hem te proberen van straat te houden. Hij drinkt niet maar van het roken heb ik hem niet kunnen afhouden. Al met al niet slecht, denk ik.
Vastberadenheid, al is het dan maar van één ouderfiguur, maakt al veel goed maar ik vrees dat het juist hier foutloopt. En ja, aan die fatale onzekerheid van opvoeders tegenover kinderen k�*n Dutroux wel een extraatje hebben toegevoegd.
Toegevoegd...
Mijzelf heeft het ook van één en andere bewust gemaakt maar aan mijn attitude jegens mijn kinderen heeft het, gelukkig, niets veranderd. Ik besef wel dat ik niet erg goed zou passen in het huidige onderwijssysteem. Ik zou ook d�*�*r immers mezelf blijven en door mijn eigenzinnige houding even grote vijanden als vrienden maken. Ik ben geen mens voor regeltjes en voorschriften die meer kwaad dan goed doen. Ik hou van de "no nonsens" aanpak. Begrip waar het nodig is maar geen gezever of verstoppertje spelen achter eeuwige "excuses". De kinderen zouden er echter wél bij varen. "Kinderen", zeg ik dan, want als ze op hun puberleeftijd nog niet enigszins zijn aangepast aan onze maatschappijnormen, wordt het zeer moeilijk om daar nog iets aan te veranderen.