Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door koppijn
Zin kan men ook op een andere manier interpreteren. Zin als richting gevend hoe dingen evolueren. De zin van de kosmos van de big bang tot nu wordt bepaald door de natuurwetten. De zin van het biologisch leven wordt bepaald door mutatie en natuurlijke selectie daarop, 'survival of the fittest'. Die 'zin' wordt nooit in vraag gesteld, alleen de mens kan zich niet vinden in deze vorm van zin. Daardoor is hij geroepen om zijn eigen zin te definiëren. Dit vereist een bepaalde vorm van vrijheid en inzicht dat hij moet verwerven om dit te realiseren.
|
Je meent dus dat de zin van het leven besloten ligt in de evolutie van ... de mens maar dat 'de mens' zich daar niet in kan vinden. Wat dan wel zin kan geven laat jij open. Misschien kan Annelien de Dijn vanavond in het Canvas tv programma
De herontdekking van de wereld een antwoord verschaffen. Betoogd wordt dat de mens beheerst wordt door zijn cultuur.
Toevallig las ik vandaag in
De man zonder eigenschappen (82) van Robert Musil een filosofische discussie waarin Ulrich zich afvraagt wat geschiedenis is. Het verband hier is dan geschiedenis essentie en richting zoekt. Hij vindt de geschiedenis van conflicten en dramatische gebeurtenissen eigenlijk niet de moeite waard. Veel liever zou hij een geschiedenis van de ideeën willen kennen. Het gesprek hierover met Walter en Clarissa loopt op niets uit. Maar als we ideeën nu eens zouden vervangen door ideologiën kunnen we aansluiten bij het voorgaande: cultuur. De mens sluit zich graag aan bij een groep of actiegroep. Vaak moet de groep zich verdedigen tegen buitenstaanders of andersdenkenden. Dan is er sprake van een richtingenstrijd, concurrentie en afgunst. De partijen 'moeten hun vrijheid en inzichten verdedigen'. Dat geeft het leven zin.