De rechtstreekse financiering van politieke partijen door de staat is een recent verschijnsel. In Europa werd ze pas eind de jaren 1950 ingevoerd (1959 in Duitsland). Vandaag is Zwitserland nog een van de enige Europese landen waar de partijen zichzelf niet uit de staatskas kunnen financieren.
De Zwitserse partijen moeten dus zelf aan de nodige fondsen zien te geraken. Daarvoor kloppen ze voornamelijk aan bij de eigen leden en mandatarissen, bij privé-sympathisanten en bij ondernemingen. De Zwitserse christen-democraten (CVP) en liberalen (FDP) krijgen vooral steun uit het bedrijfsleven, de sociaal-democraten (SP) en de Groenen moeten het hebben van de bijdragen van leden en mandatarissen, en ook steeds meer van fundraising. Daarnaast zijn privé-giften voor alle partijen een belangrijke bron van inkomsten. (1)
In België zijn de partijen 'politieke parastatalen geworden, die zichzelf geld uitbetalen via de federale en de regionale overheden' (Herman De Croo in Knack, 29 april 2009).
Hoe meer stemmen een partij verzamelt, hoe meer geld ze binnenhaalt.Het kartel CD&V/N-VA kreeg vorig jaar 10,6 miljoen euro subsidies. Open VLD en de Sp.a 7,2 miljoen euro en 6,4 miljoen euro en Groen! wat minder 2,3 miljoen euro.
Voor het VB komt de jaarlijkse dotatie op zo’n 5,6 mio euro.µ
In zwitserland bedragen de jaarlijkse inkomsten van de CVP en de FDP zo'n 3 miljoen Zwitserse frank (€ 2 miljoen). De SP heeft een omzet van 4,3 miljoen frank (€ 2,85 miljoen), Die Grünen van 1 miljoen frank (€ 0.66 miljoen). Van de SVP (Zwitserse Volkspartij) zijn geen gegevens bekend, de schattingen van politieke tegenstanders lopen op tot 15 miljoen frank (€ 10 miljoen; de schatrijke Blocher financiert de partij grotendeels zelf).
In Zwitserland bestaat geen controle op de partij-inkomsten en bepalen de partijen zelf welke informatie ze vrijgeven. Dit gebrek aan transparantie is de 'prijs' voor het ontbreken van partijfinanciering uit de staatskas.
De meeste partijmedewerkers zijn vrijwilligers, zelfs in de leidinggevende posities. De voorstelling van politiek als beroep is aan de doorsnee-Zwitser niet besteed. In zwitserland worden de partijen gedragen door de burgers en zijn geen parastatalen. Wiens brood men eet...
In de VS zie je natuurlijk door de privé financiering van de politici enorme machtsblokken in de politiek ontstaan. Nu is dat hier in Europa feitelijk ook zo.
Alle grote bedrijven hebben wel een Dehaene in hun rangen die voor politieke vertegenwoordiging van hun belangen zorgt tegen een dikke jaarlijkse commissaris bonus. Ook de scheiding der machten is een farce.Rechters spreken recht voor de rijkste en machtigste belanghebber bij een geschil.
Staatsfinanciering van partijen sluit dus de gevreesde belangenvermenging helemaal niet uit!
De cumul van functies is misschien meer het probleem...
Zwitserland is wel geen lichtend voorbeeld op andere vlakken maar kwa democratisch bestel kunnen we er iets van leren.
Het is bovendien een drietalig land.... POlitieke partijen zijn er meer het verlengde van de sociale bewegingen zoals wij die hier kennen.
Een vereniging als green peace of natuur en milieu met 70 000 leden, consumentenverenigingen financieren zichzelf ook en daar is geen sprake van corruptie. Integendeel daar is sprake van vertrouwen en ze vormen een gedegen tegenwicht in de samenleving.
Ik denk aan de hormonen in het vlees: toegestaan door de EU-wetten en onder druk van de consumentenverenigingen toch verboden.. ook met prive gelden... Maar die van de burgers.
Denk aan de financiele structuur van een vakbond: Veel macht door eigen ledengelden!
Deze vorm van financiering streeft het CAP na.
Moest Roberto verkozen worden zal hij zeker een deel van zijn vergoedingen voor de beweging beschikbaar stellen en daar
geen villa mee gaan kopen zo groot als een opvangcentrum van FedAsil.... .