Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Bad Attila
Ik vrees dat het heel verhaal eerder Vlaanderen in een slecht daglicht plaatst... 
Het verhaal is immers als volgt:
- Wallonie beschikt inderdaad over een verouderde infrastructuur dat werkt volgens een verouderd model, namelijk de instelling van Paifve. De beslissing om die instelling te bouwen dateert van eind jaren vijftig, begin jaren zestig toen er beslist werd een nieuwe interneringswet op te maken.
In dat kader was er nood aan een specifieke instelling voor de opvang van geinterneerden. Omdat de cijfers toen eigenlijk niet zo hoog waren, werd er gekozen voor één, tweetalige, instelling, die net naast de taalgrens zou gebouwd worden.
Er werd gekozen voor Paifve.
De bedoeling was dus een tweetalige instelling te bouwen, maar ondertussen werd een bepaald wet gestemd, namelijk de taalwet. Ineens kon Paifve enkel bestemd worden voor Franstaligen, wat ook geschiedde.
Voor de Vlaamse internés werden dan maar Merksplas en Turnhout aangewezen als "instellingen van sociaal verweer".
- De tweede instelling is een totaal ander verhaal. Het gaat om les Marronniers, een psychiatrisch ziekenhuis dat afhangt van het Waals Gewest. Justitie en het Waals Gewest hebben daar een samenwerkingsakkoord afgesloten waarbij het ziekenhuis de geinterneerden opvangt als "instelling van sociaal verweer", en waarbij Justitie de gebruikte bedden betaalt.
Vlaanderen kent dat systeem niet (tenzij op heel beperkte schaal in Zelzate, Bierbeek en Boornem). Waarom? Heel eenvoudig omdat 90% van de psychiatrische opvang in Vlaanderen toebehoort aan de "privé", nl de Christelijke zuil (Broeders van Liefde, Emmaüs, enz). En zij weigeren pertinent om afspraken te maken en geinterneerden op structurele wijze op te vangen. Louter om financiële redenen en ook een beetje voor eigen comfort. |
En zou het ook kunnen om de ontbrekende wettelijke veiligheidsvoorschriften in de Belgische wetgeving... waardoor dikwijls elke hoognodige hardhandige behandeling van geinterneerden, noodzakelijke om de veiligheid van het personeel te waarborgen, gebannen is???
Of ook om wille van het willekeurig plaatsen van gevaarlijke personen, waar die instellingen dikwijls geen weg mee weten, enkel en alleen opdat het gerecht zijn handen in onschuld kan wassen???
Zo eenvoudig als u het voorstelt is het inderdaad niet... Ik weet van iemand die in de psychiatrie gewerkt heeft in Luik hoe het er met gevaarlijk klienteel dikwijls aan toe gaat...
Ze mogen (wettelijk en zo gezegd wegens de bescherming van de mensenrechten van het kienteel) niets, maar ze moeten wel alles geregeld krijgen, dikwijls zelfs met gevaar voor het eigen leven...
En de staat waar is die op zo momenten???