Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door radicaal
Voor zoover mijne krachten
het zullen toelaten, zweer ik op mijne eer als Vlaming, van nooit dees werk te laten vallen.
En mijne krachten kunnen enkel falen zoo men mij opsluit of zoo zware ziekte mij het belet te werken.
Granville, 18 Februari 1917
(Uit het oorlogsdagboek van Staf De Clercq) |
Ondertussen blijft onze vriend radicaal mooie romantische speeches en verhaaltjes opdissen over en van Staf de Clercq, en zoals bovenstaande liefst zo oud mogelijk in dit geval zelfs eentje van
1917! Ik kan me voorstellen dat radicaal voor zijn neus de verzamelde werken van Staf de C. heeft liggen, waar hij nog lang uit zal kunnen putten.
De realiteit is heel wat anders. Wat begon als een sprookje voor vele duizenden Vlaams-nationalisten die blind geloofden in de weg die Staf de C. had uitgestippeld voor zijn Vlaamsche Volk, eindigde een kwart eeuw later in de grootste miserie.
Het opdiepen van dit sprookje zoals radicaal dat zo graag doet,
zonder de rest van het verhaal te vertellen is boerenbedrog. Niets mag herinneren aan de collaboratie, aan de uitverkoop van Vlaanderen aan nazi-Duitsland door Staf de Clercq, onze romanticus van het VNV.
Staf de Clercq was het typische voorbeeld van de hardwerkende Vlaming, een Pajotse schoolmeester op geruite sloffen die vijftien jaar lang in de gemeenteraad van
Kester zetelde. Als hij al zeer geliefd was zijn aanhangers was het zeker niet omdat hij niet het geringste intellectuele kaliber had (hij schreef zelfs zijn eigen toespraken niet).
Elk jaar riep hij zijn volgelingen bij elkaar op een Landdag en je hoeft niet te raden waar: in zijn eigen dorp op de Kesterheide natuurlijk. De
Führer van het Pajottenland wordt hij spottend door zijn tegenstanders genoemd.
Henrik Elias, zowat de enige intellectueel van het hele bandietenstel, moest later proberen het zinkend schip te redden.
Achter die ouwbollige Vlaams-nationalistische
romantische façade schuilt een bijzonder zwarte en dramatische achtergrond van collaboratie, vervolging, misleiding, verraad, bloed en veel tranen.
Duizenden jongens die misleid werden door Staf de C. om tegen bolsjewisme, voor een vrij Vlaanderen en het behoud van de RKK-macht in Vlaanderen. Die duizenden creveerden in de sneeuw in de Russische steppen bij temperaturen van wel -40 graden C.
In eigen land leverde het VNV soldaten, veiligheidsmensen aan de Sicherheitsdienst om joden en verzetsmensen op te sporen en uit te leveren, leverde het politiemensen om de orde te handhaven ten koste van eigen volk, leverde het meerdan de helft van de oorlogsburgemeesters (vgl met Wallonië waar slechts 10% van de burgemeesters werd geleverd door REX), de leden van de Zwarte Brigade die zoals de Duitse SA (Sturmabteilung) de straatterreur organiseerden enz....
Als ik dan die sprookjesachtige speeches lees die radicaal hier neerpoot, valt er helemaal niks meer te lachen.
Eén ding is wel erg spijtig en dat is dat Staf de Clercq nooit voor zijn verraad en misleiding verantwoording heeft moeten afleggen. De grootste bandiet van Vlaanderen stierf in zijn bed, geveld door ziekte en uitputting. Als je 't mij vraagt moet je de doodsoorzaak eerder bij gewetenswroeging en spijt zoeken toen hij realiseerde hoe diep hij zijn Vlaend'renland in de shit heeft gebracht.
Moest hij de oorlog overleefd hebben, was hij wellicht de eerste die door het Vlaamse Volk zou opgeknoopt worden. Daar is hij wel goed mee weggekomen.
Henrik Elias, zijn laffe opvolger was een heel ander type. Toen het einde nabij was vluchtte hij over Limburg naar Maaseik en zo verder naar Duitsland.
Een ooggetuige die
Henrik Elias op 3 september '44 in Maaseik zag vertelde (in de Volksgazet van 7.10.1944):
Hij (=Elias) kon in die opstopping niet snel genoeg vooruitkomen en sakkerde omdat zijn auto versperd geraakte in den warboel van optrekkende vervoermiddelen. Er is toen zelfs een hevig incident ontstaan, toen Elias zich den voorrang wilde doen verschaffen. Midden in de opeengepakte menigte werd hij aangebruld door een jongen SS-man van Maaseik, die aan het Oostfront gestaan heeft, en die hem midden tussen het volk in het gezicht striemde: "Gij hebt ons van de schoolbanken gehaald en naar de hel van het Oostfront gestuurd: maar ge zijt zelf veilig thuisgebleven! En nu op het oogenblik dat ge naast ons zou moeten staan, nu laat ge ons in den steek! Ge zijt een gemeene bedrieger, een ploert, een walgelijke lafaard!"